پاورپوینت کامل متن درسی مقطع دبیرستان ;راه و رسم زندگی (۷)خدمت رسانی به مردم ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل متن درسی مقطع دبیرستان ;راه و رسم زندگی (۷)خدمت رسانی به مردم ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل متن درسی مقطع دبیرستان ;راه و رسم زندگی (۷)خدمت رسانی به مردم ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل متن درسی مقطع دبیرستان ;راه و رسم زندگی (۷)خدمت رسانی به مردم ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۴۹

یکی از ضرورت های زندگی اجتماعی که نقش مهمی در پیوند برادریِ آحاد جامعه دارد، سعی
و تلاش در رفع نیازمندی ها، رسیدگی به حال دوستان و اطرافیان و بر طرف کردن
احتیاجات دیگران است.

اسلام که همواره می کوشد روح هم بستگی را در میان پیروان خود ایجاد کند و به طور
کلی اجتماع سالمی را به وجود آورد، به این موضوع بسیار توجه کرده تا آن جا که بر
آوردن حقوق مردم را هم پایه ادای حق خداوند به حساب آورده است.

به دلیل اهمیت و تأثیر شگرفی که وجود روحیه تعاون و هم دردی نسبت به یک دیگر و خدمت
صادقانه به خلق خدا در زندگی مردم دارد، مناسب دیدیم در این شماره موضوع «خدمت
رسانی» را از دریچه آیات و روایات معصومین (علیهم السلام) بررسی نماییم. به امید
آن که مقوله خدمت به مردم مانند نماز و روزه و دعا و توسل، در جامعه اسلامی به صورت
یک فرهنگ در آید و آن را یک «عبادت بزرگ» به حساب آوریم.

خاستگاه خدمت

یکی از عالی ترین تمایلات انسانی، احساسات و عواطف لطیفی است که از اعماق جان او
می جوشد و به صورت کمک و احسان و خدمت به هم نوع در صفحه زندگی تجلّی می یابد.
انسان همانند سنگ، بی روح نیست که به هم نوع خود بی تفاوت باشد و هیچ حسی نداشته
باشد.

استاد مطهری (ره) خدمت به هم نوع را خواسته طبیعی انسان می داند و می گوید:
«خواسته های طبیعی، آن چیزهایی است که ناشی از ساختمان طبیعی بشر است. یک سلسله
امورات [است ]که هر بشری به موجب آن که بشر است، خواهان آنهاست و رمز آنها را هم
هنوز کسی مدعی نشده که کشف کرده است؛ مثلاً بشر علاقه مند به تحقیق و کاوش علمی است
و به مظاهر جمال و زیبایی و تشکیل کانون خانوادگی و تولید نسل با همه زحمت ها و
مرارت هایش، علاقه مند است. به هم دردی و خدمت به هم نوع، علاقه مند است. اما چرا
بشر [به این موضوعات ] علاقه مند است؟… ما خواه جواب این چرا را بدهیم و خواه
نتوانیم بدهیم، چیزی که برای ما قابل تردید نیست، این است که این خواسته ها طبیعی
است.»(۱)

جای گاه و ارزش خدمت رسانی در اسلام

خدمت به مردم، در تعالیم آسمانی اسلام، از موقعیت ممتازی برخوردار است. در این جا
از زبان ائمه بزرگوار به گوشه هایی از ارزش های خدمت رسانی اشاره می کنیم:

۱ – معیار و ملاک ارزش مندی انسان: پیامبر اکرم (ص) می فرماید: «خصلتان لیس فوقهما
من البر شی ء: الایمان بالله و النفع لعباد الله؛(۲) دو خصلت نیکوست که برتر از آن
چیزی نیست: ایمان به خدا و نفع رساندن به بندگان او.»

۲ – شاخصه ایمان: یکی از یاران امام صادق (ع) می گوید: از آن حضرت شنیدم که فرمود:
«المؤمنون خدم بعضهم لبعض قلت: و کیف یکون خدماً بعضهم لبعض؟ قال: یفید بعضهم
بعضاً؛(۳) مؤمنان خدمت گزار یک دیگرند. گفتم: چگونه؟ فرمود: به یک دیگر فایده
می رسانند.»

پس معلوم می شود آنان که از مسئولیت های اجتماعی روی بر می تابند و فقط به عبادت دل
خوش کرده اند، در حقیقت مؤمن واقعی به حساب نمی آیند.

۳ – محبوبیت در پیش گاه خدا: از پیامبر اسلام (ص) پرسیدند: محبوب ترین فرد در
پیش گاه خدا کیست؟ فرمود: «انفع الناس للناس؛(۴) محبوب ترین فرد کسی است که بیشتر
از همه برای مسلمانان مفید باشد.»

۴ – سرآمد اعمال عاقلانه: پیامبر اکرم (ص) می فرماید: رأس العقل بعد الدین التودد
الی الناس و اصطناع الخیر الی کل برّ و فاجر؛(۵) پس از ایمان به خدا و دین، سرآمد
عقل، بشر دوستی و نیکی به مردم است، چه خوب باشند و چه فاسق.»

۵ – ملاک برتری: مردی از سفر حج برگشته بود و سرگذشت مسافرت خود و همراهانش را برای
امام صادق (ع) تعریف می کرد، مخصوصاً یکی از هم سفران خویش را بسیار می ستود که چه
مرد بزرگواری بود. ما به معیّت این مرد شریف، مفتخر بودیم. یک سره مشغول طاعت و
عبادت بود. همین که در منزلی فرود می آمدیم فوراً به گوشه ای می رفت و سجاده خویش
را پهن می کرد و به طاعت و عبادت خویش مشغول می شد. امام (ع) فرمود: پس چه کسی
کارهای او را انجام می داد؟ گفت: البته افتخار این کارها با ما بود. او فقط به
کارهای مقدس خویش مشغول بود و کاری به این کارها نداشت. حضرت فرمود: پس همه شما از
او برتر بوده اید.(۶)

۶ – عبادت بودن خدمت به مردم: عبادت در اسلام، معنای گسترده ای دارد و علاوه بر
نماز و روزه، شامل نیکی و خدمت به مردم نیز می شود. پیامبر اسلام (ص) می فرماید: هر
فردی از مسلمانان چیزی را که مایه رنج و آزار دیگران است، از سر راهشان بردارد،
برای او یک حسنه نوشته می شود و هر کس یک کار نیک از او قبول شود، به بهشت
می رود.(۷)

قرآن به صراحت می فرماید: نیکی آن نیست که رو به جانب مشرق و مغرب کنید، لکن
نیکوکار کسی است که به خدای عالم و روز رستاخیز و فرشتگان و کتاب آسمانی و پیامبر
الهی ایمان آورد و دارایی خود را در راه دوستی خدا به خویشان و یتیمان و فقیران و
رهگذران و مستمندان بدهد و هم در آزاد کردن بندگان صرف کند و نماز به پا دارد و
زکات مال را به مستحق برساند و وفا به عهد نماید و در کارزار صبور باشد و به هنگام
رنج و مشقّت، راه صبر را در پیش گیرد؛ کسانی که بدین اوصاف آراسته اند، آنها به
حقیقت راست گویان و اهل تقوایند.(۸)

عجیب آن است که در این آیه، نیکوکاری و کمک به دیگران، قبل از نماز و زکات ذکر شده
است تا معلوم شود خدمت به خلق جدای از بندگی خالق نیست و در واقع مردم، عیال خدایند
و خدمت به آنان، خدمت به خداست.

یکی از شیعیان می گوید: در مسجد الحرام مشغول طواف خانه خدا بودم. یکی از دوستانم
از من درخواست دو دینار وام کرد. به او وعده دادم که پس از طواف، حاجتش را بر آورده
سازم. هنوز طوافم به پایان نرسیده بود که امام صادق (ع) وارد شد و دست بر شانه ام
نهاد و بر من تکیه کرد و هر دو مشغول طواف شدیم. طواف من تمام شد، ولی به احترام
امام صادق (ع) او را همراهی کردم و طواف را ادامه دادم. آن مرد حاجت مند که در
کناری نشسته بود و امام صادق (ع) را نمی شناخت، به خیال آن که من حاجتش را فراموش
کرده ام هر بار که از مقابلش می گذشتم با دست اشاره می کرد. امام (ع) از من پرسید:
چرا این مرد به تو اشاره می کند؟ گفتم: فدایت شوم، او منتظر من است که پس از طواف
نزد او بروم و وامی به او بدهم و چون دست مبارک شما بر شانه من است خوش ندارم شما
را ترک گویم. امام (ع) بدون لحظه ای درنگ، دست از روی شانه من برداشت و فرمود: مرا
به حال خود گذار و برو حاجت او را برآور. من رفتم و کار او را اصلاح کردم. روز بعد
امام صادق (ع) را دیدم که با اصحابش سخن می گفت تا مرا دید سخن خود را قطع کرد و
فرمود: اگر برای برآوردن حاجت یکی از برادران مؤمن خود سعی کنم نزد من بهتر است از
آزاد کردن هزار بنده و بسیج نمودن هزار نفر در راه خدا.(۹)

یکی از بزرگان می گوید: یک سال تابستان به اتفاق امام خمینی (ره) و چند تن از
روحانیان برای زیارت امام رضا (ع) به مشهد مشرّف شدیم. بعد از ظهرها به حرم
می رفتیم و پس از زیارت و نماز به خانه باز می گشتیم. امام راحل (ره) همراه ما به
حرم می آمد وقتی ما از حرم بر می گشتیم می دیدیم همه چیز فراهم و رو به راه است و
چایی نیز آماده شده است. یک روز به امام عرض کردم: این چه کاری است که شما می کنید
و زحمت می کشید، دعا و زیارت را برای چایی دم کردن مختصر می کنید و با شتاب به خانه
باز می گردید؟ ایشان در پاسخ فرمود: من ثواب این خدمت را کمتر از آن زیارت و دعا
نمی دانم.(۱۰)

صدها فرشته بر آن دست بوسه می زنند

کز کار خلق یک گره بسته وا کند

۷ – درخواست توفیق خدمت به مردم از خداوند: خدمت به مردم به اندازه ای اهمیت دارد
که امامان معصوم (علیهم السلام) از خداوند توفیق انجام آن را طلب می کردند. امام
سجاد (ع) در دعای خود می گوید: «اللهم صل علی محمد و آله و… اجر للناس علی یدی
الخیر؛(۱۱) خدایا بر محمد و آلش درود فرست و… به دست من کارهای خیر را برای مردم
جاری کن.»

در جای دیگر می گوید: خدایا بر من لباس تقوا بپوشان تا بتوانم در راه فضل و کمال،
از دیگران پیش بیفتم و زیادی مالم را به مستمندان ایثار کنم.(۱۲)

۸ – تشویق شیعیان به خدمت رسانی: امامان بزرگوار همواره مردم را به خدمت رسانی
تشویق می کردند. امام سجاد (ع) به فرزندش می فرماید: هر کس از تو انجام کار خیری را
خواست برایش انجام ده، اگر اهلش بود، درست عمل کردی وگرنه تو خود اهل خیر
شده ای.(۱۳)

شخصی در حضور امام حسین (ع) گفت: اگر به نا اهل نیکی شود، ضایع می شود، حضرت فرمود:
این طور نیست، نیکی کردن مانند باران تند و شدیدی است که به همه جا می بارد و چمن و
شوره ار نمی شناسد.(۱۴)

گستره میدان خدمت

از آن جا که طرف حساب انسان های خدمت گزار، پروردگار کریم است، در حوزه خدمت، مجالی
گسترده گشوده شده است. حتی به فردی که نیت خدمت می کند پاداش تعلّق می گیرد. امام
رضا (ع) می فرماید: روز قیامت، مؤمن را در پیش گاه الهی می آورند تا از او حساب رسی
نمایند. پرونده عملش را بر او عرضه می کنند. با دیدن حسناتش شادمان و با دیدن
گناهانش ناراحت می شود. آن گاه خداوند به فرشتگان دستور می دهد پرونده هایی را که
مربوط به کارهایی است که انجام نداده بیاورند. آنها را می خوانند. او می گوید:
خدایا به عزتت سوگند، خود می دانی که هیچ یک از این کارهای خیر را انجام نداده ام.
خداوند می فرماید: درست است ولی نیت انجام آنها را داشته ای، ما هم در پرونده
اعمالت نوشتیم. آن گاه به همان نیت ها هم به او پاداش می دهند.(۱۵)

دامنه خیرات و نیکی ها بسیار گسترده است. پس، از خدمت به ظاهر ناچیز هم نباید چشم
پوشید. رسول اکرم (ص) می فرماید: «انّ علی کل مسلم فی کل یوم صدقه قیل: من یطیق
ذلک؟ قال اماطتک الاذی عن الطریقه صدقه؛(۱۶) بر هر فردی از مسلمانان لازم است هر
روز کار نیکی انجام دهد. گفته شد: چه کسی قادر است هر روز کار نیک انجام دهد؟ رسول
خدا (ص) پاسخ دادند: همین که از سر راه و معابر عمومی مسلمانان، موانع و اشیای
مزاحم را بردارید، این عمل شما صدقه است و کار نیک محسوب می شود.»

این روایت، گستره خدمت رسانی را بیان می کند و نشان می دهد در همه زمینه ها اعم از
فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، روانی و… خدمت رسانی صدق می کند. البته برداشتن سنگی
از سر راه مسلمانان، حداقل خدمتی است که برای یک فردِ بدون امکانات، میسّر است.
وگرنه برای کسانی که از جهات گوناگون امکانات وسیعی دارند، باید به نسبت موقعیت و
وضع خود، به کار نیک اقدام کنند، چرا که بین افراد و کارهای آنها یک رابطه نسبی
وجود دارد. پس، هر کس می تواند از خرمن نیکی ها خوشه ای بر چیند، گرچه با برداشتن
سنگی از سر راه مسلمانان یا خاری از مسیر روندگان یا غمی از دل غم زدگان و یا باری
از دوش مستمندان باشد.

از نظر اسلام، خدمت به مردم و هم نوع، عملی است مطلوب و شایسته و در هر جا و به هر
کس که خدمت شود پسندیده و مورد ستایش است. پیامبر اسلام (ص) می فرماید: پس از ایمان
به خدا، سرآمد عقل، بشر دوستی و نیکی به مردم است، چه خوب باشند و چه بد.(۱۷)

در این روایت، خدمت به مردم، مطلقاً ارزش مند دانسته شده و محدودیتی در آن قائل
نشده است. پس معلوم می شود که خدمت رسانی، ارزش ذاتی دارد و به غیر مؤمن خدمت کردن
نیز، نیکوست. حتی از نظر قرآن کریم به کافر هم می توان احسان و خدمت کرد، ولی به
شرط این که به ضرر مصالح بشری نباشد. قرآن می فرماید: «لا ینهیکم الله عن الذین لم
یقاتلوکم فی الدین و لم یخرجوکم من دیارکم ان تبرّوهم؛(۱۸) خدا شما را نهی نمی کند
از احسان به آن عده از کفار که به شما بدی نکرده اند و در راه دین با شما
نجنگیده اند.»

گرچه در احسان و خدمت کردن، مرزی وجود ندارد اما نباید از نظر دور داشت که کمک به
ستم گران، در حیطه وظایف مسلمان نیست، بلکه گناه محسوب می شود.

خدمت به حیوان

از دیدگاه اسلام، حتی حیواناتی که از یک نظر پلیدند مانند سگ، سزاوار خدمت اند و
پلیدی آنها مانع خدمت و ترحّم نمی شود.

پیامبر اسلام (ص) روزی این داستان را برای یارانش نقل کرد که مردی از بیابانی گذر
می کرد. ناگهان سگی را دید که از شدت تشنگی زبانش را به خاک های نمناک بیابان
می مالد. در آن جا چاه آبی بود، آن مرد کفش خودش را به شالی بست و به داخل چاه
انداخت و از آن آب کشید و جلوی سگ گذاشت. خداوند به پیامبر زمانش وحی کرد که آن شخص
را به دلیل این عملش بخشیده و به بهشت برد. در این هنگام یاران پیامبر (ص) عرض
کردند: آیا ما نیز می توانیم با کمک به حیوانات از خدا پاداش بگیریم؟ حضرت فرمود:
آری، و به خاطر هر کبد زنده ای که موفق به انجام خدمتی شوید، مأجور خواهید بود.(۱۹)

سعدی این حدیث را در بوستان خود چنین آورده است:

یکی در بیابان سگی تشنه یافت

برون از رمق در حیاتش نیافت

کُله دلو کرد آن پسندیده کیش

چو حبل اندر آن بست دستار خویش

به خدمت میان بست و بازو گشاد

سگ ناتوان را دمی آب داد

خبر داد پیغمبر از حال مرد

که داور گناهان او عفو کرد

وقتی خدمت به مردم، خاستگاهی الهی داشته باشد، حجم و کمیّت آن مهم نخواهد بود. پس
هیچ خدمت خالصانه ای را نباید کوچک شمرد. گاه خدمت با یک نگاه محبت آمیز، می تواند
خدمتی ارزش مند به حساب آید. به همین دلیل امام سجاد (ع) می فرماید: «نظر المؤمن فی
وجه اخیه المؤمن للموده و المحبه عباده؛(۲۰) نگاه مؤمن به چهره برادر مؤمنش از روی
دوستی و محبت، عبادت است.»

جلوه های خدمت

خدمت به دیگران، به صورت های مختلفی ظاهر می شود. از این رو احادیث و روایات
اسلامی، هر نوع خدمت گزاری را با هر عنوانی تشویق و ترغیب کرده است. در این جا به
نمونه هایی اشاره می کنیم:

۱ – سود رسانی: سودمندی، یکی از جلوه های خدمت رسانی است. مؤمن، انسانی است مبارک و
پر سود برای دیگران. پیامبر اکرم (ص) می فرماید: «مثل المؤمن مثل النخله ما اخذت
منها من شی ء نفعک؛(۲۱) شخص با ایمان همانند درخت خرماست که هر چه از آن برگیری،
سودمند است.»

سراپای زندگی انسانِ معتقد به خدا، این ویژگی را تشکیل می دهد که در هر موقعیتی که
باشد و به هر درجه ای که برسد، برای مردم نافع است و خود را خادم آنان می داند.
امام صادق (ع) در ذیل آیه شریفه «و جعلنی مبارکاً اینما کنت»(۲۲) فرموده اند:
مبارکاً یعنی نفاعاً؛ مبارک به معنای سود دهی است.(۲۳)

۲ – گره گشایی: یکی دیگر از جلوه های خدمت، برآوردن نیازهای مادی و معنوی مردم است
که اسلام بدان سفارش اکید نموده است، تا جایی که در کتاب های روایی عنوانی به نام
«قضای حاجت مؤمن» به چشم می خورد.(۲۴)

از دیدگاه اسلام، گره گشایی، توفیقی است که خداوند نصیب بندگان نیکش می کند. امام
حسین (ع) می فرماید: «ان حوائج الناس الیکم من نعم الله علیکم فلا تملوا النعم؛(۲۵)
نیازهای مردم، از جمله نعمت های خداوند است برای شما. پس، از مراجعه مردم به خودتان
اظهار دل تنگی نکنید.»

امام کاظم (ع) نیز می فرماید: آن که برادر دینی اش نیازی پیش او می برد، رحمتی است
الهی که خداوند به سوی او فرستاده است. اگر آن نیاز را برآورد، به ولایت ما رسیده و
ولایت ما به ولایت خداوند پیوسته است و اگر آن نیاز را رد کند، به خود ستم کرده و
بدی رسانده است.(۲۶)

دانی که خدا چرا تو را داده دو دست

من معتقدم که اندر آن سرّی هست

یک دست به کار خویشتن پردازی

با دست دگر ز بی کسان گیری دست

بدیهی است که بر طرف کردن نیازهای مردم شامل هرگونه اقدام مثبت و خیرخواهانه در
مسائل مادی و معنوی می شود مانند: نابینایی را دست گیری کردن، یتیمی را سرپرستی
نمودن، گمراهی را هدایت کردن، جاهلی را ارشاد نمودن و منحرفی را به راه آوردن.

۳ – یاری به دیگران: از جمله جلوه های خدمت گزاری، یاری رساندن به دیگران است که در
فرهنگ اسلامی به آن «مواسات» می گویند. امام صادق (ع) مواسات را حق افراد جامعه
اسلامی بر یک دیگر دانسته و می فرماید: مسلمانان موظف اند در راه پیوستگی و کمک به
نیازمندان کوشا باشند و به یک دیگرمحبت کنند.(۲۷)

جامعه اسلامی مانند پیکر واحدی است که با یک دیگر ارتباطی تنگاتنگ دارند. همان طوری
که کاری در یک عضو، موجب به هم خوردن تعادل در بدن می شود، اگر نیازمندی به عللی
نتواند خود را همپای دیگران قرار دهد، شایسته است دیگران به او یاری دهند تا تعادل
اجتماعی محقق شود.

۴ – احسان: احسان به دیگران، جلوه ای دیگر از خدمت رسانی است. قرآن مجید در کنار
عدالت، مردم را به احسان فرمان داده است: «ان الله یأمر بالعدل و الاحسان.»(۲۸)

از این که در آیه شریفه، احسان پس از عدل ذکر شده است، استفاده می شود که در مفهوم
احسان، یک نوع گذشت از حقِ شخصی و ایثار نهفته است. علامه طباطبائی (ره) می فرماید:
احسان به دیگران، نفع و نیکی رساندن به آنان است بدون انتظار پاداش مقابل.(۲۹)

البته احسان، انواع و اقسامی دارد:

۱ – احسان در مقابل احسان: قرآن کریم می فرماید: «هل جزاء الاحسان الا الاحسان؛(۳۰)
آیا پاداش نیکی جز نیکی است.»

۲ – احسان ابتدایی: یعنی احسان به کسی که او را نمی شناسد و قبلاً نیز خیر و نیکی
از ایشان دریافت نکرده است. این خوبی، یک طرفه و بدون مقدمه است.

۳ – احسان در مقابل کار بد: این بالاترین مرتبه احسان است؛ یعنی کار بد فرد با نیکی
پاسخ داده شود. خداوند این برخورد کریمانه را به پیروان مکتب اسلام سفارش کرده
است.(۳۱)

بایسته های خدمت

خدمت به مردم، در صورتی مقبول درگاه الهی است که شرایط لازم را داشته باشد. که
مهم ترین این شرایط عبارت اند از:

۱ – اخلاص: قبولی هر عملی از جمله خدمت رسانی، در گرو اخلاص و انگیزه داشتن است و
این همان چیزی است که خدمت صادقانه را از خدمت فریب کارانه جدا می کند. بسیاری از
کارهای خیر افراد، وسیله ای برای ارضای نیازهای خودخواهانه قرار می گیرد و در جهت
رسیدن به مقاصد شخصی از آن استفاده می شود. دکتر کارل، سیمای نیکوکاری را در جهان
غرب چنین ترسیم می کند: محرّک اعمال ما، نیل به یک پیشرفت شخصی و قبل از همه،
امتیازات مالی و ارضای حس خودنمایی، درجه عنوان، نشان افتخار و موقعیت اجتماعی است.
این نفع جویی، گاهی در لباس ریاکاری و زیر نقاب نوع دوستی، خود را پنهان می کند.
زنی که به امور خیریه می پردازد در عمق قلبش به فکر کمک به بیچارگان نیست، بلکه
می خواهد مدیر مؤسسه ای شود یا با تهیه فروشگاهی نفع مادی ببرد.(۳۲)

آن چه ارزش خدمت به مردم را بالا می برد و یا از ارزشش می کاهد، انگیزه هایی است که
خدمت بر اساس آنها شکل می گیرد. برخی انگیزه خدمتشان احساس نوع دوستی و انسان گرایی
است. اینان بر این باورند که خدمت به دیگران، مرز، نژاد، عقیده و… نمی شناسد،
بلکه هر جا انسانی یافت شود باید به او خدمت کرد. صاحبان این تفکر، اصل خدمت را
ملاک می گیرند، اما به متعلّق آن کاری ندارند. این انگیزه هر چند در خور ستایش است،
اما کامل نیست.

انگیزه برخی دیگر، یک نوع داد و ستد است؛ یعنی قدمی بر می دارند تا قدمی بر ایشان
برداشته شود. به اصطلاح، کاسه آن جا رود که قدح باز آید. در این بینش، نه انگیزه
مردمی وجود دارد و نه احساس نوع دوستی. اینان خدمت می کنند تا به نام و نانی برسند
و شهرت و مقامی به دست آورند یا به اغراض و اهداف سیاسی و مانند آن دست یابند. پس
انگیزه اساسی آنان، عشق به اصل خدمت نیست.

اما عده سومی هستند که از افقی بالا به انسان ها می نگرند و در بینش آنان، همه مردم
عیال خدایند. پس خدمت کردن به آنان، رنگ الهی دارد. برای تحصیل رضای پروردگار، به
خلق خدا خدمت می کنند و آن را وظی