پاورپوینت کامل نگرشی بر احکام; تقیه و موارد آن ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگرشی بر احکام; تقیه و موارد آن ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگرشی بر احکام; تقیه و موارد آن ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگرشی بر احکام; تقیه و موارد آن ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

تقیه مانند مفهوم صبر، توکل، انتظار فرج و تقوا، یکی از شعارهای سازنده و پر تحرکی است که به سرنوشت فلاکت باری گرفتار شده است؛ چنان که بعضی ها در گذشته صبر را به معنای تن به ذلت دادن، توکل را به رها کردن تلاش و به ذکر «توکلت علی الله» بسنده نمودن، انتظار فرج را در اشک و دعا و توسل منحصر ساختن، و تقوا را به ترک کلام و ریگ در دهان گذاشتن و پرهیز از هرگونه معاشرت با دیگران تعبیر کردند؛ یعنی تقوای گل خانه ای نه تقوای مکانتی.[۱]

به تعبیر شهید مطهری، عده ای نیز تقیه را به معنای ترس و نداشتن شهامت و انزوای سیاسی معنا کردند و حال آن که هر یک از مفاهیم بالا معانی بلند و بالنده ای دارند.

صبر به معنای پایداری و استقامت در میدان جنگ و خودداری از محرّمات و جزع و فزع نکردن در برابر مصایب و بلاهاست؛ انتظار فرج، طرح و برنامه عملی در راستای زمینه سازی برای فرج قرآن و اسلام می باشد؛ زهد یعنی بی رغبتی و عدم وابستگی به زرق و برق دنیا. قرآن خطاب به مؤمنان می فرماید: «لکیلا تأسوا علی مافاتکم ولا تفرحوا بما اتیکم؛[۲] بر آن چه از دست شما رفته اندوهگین نشوید و به آن چه به شما داده است شادمانی نکنید.»

تقیه نیز یک نوع گفتار و رفتار سیاسی برای صیانت ذات و حفظ اهداف و رسیدن به آرمان های بلند اجتماعی و دینی است، و اصولاً تقیه، نوعی تاکتیک عقلانی است که تمام خردمندان عالم آن را در موارد خاصی پذیرفته اند.

برخی گمان کرده اند تقیه از مختصات مکتب تشیع است و سایر مذاهب اسلامی آن را مطلقاً حرام می دانند، در صورتی که تقیه در تمام مذاهب اسلامی و مفسّران اهل سنّت، در برابر کفار و استکبار از ترس جان و مال شخصی، یک امر قطعی و کتمان ناپذیر است.

در مقاله گذشته پس از تعریف لغوی و اصطلاحی تقیه، نظر جمعی از عالمان شیعی و سنّی را بیان کردیم، برای روشن شدن و تثبیت بیشتر، برخی از تعریف های دیگر را می آوریم.

۱) مصطفی مراغی، از مفسّران اهل سنّت می نویسد: «التقیه بان یقول الانسان او یفعل ما بخالف الحق لاجل التّوقّی من ضرر الاعداء الّذی یعود الی النّفس او العرض او المال؛[۳] تقیه آن است که انسان گفتاری را برخلاف حق بازگو سازد و یا عملی برخلاف حقیقت انجام دهد تا بدین وسیله از آسیب های دشمن نسبت به جان و مال و حیثیت و آبرو محفوظ بماند.»

۲) دکتر وهب بن زحیلی، از علمای نام دار اهل سنّت در دمشق در تعریف تقیه می گوید: «هی المحافظه علی النفس او العرض او المال من شر الاعداء».[۴]

۳) آلوسی، از مفسّران برادران اهل سنّت نیز می گوید: «التقیه محافظه النفس او العرض او المال من شر الاعداء».[۵]

شیخ مفید، از علمای مشهور شیعه نیز به صورت مبسوط توضیح می دهد: «التقیه کتمان الحق و ستر الاعتقاد فیه و مکاتمه المخالفین و ترک مظاهرتهم بما یعقب ضرراً فی الدّین أو الدّنیا؛[۶] تقیه، پنهان نگه داشتن هر امر حق و مستور کردن عقاید صحیح و علنی نساختن اموری است که اگر ترک کند ضرر و زیانی به دین و دنیای طرف وارد می شود.»

شیخ مفید، تقیه را مقداری وسیع تر بیان کرده است و می گوید: هدف از آن تنها برای حفاظت از آسیب های شخصی نیست بلکه زیان های اجتماعی در اولویت قرار دارند؛ همان گونه که حفظ از خطرات دینی و مذهبی نیز سزاوارترین است.

بدون شک عالمان اسلامی تعریف تقیه را از کتاب و سنّت نبوی و عقل و اجماع استنباط کرده اند، به همین دلیل اصل تقیه، یک اصل بین المللی است که تمام سیاست مداران و عقلای جهان به عنوان تاکتیک از آن استفاده کرده و می کنند. روزنامه اطلاعات در دی ماه سال۱۳۴۱ می نویسد: «سازش خروشچف در کوبا نظیر سازشی بود که لنین در سال ۱۹۱۸ برای حفظ اصول و نیل به هدف اصلی» انجام داد. این، همان تقیه سیاسی و اجتماعی است که رهبران ملت ها برای مصالح آن ها انجام می دهند.

تقیه از نظر کتاب و سنّت

در شماره قبل، مشروعیت تقیه را از طریق آیات و روایات به اجمال اثبات کردیم، اکنون مشروعیت آن را از طریق کتاب و سنّت و عقل و اجماع به گونه مبسوط همراه با قول مفسّران می آوریم.

اولین آیه ای که بر جواز تقیه و ضرورت آن دلالت دارد، آیه ۲۸ سوره آل عمران است، اما پیش از طرح آن، آیه ذیل را بررسی می کنیم: «یا ایها الذین آمنوا لا تتخذوا عدوی و عدوکم اولیاء تلقون الیهم بالموده».[۷]

در این آیه که شأن نزول آن مربوط به حاطب بن ابی بلتعه است، قرآن، مسلمانان را از هرگونه ارتباط محبت آمیز و رابطه استراتژیک با کافران بر حذر می دارد و یادآور می شود که همان دشمنان خدا بودند که پیامبر را اخراج کردند و علیه شما توطئه چیدند. بنابراین چنین روابطی روا نیست.

تقیه در مورد محافظه کاری و دوستی با دشمنان قسم خورده مسلمانان جایز نمی باشد. هم چنین امتیاز دهی سیاسی و اقتصادی نیز به آن ها از قسم تقیه حرام است، چرا که در مکتب اسلام، شعارِ «هدف وسیله را توجیه می کند» مقبولیت و مشروعیت ندارد و هرگز خدا اجازه نمی دهد برای دفع شرارت دشمنان، ما دست محبت به آنان بدهیم بلکه این عمل را به کلی محکوم می نماید. لذا در آیه ذیل می فرماید: «و من یفعل ذلک فلیس من الله فی شیء؛[۸] هر کس دشمنان خدا را دوست خود بگیرد هیچ گونه رابطه ای با خدا نخواهد داشت»، و سپس تقیه خوفی را از آن استثنا می کند: «الا ان تتقوا منهم تقاه و یحذرکم الله نفسه و الی الله المصیر؛[۹] مگر این که از آن ها بترسید که جنگی بر ضد شما آغاز کنند، یا توطئه خطرناکی را تدارک ببینند و یا از نظر سیاسی و اقتصای شما را در مضیقه شدیدی قرار دهند.»

در حقیقت، تقیه یک نوع محافظه کاری لازم و ضروری است که امروزه در دنیای سیاست به «برقراری رابطه سیاسی و اقتصادی با حفظ احترام متقابل» معروف می باشد؛ مثلاً اگر ما با روس ها و کشورهای منطقه یا اروپا رابطه نداشته باشیم آمریکا همه آن ها را بر ضد ما تحریک خواهد کرد و ایران را منزوی خواهد ساخت و در نتیجه ملت ایران در یک مضیقه سیاسی و اقتصای قرار خواهد گرفت.

تقیه از نظر عالمان اهل سنّت

مالک بن انس، پیشوای مذهب شافعی از ابن مسعود نقل می کند: «هیچ سخنی نبوده که دو ضربه از تازیانه حاکم را از من دفع کند جز این که من آن را به زبان آورم.»[۱۰]

عکرمه، غلام ابن عباس و مجاهد بن جبر مکی گفته اند: مادام که خون مسلمانی ریخته و مال او حلال شمرده نشود تقیه رواست». از ضحَاک بن مزاحم و ابن عباس نقل شده که گفته اند: «تقیه زبانی نسبت به کسی است که وادار شود درباره امری سخن بگوید که معصیت خداوند است، ولی آن را از بیم جان به زبان آورد در حالی که دلش بر ایمان استوار باشد، در این صورت گناهی بر آن نیست، چون تقیه تنها به زبان است.»[۱۱]

فقیه سرخسی حنفی می گوید: تقیه تا روز قیامت جایز است. تقیه آن است که با آن چه اظهار می دارد نفس خویش را از عقوبت حفظ کند، اگر چه خلاف آن را در دل داشته باشد. برخی از مسلمان ها از تقیه امتناع می کنند و می گویند: این نفاق و دورویی است، لیکن صحیح آن است که تقیه جایز است، چرا که خداوند فرموده است: «الّا ان تتّقوا منهم تقاه».[۱۲] آن کسی که مجبور شده از باب تقیه کلمه شرک را بر زبان آورد چنان چه دلش بر ایمان استوار باشد، منعی بر او نیست.[۱۳]

زمخشری معتزلی در این آیه می گوید: اگر از امری بیمناک شوید واجب است از باب تقیه، خود را از آن حفظ کنید؛ چنان که اگر عده ای از دشمنان بترسند به آن ها اجازه داده شده ک