پاورپوینت کامل مقاله برگزیده;خودشناسی ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مقاله برگزیده;خودشناسی ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مقاله برگزیده;خودشناسی ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مقاله برگزیده;خودشناسی ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

۵۴

مقدمه

انسان دارای دو جنبه است:

۱. جنبه مادی که نیازهای جسمی انسان مانند نیاز به آب، غذ، مسکن، پوشاک وغیره را
شامل می شود;

۲. جنبه معنوی که نیازهای روحی و روانی انسان را تشکیل می دهد.

کسب معرفت و شناخت که به مسائل روحی، روانی و دین داری بستگی دارد، نیاز انسان به
تکامل فطرت را تشکیل می دهد. فطرت خودشناسی، نیاز فطری انسان به معنویت و تکامل
است.

خودشناسی حد و مرزی ندارد. شناخت خداوند مستلزم خودشناسی است. لازمه شکوفایی
استعدادهای انسان، شناخت خویش است. خودشناسی، رابطه انسان را با دنیای بیرون بهتر
برقرار می کند و با حواس و نیروهای خود به شناخت بهتری از زندگی می رسد.

خودشناسی چیست؟

خودشناسی یعنی تهذیب و تزکیه نفس و مبارزه با رذایل اخلاقی و حرکت در مسیر تکامل
اخلاق فاضله. برای کسب آگاهی، بروز استعداده، تقویت اراده و اعتماد به نفس و داشتن
افکار مثبت و واقع بینانه، خودشناسی لازم است. همچنین حرکت به سوی معبود و کمال و
پرواز به سوی ابدیت و رسیدن به اوج ملکوت با خودشناسی میسر است.

[ ضرورت و اهمیت خودشناسی از دیدگاه روایات و دانشمندان

برای موجودی که فطرتاً دارای حب ذات است، کاملاً طبیعی است که به خود بپردازد و در
صدد شناختن کمالات خویش و رسیدن به آنها باشد. از این رو درک ضرورت خودشناسی، نیازی
به دلیل های پیچیده عقلی و نقلی ندارد. غفلت از این حقیقت و سرگرم شدن به چیزهایی
که در کمال و سعادت آدمی مؤثر نیست، امری غیر طبیعی و انحراف آمیز است که باید علتش
را جست وجو کرد و راه سلامت و نجات از آن را شناخت. همه تلاش های انسانی اعم از
علمی و عملی، برای تأمین لذاید و منابع و مصالح وی انجام می گیرد. پس شناختن خود
انسان و آغاز و انجام او و هم چنین کمالاتی که ممکن است به آنها نایل گردد، مقدم بر
همه مسائل، بلکه بدون شناختن حقیقت انسان و ارزش واقعی او، دیگر بحث ها و تلاش ها
بیهوده و بی پایه است.۱

قرآن فراموش کردن نفس را لازمه فراموش کردن خدا و به منزله عقوبت این گناه معرفی می
فرماید: (ولاتکونوا کالذین نسوا الله فانساهم اَنفسَهم;۲ مانند کسانی نباشید که خدا
را فراموش کردند، پس خدا هم خودشان را از یادشان برد.)

امیرالمؤمنین(ع) نیز می فرماید: (درشگفتم از کسی که خود را نمی شناسد، چگونه می
خواهد پروردگارش را بشناسد!؟)

اسلام برخلاف سایر ادیان، به شناخت انسان اهمیت بسیار زیادی داده و وی را به شناخت
خویش سفارش کرده است تا بتواند راه صحیح سعادت را انتخاب کند.

علامه طباطبائی(ره) می فرماید: ترغیب خداوند مؤمنان را به ملازم بودن به خویشتن که
همان حفظ کردن راه هدایت است، می فهماند راهی که لازم است انسان ها بپیمایند، راه
خویشتن است که ایشان را به شناخت خداوند و سعادت حقیقی می رساند.۳

ولتر گونتگهام می گوید: (کسی که توانست قسمت مهم از وقت خود را در اختیار داشته و
از آن استفاده کند، راه تسلط بر خویشتن را به دست آورده است.)۴

خودشناسی اولین قدم در راه پیشرفت قوای بشری است، پس اگر بخواهیم از نیروی خود و
فرصت های زندگی حداکثر استفاده را از زندگی بکنیم، لازم است قبل از هرچیز به مواهب
و استعدادهای خود نظری بیفکنیم و آنها را بشناسیم. امام صادق(ع) می فرماید: (ای
انسان! تو طبیب خویشتن قرار داده شده ای و دردها برای تو بیان شده است و به دواهای
آن دردها هم راهنمایی شده ای.)

مهماتما گاندی می گوید: (در جهان فقط یک شناسایی وجود دارد و آن، شناسایی خود است،
…[و] هرکس خود را شناخت، خدا را شناخته است و جهان را.)۵

ـ امام صادق(ع) می فرماید: (خودشناسی انسان این است که خویشتن را به چهار طبع و
چهار ستون و چهار رکن بشناسد; چهار طبعش، خون است و صفرا و باد و بلغم; ستون هایش،
خرد است که از خرد و فهم و حافظه مایه می گیرد، و ارکانش، نور است و آتش و روح و
آب.)۶

ـ امیرالمؤمنین علی(ع) می فرماید: (آغاز دین داری، شناخت خداست، کمال شناخت او،
تصدیق وجود اوست، نهایت معرفت، شناخت خود است.)۷

ـ پیامبر(ص) می فرمایند: (باایمان ترین شما با شناخت ترین شماست.)۸

ـ امام حسین(ع) می فرماید: (تحصیل دانش، سبب باروری شناخت است.)۹

ـ امام باقر(ع) به جابر جعفی می فرماید: (هیچ شناختی چون شناخت تو از نفست نیست.)۱۰

معیارهای اصلی خودشناسی از نظر اسلام

قرآن برای خداشناسی حساب جداگانه ای باز کرده است; به این معنا که سراسر عالم خلقت
را آیه و درس برای خداشناسی قرار داده است; همچنان که برای نفس انسان هم حساب
جداگانه ای باز کرده; یعنی آموزندگی هایی بالاتر و بیشتر از آنچه که مثلاً درختان
دارند، برای انسان در نظر گرفته است.

بـرگ درختـان سبـز در نظـر هوشیـار هر ورقش دفتری است معرفت کردگار۱۱

۱. عزت و کرامت: پیامبر(ص) می فرماید: (من برانگیخته شدم تا مایه های ارجمندی و
بزرگواری انسان را به حد کمال برسانم.)۱۲

منظور از کرامت و ارجمندی این است که انسان در مسیر خودسازی، برخی از کارها را که
با کرامت و ارجمندی و مقام انسانی خویش ناسازگار می یابد و موجب زبونی و ذلت است
ترک کند. در مقابل، به کارهای نیک و پسندیده از قبیل احسان، گذشت، عفاف، استقامت و…
روی بیاورد.

۲. تقرب به خدا: کار پسندیده کاری است که انسان را به خدا نزدیک کند. هر اندازه که
صفات کمال و فضایل اخلاقی در انسان بیشتر باشد، به همان اندازه مقرب درگاه خداوندی
می شود.

از امام صادق(ع) روایت شده است: (خدای بزرگ پیامبران را به مکارم اخلاقی (خوبی های
بزرگوارانه) اختصاص داده است. هرکس این خصلت ها را داراست، خدای را بر چنین مرحمتی
سپاس گزارد، و هرکس چنین خوبی هایی ندارد، با التماس از پیشگاه خدا درخواست کند.)۱۳

خودشناسی، غایت و نهایت شناخت هاست که به شناخت خداوند حکیم منتهی می شود. در کلام
معصومین آمده است که خودشناسی، نافع ترین معارف است و نیز آمده است: هرکس خود را
بشناسد، خدای متعال را خواهد شناخت. از این رو خودشناسی، برترین حکمت ها و
سودمندترین شناخت هاست. نادان ترین مردم کسانی اند که خود را نمی شناسند.

آفت های عدم شناخت درست

(ممکن است در یک نگاه سطحی، انسان به سهولت مسئله ای را برای خود حل شده تلقی کرده
و خویشتن را از نقص ها و ضعف ها مبرّا بیابد و بدین وسیله خود را در پیش خود تبرئه
کند; اما واضح است که راه و رسم حقیقت جویی این نیست. کسانی که تا این اندازه مسئله
را سهل شمرده و این چنین خوش بینانه به خود می نگرند، هرگز توفیق اصلاح خود و در
نتیجه نیل به کمال را پیدا نمی کنند. کسی که از عیب های اساسی خود چشم پوشی می کند،
طبعاً خود را انسانی کامل و عاری از عیب و نقص م