پاورپوینت کامل گفتگو درباره امام مهدی علیه السلام ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گفتگو درباره امام مهدی علیه السلام ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گفتگو درباره امام مهدی علیه السلام ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گفتگو درباره امام مهدی علیه السلام ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

۸۲

قسمت نهم

تحقیق: عبدالجبار شراره

مترجم: مصطفی شفیعی

اینک به این پرسش سوم می رسیم که می گوید:

حضرت مهدی، علیه السلام، با این که بیش از حدود پنج سال نداشت که پدر خود را از دست داد، چگونه به مقام شامخ
رهبری رسید؟ می دانیم که پنج سالگی دوران طفولیت است و هرگز برای رشد شخصیتی یک رهبر کافی نیست. پس چه
زمینه هایی در تکامل وی، نقش داشته است؟

جواب این است که:

آن حضرت پس از رحلت پدر، جانشین وی در امانت و رهبری شد و این بدان معنا است که همو ویژگیهای فکری و روحی
یک امام را در همان اوان کودکی دارا بوده است.

امامت زود رس هم رخدادی سابقه دار است; چند تن از پدران آن حضرت نیز چنین بوده اند، مانند امام محمد تقی،
علیه السلام، که در سن هشت سالگی (۱) و امام علی النقی، علیه السلام، که در نه سالگی (۲) امامت رسیدند.

ولی این پدیده در حضرت مهدی، علیه السلام، به اوج خود می رسد و می بینیم که در پنج سالگی به امامت رسیده است.
دلیل اینکه ما این پدیده را یک واقعیت تاریخی می نامیم این است که این امر در رابطه با برخی از پدران آن حضرت، یک
حقیقت ملموس و عینی بوده است، مسلمانان آن را درک کرده و با آن زندگی کرده اند و هیچ چیز برای اثبات یک واقعیت،
برتر از وقوع آن در میان یک جمعیت نیست. (۳)

توضیح این مساله نیاز به بیان چند نکته دارد:

الف) امامت یک پایگاه سلطنتی نبود که با وراثت از پدر به پسر برسد و نظام حاکم از آن پشتیبانی کند; همانند خلافت
فاطمیان و عباسیان; بلکه امامت از راه نفوذ فکری و اثر معنوی در میان نهادهای مردمی، حمایت گسترده ایشان را به
دست می آورد به گونه ای که مردم کسی را جز امام، لایق رهبری اسلام نمی دانستند.

ب) این نهادهای مردمی از همان صدر اسلام، تشکیل شده بود ولی در عهد امام باقر و امام صادق، علیهماالسلام، بیشتر
شکوفا و گسترده گشت. مدرسه ای که این دو امام درون پایگاهها تشکیل دادند، موج فکری وسیعی را در جهان اسلام
ایجاد کرد. صدها فقیه، متکلم، مفسر و دیگر دانشمندان اسلام شناس و انسان شناس در این مدرسه مشغول بودند به
گونه ای که یکی از راویان آن زمان (حسن بن علی وشاء) گوید: روزی من وارد مسجد کوفه شدم و دیدم نهصد دانشمند (۴)
در آنجا گرد آمده و همگی از امام صادق، علیه السلام، روایت می کنند!!

ج) از نظر این مدرسه و نهادهای مردمی وابسته به آن، شرایط صلاحیت برای امامت بسیار سخت بود زیرا معتقد بودند
کسی لیاقت رهبری دارد که از همه علمای معاصر عالمتر و داناتر باشد (۵) وگرنه او امام نخواهد بود.

د) در راه این عقیده، بسیاری از مردم جان خویش را فدا کردند و قربانیهای فراوان دادند. خلفای آن زمان این مکتب را –
لااقل از نظر فکری – دشمن خویش می دانستند و در طول تاریخ، به آزار و اذیت، زندان، شکنجه و قتل آنان پرداختند و
صدها تن در سیاهچالها با مرگ روبرو شدند. این قرائن و شواهد می دهد که عقیده استوار بسیار گران تمام می شد (۶) در
حالی که آنان هیچ محرکی جز عقیده استوار و نیت پاک نداشتند.

ه) امامانی که این توده های مردمی، رهبری شان را گردن نهاده بودند هرگز از مردم جدا نبودند و همچون شاهان در
کاخهای بلند، پنهان نمی شدند بلکه همیشه در کنار مردم و در میان مردم زندگی می کردند مگر زمانی که از طرف
حاکمان، زندانی یا تبعید می گشتند.

این حقیقت را ما از ارتباط بسیاری از راویان و محدثان با آنان از مکاتباتی که با معاصران خود داشته اند، از دیدارها و
مسافرتهایی که داشته اند و بالاخره از نمایندگانی که به اطراف و اکناف جهان اسلام می فرستاده اند، برداشت می کنیم.
شیعیان و پیروان به حضور آنان می رسیدند و برای انجام مناسک حج (۷) به مکه می رفتند و یا در مدینه منوره به زیارت
امام خود می شتافتند.

همه اینها حکایت از ارتباط پیوسته میان امام و پیروانش از هر طبقه در سراسر جهان آن روز می کند.

و) دستگاه خلافت، به ائمه، علیهم السلام، و رهبری معنوی و فکری ایشان به عنوان یک خطر بزرگ، می نگریست و بر این
اساس همه تلاش خود را در راه نابودی این رهبری به کار می برد و از هیچ آزاری رویگردان نبود و برای حفظ
وجودیت خویش، گاه سنگدلی و قساوت را به تمام معنا به نمایش می گذاشت. دستگیری، اسارت و تبعید امامان،
علیهم السلام، همیشگی بود، (۸) با این که این کارها اثر نامطلوبی در روحیه مسلمانان بویژه دوستداران ائمه می گذاشت و
بسیار آزرده خاطر می گشتند.

حال اگر این شش نکته مهم تاریخی و واقعی را در نظر بگیریم، چنین نتیجه می دهد که امامت خردسال، یک توهم نبوده
بلکه واقعیت داشته است. زیرا امام خردسال که پا به صحنه می گذارد و خود را رهبر فکری و معنوی مسلمانان معرفی
می کند و توده وسیعی به رهبری و ولایت او گردن می نهند، مسلما بایستی از دانش و شناخت و جهان بینی، بهره فراوان
داشته باشد و در فقه، تفسیر، کلام، و دیگر علوم، سرامد روزگار خویش باشد وگرنه هرگز امکان ندارد از حمایت بنیادهای
مردمی برخوردار گردد. با توجه به این که امامان شیعه در موقعیتی بودند که مردم می توانستند با آنان بجوشند و هر
کسی می توانست از زندگی شخصی و مقام علمی – فرهنگی آنان با خبر باشد.

آیا می شود کودکی، مدعی امامت باشد و با این نام، پرچم اسلام را در دست گیرد و در معرض دید و شنود و توده های
مردمی باشد، به او ایمان بیاورند و در راه این ایمان، تاوان سنگینی بپردازند و ز