پاورپوینت کامل متن پایه یک;مخصوص مشترکین دوره دیپلم و بالاتر;چگونه خدا را بشناسیم ۸۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل متن پایه یک;مخصوص مشترکین دوره دیپلم و بالاتر;چگونه خدا را بشناسیم ۸۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل متن پایه یک;مخصوص مشترکین دوره دیپلم و بالاتر;چگونه خدا را بشناسیم ۸۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل متن پایه یک;مخصوص مشترکین دوره دیپلم و بالاتر;چگونه خدا را بشناسیم ۸۸ اسلاید در PowerPoint :

۵۱

در مقاله های گذشته، اصل وجود خدا را از طریق دلایل عقلی و علمی اثبات کردیم که در
آن براهین، (مخلوقات) واسطه در اثبات بودند. به همین دلیل در شماره قبل برهان
صدیقین را نیز بر سلسله براهین افزودیم، چرا که در آن برهان، مخلوقات واسطه در
اثبات نیستند، بلکه حضرت باری تعالی بدون هیچ واسطه ای شناخته می شود. اینک می
خواهیم از طریق صفات عالی و اسمای حسنای الهی، خدا را بشناسیم.

در این بخش، سخن در این است که خدا را چگونه توصیف و چه نوع صفاتی را باید از او
سلب کنیم و معیار نفی و یا اثبات صفات جلال و جمال چیست؟

اما قبل از پرداختن به بحث صفات باری تعالی، این پرسش به ذهن می آید که آیا بشر می
تواند خدا را تصور کند تا بشناسد، زیرا اعتقاد، تصدیق است و تصدیق فرع بر تصور است
و اگر تصور خدا غیرممکن باشد تصدیق و اعتقاد به او نیز غیرممکن خواهد بود. ممکن است
گفته شود: تصو ر خدا ممکن نیست، زیرا تصور هر چیزی نوعی احاطه علمی بر او است و ذات
اقدس احدیت در قلمرو ذهن واقع نمی شود، زیرا ذات باری تعالی مطلق و نامحدود است و
آن چه در ذهن بشر وارد می شود به تناسب ظرف و مظروف محدودیت دارد; بنابراین ما نمی
توانیم خدا را تصور نماییم. ب هتر این است که بگوییم فرضاً اگر خدا هم باشد از
دسترس اندیشه بشر خارج است و نمی تواند نفیاً و اثباتاً در این باره اندیشید و
حداقل باید عقیده (معطله) را بپذیریم، چراکه آنان معتقدند معرفت پروردگار امکان
ندارد و خدا را با میزان عقل نمی توان سنجید، کمیت عقل د ر این میدان لنگ است.

بشر ماورای جلالش نیافت

بصر منتهای کمالش نیافت

نه بر اوج ذاتش پرد مرغ وهم

نه در ذیل وصفش رسد دست فهم

نه ادراک بر کنه ذاتش رسد

نه فکرت به عزّ صفاتش رسد

در این ورطه کشتی فرو شد هزار

که پیدا نشد تخته ای بر کنار

عارفان نیز به شکل دیگری منکر معرفت عقلانی شده اند، ولی منکر اصل معرفت نیستند;
بلکه طرف دار معرفت (قلبی) و (شهودی) می باشند و برای آن ارزش فوق العاده ای
قائلند. حافظ می گوید:

عارف از پرتو مِی راز نهانی دانست

گوهر هرکس از این لعل، توانی دانست

شرح مجموعه گل، مرغ سحر داند و بس

نه هر کو ورقی خواند، معانی دانست

ای که از دفتر عقل آیت عشق آموزی

ترسم این نکته به تحقیق نتانی دانست

مقصود حافظ از (مجموعه گل) ذاتی است که جمیع صفات کمالیه را دارا است و هدفش از
(مرغ سحر) عابدان و سالکان الی الله و مستغفرین در اسحار می باشد، که در نهایت به
دل های لبریز از شوق به حق و سرگرم راز و نیاز و تهذیب نفس و سیر و سلوک منطبق می
شود. گویا عا رف شیرازی در بیت سوم، بوعلی سینا را مخاطب قرار داده است، چرا که
بوعلی در نمط نهم اشارات با سبک بسیار بدیعی خواسته مراحل و منازل اهل سلوک را بر
مبنای موازین عقلی و فلسفی تشریح کند و به تعبیر حافظ از دفتر عقل آیت عشق بیاموزد;
از این رو مورد انتقاد (لسان ال غیب) قرار گرفته است، زیرا در جایی دیگر صریحاً این
موضوع را نفی می کند و چنین می سراید:

بشوی اوراق اگر هم درس مایی

که علم عشق در دفتر نباشد

در کلمات امامان معصوم ـ علیهم السلام ـ به خصوص امام عارفان، امیرمؤمنان علی(ع)
نیز جمله هایی دیده می شود که در بدو امر به نظر می رسد که طرف دار تعطیل و تعبد در
معارف الهی است و هرگونه دخالت عقل را در ساحت معارف الهی ناروا می داند، زیرا در
اولین خطب ه نهج البلاغه می فرماید: (الذی لایُدرکه بُعد الهِمَم ولاینالُه غَوص
الفِطَن; همت های بلند و دور پرواز او را نمی یابند و اندیشه های عمیق و لطیف نیز
به او راهی پیدا نمی کنند.)

در خطبه ای دیگر می فرماید: همانا تو آن خدایی هستی که در خردها نمی گنجی تا در
معرض وزش اندیشه های نقش پذیر کیفیات ظاهر شوی و هم چنین تحت کنترل فکر درنمی آیی
تا محدود و قابل تغییر باشی.

در برخی از متون دینی آمده است: (احتجب عن العقول کما احتجب عن الابصار; هم چنان که
[خداوند] از عقل ها مستور است، از چشم ها نیز پنهان است.)

آن چه از مضامین این نوع کلمات در نهج البلاغه و سایر متون دینی استفاده می شود،
این است که امکانات عقلی بشر برای معرفت ذات باری تعالی حدود معینی دارد که از آن
محدوده نمی تواند تجاوز کند، تا آن جا که پیامبر اکرم می فرماید: (لااحصی ثناء علیک
انت کما اثنیت عل ی نفسک; من نمی توانم تو را آن چنان که بایسته و شایسته است توصیف
کنم آن گونه که خود توصیف کرده ای.)

به قول سعدی:

جهان متفق بر الهیّتش

فرو مانده در کنه ماهیّتش

نه بر اوج ذاتش پرد مرغ وهم

نه در ذیل وصفش رسد دست فهم

که خاصان در این ره فرس رانده اند

بلا احصی از تک فرو مانده اند

بنابراین آن چه از رهنمودهای پیشوایان دینی استفاده می شود، محدودیت قدرت عقلانی
بشر است نه ممنوعیت و ناتوانی کامل عقل بشر; چنان که گروه (معطّله) این گونه بافته
اند. علی(ع) در نهج البلاغه می فرماید: (لم یطلع العقول علی تحدید صفته ولم یحجبها
عن واجب م عرفته; به عقل ها اجازه نداده است که حد و حدود صفات او را مشخص کنند، در
عین حال آن ها را از معرفت خویش محروم نکرده است.) همان گونه که روشن است به این که
ناتوان از وصول به کنه معرفت ذات اقدس متعال است اما در حد توان و استعداد و به
مقدار واجب و لازم قادر به شناخت او هستند. علی بن ابی طالب(ع) می فرماید: (اول
الدین معرفته; اساس دین، معرفت و شناخت خدا است). پیدا است که منظور از شناخت،
شناخت در حد استعداد و امکانات عقلی هر انسان است.

اما سؤال این است که ما خدا را چگونه تصور می کنیم؟ روشن است که تصور خدا به گونه
مستقیم از ره گذر حواس وارد ذهن نمی شود، زیرا ادراکات حسی ما فقط می تواند محسوسات
را درک کند و تصور خدا در میان مدرَکات حسی یافت نمی شود و خداوند متعال حقیقتی است
مطلق و نامحدو د; به عبارت دیگر تصور خداوند از نوع تصور ماهیات نیست تا لازم آید
ذهن قبلاً به مصداق آن از طریق حواس ظاهری یا باطنی رسیده باشد تا بتواند او را
نخست تخیل و سپس تعقل نماید، بلکه این تصور از نوع معانی و مفاهیم است; مانند:
وجود، وجوب، حدوث و قدم، علت و معلولی ت و… این گونه تصورات که انتزاعی اند نه به
صورت حسی مربوط می شوند و نه به صورت خیالی، بلکه قدرت عقلانی ما مستقیماً آن ها را
از صورت های حسی و خیالی انتزاع می کند و این گونه تصورات همواره به صورت کلی در
ذهن ما حضور دارند و به بیانی دیگر ما خدا را نخست با م حدودیت ها درک می کنیم و
سپس آن را مقید می زنیم و می گوییم خدایی که مکان ندارد، زمان ندارد، جسم نیست،
محدودیت ندارد، با چشم سر دیده نمی شود و… و به این وسیله به خدای نامحدود دست پیدا
می کنیم.

پس از توضیحات بال، اینک به بحث صفات جلال و جمال خداوند می پردازیم. در موضوع
صفات حق تعالی مباحث بسیار زیادی وجود دارد; از قبیل: تقسیم صفات به ثبوتی، سلبی و
اضافی و هم چنین تقسیم به صفات ذات و فعل و به عبارت دیگر: توحید ذاتی، صفاتی و
توحید افعالی، چون در بینش توحیدی، مبدأ و خالق جهان، خدای قادر و حکیم است، جهان
با تمام ابعادش مخلوق قدرت و معلول اراده او است. توحید پس از تصدیق و باور به وجود
پروردگار، اولین گام در عرصه معرفهالله می باشد. امام علی(ع) در اولین خطبه نهج
البلاغه می فرماید: (اول الدین معرفته وکمال معرفته التصدیق به و کمال التصدیق به
توحیده; سرلوحه دین و سرآغاز آن، شناخت خداوندگار است، و درست شناختن او، باور
داشتن او است، و تصدیق راستین او، یکتا و بی همتا دانستن او است). بنابراین، توحید،
تصدیق و باور به یگانگی ذات اقدس حق است که بر دو قسم است : توحید نظری و توحید
عملی.

توحید نظری، علم به یگانگی و یکتایی خدای متعال است; بدین معنا که ذات یگانه، هستی
را آفریده و بر آن حکومت می کند. این نوع توحید بر سه قسم است: توحید ذاتی، صفاتی و
افعالی.

اول ـ توحید ذاتی:

ییعنی منزه دانستن واجب متعال از هرگونه شرک و دوگانگی و اعتراف به وحدانیت او.

دوم ـ توحید صفاتی:

ییعنی صفات خدا عین ذات او است و اکتسابی نمی باشد، چرا که ذات واجب الوجود باید
دارای تمام کمالات هستی باشد. والاّ نمی تواند اعطاکننده آن به موجودات دیگر باشد.

فیلسوفان از قدیم گفته اند: (فاقد شیء معطی شیء) نمی شود; یعنی کسی که کمالی را
ندارد، نمی تواند به دیگری افاضه کند. موجودی که خود فاقد حیات و زندگی است، چگونه
می تواند بخشنده حیات باشد. معلمی که علم ندارد، چگونه می تواند دانشی را به
شاگردانش بیاموزد.

ذات نایافته از هستی بخش

کی تواند که شود هستی بخش

خشک ابری که بود ز اب تهی

کی شود بر صفت آب دهی

قرآن کریم در سوره حشر صفاتی برای ذات اقدس متعال ذکر می کند: (هو الله الذی لا اله
الا هو عالم الغَیب والشهاده هو الرحمن الرحیم* هو الله الذی لا اله الا هو الملک
القدوس السلام المؤمن المهیمن العزیز الجبار المتکبر سبحان الله عمّا یشرکون* هو
الله الخا لق البارئُ المصوّر له الاسماء الحسنی…;۱ او خدایی است که معبودی جز او
نیست. بر پنهان و آشکار آگاهی دارد و رحمان و رحیم است* او است خدای یگانه که هیچ
خدایی جز او نیست، مالک و حاکم اصلی است، از هر عیب و نقصی منزه است، به کسی ستم
نمی کند، به مؤمنان امنیت می بخشد* او قدرت مندی است مسلط و شکست ناپذیر که با
اراده نافذ خود هر امری را اصلاح می کند. او شایسته کبریایی و بزرگی است و از آن چه
شریک قرار می دهند، مبرّا و پاک است* او خداوندگاری است خالق و آفریننده ای است بی
سابقه و صورت گری است (بی نظیر)، برای او نام ه ای نیک و عرشی است. و آن چه در
آسمان ها و زمین است، تسبیح او می گویند و او عزیز و حکیم است.)

وجود این گونه صفات در متون مذهبی به ویژه قرآن مجید، نظر کسانی را که می گویند
خداوند متعال صفاتی ندارد، باطل می کند.

صفات ثبوتی و سلبی

صفات الهی را بر دو قسم تقسیم کرده اند: صفات ثبوتی و سلبی.

ییکم ـ صفات ثبوتی، آن سلسله از کمالاتی است که خداوند به آن ها متصف می شود به
طوری که تصور مبدأ متعال بدون این نوع صفات متعالی غیرممکن است; مانند علم، قدرت
حیات، اراده، سمع و بصر، غفور و رحیم و ده ها صفات دیگر.

دوم ـ صفات سلبی، صفاتی است که از نقص و کاستی و محدودیت حکایت می کند و پروردگار
از اتصاف به آن ها منزه و مبرّا است; ظلم، حسد، بخل، جسم بودن و….

صفات ثبوتیه نیز بر دو قسم است: صفات ذاتیِ حقیقی و صفات ذاتیِ اضافی.

الف ـ صفات ذاتی حقیقی: به آن دسته از صفات گفته می شود که از ذات آفریدگار ناشی می
شود و نیازی به تصوّر وجود دیگری نیست; مانند حیات و اراده.

ب ـ صفات ذاتی اضافی: به صفاتی اطلاق می شود که تصور و اثبات آن نیازمند تصور
چیزهای دیگر است; مانند (علم) و (قدرت) که باید معلوم و مقدوری در میان باشد تا علم
و قدرت به آن ها تعلق گیرد. گرچه در خصوص باری تعالی، علم و قدرت به فرضِ عدم معلوم
و مقدور نیز ثابت است، ولی به حسب تحلیل منطقی، علم و دانش به گونه مطلق مفهومی
ندارد و باید متعلقی داشته باشد; مانند علم فیزیک و دانش شیمی، علم فقه و حکمت و….

این امور از صفات ذاتِ اضافه است; یعنی علم بدون وجود عالم قابل اثبات نیست، همان
گونه که علم بدون معلوم بی معنا است. وقتی گفته می شود فلانی عالم است، می گویند چه
علمی دارد؟ آیا عالم به علم فقه است یا علم طب یا ریاضی.

سوم: توحید افعالی

شناخت خدا به این است که باور کنیم انسان و سایر موجودات و افعال آن ها با تمام علل
و اسبابی که در جریان است، همه فعل خداوند است، زیرا اگر خداوند در افعالش نیازمند
به قدرت دیگری باشد، لازمه اش اعتقاد به شرک و نفی یگانگی در ذات و صفات فعل خواهد
بود; د ر صورتی که خداوند به شریک نیاز ندارد و به مجرد اراده، فعل او محقق می
گردد: (اذا اَرادَ شیئاً أن یقول له کن فیکون;۲ آن هنگام که خدا اراده ایجاد چیزی
بکند و بگوید باش، می شود.)

صفات سلبی و دلیل نفی آن

این بحث را با شعری از سعدی آغاز می کنیم، چون امهات صفات سلبی در این شعر گنجانده
شده است:

نه مرکب بود و جسم و نه مریی نه محل

بی شریک است و معانی، تو غنی دان خالق

ذات اقدس الهی، وجودی است بی نهایت و بسیط و مجرد از هرگونه عوارض ماده و هیچ
محدودیتی در ذات و صفات او نیست; همان گونه که حضرت علی در مقام توصیف حق متعال می
فرماید: (الّذی لیس لصفته حدُّ محدود ولا نعت موجود;۳ برای صفت حضرتش محدودیتی وجود
ندارد)، خوا هیم دانست که خدای سبحان نمی تواند مرکب باشد، زیرا ترکیب از نظر تقسیم
عقلانی دو قسم بیشتر نیست: یا ترکیب مادی است; مانند مرکبات فیزیکی و شیمیایی و
سایر مرکبات محسوس و ملموس، و یا ترکیب عقلی و ذهنی است; مثل ترکیب انسان از ماهیت
و هستی; به عبارت دیگر کلیه پ دیده های جهان به حسب تحلیل عقلی از دو چیز مرکب است:
چیستی (ماهیت) و هستی (وجود).

این که می گوییم: انسان هست، کره زمین وجود دارد، آب در کره زمین هست، آب در کره
ماه نیست; یعنی این که هر موجودی از موجودات ذهنی و خارجی از (وجود) و (ماهیت)
تشکیل شده است. موجودات در ماهیت از هم جدا هستند، ولی در وجود مشترک اند; یعنی کره
زمین غیر از کره ماه است و انسان غیر از حیوان است و آب غیر از خاک است، ولی همگی
موجودند. لیکن برخی از موجودات وجود خارجی ندارند; مانند سیمرغ، عنق، شانس و اقبال
که ماهیت آن ها در ضمن وجود ذهنی هست ولی در ظرف خارج وجود ن