پاورپوینت کامل زبان نگارش ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زبان نگارش ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زبان نگارش ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زبان نگارش ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

۶۴

خوانندگان مجله حاضر، نه فقط مطالعه کننده بلکه با شیوه خاصی که نشریه دارد، در حدّ
و اندازه خود، نویسنده و پژوهش گر نیز هستند. تعاملِ سازنده دست اندرکاران مجله
«معارف اسلامی» با خوانندگان، آنان را به وادیِ قلم سوق داده و جوانانی را به نگارش
و پژوهش، تشویق کرده است. اما بی تردید، خطاهایی نیز دارند که اگر گوشزد نشود،
برای شان عادت و رویه خواهد شد.

با مطالعه نوشته های آنان در شماره های متعدد مجله به لغزش هایی در نگارش برخوردیم
که از این پس آنها را با ذکر شواهد و مثال هایی می آوریم. این خطاها چند دسته اند:

– اشتباه در انتخاب زبان و شیوه جمله بندی؛

– خطاهای واژه ای که در سطح دستوری کلمه نمی ماند بلکه به «جمله» و «نحوِ» زبان
لطمه می زند و شیوه عبارت پردازی را از «زبان معیار» دور می کند؛

– غلطهای رایجِ دستوری و نگارشی؛

– خطاهای صوری؛ مثل رسم الخط، نشانه های نقطه گذاری، پاراگراف بندی، شیوه تنظیم
منابع و… .

اینک هر یک از موارد فوق را در شماره ای شرح می دهیم.

۱ – انتخاب زبان مناسب

نخستین گام در نگارش، انتخاب زبان مناسب است؛ یعنی چگونگی جمله بندی و گزینش
واژه ها. نوشتن مقاله درباره «یک روز بارانی» با مقاله ای درباره «شیوه تشکیل
سلول ها» یا «محکم و متشابه در قرآن» از نظر عبارت پردازی و نحوه جمله بندی، فرق
دارد. اولی، شاعرانه و با زبان ادبی است و دومی، علمی. اگر کسی «شیوه تکثیر
سلول ها» را برای آموزش و یادگیری به روش شاعرانه و ادبی بنویسید، خطاست. هم چنین
اگر نویسنده ای در توصیف یک روز بارانی از قلم علمی استفاده کند، به اشتباه رفته
است.

توضیح بیشتر آن که: زبان به اعتبار شیوه بیان، چهار نوع است: عادی، علمی، ادبی و
محاوره.

زبان عادی، زبانی است که برای برآوردنِ نیازهای زندگی روزمره به کار می رود و در
مکالماتِ معمولِ روزانه از آن بهره می جوییم؛ مثل نامه های اداری.

زبان علمی هم زبانی است شفاف با تعبیرهای مستقیم و دارای ساخت منطقی و نظم و
آراستگی. این زبان، حاوی مفاهیم و اصطلاحاتی است که مصادیق مشخصی دارند.

زبان علمی، خواننده را مستقیم و بدون آن که بر سر کلمات و تعبیرات، درنگ کند به
مدلول، رهنمون می شود. در نوشته های علمیِ جدی؛ مثل حقوق، روان شناسی، فلسفه، تفسیر
قرآن، فیزیک، جغرافیا و… از این زبان استفاده می شود.

زبان ادبی، به خلافِ زبان علمی، توجه مخاطب را ابتدا به لفظ و خوش آهنگی و موسیقی
واژه ها و عبارت ها متمرکز می کند، آن گاه مدلول و معنای آنها را می رساند؛ به
عبارت دیگر، زبان ادبی، سرشار از تشبیه و استعاره و کنایه است و کلمه ها خواننده را
بر مرکبی از عناصر خیال می نشانند و او را به معنای اصلی، دلالت می کنند. کاربرد
این زبان در داستان، رمان، قطعه های ادبی، متن های حماسی و نوشته هایی از این قبیل
است.

زبان محاوره، از صور خیال (تشبیه، استعاره و کنایه) مایه می گیرد و به زبان ادبی
نزدیک است، اما از دو جهت با زبانِ ادبی، فرق دارد: یکی آن که تعابیر ادبی را
عموماً تقلیدی به کار می برد و دیگر آن که از نظم و آراستگی، که وجه مشترک زبان
علمی و ادبی است، بهره ای ندارد. ضرب المثل ها و نکته های ادبی که مردم کوچه و
بازار به کار می برند، از نوع زبان محاوره است؛ مثل «ناخن خشک» که کنایه از آدم
خسیس است.

نویسنده در هنگام نگارش ابتدا باید بداند که موضوع نوشته اش چیست، آن گاه به تناسبِ
موضوع، زبان مناسب آن را انتخاب کند، زیرا هر اثری بسته به موضوع و مخاطبان، به
زبان خاصی نیاز دارد. در آثار علمی – پژوهشی نمی توان تفنّن هایی را جایز شمرد که
در نوشته های ادبی مستحسن است، یا در قصّه کودکان باید زبانِ درخورِ آنها را داشت.

هر صاحب ذوقی با مطالعه فراوانِ نثرهای معیار، تفاوت این زبان ها را به خوبی
می شناسد و در هنگام اصلاح، مرزها را رعایت می کند.

امروزه شاهدیم که در پژوهش های دینی، گاهی به انتخاب زبان مناسب، توجه نمی کنند، از
این رو زبانی را برای بیانِ مقاصد خود بر می گزینند که شایسته نیست. اشکال عمده،
روی کرد به زبان ادبی در نوشته های علمی است؛ یعنی در حالی که موضوعی کاملاً علمی
است و باید معانی را در قالب الفاظی شفاف، بیان کرد، بی جهت با آرایه های فراوان
ادبی همراه می شود.

برای روشن شدن مقصد، در این جا دو نوع نثرِ علمی و ادبی را می آوریم تا تفاوتِ زبان
علمی و ادبی و نیز نارواییِ این تداخل، شناخته شود.

دو نویسنده درباره موضوع «محکم و متشابه در قرآن» مقاله ای نوشته و فرستاده اند، ما
فقط قسمت اول مقاله آنان را برای آموزش و داوری می آوریم:

متن یکم

درباره محکم و متشابه

کارنامه قرآن پژوهی، بسی پُر و پیمان است و در این گستره با دانش مردانِ سترگی رو
به روییم که ژرفاییِ اندیشه شان، گلستان دانش را با طراوات ساخته است. آنان در
هماره تاریخ با همّتی کوه سان لایه های تُو به تُوی قرآنی را کاویده اند و
مقوله هایی چون: ناسخ و منسوخ، محکم و متشابه و… را فرو شکافته اند و بدین سان،
بخشی از مرزهای قرآن را به نگهبانی نشسته اند.

این همه تلاش، فقط نشانِ دین مداریِ این قله سانان