پاورپوینت کامل متن پایه یک;مخصوص مشترکین دوره دیپلم و بالاتر توحید و شرک و ریا ۸۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل متن پایه یک;مخصوص مشترکین دوره دیپلم و بالاتر توحید و شرک و ریا ۸۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل متن پایه یک;مخصوص مشترکین دوره دیپلم و بالاتر توحید و شرک و ریا ۸۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل متن پایه یک;مخصوص مشترکین دوره دیپلم و بالاتر توحید و شرک و ریا ۸۸ اسلاید در PowerPoint :

۵۴

در مقاله گذشته تحلیل کردیم که توحید در عبادت، همواره با طرد و نفی بت پرستی و کفر
به طاغوت و توسلات شرک آلود همراه می باشد. درباره استفاده از علل و اسباب طبیعی،
علمی و معنوی، اگر معتقد باشیم این گونه ابزارها را خدا آفریده تا افراد بشر در راه
رسیدن به مقاصد خود از آن ها بهره برداری کنند، این نوع بهره برداری نه تنها شرک
نیست بلکه عین توحید خواهد بود; چنان چه اگر توسل به امور معنوی مطابق کتاب و سنت
باشد، شرک نمی باشد. هم چنین اگر باور داشته باشیم که سلوک از ره گذر علل و اسباب
ظاهری، تنها راه دست یابی به حوایج و مقاصد نمی باشد بلکه در نهایت، خواست و مشیت
خالقِ اسباب، تعیین کننده است; این نیز عین توحید است. به قول شهید مطهری: (فعل خدا
دارای نظام است، اگر کسی بخواهد اعتنا به نظام آفرینش نداشته باشد گم راه است. به
همین جهت است که خداوند متعال گناه کاران را ارشاد فرموده است که در خانه رسول اکرم
بروند و علاوه بر این که خود طلب مغفرت می کنند، از آن بزرگوار بخواهند که برای
ایشان طلب مغفرت کند.)۱

بنابراین به عمل صالح و تقوا نمی توان بسنده کرد. همان گونه که رسول اکرم در آخرین
روزهای زندگی پاکشان فرمودند: (نجات دهنده نیست جز عمل و دیگر، رحمت خدا)،۲ چرا که
او مقلب القلوب و سامان دهنده امور می باشد; موسی بن عمران را در دامن فرعون پرورش
می دهد، فرعونیان را در رود نیل غرق می سازد، تمام ترفندهای ساحران را نقش بر آب می
کند، آتش را بر حضرت ابراهیم برد و سلام می نماید و….

ما به دریا حکم طوفان می دهیم

ما به سیل و موج فرمان می دهیم

قطره ای کز جویباری می رود

از پی انجام کاری می رود

شرک و ریا

یکی از مهم ترین آفات توحید، ریا و شرک خفی است. شرک در فرهنگ لغت به دو معنا به
کار رفته است: یکی، به مفهوم همکاری و مقارنت (شرکت) که در نقطه مقابل انفرادی عمل
کردن است و دوم، به معنای شیء ممتد و مستقیم است.۳ اما شرک از منظر قرآن، به معنای
همتا و شریک قرار دادن چیزی با خداوند متعال است و دارای انواعی است: شرک در ذات،
شرک در الوهیت، شرک در ربوبیت، شرک در عبادت و….

راغب اصفهانی در مفردات القرآن می نویسد: شرک در دین بر دو گونه است: شرک صغیر و
شرک عظیم. شرک کبیر به معنای همتا قرار دادن برای خداوند متعال در ذات و صفات و
افعال است، ولی شرک صغیر یعنی غیر خدا را در کارهای خود مدنظر داشتن و این همان شرک
و ریای معروف می باشد; به عبارت روشن تر، ری، به معنای نشان دادن و تظاهر نمودن
است و در اصطلاح، یعنی انجام دادن عمل نیک برای این که مردم آن را مشاهده کنند.

ریا در اسلام یعنی این که انگیزه اصلی فرد در عبادت و یا هر عمل نیکی، نشان دادن به
مردم باشد نه تقرب و رضای حق تعالی. آن چه برای ریاکار مطرح است، برانگیختن اعجاب و
تحسین بینندگان است. ریاکاری و مردم فریبی، عملی است برخلاف فطرت و طبیعت و یک نوع
حرکت قسری و جبری است و دوام ندارد; به همین دلیل ریاکار همواره نگران و مضطراب است
که مبادا مردم از ما فی الضمیر او اطلاع پیدا کنند.

ریاکاری یک نوع نفاق است، زیرا عمل فرد از عقیده و انگیزه اش جدا است. چنین فردی
هرگز کار خوب را برای رضای خدا و یا علاقه به عمل پسندیده و یا به قصد خدمت به خلق
انجام نمی دهد، بلکه صرفا برای مردم فریبی و جلب توجه و ستایش آنان دست به انجام
این گونه اعمال می زند. در حدیث آمده است: (من عمل لِلنّاس کان ثوابه علی الناس یا
زراره، کل ریاءٍ شرک;۴ کسی که برای دیدن مردم کاری بکند ثوابش را باید از آنان
مطالبه نماید. ای زراره، هر نوع ریاکاری، شرک محسوب می شود.)

ابن اوس می گوید: به محضر حضرت رسول(ص) مشرف شدم، از مشاهده چهره گرفته او غمگین
شدم. علت آن را پرسیدم. فرمود: (انّی اخافُ علی اُمّتی الشرک;۵ بر امتم از شرک می
ترسم). عرض کردم: مگر امت بار دیگر به شرک روی می آورند؟ فرمود: (اما اِنّهم
لایعبدون شمساً ولا قمراً ولا وثناً ولا حجراً ولکنهم یُرائونَ باعمالهم والریاء هو
الشرک;۶ (آگاه باش آنان خورشید و ماه و بت و سنگ را عبادت نمی کنند، لکن در اعمال
خود ریاکاری می کنند و حال آن که ریا همان شرک است.)

ریا در هر کاری، از سیئات اخلاقی شمرده می شود و ریاکار هم چون منافق از نظر هر
انسانی مطرود و منفور است. در ادبیات فارسی نیز زشتی این عمل انعکاس دارد:

نکوسیرتی بی تکلف برون

به از نیک نامی خراب اندرون

چه دانند مردم که در جامه کیست

نویسنده داند که در نامه چیست

پیامبر(ص) می فرماید: (لاتَعمل شیئاً من الخیر ریاءً ولا تَدَعه حیاءً;۷ برای ریا و
جلب توجه دیگران، هیچ عمل خیری را انجام نده و هیچ کار خیری را برای شرم و حیا ترک
نکن.)

محبوبیت اجتماعی، شرک نیست

مؤمن به حکم فطرت و عقل می داند که ایمان و عمل صالح موجب محبوبیت اجتماعی می شود و
علاقه و محبت مردم باعث سرور محبوب است، ولی کارهای نیک را برای تقرب به خدا و با
خلوص نیت انجام می دهد. این خوشحالی و محبوبیت به دست آمده از سنخ ریا نیست، چرا که
ریا و تظاهر آن است که محبوبیت و جلب توجه مردم، محور اصلی عمل شخص باشد. اما شخص
ریاکار چون می داند راه کسب شهرت و محبوبیت در تظاهر به ایمان و عمل صالح است، از
این رو آن را انجام می دهد. زراره بن اعین از امام صادق پرسید: شخصی عمل نیکی انجام
می دهد، مردم او را در این حال می بینند، او از مشاهده مردم خوشحال می شود، آیا این
عمل، ریا محسوب می گردد؟ قال(ع): لابأس، مامِن اَحدٍ اِلاّ وهو یحبّ ان یظهر له فی
الناس الخیر اذا لم یکن صنع ذلک لذلک;۸ امام(ع) فرمود: اشکالی ندارد. هیچ انسانی
نیست مگر آن که دوست دارد کارهایش بین مردم آشکار شود، ولی مشروط بر این که محرک در
عمل و هدف اصلی او، مطلع شدن مردم نباشد.)

در هر صورت، ریا و شرک با توحید منافات دارد. انسان موحد که خلاق جهان را یکتا و بی
همتا در ذات و صفات می داند و به یکتاپرستی در بعد علم و عمل ایمان دارد، باید
همواره اعمالش را به قصد تقرب معنوی انجام دهد.

شرک از منظر قرآن

آیات قرآن هرگونه ریا و شرک را مانع قرب به خدا می داند: (انما الهکم اله واحد فمن
کان یرجوا لقاء ربّه فلیَعمل عملا صالحاً ولایشرک بعباده ربّه احداً).۹ این آیه،
گذشته از منحصر ساختن (الهه ها) در اله واحد، می خواهد بفهماند که از بعد اعتقادی،
تنها عامل مؤثر در عالم هستی، خدای یگانه و بی همتا است; بنابراین هرکس لقای
پروردگارش را طالب باشد، باید عمل خالص و شایسته انجام داده و احدی را در عبادت و
پرستش خدا شریک و انباز قرار ندهد.

این آیه پس از نفی عبودیت و الوهیت از غیر خد، به شرک خفی که همان ریا باشد، اشاره
کرده و می گوید: لقای الهی، عمل خالص و دوری از هر نوع شرک خفی و ریاکاری است.

در آیه ای دیگر، شرک به خدا را افترا و گناه عظیم می شمارد: (ومن یشرک بالله فقد
افتری اثماً عظیماً;۱۰ هرکس برای خدا شریک و انبازی معتقد باشد، بی شک دروغی ساخته
و گناهی بزرگ مرتکب شده است). مگر این که قبل از مرگ توبه و با عمل صالح و اشک و
آه، گذشته خود را جبران کند. در غیر این صورت، گرفتار عذاب ابدی می شود.

در برخی آیات، شرک را گمراهی عمیق تلقی کرده است; آن جا که می فرماید: (ومن یشرک
بالله فقد ضل ضلالاً بعیداً).۱۱

توحید از نظر علم و عمل باید انسان را به مقام اخلاص برساند. کمال توحید، اخلاص
است. از این رو انسان باید به خودسازی و تزکیه نفس همت گمارد تا به مرتبه اخلاص، که
روح دین است، برسد. قرآن می گوید: (وما امروا اِلاّ لیَعبدوا الله مخلصین له
الدین).۱۲ اخلاص نسبت به حق تعالی، خالص کردن باطن از دیدن غیر خد، یا چیزی را در
عرض او قرار دادن و تنزیه ذات و صفات از کلیه کاستی ها است. انسان موحد به جایی می
رسد که صفات زاید بر ذات را مشاهده نمی کند و در نتیجه گرفتار شرک در صفات ذاتی نیز
نمی شود، چون صفات خدا عین ذات او است. موحد باید خدا را از هرگونه نقص و عجز و عیب
و محدودیت منزه بداند.

امام علی(ع) می فرماید: (و کمال توحیده الاخلاص له۱۳). صرف نظر از مفاهیم حکیمانه
که شارحان نهج البلاغه یادآوری کرده اند، ممکن است کلام مولا علی(ع) این مفهوم را
نیز برساند که کمال توحید، یکتا دانستن و خالص سازی زمینه های فکری، فرهنگی و
اجتماعی برای حاکمیت یگانه خدا است; یعنی موحدان، محیط و جامعه را به گونه ای آماده
سازند که جز قانون خدا هیچ قانون و فرهنگی نتواند بر مردم حکومت کند، چرا که افراد
جامعه باید با عبودیت حق تعالی خالص گردند و ناخالصی های درونی و برونی را از صفحه
جان و عرصه اجتماع بزدایند و به غیر خدا تعلق و دل بستگی نداشته باشند.

انسان موحد همان گونه که از نظر اعتقادی هیچ عاملی را جز خدا در حیات مؤثر نمی
داند، قلب و دل او نیز نباید به هیچ آفریده ای بستگی و ایمان و خضوع و محبت به شکل
استقلالی پیدا کند و توجه به علل و عوامل نیز از حد (اسباب ها و ابزارها) در فکر و
عقیده و ایمان او تجاوز نکند. در مقابل غیر خدا تذلل و خضوع و کرنش نکرده و حتی اهل
و عیال و همه حوادث و اجزای جهان را به دلیل این که آفریده او است، دوست بدارد و
زبان حالش این باشد:

به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست

عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

به حلاوت بخورم زهر که شاهد ساقی است

به ارادت بکشم درد که درمان هم از اوست

هرکسی که غیر خدا را در عرض خدا و در سرنوشت آینده اش مؤثر بداند، گرفتار مرتبه ای
از شرک شده است، چون در این صورت خدا را آفریدگار مطلق و سبب ساز و سبب سوز نمی
داند، بلکه عوامل دیگری را جز خدا دارای قدرت و عامل مؤثر گمان کرده و به آن دل
بسته است. در حالی که تمام کمالات و قدرت ها در انحصار ذات اقدس او می باشد. اگر
مشیت خدا تعلق نگیرد، نه پارتی مؤثر است و نه رئیس. وقتی انسان به چیزی خارج از
دایره مشیت معتقد باشد ـ که مثلاً فلان شخص می تواند مستقلاً کارش را درست کند ـ
این هم یک نوع شرک است. اگرچه پارتی یکی از علل و اسباب کارگشایی است، لیکن اعتقاد
به آن در عرض خداوند متعال، مثل این است که از طریق فروش هروئین به مقاصد اقتصادی
برسد. با این که اصل معامله نامشروع است، ولی هر سببی تأثیر خاص خود را دارد. چه
بسا ممکن است با پارتی کارش درست شده باشد، ولی گذشته از این که در پرتگاه شرک سقوط
کرده و ممکن است ظلم کرده و حق دیگری را نیز پایمال نموده باشد، در قیامت باید هردو
پاسخ گو باشند. آتش به اذن الهی می سوزاند و آب، آتش را به مشیت او خاموش می کند و
خنجر گلوی انسان را مطابق قانون کلی قطع می کند; همه این ها به مشیت و اذن عام الهی
انجام می گیرد.

اگر تیغ عالم بجنبد ز جای

نبرّد رگی تا نخواهد خدای

اگر کسی غیر خدا را معبود بداند و از او مدد بخواهد، نه خودش خالص شده و نه خدا را
خالص دیده است. امکان ندارد موحد عاقلی خدا را حاضر و ناظر ببیند، ولی دیگری را در
عبادت با او شریک قرار دهد.

ذعلب از امیرالمؤمنین(ع) پرسید: (هل رئیت ربّک; آیا خدا را دیده ای؟ قال لم اَعبد
ربّاً لم اَرَه; خدایی را که مشاهده نکرده باشم عبادت نکرده ام. راوی تعجب کرد.
حضرت علی(ع) در ادامه فرمود: (لاتَراه العیون بمشاهده الابصار ولکن تراه القلوب
بحقایق الایمان;۱۵ خدا به چشم ظاهری دیده نمی شود، ولی با چشم دل به وسیله ایمان
راستین مشاهده می شود.)

آفات توحید

توحید در عبادت که اصلی ترین شعار تمام پیامبران الهی بوده است و پیوسته بر آن
تأکید داشته اند، همواره در معرض آفات و خطرات قرار داشته و دارد. اصولاً شرک از
توحید برخاسته; چنان چه باطل از متن حق به وجود آمده است; به همین علت باطل در قرآن
به کف روی آب تشبیه شده است.

شرک و ریا از آفت های توحید نظری و عملی است که به انواع آن اشاره می کنیم:

ییکم: بت پرستی: از قدیم ترین آفت های توحید، بت پرستی در شکل مجسمه های سنگی، گلی،
چوبی و فلزی بوده است که به دست هنرمندان و خیال پردازان ساخته می شده است. امروزه
در میان بتکده ها و موزه های مهم دنی، مجسمه خدایان نگه داری و در معرض عبادت یا
نمایش قرار داده می شود. خدایان دیروز بشر در قالب سنگ های مرمرین و فلز و چوب
ساخته می شدند که هرکدام نشان دهنده تصویر معبودهای زمینی و آسمانی بود.

روزی از بتکده بودائیان در لندن دیدن کردیم. در آن جا جمعی از جوانان رو به یکی از
بت های سنگی کرده بودند و می گریستند و حوایج خود را از آن ها که صورت انسانی
داشتند، مطالبه می کردند. خادم بتکده یک نوع بتی را که بیشتر بت پرستان آن را وجهه
اصلی قرار داده بودند، به ما نشان داد و گفت: دو سال قبل در فلان تاریخ در تمام
بتکده ها به صورت معجزه آسا این نوع بت ها شیر خوردند ـ که تصویر ویدئویی آن موجود
است ـ و از آن به بعد پرستش این نوع بت ها بیشتر شده است.

حماقت انسان عجیب است; اولاً: سنگ، شیر نمی خورد و این ادعا دروغی بیش نبود، زیرا
هرچه کوشیدیم خادم بتکده تصویر ویدئویی آن را ارائه نداد. وانگهی شیر خوردن سنگ
موجب نمی شود او را خدا بدانیم. از این بالاتر گوساله سامری با شگردی که سامری به
کار برده بود، برای یک مرتبه از خود صدایی در آورد، ولی حاجت کسی را برآورده نکرد.
مضافاً این که علت این صد، خاکی بود که از زیر پای مرکب جبرئیل برداشته شده بود.
امروزه بالاتر از این موارد را مخترعان می سازند و ادعای خدایی ندارند.

دوم: ستاره پرستی: برخی افراد سرنوشت انسان را به تحولات ستارگان مربوط می دانستند
و برای عزم و تصمیم و عمل انسان نق