پاورپوینت کامل موضوع پژوهش (۱)شیوه های برخورد امام صادق (ع) با غلوّ و غُلات ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل موضوع پژوهش (۱)شیوه های برخورد امام صادق (ع) با غلوّ و غُلات ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل موضوع پژوهش (۱)شیوه های برخورد امام صادق (ع) با غلوّ و غُلات ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل موضوع پژوهش (۱)شیوه های برخورد امام صادق (ع) با غلوّ و غُلات ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

۷

نقطه عطف زندگی امام صادق (ع)، مقام شامخ و جای گاه رفیع علمی وی می باشد و آن حضرت
بیشتر با این ویژگی شناخته می شود. تأثیرگذاری وی در فقه و معارف شیعی به گونه ای
است که مذهب شیعیان دوازده امامی به «مذهب جعفری» معروف شده است.

یکی از ابعاد علمی امام صادق (ع)، در برخورد با غلوّ و غالیان ظهور می کند. وی
همواره می کوشید از راه های گوناگون با انحرافات فکری و کژ روی های عقیدتی مبارزه
کند. از این رو مبارزه علمی با غلوّ و غالیان، فصل مهمی از زندگی وی را تشکیل
می دهد. به دلیل اهمیت این موضوع که امروزه نیز یکی از مشکلات و آسیب های جدّی
جامعه ماست، این بعد علمی امام را مد نظر قرار داده ایم و امیدواریم که پژوهش گران
ارجمند زوایای دیگری از بعد علمی آن بزرگوار را بشکافند و بنمایانند.

تولد و امامت

امام صادق (ع) در هفدهم ربیع الاول سال ۸۳ هجری در مدینه چشم به جهان گشود و در سن
۶۵ سالگی در سال ۱۴۸ هجری دیده از جهان فرو بست و در قبرستان «بقیع» در کنار مرقد
پدر بزرگوارش به خاک سپرده شد.

امام صادق (ع) در سال ۱۱۴ هجری به امامت رسید. دوران امامت او مصادف بود با اواخر
حکومت امویان در سال ۱۳۲ هجری و اوایل حکومت عباسیان. به همین دلیل با بعضی از
حکمرانان امویان و عباسیان، معاصر بود.

آن حضرت از میان خلفای اموی با افراد زیر معاصر بود:

۱ – هشام بن عبدالملک (۱۲۵ – ۱۰۵ ه . ق)؛

۲ – ولید بن یزید بن عبدالملک (۱۲۶ – ۱۲۵ ه . ق)؛

۳ – یزید بن ولید بن عبدالملک (۱۲۶ ه . ق)؛

۴ – ابراهیم بن ولید بن عبدالملک (۷۰ روز از سال ۱۲۶ ه . ق)؛

۵ – مروان بن محمد مشهور به مروان حمار (۱۳۲ – ۱۲۶ ه . ق).

از میان خلفای عباسی نیز با عبدالله بن محمد مشهور به سفاح (۱۳۷ – ۱۳۲ ه . ق) و ابو
جعفر مشهور به منصور دوانیقی (۱۵۸ – ۱۳۷ ه . ق) هم دوره بود.(۱)

جای گاه علمی

درباره عظمت علمی امام صادق (ع) همین بس که دانشمندان تشیّع و تسنّن جای گاه علمی
او را قبول داشتند و در برابر آن سر تعظیم فرود می آوردند و برتری علمی او را
می ستودند.(۲)

«ابوحنیفه»، پیشوای فرقه حنفی می گوید: من دانشمندتر از جعفر بن محمد ندیده ام.(۳)

مالک، پیشوای فرقه مالکی می گوید: در علم و عبادت و پرهیزگاری، برتر از جعفر بن
محمد هیچ چشمی ندیده و هیچ گوشی نشنیده و به قلب هیچ بشری خطور نکرده است.

شیخ مفید می نویسد: به قدری علوم از آن حضرت نقل شده که زبانزد مردم گشته و آوازه
آن همه جا پخش شده است.(۴)

وضع فرهنگی عصر امام صادق (ع)

در میان امامان بزرگوار، عصر امام صادق (ع) دوره ای منحصر به فرد بوده و شرایط
اجتماعی و فرهنگی آن در زمان هیچ یک از امامان وجود نداشته است، زیرا آن دوره از
نظر سیاسی، دوره ضعف و تزلزل حکومت بنی امیّه و فزونی قدرت بنی عباس بود و این دو
گروه مدتی در حال کشمکش و مبارزه با یک دیگر بودند. از زمان هشام بن عبدالملک،
تبلیغات و مبارزات سیاسی عباسیان آغاز گردید و در سال ۱۲۹ وارد مرحله مبارزه
مسلّحانه و عملیات نظامی گردید و سرانجام در سال ۱۳۲ به پیروزی رسیدند.

از آن جا که بنی امیّه در این مدت گرفتار مشکلات سیاسی فراوانی بودند، لذا فرصت
ایجاد فشار به امام و شیعیان را (مثل زمان امام سجاد) نداشتند. عباسیان نیز چون پیش
از دست یابی به قدرت در پوشش شعار طرفداری از خاندان پیامبر و گرفتن انتقام خون
آنان عمل می کردند، فشاری از سوی آنان اعمال نمی شد. به همین دلیل این دوران، دوران
آرامش و آزادی نسبی امام صادق (ع) و شیعیان بود و فرصت بسیار خوبی برای فعالیت های
علمی و فرهنگی آنان به شمار می رفت. از نظر فکری و فرهنگی نیز عصر امام صادق (ع)
عصر جنبش فکری و فرهنگی بود.

در آن زمان، شور و شوق علمی بی سابقه ای در جامعه اسلامی به وجود آمده بود و علوم
مختلفی اعم از علوم اسلامی، همچون: قرائت قرآن، تفسیر، حدیث، فقه، کلام و… یا
علوم بشری مانند: طبّ، فلسفه، نجوم، ریاضیات و… پدید آمده بود. از سوی دیگر، عصر
امام صادق (ع) عصر برخورد اندیشه ها و پیدایش فرق و مذاهب مختلف نیز بود. فرقه هایی
همچون: معتزله، جبریّه، مرجئه، غلات زنادقه و… هر کدام عقاید خود را ترویج
می کردند.(۵) در این میان، افکار و آرای «غُلات» رشد چشم گیری کرده بود و در
قالب های مختلف عقاید خود را مطرح می کردند و در عین حال، خود را از پیروان امام
صادق (ع) می دانستند. با این نگرش، هم در صدد زیر سؤال بردن عقاید شیعیان واقعی
بودند و هم عقاید خویش را گسترش می دادند.

تعریف غلوّ و غالی

غلوّ در لغت، به معنای گذشتن از حدّ و خارج شدن از حدّ اعتدال است.(۶) قرآن خطاب به
اهل کتاب می فرماید: «یا اهل الکتاب لا تغلوا فی دینکم و لا تقولوا علی اللّه الا
الحق؛(۷) ای اهل کتاب! در دین خود، غلوّ (تجاوز از حد) نکنید و درباره خدا جز سخن
حق نگویید.»

و در اصطلاح، عبارت است از:

۱ – بالا بردن فرد یا افرادی از مقام مخلوقیت و بنده بودن و قائل شدن به مشارکت
آنها با خداوند در الوهیّت، معبودیت، خالقیت و رازقیت؛

۲ – یا این که معتقد به چیزی شویم که ملازم با یکی از اینهاست؛ مثل حلول روح خدا در
این افراد؛

۳ – یا این که بگوییم خداوند بعد از خلق آنها امر خلقت را به آنان تفویض کرده است؛

۴ – و یا این که قائل شویم آنها نمرده و به آسمان عروج کرده اند.

علامه مجلسی (ره) مظاهر غلوّ را در اعتقاد به امور زیر دانسته است:

الف) الوهیّت پیامبر و ائمه (علیهم السلام)؛

ب) شریک بودن با خداوند در معبودیت یا خالقیت و یا رازقیت؛

ج) حلول خداوند در آنها یا اتحاد خداوند با آنان؛

د) آگاهی آنان از غیب بدون وحی و الهام الهی؛

ه) اعتقاد به نبوت درباره ائمه طاهرین (ع)؛

و) تناسخ ارواح ائمه در بدن های یک دیگر؛

ز) عدم لزوم اطاعت خداوند و ترک معصیت الهی به دلیل معرفت آنان.(۸)

«غالی» کسی است که به معنای اصطلاحی و لغوی که در بالا ذکر شد، معتقد باشد؛ مثل
فرقه نصیریه که قائل بودند علی بن ابی طالب، خداست یا الوهیّت در او حلول کرده
است.(۹) یا مثل فرقه منصوریه که معتقدند امام باقر (ع) به آسمان عروج نموده است. و
یا مثل فرقه جناحیه که معتقد بودند روح خدا در آدم و پیامبران بعد از او حلول کرده
است.(۱۰)

شیوه های مبارزه امام با غالیان

همان طور که اشاره شد، در عصر امام صادق (ع) غلوّ و غلات، رشد چشم گیری پیدا کرد.
این مسئله، هم موجب زیر سؤال بردن جای گاه اهل بیت می گردید و هم مردم را در تشخیص
شیعیان واقعی از غیر آن دچار مشکل می کرد، زیرا عقاید غلات با معارف اهل بیت
هم سویی نداشت، رفتار آنان نیز با رفتار شیعیان واقعی، متضاد بود. از این رو امام
صادق (ع) در کنار فعالیت های علمی دیگر، با غلات و غلوّگرایی مبارزه نمود، زیرا
هرگونه ارتباط و مراوده با غلات، اثرات سوء اعتقادی و اجتماعی… در پی داشت. به
همین دلیل و برای حفظ شیعه اصیل و نهادینه کردن آن لازم بود امام صادق (ع) با آنها
مبارزه آشکاری را شروع کند و افکار و نظریات باطلشان را از ساحت شیعه دور کند، چرا
که در غیر این صورت اثری از شیعه واقعی باقی نمی ماند و این مذهب بازیچه دست
بوالهوسانی می شد که با تأثّر از فرهنگ های مسیحی – یهودی، چهره ای دیگر از شیعه
ارائه می دادند.(۱۱)

امام صادق (ع) با شیوه های متعددی اقدام به این امر نمود، که در این جا به بعضی از
آنها اشاره می شود.

الف) هشدار

اولین اقدام امام، هشدار دادن به شیعیان بود که با غالیان قطع رابطه کنند، زیرا
هرگونه ارتباطی با آنان پی آمد سویی داشت. آن حضرت خطاب به شیعیان فرمودند: «با
غلات، نشست و برخاست نداشته باشید و با آنان هم غذا نشوید و دست دوستی به سوی آنها
دراز نکنید و به مبادله فرهنگی و علمی با آنان نپردازید.»(۱۲)

ایشان به شیعیان سفارش می نمودند که مواظب جوانان خویش باشند تا تحت تأثیر افکار و
عقاید غلات قرار نگیرند: «احذروا علی شبابکم الغلاه لا یفسدهم. الغلاّه شرّ خلق
الله یصغرون عظمه اللّه و یدّعون الربوبیّه لعباد اللّه…؛(۱۳) جوانتان را از غلات
دور نگاه دارید تا آنان را فاسد نکنند. غلات، بدترین خلق خدا هستند که از عظمت خدا
می کاهند و بر بندگان او اثبات الوهیّت می کنند.»

ائمه اطهار (علیهم السلام) نیز در این باره به مردم هشدار می دادند و از «غلات»
بیزاری می جستند. امام علی (ع) فرمود: خداوندا! من از غلات بیزاری می جویم؛
همان گونه که عیسی بن مریم از نصاری بیزاری جست. خدایا آنان را خوار گردان و احدی
از آنها را یاری مکن.(۱۴)

ب) تکذیب عقاید غلات

امام صادق (ع) در جهت مبارزه با غلات، عقاید آنان را انکار می کرد و با محکوم نمودن
آن، یک حرکت فکری مناسب را در راستای تصحیح احادیث و عقاید شیعه به راه انداخت. بنا
به نقل شهرستانی؛ «سُدَیر صَیرفی» نزد امام صادق (ع) آمد و گفت: مولای من،
شیعیانتان درباره شما دچار اختلاف نظر شده اند؛ گروهی می گویند: هر چیزی که امام
برای هدایت مردم به آن احتیاج دارد به گوشش گفته می شود، برخی می گویند: به او وحی
می شود، عده ای می گویند: به قلبش الهام می شود، گروه دیگری می گویند: در خواب
می بیند و بالاخره بعضی گفته اند: از روی نوشته های پدرانش فتوا می دهد؛ کدام یک از
این نظریات صحیح است؟

امام (ع) فرمود: ای سدیر! هیچ کدام از این سخنان درست نیست. ما حجّت خدا و امنای او
بر برگزیدگانش هستیم و حلال و حرام را از کتاب خدا می گیریم.(۱۵)

عیسی جرجانی می گوید: به جعفر بن محمد (ع) عرض کردم: آیا آن چه را که از این جماعت
شنیده ام به عرض برسانم؟ فرمودند: بگو. گفتم: «فانّ طائفه منهم عَبَدوک و اتّخذوک
الها من دون اللّه و طائفهً أُخری قالوا لک بالنّبوّه… قال: فبکی حتّی ابتُلیت
لحیتُهُ ثم قال: ان امکنَنَی اللّه مِن هؤلاء فلم اسفک دمائهم سفّک اللّه دم ولدی
علی یدیّ؛(۱۶) گروهی از آنان تو را به جای خدا عبادت می کنند و گروهی