پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به زندگی آیه اللّه طالقانی(ره) ۶۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به زندگی آیه اللّه طالقانی(ره) ۶۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به زندگی آیه اللّه طالقانی(ره) ۶۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به زندگی آیه اللّه طالقانی(ره) ۶۸ اسلاید در PowerPoint :

۱۲۷

قال رسول الله (ص)

(العباده سَبعه اجزاء; اَفضلها طَلَبُ الحَلال)

عبادت هفت قسم است که برترین آن طلب (روزی) حلال است.

تحف العقول، ص۳۷

سخن از رادمردی است که عمر گران بهای خود را در راه اعتلای اسلام و نشر فرهنگ و
معارف الهی صرف کرد و همواره یار و یاور مبارزان و آزادی خواهان بود. به تعبیر بزرگ
مرد تاریخ معاصر، حضرت امام خمینی(ره): (او ابوذر زمان بود و زبان گویای او چون
شمشیر مالک اشتر بود ; برنده بود و کوبنده).

دوران کودکی و تحصیل

سید محمود طالقانی در پانزدهم ذی القعده سال ۱۲۹۰ در روستای گِلْیَرد طالقان پای به
عرصه زندگی گذاشت. پدر وی (سید ابوالحسن) یکی از روحانیان معروف منطقه بود که در
تهران زندگی می کرد. سید محمود در پنج سالگی وارد مکتب خانه شد و نزد ملا سید تقی
اورازانی قرآن را فرا گرفت. وی تا هفت سالگی خواندن و نوشتن را کاملاً فرا گرفت. در
همین سال پدرش او را به تهران برد و در مدرسه ملارضا مشغول خواندن نصاب الصبیان و
امثله شد. دوران کودکی او مصادف با مبارزات سیاسی آیه اللّه مدرس علیه استبداد
رضاخانی بود. آیه اللّه طالق انی در ده سالگی راهی حوزه علمیه قم شد و در مدرسه
رضویه و پس از آن در مدرسه فیضیه به تحصیل علوم دینی همت گماشت. علاقه ایشان به
تحصیل باعث شد که به حوزه علمیه نجف که در آن هنگام بسیار معروف و دارای اساتید
بزرگی بود، رهسپار شود و از درس شیخ محمدحسین غروی و آقا ضیاءالدین عراقی استفاده
کند. پس از جند سال تحصیل در نجف به قم مراجعت کرد و مدتی بعد از وفات آیه اللّه
العظمی حائری در سال ۱۳۱۸ با اصرار دوستان به تهران بازگشت. آیه اللّه طالقانی
درباره ضرورت بازگشت خود به تهران چنین می گوید: (پس از دوره تحصیلی که بیش تر در
حوزه قم بود و مدتی هم در نجف و دریافت اجازه اجتهاد از مراجع قم و نجف و درگذشت
مرحوم پدرم، با اصرار دوستان و آشنایان به تهران برگشتیم و چون احساس کردم جوانان
ما از جهت عقاید و ایمان در معرض خطر قرار گرفته اند و به پیروی از روش مرحوم پدرم،
جلساتی برا ی عده ای از جوانان و دانشجویان درباره بحث در اصول عقاید و تفسیر قرآن
تشکیل دادم.)۱

فعالیت های سیاسی

آیه اللّه طالقانی پس از ورود به تهران، فعالیت های سیاسی فرهنگی خود را آغاز کرد.
وی اولین بار در سال ۱۳۱۸ به خاطر جواب گویی به پلیس شهربانی که به لباس روحانیت
اهانت کرده بود،دست گیر و روانه زندان شد. آیه اللّه طالقانی پس از عزل رضاخان و
نصب پسرش مح مدرضا پهلوی بر تخت قدرت که با کودتای روس ها و انگلیسی ها صورت گرفت،
فعالیت سیاسی خود را با گسترش جلسات بین جوانان شدت بخشید و در این راستا به تأسیس
کانون اسلام در امیریه تهران همت گمارد و در همان سال نشریه دانش آموز را منتشر
کرد. وی در این کانون به تشکیل جلسات تفسیر قرآن و نهج البلاغه و آشنا کردن جوانان
با معارف روح بخش اسلام پرداخت. ایشان در این خصوص می گوید: (در دنباله این جلسات
بعد از شهریور ۱۳۲۰، انجمن ها و کانون های اسلامی تشکیل شد; مانند کانون اسلام،
انجمن تبلیغات اسلامی، اتحادیه مسلمین که هر کدام دارای نشریات منظم به فراخور
افکار و وضع روز بود. با آن ها برای پیش رفت تعالیم اصول اسلامی همکاری می کردم.
قسمتی از تفسیر قرآن و نهج البلاغه را در مجله آیین اسلام می نوشتم. این انجمن ها
هریک به سهم خود با فقر شرایط مادی و مأنوس نبودن مردم با چنین اجتماعا ت و
تبلیغات، آثار خوبی از خود نشان داد.)۲ شاید بتوان گفت آیه اللّه طالقانی از تأسیس
انجمن های اسلامی دو هدف را دنبال می کرد:

۱. جوانان از طریق بحث آزاد، اصول دین و معارف اسلامی را با برهان دریابند;

۲. مبارزه منطقی با تفکر ماتریالیستی که اذهان بعضی از جوانان نیک سرشت و خداجو را
پر کرده بود و آنان با خطر انحراف از دین مواجه بودند.

این شیوه را که آیه اللّه شهید مطهری و دکتر علی شریعتی نیز پی گیر بودند، بسیار
کارساز بود و بساط گروه های چپ را از دانشگاه ها برچید.

الف) حضور در آذربایجان

آیه اللّه طالقانی در سال ۱۳۲۵ پس از وقوع حادثه اشغال آذربایجان و فعالیت های
دمکرات ها در آن منطقه، از سوی جامعه روحانیت برای بررسی و تحقیق اوضاع راهی
آذربایجان شد و پس از ده روز مطالعه و فعالیت به تهران بازگشت. وی درباره نتایج
مفید این سفر چنین می گوید: (از مشاهدات و مطالعات خود بیش از پیش متوجه شدم که
انحراف های فکری عده ای از مردم و جوانان و عواقب آن، خطری بزرگ برای تمامیت و
استقلال کشور دارد که ممکن است به نابودی و تجزیه آن بکشد و تکلیف شرعی خود دانستم
که اهتمام بیشتری در تشکیل جلسات مرتب و م فصل و نظم که مدت ها در راه آن می کوشیدم
برای سخنرانی، بحث و انتقاد بر محور اصول برهانی خداپرستی و ردّ اعتقاد بر اصول
ماتریالیستی و کمونیستی بنمایم. در نتیجه سپاهی از دانشجویان برای بحث و فهم اصول
اسلامی و مقایسه ای آن با اصول مادی تشکیل دادم که در دانشگا ه و خارج از دانشگاه،
آثار آن آشکار و هویدا گردید و بر محور همین فکر و نظر، انجمن اسلامی که در سال
۱۳۲۳ تشکیل شده بود، دانشجویان و پس از آن معلمین و اطبا تشکیل گردید.)۳

ب) شرکت در انتخابات

مرحوم آیه اللّه طالقانی با توجه به حساسیت مجلس شورا و جایگاه سیاسی و قانون گذاری
آن در کشور، پیش نهاد مردم شهرهای شمالی کشور (چالوس، نوشهر، رامسر و تنکابن) مبنی
بر کاندیدارتوری دوره هفدهم مجلس شورای ملی را پذیرفت. به دنبال این موافقت، شوق و
شعف مر دم شهرهای شمالی کشور را فرا گرفت و از طرف آیه اللّه کاشانی اعلامیه های
حمایت آمیز و تأیید ایشان در روزنامه ها صادر شد. در آن هنگام اوضاع سیاسی منطقه
شمال بسیار حساس و کاملاً بحرانی بود، زیرا نیروهای روس در آن منطقه مستقر بودند و
به همین دلیل زمینه اجتماع ی مناسبی برای رشد سریع ضرب توده فراهم شده بود. از طرف
دیگر، دربار نیز بر این اندیشه بود تا به وسیله عناصر خود و فئودال های منطقه نامزد
خود را راهی مجلس کند.

منطقه شمال نیاز به سه نماینده داشت که آیه اللّه طالقانی قطعاً اول بود، ولی به
خاطر شدت درگیری بین حزب توده از یک سو و عناصر رژیم و فئودال ها از سوی دیگر که
منجر به کشته و مجروح شدن افراد زیادی شد، دولت این درگیری و کشته و زخمی ها را
بهانه قرار داد و انتخ ابات مجلس شورا را در این منطقه لغو کرد.

ج) ممنوع المنبر شدن

آیه اللّه طالقانی همواره با سخنرانی های آتشین خود، ساواک را زجر می داد. به همین
دلیل بارها دست گیر و ممنوع المنبر شد. وی پس از آزادی از زندان در سال ۱۳۴۶ مسجد
هدایت را سنگر مبارزات خود قرار داد، اما باز مأمورین ساواک او را تهدید به ممنوع
المنبر شد ن کردند. با وجود این، هیچ گاه از مبارزه دست نکشید حتی در مسجد هدایت
ایستاده سخنرانی می کرد و می گفت: (من ممنوع المنبرم، ممنوع الوقوف که نیستم.)۴

گر مرد رهی میان خون باید رفت

از پای فتاده سرنگون باید رفت

تو پای به راه در نه و هیچ مپرس

خود راه بگویدت که چون باید رفت

د) تبعید

* تبعیدگاه اول

رژیم شاه از خطابه ها و سخنرانی های آیه اللّه طالقانی سخت در هراس بود و حتی از
اقامه نماز عید فطر به امامت ایشان جلوگیری و او را یک ماه در منزل زندانی کرد و پس
از آن وی را به زاهدان و از آن جا به زابل تبعید کرد. آیه اللّه طالقانی در مدت شش
ماه تبعی د در زابل با مردم مستضعف آن دیار ارتباطی تنگاتنگ برقرار کرد، دردهای
آنان را می شنید و هم دردی می کرد. مردم نیز جذب اخلاق وی شده بودند. برنامه هر روز
ایشان در تبعیدگاه به عبادت، ورزش، مطالعه، تفسیر قرآن و آبیاری باغچه کوچکش می
گذشت. عصرها نیز به مناطق محر وم شهر می رفت و به گردش و صحبت با مردم می پرداخت.

* تبعیدگاه دوم

آیه اللّه طالقانی در مدتی که در زابل تبعید بود، از پایگاه مردمی قوی برخوردار شده
بود، به همین دلیل، رژیم ماندن او را در زابل به صلاح ندانست و ناچاراً او را به
بافت کرمان تبعید کرد. وی یک سال با مردم مهربان آن شهر که شیفته وجودش شده بودند،
زندگی کر د. اخلاق و منش مرحوم طالقانی به حدّی جذاب بود که مأموران ساواک نیز
شیفته او شده بودند.

آیه اللّه طالقانی پس از یکسال و نیم تبعید به تهران بازگشت و به فعالیت ها و
مبارزات خود هم چنان ادامه داد. ساواک که از ارتباط او با جوانان مسلمان و مبارزه
بی اَمانش احساس خطر می کرد، مجدداً وی را دست گیر و روانه زندان کرد. در آن زمان
کمونیست ها در زندان ا ز نفوذ بالایی برخوردار بودند، از این رو آنان را در مقابل
مسلمانان قرار می داد تا جنگ روانی راه بیندازد و جوانان مسلمان به خصوص عالمان دین
و روحانیون زندانی را با خطر آنان آشنا و در نتیجه تسلیم کند; اما غافل از این که
عالمان دین با سلاح منطق و علم هم با ت فکر کمونیستی مبارزه می کردند و هم با رژیم
ظالمانه ستم شاهی.

امام خمینی(ره) پس از رهایی آیه اللّه طالقانی اززندان ستم شاهی پیامی برای او
ارسال داشت که بخشی از آن چنین است: (این مسئله امر طبیعی است که شخصیت هایی مثل
جناب عالی که عمر گران مایه خود را در راه آزادی و استقلال کشور و مخالفت بی امان
با دستگاه جبار و غارت گران بین المللی صرف نموده اند، در حبس و شکنجه به سر برند و
از آزادی محروم باشند. آزادی امثال جناب عالی برخلاف منطق شاه و موازین دولت او
است.)۵

آیه اللّه طالقانی نیز در بخشی از پاسخ خود به امام خمینی(ره) چنین نگاشت: (از پیام
گرمی بخش و تفقد آن مرجع عالی قدر کمال امتنان را دارم. سربلندی و افتخار ما پیوسته
تلاش در جهت نمایاندن اسلام حقیقی و سربازی و مجاهدت در راه تحقق و پیش برد انقلاب
است… تحمل تب عید و محرومیت و غم امت خوردن از جانب آن حضرت و تحمل شکنجه ها و
محکومیت های کسانی که در داخل کشور هستند و سایر سربازان امام عصر(عج) چون در راه
معبودمان پروردگار بی همتا و حذف و نفی موانع طاغوت ها در سیر انسان ها به سوی کمال
مطلق و خالق ذوالجلال می باشد، چ ه باک!!)۶

هـ) سخنرانی حماسی پس از شهادت آیه اللّه سعیدی

آیه اللّه طالقانی در حالی که تفسیر قرآن می گفت، خبر شهادت آیه اللّه سعیدی را
شنید، زانوی غم بغل کرد و قطرات اشک از چشمانش جاری شد. ناگاه برخاست، عبایش را
برداشت و به سوی مسجد غیاثی به راه افتاد. او گفت: (اگر لایق باشم وقت کشته شدن
است). مردم به دن بال وی حرکت کردند. آیه اللّه طالقانی به مسجد رسید. مسجد لاک و
مهر شده بود. فریاد کشید (مگر بقالی سرکوچه است یا گور پدرش). مأموران نظامی و
ساواکی ها قدم به قدم ایستاده بود