پاورپوینت کامل موضوع پژوهش (۲)شناخت جهان هستی ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل موضوع پژوهش (۲)شناخت جهان هستی ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل موضوع پژوهش (۲)شناخت جهان هستی ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل موضوع پژوهش (۲)شناخت جهان هستی ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

۱۶

در سلسله مباحث «شناخت های ضروری»، یکی از شناخت هایی که در زندگی یک مسلمان مکتبی
اثرگذار و نقش آفرین است، «شناخت هستی» می باشد. این معرفت و شناخت، از ابعاد
گوناگونی قابل بررسی است؛ همچون: شناخت ماهیّت هستی و وجود، شناختِ هستی آفرین،
ابعاد غیر مادی و فیزیکی در هستی، مسئله غیب و شهود در عالم، رابطه هستی و
هستی بخش، عظمت و گستردگی هستی، عجایب و شگفتی های هستی، جای گاه انسان در مقام
«خلیفه الله» در جهان هستی، پایانِ هستی و مسئله قیامت و ابدیّت، فرجام شناسی،
هدف داری هستی، وجود سنّت های تغییرناپذیر خداوند در عالم وجود، و موضوعات دیگر.

درباره اصل این شناخت هم جهت گیری های متفاوتی وجود دارد؛ مانند: هستی شناسی فلسفی،
هستی شناسی دینی، هستی شناسی عرفانی، هستی شناسی علمی و… .

آن چه در این پژوهش عرضه می شود، بخش هایی از هستی شناسی و به تعبیر روشن تر،
«شناخت جهان هستی» است که در عمل انسان و تصحیح رفتار او مؤثر است و او را به کار
نیک و زندگی هدف مندانه و متعهّدانه سوق می دهد و نقش بازدارندگی از تباهی در عمل و
فساد اخلاق و پوچ گرایی در زندگی دارد.

هدف داری خلقت

نخستین نکته ای که در هستی شناسی مطرح است، چرایی آفرینش و هدف داری خلقت است.
خداوندی که آفریدگار این عالم گسترده و موجودات متنوع از جمله انسان است، «حکیم»
است. حکمت او اقتضا می کند که در آفرینش هستی و موجودات، هدفی داشته باشد. قرآن
کریم می فرماید: «و هو الّذی خلق السمواتِ و الارض بالحقّ؛(۱) او خدایی است که
آسمان ها و زمین را به حق آفریده است.»

آفرینش به حق، اشاره به هدف دار بودن خلقت است و نفی عبث و پوچی در کارهای پروردگار
و بازی و بیهوده نبودن خلقت.(۲) انسان نیز که یکی از پدیده های این مجموعه گسترده
است، بر اساس حق آفریده شده و آغاز و انجامی دارد و با شناخت این هدف و مسیر و
ابزار رسیدن به آن هدف، می تواند گام در مسیر کمال بردارد. خداوند می فرماید:
«افحسبتم انّما خلقناکم عبثاً و انّکم الینا لا ترجعون؛(۳) آیا پنداشتید که ما شما
را بیهوده آفریدیم و به سوی ما بازگردانده نمی شوید؟»

شهید مطهری (ره) می فرماید: «موجودات جهان، با نظامی هم آهنگ، به یک سو و به طرف یک
مرکز، تکامل می یابند. آفرینش هیچ موجودی عبث و بیهوده و بدون هدف نیست. جهان با یک
سلسله نظامات قطعی که «سنن الهیّه» نامیده می شود، اداره می شود. انسان در میان
موجودات، از شرافت و کرامت مخصوص برخوردار است و وظیفه و رسالتی خاص دارد. مسئول
تکمیل و تربیت خود و اصلاح جامعه خویش است. جهان، مدرسه انسان است و خداوند به هر
انسانی بر طبق نیّت و کوشش صحیح و درستش پاداش می دهد.»(۴)

این نکته در هستی شناسی، انسان را وا می دارد که فلسفه وجودی خویش و هدف آمدن و
رفتن خود را بداند و در مسیر تعالی روحی خویش قدم بردارد. همه انسان های بلند اندیش
و حقیقت جو، با این نکته به عنوان یک سؤال جدّی و اساسی برخورد کرده اند که «چرا
می آییم؟ چرا می رویم؟ هدف از آفرینش ما چیست؟» و اندیشیدن به این نکته، جز در سایه
«هدف داری هستی» صورت نمی پذیرد. به قول مولانا:

روزها فکر من این است و همه شب سخنم

که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

زکجا آمده ام؟ آمدنم بهر چه بود؟

به کجا می روم آخر؟ ننمایی وطنم

مرغ باغ ملکوتم نِیَم از عالم خاک

چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا برِ دوست

به هوای سر کویش پر و بالی بزنم

من به خود نامدم این جا که به خود باز روم

آن که آورده مرا، باز برد در وطنم(۵)

پیوستگی جهان هستی

آفریدگار هستی یکی است. نظام استوار و به هم پیوسته و منسجمی هم بر همه موجودات
عالم، حاکم است که بر اساس علم و اراده و قدرت همان خدای یکتاست. نظام علت و معلول
و سبب و مسبّب که خداوند در هستی قرار داده، جلوه ای از همان پیوستگی است و حتی
رابطه عمل ما با آثار و نتایجی که دارد، گوشه ای از همین پیوستگی را نشان می دهد.

جهان چون خدّ و خال و چشم و ابروست

که هر چیزی به جای خویش نیکوست

شهید مطهری (ره) ضمن بحث مبسوطی از انواع جهان بینی ها مانند: جهان بینیِ علمی،
فلسفی، مذهبی و توحیدی و بیانِ کاستی های جهان بینی های علمی و فلسفی و تشریح نقاط
مثبت در جهان بینی مذهبی و توحیدی و معیارهای خوب بودن و صحیح بودن یک جهان بینی،
در خصایص جهان بینی توحیدی می گوید: «جهان بینی توحیدی یعنی درک این که جهان از یک
مشیّت حکیمانه پدید آمده است و نظام هستی بر اساس خیر و جود و رحمت و رسانیدن
موجودات به کمالات شایسته آنها استوار است. جهان بینی توحیدی یعنی جهانْ، یک قطبی و
تک محوری است. جهان بینی توحیدی یعنی جهانْ ماهیّتِ از اویی (انّا للّه) و به سوی
اویی (انّا الیه راجعون) دارد.»(۶)

به جهان خرّم از آنم که جهان خرّم از اوست

عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

غم و شادی برِ عارف چه تفاوت دارد؟

ساقیا باده بده شادی آن، کاین غم از اوست

پادشاهی و گدایی برِ ما یک سان است

که برین در، همه را پشت عبادت خم از اوست(۷)

با این نگاه، مسئله شرور و آفات و گرفتاری ها و مصیبت هایی که دست خوش وضع انسان
می شود و گریبان او را در زندگی می گیرد، حل می شود، زیرا در یک نظام به هم پیوسته
و مرتبط و هدف دار و حکیمانه، هر عملی عکس العملی دارد و بسیاری از آفت ها، پی آمد
کارهای نادرست انسان و گزینش های نادرستِ اوست و به تعبیر قرآن کریم: «بما کسبت
ایدی الناس»(۸) است و اقتضای حکمت در آفرینش، همین تأثیر و تأثّرهاست.

این شناخت از هستی، سبب می شود انسان بر رفتار خویش، مراقبت و کنترل ویژه ای داشته
باشد و خود را رها و جدا از مجموعه هستی نپندارد و بداند که اعمال او (چه مثبت، چه
منفی، چه نیک و چه بد) پی آمدهایی دارد که گریز و گزیری از آن نیست. (هر کسی آن
دِروَد عاقبت کار، که کِشت).

رابطه دنیا و آخرت

از ابعاد دیگر این «هستی شناسی»، پیوند دنیا و آخرت و فرجام انسان و جهان است.
بی گمان همه هستی در این چند روزه عمر انسان ها خلاصه نمی شود. آفریدگار حکیم برای
سعادت ابدی انسان های خوب و کیفر شایسته بدکاران ستم گر و تباهی آفرین، مرحله ابدیِ
«آخرت» را قرار داده که در پایانِ بخشِ دنیویِ هستی، آن مرحله آغاز می شود. عمل کرد
دنیوی انسان ها در شکل حیات اخروی آنان اثر دارد. هر کسی در سرای جاوید آخرت،
میوه ای را می چیند که در این دنیا کاشته است و محصول بذری را برداشت می کند که در
«مزرعه دنیا» افشانده است.

آخرت، از دنیا جدا نیست و کارهای افراد بی نتیجه نمی ماند و نیک و بد آن دقیقاً
محاسبه می شود. بهشت و جهنم، پاداشِ ابدیِ صالحات و سیّئات افراد در این دنیاست.
اگر دنیا را مزرعه آخرت دانسته اند و معمارِ کاخ های بهشتی را عمر صالح انسان و
هیزم و آتش گیره شعله های سوزان جهنم را گناهان بشر بر شمرده اند، نشان از همین
پیوستگی دنیا و آخرت دارد و اگر در هستی شناسی به این حقیقت نرسیم، یا دچار پوچی
می شویم، یا انگیزه عمل خیر پیدا نمی کنیم و یا بازدارنده ای از ظلم و گناه و فساد
برای ما نخواهد بود. گندم از گندم بروید، جو زجو.

قرآن کریم، بهشت را پاداش عمل های نیک دنیا می داند: «ادخلوا الجنّه بما کنتم
تعملون؛(۹) وارد بهشت شوید برای آن چه عمل می کردید». روشن است که مرحله عمل،
دنیاست، نه آخرت.

قرآن، هر «ذرّه» عمل خیر و شرّ را نتیجه بخش می داند و می فرماید: «انسان آن را در
قیامت خواهد دید.»(۱۰)

به تعبیر شهید آیه الله مطهری: «مطلب بسیار عمده و اساسی که کتب آسمانی، ما را بدان
توجه داده اند، پیوستگی این دو زندگی است. این دو حیات از یک دیگر جدا نیست. بذر آن
حیات در این حیات و به دست خود انسان کاشته می شود و سرنوشت آن حیات در این حیات به
وسیله خود انسان تعیین می گردد. ایمان و اعتقاد پاک و درست و مطابق با واقع، خلق و
خوی پاکیزه و انسانی و منزّه از حسادت ها، مکرها… [و] نیز اعمال صالح که در جهت
تکامل فرد و جامعه صورت گیرد، خدمت ها، اخلاص ها و امثال اینها، سازنده یک حیات
سعادت مندانه جاوید است برای انسان. بر عکس، بی ایمانی ها، باورهای غلط، خلق و خوی
پلید، خودخواهی ها، خودپرستی ها، خودبینی ها، ظلم ها،… دروغ، تهمت، غیبت، خیانت،
سخن چینی، فتنه انگیزی، امتناع از عبادت و پرستش خالق و امثال اینها، موجب حیات
بسیار شقاوت آلود برای انسان در جهان آخرت است.»(۱۱)

درک و شناختِ این پیوستگی میان عمل این دنیا و پاداش و کیفر آن دنیا که شناختی
واقع بینانه است، انسان را به اطاعت از فرمان خدا، ترک گناه، اندیشیدن به عواقب
اعمال، دوری جستن از آن چه مایه شقاوت ابدی می شود و زمینه سازی برای برخورداری از
بهشت جاودان الهی وا می دارد و این، از جنبه های سازنده و تربیتی اعتقاد به حیات
واپسین و معاد باوری است.

دهقان سال خورده چه خوش گفت با پسر

کای نور چشم من، به جز از کِشته، ندروی

رابطه عمل و عکس العمل

گرچه شناختِ رابطه دنیا و آخرت به نوعی با رابطه عمل و عکس العمل مرتبط است، لیکن
از آن جا که نتیجه و آثار همه اعمال نیک و بد به آخرت موکول نمی شود و در همین دنیا
هم برخی دچار عواقب کارهای بدشان می شوند یا پی آمدهای نیک اعمال صالح خویش را
مشاهده می کنند، به ای