پاورپوینت کامل گزیده ای از پژوهش های ارسالی شماره ۶۳، موضوع پژوهش (۲)خودشناسی ۷۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گزیده ای از پژوهش های ارسالی شماره ۶۳، موضوع پژوهش (۲)خودشناسی ۷۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گزیده ای از پژوهش های ارسالی شماره ۶۳، موضوع پژوهش (۲)خودشناسی ۷۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل گزیده ای از پژوهش های ارسالی شماره ۶۳، موضوع پژوهش (۲)خودشناسی ۷۵ اسلاید در PowerPoint :

۳۰

اهمیت و ارزش خودشناسی

لیلا سلیمانی، شماره اشتراک ۲۹۶۵، از آبگرم قزوین

خودشناسی یا معرفت نفس، زیربنای سعادت بشر در جمیع شئون مادی و معنوی است. انسان
دارای دو «خود» یا دو «مرتبه وجودی» است:

۱ – خود حیوانی که نیازهای ظاهری انسان مانند نیاز به آب، غذا، هوا، لباس و… را
شامل می شود؛

۲ – خود انسانی که نیازهای باطنی و روحی انسان مانند رسیدن به اوج قله موفقیت ها،
دین داری و نیل به مدارج کمال و مقام قرب پروردگار و… را تشکیل می دهد.

وظیفه مهم انسان، شناخت خود انسانی و ملکوتی خویش است، نه خود حیوانی، زیرا خودِ
حیوانی مقدمه است نه هدف، طفیلی است نه اصیل. این منِ اصیل یعنی خود انسانی را باید
شناخت، زیرا منشأ همه خوبی هاست. آدمی در پرتو خودشناسی، به نیازهای درونی و بیرونی
خویش پی برده و نقاط ضعف و قوّت خود را ارزیابی می کند. اندیشه خودشناسی، به انسان
تحرک فکری می بخشد و پرده های غفلت را می درد و آدمی را به تعقل و مطالعه وا
می دارد. از این رو در فرهنگ اسلامی، خودشناسی جای گاه خاصی دارد. امام علی (ع)
می فرماید: «اَفضلُ المعرِفه، مَعرفَهُ الانسانِ نفسه؛(۱) برترین شناخت این است که
انسان خود را بشناسد.»

ناکامی و محرومیت بشر امروز با وجود موفقیت هایی که در رشته های مختلف علوم به دست
آورده، ناشی از نشناختن خود است. از این رو به موازات رشد تکنولوژی، شاهد انحطاط
اخلاقی انسان هستیم. امام علی (ع) می فرماید: «کسی که خود را نشناسد، از مسیر صحیح
و نجات بخش دور می شود و به راه جهل و گمراهی می گراید.»(۲)

از آن جا که انسان فطرتاً دارای حبّ ذات است، کاملاً طبیعی است که به خود بپردازد و
در صدد شناختن کمالات خویش و رسیدن به آنها باشد. به همین دلیل درک ارزش خودشناسی،
نیازی به دلیل های پیچیده عقلی و نقلی ندارد. چون همه تلاش های انسانی اعم از علمی
و عملی، برای تأمین لذایذ و منابع و مصالح وی انجام می گیرد. پس شناختن خود انسان و
آغاز و انجام او و هم چنین کمالاتی که ممکن است به آنها نایل گردد، مقدّم بر همه
مسائل می باشد.(۳)

خودیابی و خدایابی

لطفعلی عبداللهی واشان، شماره اشتراک ۱۰۶۵۵، از شیروان

شناخت انسان، راه گشای شناخت خداست. هم شناخت حضوری انسان، راهی است برای شناخت
حضوری حق که راه عرفان و شهود است و هم شناخت حصولی آدمی، راه شناخت حصولی پروردگار
است که ارتباط می یابد با تأمّل در اسرار و حکمت هایی که خداوند – جلّ جلاله – در
وجود انسان نهاده است و شناخت آنها، معرفت آدمی را به صفات خدای متعال زیاد می کند.

آن چه در وجود آدمی به ودیعه نهاده شده، نشانه های علم و قدرت و حکمت رب العالمین
است. در میان آفریدگان، هیچ پدیده ای چون انسان و به اندازه وی، دارای سرّ و حکمت
نیست.

این انسان است که به مقام والای خلیفه اللهی نایل می شود و آگاه به جمیع اسمای الهی
است و به تعبیر عرفا، مظهر جمیع اسما و صفات خداوند است. پس شناخت انسان نقش مهمی
در شناخت خدا دارد. قرآن به این حقیقت اشاره می کند و می فرماید: «و فی الارض آیاتٌ
للموقنین و فی انفسکم افلا تبصرون؛(۴) در زمین نشانه های بسیاری برای اهل یقین وجود
دارد، و نیز در خود شما، آیا نمی بینید؟»

شیخ محمود شبستری در پاسخ سؤال از فلسفه و حقیقت وجودی انسان، ابیاتی را به نظم در
آورده است:

همه یک نور دان، اشباح و ارواح

گه از آیینه پیدا، گه زمصباح

تو گویی لفظ «من» در هر عبارت

به سوی روح می باشد اشارت

من و تو برتر از جان و تن آمد

که این هر دو ز اجزای من آمد

برو ای خواجه خود را نیک بشناس

که نبود فربهی مانند آماس

یکی ره برتر از کون و مکان شو

جهان بگذار و خود در خود جهان شو

بنابر این باید گفت که خود را شهود کردن هرگز از شهود خالق جدا نیست و این است
معنای جمله معروف رسول اکرم (ص) که مکرّر به همین مضمون نیز از علی (ع) رسیده است:
«من عرف نفسه عرف ربّه».(۵)

و این است معنای سخن علی (ع) در نهج البلاغه که وقتی از آن حضرت سؤال کردند: «هل
رایت ربّک؛ آیا پروردگار خود را دیده ای؟»

در پاسخ فرمودند: «أفأعبد ما لا أری؛ آیا چیزی را که نمی بینم عبادت می کنم؟»
آن گاه چنین توضیح دادند: «لا تراه العیون بمشاهده العیان و لکن تدرکه القلوب
بحقایق الایمان؛ او هرگز با چشم دیده نمی شود، ولی دل ها با ایمان های واقعی شهودی،
او را درک می کنند.»(۶)

سیده صفورا انصاری، شماره اشتراک ۵۴۳۸، از اصفهان

برای حصول موفقیت در خویشتن شناسی، باید دامن همت بر کمر بست و از روی حقیقت جویی
به تجزیه و تحلیل احوال درونی خود پرداخت و از فریب دادن خویش به شدت اجتناب کرد.
بدانیم که با فریب دادن خود و دیگران واقعیت عوض نمی شود و کسی از این راه به سعادت
نمی رسد.

نقطه شروع در تحصیل معارف الهی، خودشناسی است. انسان باید حقیقت خود را که همان
گوهر ربانی اوست و از آن به «من» و روح و حقیقت انسانی یاد می شود، شناسایی کند،
چرا که تسامح در این امر، زیان کاری است.

حصول ارزش های الهی نظیر رضایت، طاعت، موافقت، ذکر، قرب و انس به حق و استعانت از
حق و نوع برخورد با نفس، همه اینها مترتب بر معرفت نفس است، زیرا آن که خود را
نمی شناسد مخالفت و سخط و عصیان و نسیان و وحشت از نفس را نصیب خود می گرداند.

درک ضرورت خودشناسی، نیازی به دلیل های پیچیده عقلی و نقلی ندارد. غفلت از این
حقیقت و سرگرم شدن به چیزهایی که در کمال و سعادت آدمی مؤثر نیست، امری غیر طبیعی و
انحراف آمیز است که باید علتش را جست و جو کرد و راه سعادت و نجات از آن را شناخت.
همه تلاش های انسانی اعم از علمی و عملی، برای تأمین لذایذ و منابع و مصالح وی
انجام می گیرد. پس شناختن خود انسان و آغاز و انجام او و هم چنین کمالاتی که ممکن
است به آنها نایل گردد، مقدّم بر همه مسائل می باشد، بلکه بدون شناختن حقیقت انسان
و ارزش واقعی او، دیگر بحث ها و تلاش ها بیهوده و بی پایه است.(۷)

خداوند فرمود: «و لا تکونوا کالذین نسوا اللّه فانساهم انفسهم؛(۸) مانند کسانی
نباشید که خدا را فراموش کردند، پس خدا هم خودش را از یادشان برد.»

امیرالمؤمنین می فرماید: «در شگفتم از کسی که خود را نمی شناسد، چگونه می خواهد
پروردگارش را بشناسد!؟»

محمد نواپور، شماره اشتراک ۳۰۰۱، از اهر

هر کس خود را بشناسد، به حقیقت، خدا را شناخته است؛ چنان که پیامبر اعظم (ص)
فرمودند: «من عرف نفسه فقد عرف ربّه؛(۹) هر که نفس خود را شناخت، حتماً پروردگار
خویش را خواهد شناخت.»

خودشناسی سبب می شود که انسان حقیقت خود را به فراموشی نسپارد و از این جهت در دام
گمراهی و هلاکت نیفتد. امیرالمؤمنین (ع) می فرماید: «آغاز دین داری، شناخت خداست و
کمال شناخت او، تصدیق وجود اوست و نهایت معرفت او، شناخت خود است.»(۱۰)

و باز از آن حضرت است که می فرماید: «ای مخلوقی که با اندام متناسب و در محیطی
محفوظ آفریده شده ای، در ظلمات رحم و پرده های مضاعف، آفرینش تو از عصاره گِل آغاز
شده و در قرارگاه محفوظی تا زمان معلوم و سرآمد معیّنی قرار داده شدی. آن روز که
چنین بودی و در رحم مادر حرکت داشتی، نه قدرت پاسخ گویی در تو بود و نه توانایی
شنیدن صدای کسی. سپس از این قرارگاه به سرایی آمدی که هرگز آن را مشاهده نکرده بودی
و راه منافع آن را نمی شناختی. بگو چه کسی در مکیدن شیر از پستان مادرت، تو را
هدایت کرد؟ و چه کسی راه های وصول به نیازهایت را به تو نشان داد؟»(۱۱)

به راستی این انسان، اعجوبه نظام هستی، شگفتی هایی دارد که در هیچ کدام از
آفریده ها یافت نمی شود. از هوش و عقل و علم و استعدادهای بی شمار گرفته تا ساختمان
شگفت انگیز بدنش، از کوچک ترین جزء بدن تا چشم و گوش و قلب و… و مهم تر از همه،
معمای روح و حیات او در این دنیا و روز بازپسین که هر کدام از عظیم ترین آیات الهی
به شمار می رود. تأمل و تفکر درباره این نشانه های الهی، انسان را به سوی خدا و
پاکی و تقوا دعوت می کند. هر که خود را نشناسد و در اصلاح خود نکوشد، نمی تواند،
استعدادهای خدادادی اش را شکوفا کند و از عقل و تفکر خویش استفاده نماید.

محورهای شناخت

نصرت جعفری، شماره اشتراک ۱۹۵۷، از زرند

موفقیت، پیروزی، شکوفایی استعدادها و بروز خلاقیت افراد در گرو خودشناسی است، اما
چگونه می توان خویشتن خویش را شناخت؟ چند راه وجود دارد که به سه مورد اشاره
می کنیم:

۱ – شناخت صفات مثبت (استعدادها، توانایی ها): برای رسیدن به خودشناسی باید
قابلیت های وجودی خود را کشف کرد. این قابلیت ها همان استعدادها و توانایی های علمی
و عملی انسان است؛ مانند: صداقت، وفاداری، استقامت و… .

۲ – شناخت صفات منفی (حساسیت ها، ضعف ها و امیال حیوانی)؛ مانند: احساس حقارت،
خستگی از درس، بی حوصلگی، بداخلاقی، افراط در دوستی، ناامیدی، خودکم بینی و… .

۳ – شناخت علایق و تمایلات (خواست ها و انتظارات): جوانان و نوجوانان باید سعی کنند
تا علایق و تمایلات خود را بشناسند؛ مثلاً بدانند به چه رشته ای در درس بیشتر علاقه
دارند؟ در آینده می خواهند چکاره شوند؟(۱۲)

رابطه خودشناسی و خداشناسی

همان طور که خودشناسی درس های فراوانی به انسان می آموزد، جهل انسان به خود نیز
زیان های بسیاری در بر خواهد داشت.

خودشناسی، کلید موفقیت انسان است. کسی که خود و شرایط زمانی خود را بشناسد،
توانایی ها و نواقص خویش را بیابد و موقعیت های اجتماعی، فردی، سیاسی، فرهنگی و
دینی اش را درست درک کند، راحت تر و بهتر و مطمئن تر تصمیم می گیرد، بر خلاف
آدم های جاهل که با جهل و ندانم کاری های خود پا به بخت و خوش بختی خویش می زنند.

محورهای خودشناسی

محمدعلی عرب، شماره اشتراک ۵۲۶، از محلات

۱ – خودکاوی

در قرآن آیات بسیاری وجود دارد که انسان را به خودکاوی و توجه به نظام شگفت انگیز
خلقت دعوت می کند و می فرماید: «انسان باید نگاه کند از چه چیز آفریده شده
است.»(۱۳)

اندکی در خود نگر تا کیستی

از کجایی در کجایی، چیستی؟

۲ – شناخت استعدادها

از آن جا که هر فردی با توجه به جنبه های شخصی خود از قابلیت های ویژه ای برخوردار
است که او را از دیگران متمایز می سازد، ابتدا باید قابلیت هایش را کشف کند تا راه
موفقیت را آسان بپیماید. امام علی (ع) در این باره فرمود: «هلاک شد کسی که خود را
نشناخت و نفهمید برای چه هدفی ساخته شده است.»

امام صادق (ع) نیز می فرماید: «شایسته نیست انسان مؤمن، خویش را خوار و ذلیل نماید،
راوی سؤال کرد: چگونه انسان خود را ذلیل می کند؟ حضرت در جواب فرمود: به کاری دست
می زند که قدرت و توان انجام آن را ندارد.»

مشکل بسیاری از مردم این است که خود را نشناخته اند و انتظارشان از خویش بیشتر از
آن چیزی است که دارند و یا نمی دانند برای چه هدف و آینده ای آفریده شده اند و
خلاصه، ذوق و استعداد خود را درک نکرده اند.

آثار و نتایج خودشناسی

مجتبی نواپور، شماره اشتراک ۸۵۳۰، از اهر

۱ – معنایابی زندگی: انسان شناسی با مسائل مهم زندگی آدمی، از جمله شناخت هدف
زندگی، ارتباطی تنگاتنگ دارد. فعالیت های انسان زمانی معنا و مفهوم پیدا می کند که
هدف او از زندگی روشن باشد. اگر آدمی در زندگی هدفی را دنبال نکند و نتواند سرنوشت
خویش را با دست خود رقم بزند، زندگی او بی معنا و بیهوده خواهد بود، ولی اگر هدفی
عالی مد نظر داشته باشد، زندگی اش معنا پیدا می کند. شناخت هدف انسان در زندگی،
نیازمند شناخت کامل انسان و استعدادهای وی و هم چنین شناخت جای گاه او در عالم هستی
است. بدون شناخت انسان، نمی توان هدفی برای او تعیین نمود.

۲ – پی بردن به قدرت و عظمت خالق: یکی از بهترین راه های خداشناسی، انسان شناسی
است. به همین دلیل قرآن کریم انسان ها را به تأمل در وجود خوی