پاورپوینت کامل کرامات اولیا ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کرامات اولیا ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کرامات اولیا ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کرامات اولیا ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

در شماره ۶۳ مجله معارف اسلامی سرمقاله ای درباره کرامت های ساختگی و بعضی ادعاها نگاشتیم که با مبانی اعتقاد اسلامی سازگار نمی باشد و مورد استقبال فرهیختگان و فضلا قرار گرفت. آن ها انتظار داشتند که این بحث عمیق تر و فراگیرتر مورد بررسی قرار گیرد.

دل سوزان ملت، مراجع عظام تقلید و مقام معظم رهبری نیز همیشه هشدارهایی داده و می دهند. همین امر باعث شد که مجدداً آن بحث را به صورت اصولی تعقیب نماییم تا مردم و جوانان پاک، فریب این گونه مدعیان را نخورند و موضوع کرامت به گونه شایسته و بایسته مورد تحلیل واقع گردد و به مصادیق آن نیز اشاره شود.

کرامت از کرم اشتقاق یافته و به معنای جوان مردی، بزرگ واری، جود و سخاوت و شرافت می باشد. کرامت، مصدر است به معنای بزرگی ورزیدن، ارجمندی و بخشندگی. در اصطلاح، به امور خارق عادتی گفته می شود که از اولیا و صالحان سر می زند. کرامت از اعجاز پایین تر است، زیرا معجزه مخصوص انبیاست، ولی کرامت هم از پیامبران صادر می گردد و هم از اولیای الهی و امامان معصوم و اشخاص مهذّب.(۱)

در معنای کرامت گفته اند: ظهور امر خارق العاده از سوی شخصی بدون ادعای رسالت و نبوت، برخلاف معجزه که تحقق امور خارق عادت توأم با ادعای نبوت است، چرا که هر پیامبری برای اثبات نبوت نیاز به معجزه دارد: موسی بن عمران عصا را به اذن خدا تبدیل به اژدها می کند و یا صاحب ید و بیضا می شود و عیسی بن مریم، از گِل پرنده می سازد و با اعجاز به پرنده زنده تبدیل می شود. تمام این اعمال برای اثبات نبوت است. وانگهی، معجزه همان گونه که از اسمش پیداست، عملی است که مردم آن عصر و زمان از آوردن مثل آن عاجز باشند.

ولی کرامت به مفهوم ظهور امر خارق العاده از شخص و اشخاص است بدون ادعای نبوت، زیرا امور غیر عادی از هر کس می تواند ظاهر گردد.

خواجه طوسی در تجرید الاعتقاد می نویسد: صدور کرامت از بندگان شایسته، امکان پذیر است. علامه حلی در شرح آن می فرماید: صدور کرامات از افراد معمولی از نظر کلامی مورد اختلاف است. جمعی از معتزله، صدور کرامات را حتی از صالحان روا نمی دانند؛ لیکن ابوالحسن معتزلی و گروه دیگری از اشاعره و معتزله جایز و ممکن می دانند و داستان حضرت مریم و آصف بن برخیا و کرامات امام علی (ع) و ائمه را گواه صادقی بر آن می شمارند.

بنابراین در اصل ظهور کرامت از اولیای الهی تردیدی نیست و قرآن کریم و سنّت نبوی و ائمه دین آن را تأیید کرده اند، در قرآن و روایات به نزول مائده آسمانی برای حضرت مریم و صدیقه اطهر، تصریح شده است. در قرآن می خوانیم: «کلما دخل علیها زکریا المحراب وجد عندها رزقاً؛(۲) هر وقتی که زکریا بر مریم در محراب عبادت وارد می شد طعام بهشتی در نزد او می دید و شگفت زده می پرسید: «یا مریم انّی لک هذا قالت هو من عندالله یرزق من یشاء بغیر حساب؛(۳) ای مریم! این طعام مخصوص تو از کجاست؟ فرمود: از پیش گاه خداست و او هر کس را که بخواهد بدون حساب روزی می دهد.»

این نوع کرامت، تفضّلی از ناحیه خداست که به دست اولیا و مؤمنان صالح انجام می گردد و از قداست و پاکی صاحبش حکایت دارد. یعنی ظهور این قسم از کرامت در پرتو عبادت و ریاضت های مشروع و معقول و تهذیب نفس حاصل می گردد.

آصف بن برخیا در سایه تفضل الهی و دارا بودن مقداری از علم کتاب نیز توانست با سرعت غیر عادی تخت بلقیس را برای حضرت سلیمان حاضر نماید و چنین کرامتی را از خود بروز دهد.

در هر صورت، خودسازی و تربیت نفس و خلوص در عبادت و پیروی از حق تعالی آدمی را به جایی می رساند که می تواند انواع کرامت ها را داشته باشد، گاهی دعایش مستجاب گردد و زمانی از امر پنهانی باخبر شود. مشکل مؤمنی را بفهمد و به خواسته دیگران رسیدگی نماید.

ولی باید توجه کرد که اولیای الهی سعی دارند کرامات خود را حتی المقدور مستور نگه دارند، چون کرامت، اگر به هوا و هوس آلوده شود بسا ممکن است از انسان این حالت سلب شود. انگیزه شهرت طلبی و جلب مریدان، از آفات کرامت راستین است. گاهی صاحب کرامتی به گمان این که نوآموز آماده حرکت و سیر الی الله است و یا به دلیل عدم سقوط مؤمنی در ورطه ضلالت، ممکن است مطلبی را بازگو سازد وگرنه اهل کرامت هرگز حاضر نمی شوند کرامتی را اظهار نمایند.

آقای علامی از آیهالله سید حسین قاضی (که نگارنده در قم خدمتشان شرف یاب می شدم و امام راحل در استخاره گاهی به ایشان مراجعه می کردند) نقل می کند: در مسافرتی که از تهران به قم داشتم چمدانم را در ماشین فراموش کردم و هر چه سعی کردم پیدا نشد. پس از یک هفته خدمت آقای قاضی مشرّف شدم و مشکلم را در میان گذاشتم، فرمودند: روز جمعه بیا منزل و روضه ای بخوان و توسلی به فاطمه زهرا (س) داشته باش، ان شاءالله پیدا می شود. من امر ایشان را انجام دادم، روز شنبه چمدانم صحیح و سالم پیدا شد. هفته دیگر به منزل مرحوم قاضی رفتم تا ضمن منبر تشکر کنم، به مجرّد این که در منبر خواستم ماجرا را نقل کنم مرحوم قاضی با عصبانیت فریاد زد: «شیخ روضه ات را بخوان» و به این وسیله اجازه افشاگری ندادند.

۲ – نگارنده، محضر مرحوم آیهالله بهاءالدینی بودم، سخن از کرامت به میان آمد. ایشان فرمود: آقای انصاری شیرازی روزی پیش من آمد و گفت: می خواهم به داراب بروم، دعا کنید بتوانم اختلاف فامیلی را برطرف کنم. بنده هم طبق معمول به همه می گویم ان شاءالله در این سفر موفق خواهید بود. به حاج آقای انصاری نیز گفتم: ان شاءالله اختلاف برطرف می شود و سفر موفقیت آمیزی خواهید داشت. از حسن اتفاق ایشان رفتند و اختلاف بر طرف شد، حالا آمده اند و خیال می کنند که من از عالم غیب اطلاع دارم.

این جمله را آقای بهاءالدینی می فرمودند و می خندیدند، یا می خواستند کرامت را بپوشانند و یا از حُسن ظن بی حد آیهالله انصاری متعجب بودند.

۳ – روزی به حضرت آیهالله بهاءالدینی عرض کردم: در زمان حیات حضرت عالی بعضی کتاب نوشته اند و نسبت های عجیبی به شما داده اند که ما از خودتان نشنیده ایم. فرمودند:آقای شریعتی مگر می شود جلو زبان و قلم مردم را گرفت، اگر می توانید به آنان تذکر دهید که چنین مطالبی را ننویسند.

متأسفانه عده ای از طریق نوشتن این نوع کتاب ها نان می خورند و شهرت کسب می کنند. البته بعضی از نویسنده ها کمال دقت را به خرج می دهند تا از مبالغه و گزافه گویی ها خودداری نمایند ولی این گونه افراد بسیار نادرند. گروهی از نویسندگان آدم های ساده ای هستند و بیش از حد تحت تأثیر مرادشان واقع می شوند و هر چه به فکرشان می رسد می نویسند.

به هر روی، بعضی از کرامت ها به کلی دروغ و بی پایه است و متأسفانه بعضی افراد هر کرامتی را که نقل می شود بدون این که آن را در حوزه عقلانیت بررسی نمایند می پذیرند، و لو خلاف شرع، عقلانیت و کتاب و سنّت باشد. حضرت آیه الله العظمی سیستانی می فرمودند: زمانی مرحوم شیخ انصاری، خاتم المجتهدین به کربلا مشرّف شدند، در بازگشت به نجف اشرف هنوز دروازه آن باز نشده بود با جمعی از علما و طلاب پشت در ماندند. یکی از فضلا عرض کرد: آقای حاج شیخ، حضرت عالی دعایی بخوانید که در باز شود، علمای گذشته از این کارها می کردند و درهای بسته را باز می کردند. شیخ انصاری فرمودند: وقتی من هم مُردم از این نوع کرامت ها برای من هم نقل خواهند کرد.

گفتنی است که صدور هر عمل خارق العاده دلیل بر کرامت راستین نیست، زیرا بعضی از افراد در سایه ریاضت های نامشروع نیز به مقاماتی می رسند و اعمال خارق عادت انجام می دهند. در کرمانشاه گروهی هستند که اذکاری می گویند و به عالم خلسه می روند و با کارد و چاقو به بدن خود می زنند و خون بیرون نمی آید و یا سر رفیقشان را جدا می کنند، سپس پیوند می زنند. آن ها این اعمال غیر عادی را کرامت می شمارند.

یا مرتاضانی در هندوستان هستند که در سایه ریاضت های سخت و نامشروع، از غیب و آینده نیز خبر می دهند. این ها قطعاً صاحب کرامت نیستند، ولی کارهای کرامت گونه ای از آنان شنیده و دیده می شود.

استعدادهایی در بشر هست که اگر به فعلیت برسد می تواند منشأ کارهای عجیب و شگفت آوری شود. من مرد