پاورپوینت کامل اهمیت حروف در نگارش ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اهمیت حروف در نگارش ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اهمیت حروف در نگارش ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اهمیت حروف در نگارش ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

۶۱

در شماره های قبل از نقش فعل و اسم در نگارش، بحث کردیم. در این مقاله، اهمیت حروف
را یادآور می شویم؛ با این تذکر که ما، هم در مقاله های گذشته و هم در این مقاله،
به جنبه های دستوری و گرامریِ فعل و اسم و حرف، تمرکز و توجه نداشته و نداریم، بلکه
آن چه را که در «نگارشِ زیبا» به کار می آید، آورده ایم.

اصولاً در نگارش، ذوقِ سلیم و مطالعه نثرهای خوب و تمرین، کارگشاست و دستور زبان و
گرامرِ فارسی، تا آن حد خوب است که غلطهای دستوری مرتکب نشویم و زبان را از قاعده
خارج نکنیم.

انواع حروف

حرف ها سه دسته اند: ربط، اضافه و نشانه.

حرف ربط

کلمه ای است که دو واژه هم گون یا دو عبارت یا دو جمله را به هم پیوند می زند. حرف
ربط از نظر ساختمان دو قسم است: ساده و مرکّب.

حرف های ربط ساده عبارت اند از: اگر، اما، باری، پس، تا، چه، خواه، زیرا، که، لیکن،
نیز، و، ولی، هم، یا.

حرف های ربط مرکّب، مجموعه ای از دو یا چند کلمه هستند و عبارت اند از: آن جا که،
آن گاه که، از آن جا که، از آن که، از این روی، از بس، از بس که، از بهر آن که ،
اکنون که، اگر چه، اگر چنان چه، الا این که، با این حال، با این که، با وجود این،
بس که، به شرط آن که و… .

حرف اضافه

اضافه در این عنوان به معنای« نسبت» است. حرف های اضافه، کلماتی هستند که معمولاً
کلمه یا گروهی را به فعل یا به صفتِ برتر یا به اسم های جمع و نظایر آنها نسبت
می دهند و آنها را متمّم و وابسته آن قرار می دهند. حرف های اضافه از نظر ساختمان
دو گونه اند: ساده و مرکّب.

حروف اضافه ساده عبارت اند از: الّا، الی، اندر، با، بدون، بر، برای، به، بهر، بی،
تا، کسره اضافه ( ِ ).

حروف اضافه مرکّب از ترکیب یک حرف اضافه ساده با کلمه های دیگر (اسم، صفت و حرف)
ساخته می شوند؛ مثل: غیر از = غیر + از / به غیر از = به + غیر+ از / به مجرّدِ =
به + مجرّد+ ِ (کسره اضافه).

حرف نشانه

حروف نشانه، حرف هایی اند که برای تعیین مقام کلمه در جمله می آیند و نقش آن را
مشخص می سازند و عبارت اند از: ا، ای، یا، را.

خطاهای نگارشی در هنگام استفاده از حروف

نویسندگان معمولاً در استفاده از پاره ای حروفِ ربط، اضافه و نشانه، اشتباه
می کنند، در این جا برخی از آنها را یادآور می شویم:

اما: حرف ربطِ «اما» در آغاز جمله می آید:

غلط: کارشناسان برای حفظ جنگل تلاش های فراوانی کرده اند، در این مورد اما موفق
نبوده اند.

صحیح: کارشناسان برای حفظ جنگل تلاش های فراوانی کرده اند، اما در این مورد موفق
نبوده اند.

(عبارت فوق، مرکّب از دو جمله است: پایه و پیرو، که «اما» در آغاز جمله دوم آمده
است).

گاهی شاعران بنابر ضرورت شعری، جای حرف ربط «اما» را تغییر می دهند؛ چنان که نخستین
بار «احمد شاملو» در «باغ آینه» چنین سرود:

من اما هیچ کس را در شبی تاریک و توفانی نکشته ام

من اما راه بر مردِ رباخواری نبسته ام

من اما نیمه های شب ز بامی بر سرِ بامی نجسته ام

از آن پس، گروهی از نوپردازان گمان کردند که همه جا – چه در شعر و چه در نثر – لازم
است جای «اما» را تغییر دهند و آن را از آغاز جمله به میان جمله ببرند و سخن خود را
زیبا و شاعرانه کنند. این کار در نثرنویسی، خلافِ سنّت زبان فارسی است و باید از آن
احتراز کرد. (ر.ک: ابوالحسن نجفی، غلط ننویسیم).

مثال دیگر:

غلط: … سخن قرآن اما از جنس دیگری است.

صحیح: … اما سخن قرآن از جنس دیگری است.

نثرهای روزنامه ای پر از این گونه خطاست و روشن است که این نوع نثرها در همه
زمینه ها قابل الگوبرداری نیست.

تا: حرف ربط است و گاهی به تقلید از جمله بندی فرنگی آن را غلط به کار می برند:

غلط: او به درون خانه رفت تا صبح روز بعد، بدن نیمه جانش را بیرون آوردند.

استعمال «تا» در این جا غلط است، چون گویی شخصِ مذکور به منظور این که صبح، بدن
نیمه جانش را بیرون آورند به آن جا رفته است. البته مقصود نویسنده این نبوده بلکه
می خواسته بگوید:

صحیح: او به درون خانه رفت، اما صبح روز بعد، بدن نیمه جانش را بیرون آوردند.

یادآوری: «تا» واحدِ شمارش هم هست. بعضی – به اشتباه – استفاده از این واژه را در
شمارش، عامیانه تلقّی می کنند و استعمال آن را دور از فصاحت می دانند، حال آن که در
متون معتبر قدیم به کار رفته است و امروزه هم نثر نویسان چیره دست، از آن استفاده
می کنند. مثال: «او هر روز، بیست تا نان می گرفت».

آن چه: حرف ربط است و پس از آن، نیازی به استعمال «که» نیست، خواه به صورت «آن چه
که» باشد و خواه به صورت «آن چه را که» .

غلط: آن چه را که / آن چه که پیامبر (ص) فرموده وحی خداست.

صحیح: آن چه پیامبر (ص) فرموده وحی خداست.

چون و لذا: هر دو کلمه برای بیان علت به کار می روند و اجتماع هر دو در یک عبارت،
خلاف فصاحت است:

غلط: چون گرسنه بود لذا رمق راه رفتن نداشت.

صحیح: چون گرسنه بود، رمق راه رفتن نداشت / یا: گرسنه بود، لذا رمق راه رفتن نداشت.

و، یا، و یا: از حروف ربط هستند. «و» برای پیوند دادن دو واژه یا عبارت و یا جمله
است. «یا» برای جدایی نهادن میان آنها به کار می رود. «و یا» هنگامی استفاده می شود
که چند واحد با «یا» گسسته شده و نوبت به واحد آخر رسیده باشد.

مثال زیر صحیح است:

«التهابی درونی او را ناراحت می کند و ترسی یا خواهشی یا وحشت و هراسی و یا تمنّا و
آرزویی او را در جذبه مخصوصِ خود فرو می برد.»

«نیز» و «هم»: با آوردنِ یکی نیاز به دیگری نیست:

غلط: کتاب را آورد، دفتر را نیز هم.

صحیح: کتاب را آورد، دفتر را هم.

«اگر چه» و «هر چند»: هر یک از این دو واژه به تنهایی دارای معنای استدراک (توهّم
زدایی از کلام سابق) هستند و استعمال آنها با واژه های استدراکی دیگری همچون «اما»
و «ولی»، حشو است.

غلط: هر چند محدّث است ولی فیلسوف نیست.

صحیح: هر چند محدث است فیلسوف نیست / یا: محدّث است ولی فیلسوف نیست.

چنان که، چنان چه: چنان که، حرف ربط مرکّب است و دلالت بر تشبیه و تمثیل می کند و
با «به طوری که» و «همان