پاورپوینت کامل متن پایه سه;مخصوص مشترکین دوره راهنمایی;دوست و دوستی;قسمت پنجم ۶۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل متن پایه سه;مخصوص مشترکین دوره راهنمایی;دوست و دوستی;قسمت پنجم ۶۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل متن پایه سه;مخصوص مشترکین دوره راهنمایی;دوست و دوستی;قسمت پنجم ۶۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل متن پایه سه;مخصوص مشترکین دوره راهنمایی;دوست و دوستی;قسمت پنجم ۶۶ اسلاید در PowerPoint :

۸۶

قال رسول الله (ص)

(لِلسّلام سَبعون حَسنهً تِسع وتسعون للمبتدی و واحده للرّادِّ)

برای سلام هفتاد حسنه (پاداش) است که شصت ونه تای آن برای سلام کننده است و یکی
برای کسی که جواب سلام می دهد.

تحف العقول، ص۲۴۸

هشدارهای دوستی

نوجوانان گل های زیبای بوستان زندگی اند که هریک با رنگ و بویی خاص و روحی لطیف،
صفای باطن، صداقت و راستی و بسیاری از صفات پسندیده دیگر، محیط خانه و جامعه را
طراوت و شادابی می بخشند.

روح لطیف و تأثیرپذیر نوجوان از یک سو و خالی بودن ذهن و دل او از هرگونه شائبه و
نقاط سیاه از سوی دیگر، به وی این آمادگی و میدان را داده است تا با بهره گیری از
سرمایه های نوجوانی و یاری گرفتن از نهادهای تربیتی تأثیرگذار هم چون خانه، مدرسه،
محیط اطراف و نیز دوستان و هم سالان، مسیر زندگی را برای خود هموار کرده، شخصیت خود
را رشد داده و به هدف های مورد نظرش دست یابد. امیر مؤمنان علی(ع) می فرماید: (دل
نوجوان مانند زمین خالی از هرگونه گیاه و سبزه است که هر بذری در آن پاشیده شود، می
پذیرد و آن را می پرورد.)۱

محیط اجتماعی، رفت و آمد با دیگران، گفت وشنودها و رفاقت و دوستی ه، از مهم ترین
عوامل سازنده و یا تخریب کننده شخصیت و اخلاق نوجوان هستند. نوجوان همواره تحت
تأثیر عوامل تربیتی محیط و جامعه ای است که در آن زندگی می کند. همان طور که باغ
ه، جنگل ها و مزارع د ر معرض آفت و بیماری قرار دارند و هر لحظه حیات آن ها تهدید
می شود، نوجوانان نیز با میکرب ها و بیماری های مسری خطرناکی روبرو هستند و جسم و
جان آن ها آسیب های گوناگونی قرار دارد. متأسفانه به خاطر سه ویژگی خاص بیشتر در
معرض آسیب قرار دارد:

۱. آنان بی تجربه اند و شناخت کافی از نیرنگ بازان و حربه های افراد شرور و دام های
آنان ندارند;

۲. روح لطیف و فطرت پاک و سالم آنان باعث شده که همه کس و همه چیز را خوب و بی عیب
ببینند و حتی احتمال این را ندهند که ممکن است بعضی افراد، ناسالم و فرومایه و پست
باشند;

۳. احساسات تند و جوش و خروش نوجوانی معمولاً مجال تفکر و اندیشه و انتخاب آگاهانه
و دقیق را از آنان می گیرد.

به خاطر همین سه عامل است که می بینیم نطفه بسیاری از انحرافات و کژی ها در این
دوره بسته می شود و نوجوانان بیش تر در این دوره (اغفال می شوند، فریب می خورند،
نسنجیده به اشخاص دل می بندند، با آن ها طرح دوستی می ریزند، اسرار زندگی خود را با
آنان در میان می گذ ارند و گاهی به تحریک آن ها مرتکب اعمال ناروایی می شوند.)۲

صفحه دل نوجوانان مانند ورقی سفید، خالی از هرگونه نقش و نگار است، هنوز افراد فرصت
طلب و منحرف در آن نفوذ نکرده اند و شکلی قطعی و پایدار به خود نگرفته است. از این
رو آنان باید به هنگام خروج از محیط محدود کودکی و ورود به محیط وسیع اجتماع، به
هشدارهای تربیتی توجه دقیق داشته، عوامل نفوذی، تخریب کنندگان روح و روان و عناصر
فاسد و منحرف و حیله های آنان را بشناسند تا راه رسیدن به سعادت و خوش بختی را برای
خود هموار سازند.

پیشوایان معصوم(علیهم السلام) در زمینه دوست و دوستی، هشدارهای مهمی داده اند که در
ادامه برخی از آن ها را بیان می کنیم.

۱. با حسودان دوست مشو

یکی از صفات رذیله و بیماری های خطرناک اخلاقی که بسیاری از ما انسان ها به آن
گرفتاریم، حسد است. امیر مؤمنان علی(ع) می فرماید: (رأس الرذایل الحسد; حسد سرآمد
همه زشتی ها است.)۳

حسد یعنی رشک بردن، بدخواهی، تنگ چشمی، زوال نعمت کسی را خواستن یا دور شدن نعمت از
فردی را آرزو کردن.

انسان حسود، انحصارطلب است، همه خوبی ها را برای خود می خواهد و به دیگران با دید
حقارت می نگرد. (حسود نابودی نعمت دیگران را برای خود نعمت می شمارد).۴ او انتقام
گیر و تندخو است، رحم و گذشت ندارد، از چاپلوسی و تعریف های حضوری و غیرواقعی،
خوشحال و مسرور است. اضطراب و نگرانی و بغض به رقیب سراسر وجود او را گرفته است، او
آرامش ندارد. حضرت علی(ع) می فرماید: (لا راحه لحسودٍ۵ حسود آسایش ندارد). (الحسود
دائم السقم و ان کان صحیح الجسم;۶ حسود پیوسته در رنج و ناراحتی است، گرچه جسم او
سالم باشد.)

حسود، مجال تفکر و اندیشه ندارد، بدگو و بدخواه است، دوستی را به دشمنی تبدیل می
کند، دوستان را ازیک دیگر جدا می کند و چون نمی تواند به جایی برسد، چشم دیدن
موفقیت های دوستان خود را ندارد، برای خالی کردن عقده های درونی خود به تهمت و
افترا و فحش و ناسزا روی می آورد و به هر طریقی در فکر تخریب شخصیت دیگران است.

اگر توانست، رقیب خود را از راه بدگویی و غیبت ساقط می کند و اگر موفق نشد، از طریق
تهمت و نسبت های ناروا وارد می شود و اگر از راه تهمت هم نتوانست، خیانت و جنایت را
پیشه خود می کند و حتی ممکن است خود را نابود کند.

استاد شهید مرتضی مطهری(ره) در این زمینه می فرماید:

(انسان حسود وقتی که خیر و نعمتی را در دیگران می بیند، همه آرزویش این است که نعمت
هایش سلب شود و اصلاً به فکر پیش رفت خودش نیست، اما آدم سالم، غبطه* دارد نه حسد،
آدم سالم همیشه درباره خودش فکر می کند که جلو بیفتد. اگر انسان همیشه در فکر این
باشد که خودش ج لو بیفتد، فردی سالم است و دلیل بر عیب او نیست، اما اگر کسی همیشه
در این اندیشه باشد که دیگری عقب بیفتد، بیمار و مریض است و حتی شما می بینید که
آدم های حسود گاهی به مرحله ای می رسند که حاضرند به خودشان صد درجه صدمه بزنند تا
بلکه پنچاه درجه صدمه به دیگری و ارد بشود.)۷

امیر مؤمنان علی(ع) می فرماید: (حسد، درد بی درمانی است که جز با نابودی حسود یا
مردن کسی که به او حسد برده شده است، از بین نمی رود.)۸

حسود موفقیت های دوستان خود را برنمی تابد، از حوادث ناگواری که برای آنان پیش می
آید خرسند می شود و از موفقیت ها و پیش رفت هایی که نصیبشان می شود غصه دار است.

معاشرت با حسود، مایه عقب افتادگی و به دور از آسایش و راحتی است و دوستی با او
سالم و ماندگار نیست، پس باید از آن اجتناب کرد و از آتشش در امان ماند، چراکه حضرت
علی(ع) می فرماید: (حَسَدُ الصدیق مِن سُقم المَوَدّه۹ حسد به دوست از بیماری دوستی
است)، چون از رو ی صداقت و راستی نیست.

و نیز فرمود: (الحسود لا خُلّه له;۱۰ حسود را دوستی نباشد.)

و در جایی دیگر فرمود: (اَلحَسَدُ یَنکُدُ العَیش،۱۱ حسد، زندگی را تلخ و تیره می
کند.)

۲. دوستی با بخیل هرگز

بخل، یعنی رشک، ترک ایثار به هنگام حاجت، تنگ چشمی و خسیسی، ضد جود و کرم. امام
صادق(ع) می فرماید: علی(ع) فرمود: (بخل، گردآورنده همه بدی ها و افساری است که
(شخص) با آن به هر کار زشتی کشیده می شود.)۱۲

بخیل یعنی تنگ چشم، بی آبرو و بی مروت، کسی که جود و کرمش به دیگری نمی رسد و
دیگران از مال و ثمرات او بهره ای نمی برند. حارث بن اعور می گوید: حضرت علی(ع) از
فرزندش حسن سؤال هایی کرد تا این که پرسید: بخل چیست؟ فرمود: این است که آن چه به
دست آری شرف پنداری و آن چه انفاق کنی تلف شده و هدر رفته بدانی.)۱۳

حضرت علی(ع) می فرماید: (بخیل بیش تر از آن چه که از مالش بخل می ورزد از آبرویش می
بخشد و از دین خود چندین برابر دارایی و آن چه به او وابسته است، تباه می کند.)۱۴

و نیز آن حضرت فرمود: (لا مُروهَ لِبَخیل;۱۵ بخیل، مروت و مردانگی ندارد.)

یکی از هدف ها و انگیزه های پیوند دوستی بین برادران، بهره گیری از یاری و کمک یک
دیگر در سختی ها و شداید روزگار است. هریک از ما انسان ها در زندگی روزانه خود با
مشکلات و موانع کوچک یا بزرگی روبرو هستیم که بسا موفقیت در حل مشکلات یا پیروزی در
برطرف کردن آن ه ، به تنهایی غیر ممکن یا طاقت فرسا می نماید، از این رو به دوستان
خود روی آورده و از امکانات و توان مندی های آنان مدد می جوییم. امیر مؤمنان علی(ع)
می فرماید: (للشداید تُدَّخَرُ الرِّجال;۱۶ دوستان جوان مرد برای سختی ها ذخیره می
شوند).

از دیدگاه آن حضرت بدترین دوستان کسانی هستند که به هنگام نیاز،به جدایی روی می
آورند. آن حضرت می فرماید: (شرّ الاِخوان المُواصل عِند الرَّخاء والمُفاصل عند
البلاء;۱۷ بدترین دوستان کسانی هستند که به هنگام آسایش، پیوند دوستی می بندند و به
هنگام گرفتاری جدا م ی شوند.)

سعدی می گوید:

دوست نباشد به حقیقت که او

دوست فراموش کند در بلا

مرحوم شهریار نیز می گوید:

دوست باشد که در سختی

باری از دوش دوست بردارد

نه که سربار زحمت خود نیز

بر سر بار دوست بگذارد

دوست آن است که در زمان گرفتاری و سختی به یاری انسان بشتابد و باری را از دوشش
بردارد و مشکلی را برطرف سازد، نه این که بار و زحمت خود را نیز بر دیگری تحمیل کند
و مایه فزونی زحمت و رنج دیگران شود.

همان دوستی با کسی کن بلند

که باشد به سختی تو را یارمند

(شاهنامه فردوسی)

به همین دلیل است که امیر مؤمنان علی(ع) به فرزند دلبندش امام حسن(ع) می فرماید:
(یا بنی ایّاک ومصادقهُ البَخیل فَاِنَّهُ یَقعُد عنک اَحوج ماتکون الیه;۱۸ پسرم!
از دوستی با بخیل پرهیز کن که او آن چه را که بسیار به آن نیازمند باشی، از تو
بازمی دارد.)

مردی خدمت امیرمؤمنان(ع) رسید و عرض کرد: از هفتصد فرسخ راه دور به خدمت رسیدم تا
پاسخ هفت مسئله را از شما بگیرم. آن حضرت فرمود: آن چه می خواهی بپرس. آن مرد پرسش
های خود را مطرح کرد تا رسید به این جا که: (اَیُّ شَیءٍ اَبرَدُ مِن الزَّمهریر;
کدام چیز از زمهر یر** سردتر است؟) آن حضرت فرمود: کمک خواستن از بخیل از زمهریر
سردتر است.)۱۹

بخیل نه تنها سودی به انسان نمی رساند، بلکه مانع بسیاری از کارهای نیک می شود و او
را از انجام امور خیر و اقدامات خداپسندانه باز می دارد. شخص بخیل آن چه را که در
راه خدا و کارهای خیر مصرف شود تلف شده می انگارد، لذا از آن جلوگیری می کند.

امام صادق(ع) می فرماید: امیرمؤمنان(ع) پنج وَسَق خرما برای مردی فرستاد (هر وسق،
یک بار شتر است)، مردی به آن حضرت اعتراض کرد و گفت: به خدا قسم او از تو چیزی
نخواست و از این پنج وسق خرم، یک وسق برایش کافی بود. آن حضرت از این سخن برآشفت و
فرمود: خدا همانند تو را زیاد نکند، من می بخشم و تو بخل می ورزی، خدا سزای تو را
بدهد!)۲۰

بخیل عذرتراش است و قابل اعتماد نیست. از این رو حضرت علی(ع) به