پاورپوینت کامل سرمقاله;به بهانه وحدت حوزه و دانشگاه ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سرمقاله;به بهانه وحدت حوزه و دانشگاه ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سرمقاله;به بهانه وحدت حوزه و دانشگاه ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سرمقاله;به بهانه وحدت حوزه و دانشگاه ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

۴

رسم روزگار است که به مناسبت حادثه دلخراش یا مهمی، ضرورتی احساس شده و شعاری پیدا
می شود تا مگر طرحی ریخته شود و محتوای آن به مرحله اجرا درآید و این یک سنت معقول
سیاسی و اجتماعی است، ولی اگر ایده و آرمانی تنها و تنها در محدوده شعار تکرار گردد
و برنامه و طرحی موجود نباشد، در همان مرحله متوقف می ماند و هرگز از حوزه تئوریک
به مرحله پراتیک و عمل اجتماعی نخواهد رسید.

وحدت حوزه و دانشگاه یکی از آرمان ها و شعارهایی بود که امام راحل(ره) پس از شهادت
آیهاللّه مفتح آن را با شور و سوز خاصی طرح نمودند تا مگر دست اندرکاران نظام طرحی
بریزند و این آرمان را به مرحله عمل برسانند، ولی با کمال تاسف تاکنون گام مؤثری
برداشته نشده و این آرمان به صورت استاتیک و ثابت در حوزه اذهان باقی مانده است.
اینک جای این پرسش است که چرا سرنوشت این شعار چنین شد و راه برون رفت از آن چیست؟

این جانب بر این باورم که ما از آغاز انقلاب اسلامی تا بیست وپنجمین سالگرد آن،
همواره از وحدت ملی و همبستگی گروهی بلکه اتحاد جهان اسلام سخن گفته ایم، ولی در
اتحاد ملی و وحدت احزاب سیاسی شکست خورده ایم; در عوض، در وحدت و تقریب مذاهب
اسلامی به طور نسبی موفق بوده ایم، به دلیل این که این شعار صاحبانی داشته و برنامه
هایی برای آن منظور گردیده است.

مرحوم آیهاللّه العظمی بروجردی، پرچمدار و مؤسس تقریب مذاهب اسلامی بود و پس از آن
به همت امام بزرگوار(ره) و اینک نیز به دست مقام معظم رهبری ادامه دارد. گرچه بعضی
از گویندگان شهرت طلب و متعصبان جاهل و مؤسسات موازی، سنگ اندازی های گوناگونی
دارند، لیکن در برابر طوفان وحدت طلبی کاری از خس و خاشاکساخته نیست. با وجود این
توفیق، درباره وحدت داخلی برنامه صحیحی نداریم تا تمام اقشار جامعه را بر محور
حکومت اسلامی گردآوریم; همان وحدتی که در اواخر نهضت روحانیت و اوایل انقلاب آن را
تجربه کردیم. تنها وحدتی که ریشه در فرهنگ دینی ما دارد، وحدت حوزویان است که
متأسفانه آن هم با نفوذ افکار جناحی و سیاسی در معرض خدشه دار شدن می باشد.

از وحدت احزاب و گروه ها چه می توان گفت که همواره در سطح شعار باقی مانده و از آن
تجاوز نکرده است. جلساتی گرفته شده و نشست هایی برگزار گردیده، ولی چندان اثری
نداشته است. هواهای نفسانی (نه دیدگاه های متفاوت)، تعصبات جاهلانه، زمام کار را به
دست نااهلان سپردن و عالمان حوزوی را به سکوت واداشتن، جز اختلاف و نابسامانی ثمری
ندارد.

در گذشته فضلا و طلاب در حوزه های مختلف به تدریس و تعلیم مشغول بودند، با این حال
مناظرات علمی و مجادله های فقهی و کلامی هیچ گاه آنان را از خط وحدت و محبت خارج
نمی ساخت. تبلور این همبستگی هنگامی که به اسلام و مقدسات دینی اهانت می شد، به
خوبی ظاهر می گردید و می دیدیم که تمام حوزویان از طلبه جوان تا عالمان کهن سال در
برابر آن انحراف یک صدا و هماهنگ می ایستادند و با بدعت ها و اهانت ها به ستیز می
پرداختند و هیچ گونه تضاد داخلی در میان روحانیت نبود; چنانچه به یاد داریم در
برابر مقاله توهین آمیزی که روزنامه اطلاعات آن را منعکس کرده بود، حوزه های علمیه
درس ها را تعطیل کردند و همراه با مردم یکپارچه اعتراض نمودند و آن مزدور مقاله
نویس و اربابانش را محکوم کردند و با ادامه تجمعات و تظاهرات و صدور اعلامیه ها
آنان را به انفعال کشانیدند.

با کمال تأسف اینک حوزه های علمیه انسجام و وحدت مطلوب را ندارند و برداشت های
سیاسی و گرایش های جناحی باعث ازهم گسستگی آنان گردیده است. واقعه ای که رخ می دهد،
جمعی برمی آشوبند و گروهی خاموش می نشینند. برخی از آنان توسط گروهی به انحراف خط
متهم می شوند و گروه مقابل آنان را ساده اندیش و نادان می دانند.

رگ رگ است این آب شیرین آب شور

بر خلایق می رود تا نفخ صور

بعضی از مراجع بزرگوار تقلید گهگاهی به موعظه می پردازند و یا به احتمال عدم تأثیر،
سکوت را بر فریاد ترجیح می دهند و یا در خود توان مخالفت نمی بینند