پاورپوینت کامل امام شناسی(مهدویت) ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام شناسی(مهدویت) ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام شناسی(مهدویت) ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام شناسی(مهدویت) ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

طرح بحث

از شناخت های لازم، مفید، کاربردی و تعیین کننده، «شناخت امام» است.

در فرهنگ اسلامی و نگاه شیعی، «امامت»، تداوم خط «رسالت» است و «امام» به عنوان وصی و جانشین «پیامبر»، نقش مدیریت جامعه و هدایت مسلمانان و تربیت نفوس مؤمنان و اجرای احکام قرآن و دفاع از اسلام و تبیین خط راستین مکتب و مقابله با تحریف ها و انحراف ها و بدعت ها را بر عهده دارد.

این که پس از پیامبر، چه کسی باید عهده دار «خلافت» باشد و مردم تکلیف دارند از چه کسی و با کدام شاخصه ها و اوصاف، فرمان برداری کنند، مسئله ای مهم و سرنوشت ساز است. به همین دلیل شناخت چنین کسی لازم است. از این رو در روایات متعدد بر ضرورت «امام شناسی» تأکید شده است. رسول خدا(ص) فرموده است: «من مات و هو لا یعرف امامه مات میته جاهلیه؛(۱) هر کس بمیرد، در حالی که امام خود را نمی شناسد، به مرگ جاهلیت مرده است.»

بنابراین شناخت امام به عنوان یک تکلیف حتمی و نجات بخش، لازم است و آنان که امام خود را نشناسند و از امام شایسته و بر حق تبعیت نکنند، به گمراهی خواهند افتاد.

محورهای بحث

بحث از امام شناسی که یک موضوع اعتقادی و کلامی است، دامنه ای گسترده و ابعادی مختلف دارد. هر چند در این پژوهش، موضوع خاصی از امام شناسی عرضه خواهد شد، ولی آگاهی و توجه به ابعاد مختلف آن، مفید است. از محورهای این موضوع می توان به نکته های زیر اشاره کرد:

الف) معنای «امام» و «امامت» چیست و با شکل های دیگر پیشوایی و حاکمیت چه تفاوتی دارد؟

ب) جایگاه «امامت» در صیانت از دست آوردهای «نبوت» چیست؟

ج) آیا امامت در اسلام مطرح است یا در ادیان دیگر هم بوده است؟

د) نقش امام در رهبری جامعه و ایجاد وحدت فکری، مرامی و سیاسی مردم چیست؟

ه) امام، چه اوصاف و ویژگی هایی باید داشته باشد؟

و) آیا امامت، مخصوص عصر ائمه(ع) بود، یا اکنون هم تداوم دارد؟

ز) از چه راه هایی می توان «امام حق» را شناخت؟

ح) معتقدان به امامت و غیر معتقدان به آن، از نظر دینی و عملی و فرجام کار، چه تفاوتی دارند؟

ط) آیا امامت، خاص شیعه است، یا اهل سنّت هم به آن معتقدند؟

ی) رهنمودهای قرآن و سنّت درباره امام و امامت چیست؟

ک) امت با امام، چه رابطه متقابل و چه حقوق متقابلی دارند؟

ل) امروز «امام شناسی» به چه معناست و با «مهدویت» چه ارتباطی دارد؟

م) فرق «امام» و «نبی» چیست؟

این ها و سؤال ها و موضوعات متنوعی که در این بحث وجود دارد، زمینه های مطالعه و پژوهش بسیاری را فراهم می آورد. خوش بختانه منابع دینی در این موضوع هم بسیار است و بحث های کلامی و اعتقادی در این زمینه، غنی و سرشار است.

آن چه در این پژوهش عرضه می شود، نکاتی درباره شناخت «امام عصر» و «موعودشناسی» و مباحث مهدویت است، چرا که این موضوع نیز از شاخه های بحث «امام شناسی» است و رسالت و تکلیف پیروان خط ولایت و امامت در «عصر غیبت» است.

امام شناسی در عصر حاضر

امروز که به نام «عصر غیبت» نامیده می شود، از زمان «حضور ائمه» فاصله داریم، ولی تکلیف «شناخت امام» باقی است.

در احادیث مربوط به امام شناسی، تعبیر «امام زمانه» یا «امامه» وجود دارد و این می رساند که هر کس در هر دوره و زمانی باشد، باید امام زمان خودش را بشناسد و به امامت او باور داشته باشد و به آن گردن نهد و این، افزون بر شناخت کلی امامان و اعتقاد به «خط امامت» است که از ویژگی های شیعه است.

از این رو از امام زمان(عج) که امام زنده و معصوم و حجّت خدا در عصر غیبت است، بحث می کنیم. این وظیفه، بر دوش ماست، چه آن حضرت و زمانش را درک کنیم و چه عمر ما فرصت ندهد عصر حضور و ظهور را دریابیم.

حضرت امام باقر(ع) فرمود: «من مات و هو عارفٌ لأمامه، لم یضرّه تقدّم هذا الأمر او تأخرّ…؛(۲) هر کس بمیرد در حالی که امام زمان خویش را می شناسد، برای او ضرری ندارد که این امر (ظهور امام زمان) جلو بیفتد یا به تأخیر افتد.»

امام موعود و موجود

در همه ادیان، عقیده به ظهور «منجی» در پایان جهان که عدالت گستری و ظلم ستیزی خواهد داشت، به شکل های مختلف وجود دارد. در اسلام نیز بر اساس روایات بی شمار، پیش گویی شده روزی که جهان پر از ظلم و جور شده باشد خداوند متعال، «مهدی» را آشکار می سازد و حضرت «قائم» ظهور می کند تا در همه عالم، قسط و عدل را برقرار سازد: «… فیملأ الأرض قسطاً و عدلاً کما ملئت ظلماً و جوراً».(۳)

برخلاف تصور عده ای که آن موعود نجات بخش را یک انسان آرمانی و ذهنی می پندارند که روزی در پایان جهان پدید خواهد آمد، براساس معتقدات ما و روایات اسلامی و نقل های تاریخی، آن «موعود»، هم اکنون «موجود» است لکن از دیده ها پنهان می باشد.

مشخصات او کاملاً روشن و زندگی او بی ابهام است. او فرزند امام یازدهم، حضرت عسکری(ع) است که در سال ۲۵۵ هجری در سامرّا به دنیا آمد. مادرش «نرجس» نام داشت. ولادت او را پنهان داشتند تا از سوی دستگاه های جور، آسیبی به وی نرسد. حضرت مهدی(عج) شش ساله بود که پدرش از دنیا رفت. پس از شهادت امام عسکری(ع)، مسئولیت امامت برعهده او قرار گرفت، اما خداوند مقدّر کرد که از چشم ها پنهان باشد. از آن روز، دوران «غیبت صغری» آغاز شد که تا سال ۳۲۹ هجری ادامه یافت. در این ۶۹ سال، امام زمان از طریق چهار نماینده خاص که به «نُوّاب اربعه» مشهورند، در چهار دوره پیاپی، با شیعیان و پیروان ارتباط داشت. با درگذشت چهارمین نایب (علی بن محمد سیمری) دوران «غیبت کبری» آغاز شد که تاکنون ادامه دارد.

آن حضرت، هم اکنون زنده است و به فرمان خدا در پس پرده غیبت به سر می برد و هر گاه که خداوند بخواهد و فرمان دهد، ظهور می کند و با تشکیل حکومت واحد جهانی بر پایه عدل، به بی سر و سامانی ها خاتمه می دهد. ما اکنون منتظر آن روزیم.

وظیفه انتظار، هم مقدس است و عبادت به شمار می رود، هم باید با زمینه سازی برای ظهور و فراهم کردن بستر لازم برای حکومت عدل مهدوی، همراه باشد. پیامبر خدا(ص) فرمود: «افضل العباده انتظار الفرج؛(۴) انتظار فرج، بزرگ ترین عبادت است.»

روشن است که این انتظار، به معنای دست روی دست نهادن و رکود و سکون نیست و انتظار واقعی، همراه با اقدامات اصلاحی و زمینه سازی برای ظهور آن منجی موعود است.

استواری بر این عقیده

درباره امام زمان، مسائل فراوانی وجود دارد که برای ما معتقدان به قدرت برتر الهی و اراده پروردگار که هر چیزی را محقّق می سازد، هیچ مشکلی نیست. ولی برخی به شبهه و تردید و گاهی به حالت انکار می افتند. این که چگونه ممکن است فردی بیش از هزار سال عمر کند، یکی از این هاست. این که چگونه زندگی پنهان دارد که کسی بر او دسترسی ندارد و از جای او آگاه نیست، مسئله دیگری است.

این که کی ظهور خواهد کرد؟ اکنون کجاست؟ چگونه زندگی می کند؟ هنگام ظهور، چگونه بر قدرت های بزرگ جهان پیروز می شود و حکومت واحد جهانی تشکیل می دهد؟ سلاح او در مبارزه با سلطه های جهانی چیست؟ از چه کسانی در اداره جهان استفاده می کند؟ برنامه دولت و حکومتش چیست؟ و… سؤال هایی از این نمونه، برای برخی ابهام پیش می آورد و بدون تحقیق در این مسئله که مستندات فراوان دارد، به «تردید»، گاهی هم به «انکار» روی می آورند و طول کشیدن دوران غیبت را برنمی تابند.

این نکته در روایات هم پیش گویی شده است. امام صادق(ع) می فرماید: «دوران غیبت قائم، آن چنان به درازا خواهد کشید تا حق، در خلوص خود رخ بنماید و ایمان های ناخالص از خالص جدا شود.»(۵)

از امام علی(ع) نیز روایت شده است: «لا ی