پاورپوینت کامل جاری چون فرات جاوید چون عاشورا ۷۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جاری چون فرات جاوید چون عاشورا ۷۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جاری چون فرات جاوید چون عاشورا ۷۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل جاری چون فرات جاوید چون عاشورا ۷۵ اسلاید در PowerPoint :

۶۲

اشاره: سالگرد ارتحال امام راحل، قدس سره، فرصت مناسبی برای بزرگداشت یاد و نام آن فرزانه دوران و تجلیل از بزرگ
احیاگر اسلام در آغاز سده پانزدهم است.

نهضتی که امام خمینی برای احیای فرهنگ و اندیشه اسلامی آغاز کرد، عرصه های مختلف اجتماعی – سیاسی فرهنگی
مسلمانان ایران و جهان را در نوردید و در مدت کوتاهی آثار آن را متجلی ساخت.

همچنانکه به مدد دم مسیحایی آن پیامبر انقلاب، فرهنگ جهاد و انتظار فرج جانی دوباره گرفت، فرهنگ عاشورا نیز
پس از هزار و چهارصد پویاتر از همیشه و در گستره ای وسیعتر از پیش، جلوه گر شد.

در ایام سوگواری حضرت اباعبدالله الحسین، علیه السلام، و در آستانه دهمین سال ارتحال امام خمینی، قدس سره،
بجاست که مروری دوباره داشته باشیم بر حرکتی که ایشان برای احیای خط عاشورا و نهضت خونبار سید الشهدا،
علیه السلام، آغاز نمود.

خط احیاگری ائمه، علیهم السلام

آنچه در کربلا، در عاشورای سال ۶۱ ق. اتفاق افتاد، گرچه بظاهر یک حادثه می نمود، اما حماسه ای عظیم و تکان دهنده
بود که وجدانهای خفته را بیدار کرد و خون رشادت و آگاهی و حماسه، در رگهای امت اسلامی دوانید.

عاشورای حسینی، به مکتبی تبدیل شد که ستمدیدگان را بر ضد ظلم، می شوراند و پیروان مکتب شهادت را به مقابله با
سلطه های غیر دینی و ضد دینی بر می انگیخت.

از این رو، امامان شیعه، به عنوان یک «خط احیاگر»و برنامه ای بسیج کننده، روی حادثه کربلا تاکید داشتند و همواره
می کوشیدند که آن را زنده و سازنده نگه دارند. این خط مشی، هم یک برنامه مستقل الهام دهنده و تربیتی بود، هم نوعی
مقابله با «سیاست سکوت » و «خط منزوی سازی » که از سوی قدرتهای حاکم اعمال می شد.

برنامه احیاگری و ذکر، از سوی ائمه، علیهم السلام، و سیاست به فراموشی سپردن و بی اثر ساختن و پرده پوشی بر آنچه در
عاشورا گذشت، از سوی حکومتهای جور، در تقابل شدید قرار داشت، همین، سبب شد تا پیرامون محور عاشورا و کربلا،
یک فرهنگ پدید آید، فرهنگی حماسی و سیاسی، بر مبنای عشق به اهل بیت، علیهم السلام، که تجلی عشق به حق و
آرمانهای والای مکتب بود و سبب می شد «خط ائمه » از آن انزوای تحمیلی به در آید.

این فرهنگ و حماسه، در برخی سنتها، مراسم، عکس العملها، ابزار و وسائل، روزها و اماکن و… نمود و تجلی یافت. برخی
از این نمودها از این قرار بود:

– گریه بر امام حسین، علیه السلام،

– زیارت کربلا،

– عزاداری محرم و سینه زنی و زنجیرزنی و قمه زنی،

– مجالس سوگواری بر حسین، علیه السلام، در طول سال،

– تشکیل و تاسیس هیئتهای عزاداری و توسل،

– ساختن تکیه ها و حسینیه ها و عزاخانه ها،

– نذر و وقف برای اباعبدالله الحسین، علیه السلام، و عزاداری،

– نوحه خوانی و مرثیه سرایی و پرده خوانی،

– وعظ و خطابه در محافل حسینی و روضه خوانی

– توسل به شهدای کربلا،

– برپایی و اجرای تعزیه و شبیه خوانی،

– سقایی و یاد تشنگی حسین، علیه السلام،

– نامگذاری اماکن، مساجد، تکیه ها و هیئتهای متوسلین به نام شهدای کربلا،

– قداست تربت امام حسین، علیه السلام، و مهر کربلا،

– لقب «کربلایی » برای زائر سیدالشهداء و چاووش خوانی،

– الهام بخشی فرات، قبر شش گوشه و گودال قتلگاه و قنداق اصغر، علیه السلام،

– مقتل نویسی،

– گرامیداشت اربعین،

– علمات و پرچم و توق و کتل،

– و… بسیاری از اینگونه محورها و موضوعات، که شرح و بسط تاریخی همه اینها و تحلیل و نقش آنها در زنده نگه داشتن
حماسه عاشورا و شکل دادن به «فرهنگ عاشورا» کتابی عظیم خواهد شد. در این نوشته، تنها به توضیحی درباره برخی
روشها که در فرهنگ اسلامی در راستای پاسداری از مکتب خون و حماسه حسینی نقش داشته و دارد، می پردازیم .

مدایح و مراثی در روزگاری که شعر و ادب، در اختیار حکام جور بود و شاعران اجیر، چه برای مدح امیران و سلاطین و
چه گستاخانه برای بدگویی از خاندان عصمت و طهارت، علیهم السلام، پول می گرفتند و شعر می سرودند، امامان
می کوشیدند تا از شعر، به عنوان سلاحی در دفاع از حق و مبارزه با ستم و افشای چهره تزویر استفاده شود. بخصوص
شاعران شیعه درباره مظلومیت شهدای کربلا و کشتگان وادی عشق در عاشورا، با جانسوزترین تعبیرات، شعر می سرودند
و «جهاد فرهنگی » آنان مورد تایید و حمایت ائمه بود.

سروده های موضعدار شاعران متعهد، در دو محور «مدایح » و «مراثی » بود و هر دو قالب در راستای تبیین «خط حق » به
شمار می رفت.

امام صادق، علیه السلام، فرمود:

من قال فینا بیت شعر بنی الله له بیتا فی الجنه (۱)

هر کس درباره ما خاندان، یک بیت شعر بسراید، خداوند برایش خانه ای در بهشت بنا می کند.

شاعرانی همچون دعبل، کمیت، عبدالله بن کثیر، سید حمیری و… در این خط عمل می کردند.

علامه امینی درباره سید حمیری که یکی از وارسته مردان مخلص اهل بیت و شاعران توانمند ولایت و عاشورا و یکی از
مرثیه سرایان بلند پایه حماسه کربلا بود، می گوید:

حضور در هر مجلسی که در آن آل محمد، صلی الله علیه وآله، یاد نمی شد، او را ملول و خسته می کرد و هرگز به محفلی که
خالی از آنان بود، انس و الفت نداشت (۲) .

«دعبل » نیز در قصیده معروف «مدارس آیات »، در بخشی عمده، به سوگ شهدای آل محمد، صلی الله علیه وآله، و به خون
خفتگان دشت کربلا و مرثیه اباعبدالله الحسین، علیه السلام، پرداخته است. (۳)

امام صادق، علیه السلام، به یکی از شاعران خط خون، «جعفر بن عفان طائی » فرمود:

به من خبر رسیده که درباره امام حسین، علیه السلام، شعر می گویی و خوب هم شعر می گویی؟

گفت: آری.

آنگاه بخشی از شعرها و مرثیه هایش را در محضر امام صادق، علیه السلام، خواند. امام و اطرافیان بشدت گریستند، تا
آنجا که سیلاب اشک بر صورت و محاسن امام جاری شد، سپس امام فرمود:

– ای جعفر! به خدا سوگند، در این لحظه که سوگنامه حسین (ع را می خواندی، فرشتگان مقرب پروردگار، شاهد و
شنوای سخنت بودند و چون ما و بیش از ما گریستند، خداوند، بهشت را بر تو لازم کرد و تو را آمرزید. سپس افزود:

ما من احد قال فی الحسین، علیه السلام، شعرا فبکی و ابکی به الا اوجب الله له الجنه و غفر له. (۴)

هیچ کس درباره حسین، علیه السلام، شعری نگفت که بگرید و بگرایاند، جز آنکه خداوند، او را بخشوده و بهشت را بر او
واجب گرداند.

به کارگرفتن عنصر شعر، به لحاظ «تاثیر عاطفی » و «گسترش سریع »، گامی اساسی در ثبت حماسه های عاشورا در دفتر
تاریخ بوده است. مردم نیز، اشعار مدح و مرثیه را می خواندند، حفظ می کردند، حتی به فرزندان خود می آموختند. تعالیم
عاشورا، در خلال همین سروده ها نسل به نسل، زنده می ماند و خوگرفتگان به مدایح و مراثی، در سایه محتوای این اشعار،
با فرهنگ اهل بیت می زیستند.

امام امت، قدس سره، فرموده است:

با این هیاهو، با این گریه، با این نوحه خوانی، با این شعرخوانی، با این نثرخوانی، ما می خواهیم این مکتب را حفظ کنیم،
چنانچه تا حالا هم حفظ شده. (۵)

عزاداری

بر پاکردن شعائر سوگواری بر شهیدان مظلوم، ضمن مقابله نمودن با فراموش شدن یادشان، تعلیم دهنده ارزشهای
متعالی حماسه کربلاست. مراسمی که همه ساله و همه جا به یاد کربلا و عاشورا بر پا می شود، مایه بقای مکتب و گسترش
تعالیم وحی و اهل بیت است.

رساندن صدای شهادت عاشورائیان به گوش تاریخ، در هیاهوی پر فریب اغواگران برای پوشاندن حقایق و لوث کردن
خون شهدا، رسالتی عظیم بوده و هست. شدت علاقه ائمه به مجالس عزاداری سیدالشهداء و نیز، میزان خصومت و
ناراحتی دشمنان از برپایی آنگونه محافل و اجتماعات، گویای این حقیقت است که حیات حماسه عاشورا در گرو این
شعائر است، وگرنه به فراموشی سپرده می شود.

امام صادق، علیه السلام، به عبدالله بن حماد فرمود:

به من خبر رسیده که جمعیتی از اطراف کوفه و جاهای دیگر از زن و مرد، در نیمه شعبان به زیارت حسین، علیه السلام،
می آیند و سخنها و داستانها و ندبه ها و سوگواری و مرثیه دارند.

گفت: «آری چنین است، خود من نیز شاهد برخی از اینها بوده ام.»

حضرت فرمود: «سپاس خدایی را که در میان مردم، کسانی را قرار داده، تا به سوی ما آیند و ما را بستایند و برای ما مرثیه
سرایند…» (۶)

در حدیث دیگری امام باقر، علیه السلام، اینگونه به پیروان خویش، دستور می دهد:

بر حسین، علیه السلام، ندبه و گریه کنند، و به اهل خانه دستور داده شود که بر حسین بگریند و در خانه ها، مراسم گریه و
عزاداری و ناله سر دادن در غم حسین، علیه السلام، باشد و اهل خانه و شیعیان، به یکدیگر تعزیت و تسلیت گویند… (۷)

اینها، سبب «احیاء امر» و زنده نگه داشتن «خط اهل بیت » می شود و در نتیجه، تضمینی بر بقای مکتب است.

امام خمینی،قدس سره، می فرماید:

این مجالسی که در طول تاریخ بر پا بوده و با دستور ائمه، علیهم السلام، این مجالس بوده است… ائمه اینقدر اصرار کردند
به اینکه مجمع داشته باشید، گریه بکنید، چه بکنید، برای اینکه این حفظ می کند کیان مذهب ما را… (۸)

برپایی اینگونه مجالس، هر چند مخفیانه و درون خانه ها باشد، صدای اعتراضی است بر ضد دشمنان و استغاثه
مظلومیتی است، علیه ظالمان و هر خانه علوی که داغدار و شهید داده است، وقتی در سوگ سالار شهیدان اشک می ریزد،
حس عدالت خواهی و انتقامجویی از ستمگران در جانش شعله می کشد. این، خاصیت هر گریه و عزاداری در عصر خفقان
است، که تبدیل به کانونی برای افشاگری، الهام گیری، خط دهی، تجمع نیروها، شناخت افراد و شناساندن چهره های پاک
است.

امام خمینی، قدس سره، می فرماید:

مساله، مساله گریه نیست، مساله، مساله تباکی نیست، مساله، مساله سیاسی است که ائمه با همان دید الهی که داشتند،
می خواستند که این ملتها را با هم بسیج کنند و یکپارچه کنند، از راههای مختلف، اینها را یکپارچه کنند تا آسیب پذیر
نباشند. (۹)

و می فرماید:

گریه کردن بر شهید، زنده نگه داشتن نهضت است. (۱۰)

آنچه که به عنوان «بعد سیاسی » در عزاداری و گریه مطرح است، همان زنده نگه داشتن روحیه مبارزه با ستم و تشکل
انقلابیون با محوریت کربلاست، آن همه ثواب و اجر هم، علاوه بر جهات تربیتی و اخروی، به لحاظ آثار و برکات اجتماعی
نیز می باشد. حضرت امام، درباره ثوابهای فراوانی که برای عزاداری سیدالشهداء وارد شده می فرماید:

این که برای عزاداری، برای مجالس عزا، برای نوحه خوانی، برای اینها این همه ثواب داده شده است، علاوه بر آن امور
عبادیش و روحانیش، یک مساله مهم سیاسی در کار بوده است. آن روز که این روایات، صادر شده است، روزی بوده است
که این فرقه ناجیه، مبتلا بودند به حکومت اموی و بیشتر عباسی و یک جمعیت بسیار کمی در مقابل قدرتهای بزرگ. در
آن وقت برای سازمان دادن، به فعالیت سیاسی این اقلیت، یک راهی درست کردند که این راه، خودش سازمان ده است…
شیعیان با اقلیت آن وقت، اجتماع می کردند و شاید بسیاری از آنها هم نمی دانستند مطلب چه هست، ولی مطلب،
سازماندهی به یک گروه اقلیت در مقابل آن اکثریتها و در طول تاریخ، این مجالس عزا که یک سازماندهی سرتاسری
کشورهاست، کشورهای اسلامی هست، و در این ایران که مهد تشیع و اسلام و شیعه است، در مقابل حکومتهایی که پیش
می آمدند و بنای بر این داشتند که اساس اسلام را از بین ببرند، اساس روحانیت را از بین ببرند، آن چیزی که در مقابل
آنها، آنها را می ترساند، این مجالس عزا و این دستجات بود. (۱۱)

آنچه به این برنامه غنا و تاثیر می بخشد، گذر از جنبه شکلی آن و پرداختن و رسیدن به محتوا و جهت و حقیقت آن است،
اولیای دین نیز پیوسته با هشدارهایشان در این راه، ارشاد کرده اند، تا عزاداری و سوگواری، الهام بخش «فرهنگ جهاد و
شهادت » باشد و به صورت یک موج تبلیغی، و مب