پاورپوینت کامل سرمقاله ;زیارت، شرک است یا توحید؟ ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سرمقاله ;زیارت، شرک است یا توحید؟ ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سرمقاله ;زیارت، شرک است یا توحید؟ ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سرمقاله ;زیارت، شرک است یا توحید؟ ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

۲

اخیراً در یکی از سایت ها مقاله ای از آقای دکتر سروش خواندم و بسیار شگفت زده شدم.
ایشان در پاسخ سؤال یکی از اندیشمندان درباره امامت، هم گام با وهّابی ها، به صورت
کلی و بدون ارائه دلیل، زیارت جامعه کبیره را مرام نامه شیعه غالی قلمداد کرده است
و دست آویزی به دست مخالفان داده تا اصل زیارت ائمه معصومین (علیهم السلام) را زیر
سؤال ببرند و گمان کنند که مضامین دعا و زیارت ها، غلوّآمیز است و با توحید منافات
دارد.

گرچه دیگران گفتار ایشان را نقد و بررسی کرده اند، لیکن نویسنده این سطور با نگاهی
دیگر مایل است آن را به نقد بکشد و چنین اعلام کند که غلوّ و خروج از حد اعتدال و
گزافه گویی، از ساحت گفتار امامان به دور است.

به همین بهانه در ابتدا باید بگوییم: «غالیان» (کسانی که در مورد مقام و شخصیت ائمه
زیاده روی و غلوّ می کنند) شیعه واقعی نیستند و ما اندیشه ها و توصیف های غلوّآمیز
آنها را درباره ائمه قبول نداریم، زیرا امامان معصوم (علیهم السلام) و بلکه بالاتر
از آنها، پیامبران بزرگ الهی، به ویژه حضرت محمد (ص) همه «انسان» بودند و ویژگی های
انسانی و بشری داشتند؛ منتها با عمل و اختیار خود به مقامات معنوی و روحی بزرگی
نایل آمده بودند و همین، باعث برانگیختی آنان شده بود.

بدون تردید رفتارهای غلوّآمیز و شرک آور «غالیان» در هنگام زیارت مرقد مطهّر
امامان؛ مثل سجده کردن در برابر در ورودی – البته اگر سجده برای خدا باشد مانعی
ندارد – و کارهای سخیفی دیگر از این قبیل، مردود است، اما متن های متینی که به
وسیله آنها ائمه را زیارت می کنیم، هیچ کدام غلوّآمیز نیست، بلکه سراسر توحید است.
اگر به زیارت نامه های معتبر و مأثور بنگریم خواهیم فهمید که بسیاری از آنها از
امامان معصوم (علیهم السلام) نقل شده است، زیرا به فرموده امام علی (ع): آنان
امیران سخن و خداوندان فصاحت و بلاغت اند.(۱) البته دعاها و زیارت های نادرستی نیز
در بعضی از کتاب های دعا و زیارت نامه ها وجود دارد که معتبر نیستند.

برای نمونه به دو زیارت نامه اشاره می کنیم تا خدشه وهّابی ها به اصل زیارت رسول
خدا و امامان معصوم (علیهم السلام) برطرف گردد. چون ممکن است آقای سروش به اصل
زیارت ایرادی نداشته باشد و اشکال ایشان مربوط به مقامات معنوی ائمه باشد که در
زیارت جامعه کبیره به آنها پرداخته شده است.

۱ – زیارت وارث

مرحوم شیخ عباس قمی (ره) این زیارت را از کتاب «مصباح المتهجّد» شیخ طوسی نقل کرده
است که از کتاب های بسیار معتبر و معروف می باشد. در این زیارت که ویژه قافله سالار
شهیدان حضرت امام حسین (ع) است، زائران تربت حسینی پس از سلام به پیامبران اولوا
العزم و شهادت بر ایثار و جهاد و امر به معروف و نهی از منکر و لعن بر قاتلان آن
حضرت، به دو رکعت نماز زیارت دعوت می شوند و سپس زیارت نامه این گونه ادامه پیدا
می کند: «اللّهمّ انّی صلیتُ و رکعتُ و سجدتُ لک وحدک لا شریک لک لانّ الصلوه و
الرکوع و السجود لا یکون الا لک لانک انت الله لا اله الا انت اللهم صل علی محمد و
آله؛ بارالها! تحقیقاً من نماز خواندم و رکوع و سجود کردم فقط برای تو که یگانه و
بی همتایی و شریکی برای تو نیست، زیرا نماز و رکوع و سجود جز برای تو زیبنده
نمی باشد، زیرا تو آن خدایی که معبودی جز ذات مقدس تو نیست، پس بر محمد و آل او
درود فرست.»

پس از آن که حکمت و جهت و هدف نماز را بازگو می کند، در ادامه می گوید: «اللهم و
هاتان الرکعتان هدیّه منّی الی مولای الحسین بن علی علیهما السلام اللهمّ صل علی
محمد و علیه و تقبّل منّی و اجرنی علی ذلک بافضل املی و رجائی فیک و فی ولیک یا ولی
المؤمنین؛ خدایا! ثواب این دو رکعت نمازی که برای تو خواندم هدیه ای باشد از من به
مولایم حضرت حسین بن علی (علیهما السلام). خدایا! بر محمد و بر آن حضرت درود فرست و
این عمل را از من پذیرا باش و اجر و پاداش به من عنایت فرما که این بالاترین آرزو و
امید من است درباره تو و نماینده ات، ای سرپرست مؤمنان.»(۲)

خوانندگان توجه دارند که این همه تأکید بر وحدانیت الهی به دلیل این است که ذهنیت
زائران، گرفتار غلوّ و انحراف درباره «زیارت شونده» و امام معصوم نشود و بدانند که
حتی رسانیدن پیام سلام و تحیات آنان به امام و برگردانیدن جواب از جانب آنان به
زائر نیز به عنایت خداوند موکول گردیده است و به وسیله اعوان حق باید انجام گیرد
وگرنه از نظر مکتب شیعه، نماز و عبادت و احترام و قداست به طور کلی منحصر به اوست و
اگر برای ائمه حرمت و قداستی و برای زیارت آنان آداب و ثوابی هست، تمام آنها به یمن
عبادت ها، ایثارها و جهادهایی است که در راه خدا انجام داده اند و در زیارت نامه ها
گوشزد شده است؛ چنان که در قالب زیات نامه ها در برابر هر امامی چنین گواهی
می دهیم: «اشهد انک قد اقمت الصلوه و آتیت الزکاه و امرت بالمعروف و نهیت عن المنکر
و جاهدت فی الله حق جهاده حتی دعاک الله الی جواره؛ ما گواهی می دهیم که شما نماز
را برپای داشتید و زکات (علم و مال) را با تمام وجود پرداختید و امر به معروف و نهی
از منکر را اجرا نمودید و در راه خدا آن چنان که شایسته و بایسته بود، به جهاد و
پیکار برخاستید تا دعوت خدا را لبیک گفته و به جوار او شتافتید.»

در واقع به میمنت این فداکاری های خالصانه است که ذات باری تعالی مودّت و دوستی
آنان را در دل های مردم قرار داده و زیارت ایشان را موجب قرب به خود و کسب ثواب
دانسته است، چرا که آنان شرایع دین را منتشر کردند و سنّت های الهی را در قلب و ذهن
مردم تثبیت نمودند و در راه خدا جان فشانی کردند تا بدین مرتبه و مقام رسیدند و
مورد عنایت خاصه ذات اقدس الهی واقع شدند. به همین دلیل غلوّ و گزافه گویی و خروج
از حد اعتدال در حق ائمه اطهار چه در زمان حیات و چه پس از ممات آنها، همواره مایه
ناراحتی آن بزرگواران بوده است؛ چنان که در این حدیث، نمایان است.

راوی می گوید: روزی امام صادق (ع) با چهره ای غضب ناک به جمع ما پیوست، از علت
تأخیر و نگرانی ایشان پرسیدیم، فرمود: برای انجام کاری، چند لحظه پیش از منزل خارج
شدم، یکی از سودانی های ساکن مدینه تا مرا دید فریاد بر آورد: لبیک یا جعفر بن
محمد، لبیک؛ تا این کلام را شنیدم با ناراحتی از همان نقطه ترسان و لرزان به منزل
برگشتم، به مصلای خانه رفتم و برای خدا به سجده افتادم و صورتم را به خاک مالیدم و
خودم را در برابر پروردگار، خوار و ذلیل ساختم و از آن مردی که چنین حرفی زده بود،
در پیش گاه الهی بیزاری جستم. اگر عیسی بن مریم (ع) جز از ساحت مقدس حضرت حق (جلّ و
علا) چنین نسبتی را می شنید، از شدت ترس گوش هایش کر و چشمانش کور می شد و قوه
شنوایی و بینایی را برای همیشه از دست می داد. سپس فرمود: خدا لعنت کند ابا الخطاب
را و با ابزار آهن او را به قتل برساند.(۳)

بنابر این، گفتار جاهلان و دعاهای جعلی مغرضان را نباید به حساب زیارت های مأثور
گذاشت. البته در میان شیعیان، عناصر غالی و گزافه گو کم نیستند که با گفتارشان
ناآگاهانه ارواح طیبه ائمه اطهار (علیهم السلام) را جریحه دار می کنند. امروز برخی
از مداح های جاهل نیز بدین طرز تفکر واهی دامن می زنند و اشعار غلوّآمیزی
می خوانند؛ مانند این گونه اشعار:

مرا پیر طریقت جز علی نیست

که هستی را حقیقت جز علی نیست

اگر کفر است اگر ایمان، بگو فاش

خدا را حول و قوه جز علی نیست

برخی از عوام گمان می کنند ائمه اطهار از این گونه توصیف ها و مداحی ها خوش حال
می شوند در صورتی که سیره نبوی و علوی، این موضوع را نفی می کند. کجا امام حسین (ع)
راضی می شود که عزادارانش به قدری به سر و سینه بزنند که نماز صبحشان قضا شود. در
تاریخ سیره نبوی آمده است: هنگامی که مداحی می خواست با صفات خدایی پیامبر (ص) را
ستایش کند، حضرت رو به علی (ع) می کرد و می فرمود: «یا علی! قم فاقطع لسانه؛ ای
علی! برخیز و با مقداری پول زبانش را قطع کن»؛ یعنی جلو مدیحه سرایی او را بگیر.

۲ – زیارت امین الله

زیارت «امین الله» نیز یکی از زیارت نامه های معتبر است که در حرم مطهّر حضرت علی
(ع) و سایر امامان معصوم خوانده می شود. جای بسی افتخار است که پس از چند سطر سلام
به امام معصوم با صفت امین خدا در زمین و حجّت خدا در میان بندگان و شهادت به انجام
فرایض اجتماعی و عمل به کتاب و سنّت نبوی، بلافاصله چنین می گوییم: «اللهم فاجعل
نفسی مطمئّنه بقدرک راضیه بقضائک؛ خدایا! نفسم را به مقدّراتت مطمئن ساز و به قضایت
خشنودم قرار ده». این گونه درخواست ها ادامه پیدا می کند و سپس می گوییم: «اللهم
فاستجب دعایی و اقبل ثنایی و اجمع بینی و بین اولیایی بحق محمد و علی و فاطمه و
الحسن و الحسین انک ولی نَعمایی و منتها مُنای و غایت رجایی فی منقلبی و مثوای؛
خداوندا! دعایم را مستجاب کن و مدح و ثنایم را پذیرا باش و بین من و اولیا و
دوستانم جمع کن که منتهای آرزویم و نهایت امیدم در حیات و ممات، تو هستی.»

باز هم در ادامه می خوانیم: «انت الهی و سیّدی و مولای اغفر لاولیائنا و کفّ عنّا
اعدائنا و اشغلهم عن اَذانا و اظهر کلمه الحق و اجعلها العلیا