پاورپوینت کامل آن بیست لیره . . . ۸۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آن بیست لیره . . . ۸۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آن بیست لیره . . . ۸۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آن بیست لیره . . . ۸۲ اسلاید در PowerPoint :

۶۰

محمد کوله بار سبک سفرش را روی شانه اش جابه جا کرد و نگاهی به انتهای صف مسافران کشتی انداخت . جمعیت به کندی پیش
می رفت و فریادهای ناخدا احمد و جاشوها تاثیری نداشت . یک هفته کنار ساحل چشم به راه مانده بود و حالا دلش نمی خواست از
کشتی جا بماند . سه ماه بود که برای پیدا کردن کاری مناسب به این در و آن در زده بود و حالا خسته و دست خالی به خانه
برمی گشت . دلش گرفته بود و حوصله و توان ایستادن نداشت . مشاجره مردم برای سوار شدن به کشتی، با نگرانی از جا ماندن، در
هم آمیخته بود . همه خسته و عصبی بودند و ناخدا قادر به کنترل جمعیت نبود . وقتی به هر زحمتی که بود به کشتی رسید،
نفسی به راحتی کشید و یک گوشه روی عرشه پیدا کرد و نشست . زانوهایش را در بغل گرفت . پاهایش از خستگی می سوختند .
این سه ماه آوارگی را فقط به شوق دیدار دوباره خانواده اش تحمل کرده بود و حالا که آماده حرکت بود، تحمل و صبرش به آخر
رسیده بود . ذهنش آشفته بود و فقط دلش می خواست کشتی هر چه سریع تر حرکت کند . ناخدا، آخرین مسافر را که سوار کرد،
دیگر جایی برای نشستن نبود . اما به خاطر وضع آشفته و قحطی زده شهر و اینکه ممکن بود تا هفته ها کشتی دیگری حرکت نکند،
همه با هم کنار آمده و به هم جا دادند .

با فریاد ناخدا که فرمان حرکت داد، جاشوها به تکاپو افتادند و چیزی نگذشت که کشتی ناخدا احمد ساحل عسکریه را به سوی
بغداد ترک کرد . با حرکت آرام کشتی بر روی آب، محمد، ریه هایش را از هوای پاک و مرطوب دجله پر کرد و به موج های آب چشم
دوخت . یاد و خاطره روزهای سخت گذشته به ذهنش هجوم آورد . آنها زندگی خوب و آرامی داشتند و روزگارشان به خوبی
می گذشت . ابریشم باف ماهری بود که مردم پیشاپیش به او سفارش بافتن روسری و لباس ابریشمی می دادند، اما با شعله ور شدن
جنگ جهانی، قحطی و خشکسالی و رکود زندگی مردم، دیگر کسی توان و حوصله خریدن لباس ابریشمی را نداشت و به همین
دلیل روز به روز کارش کسادتر شد تا به ورشکستگی رسید . به امید بهبود اوضاع، آواره شهرهای عسکریه و بصره شد و حالا بعد از
سه ماه دست خالی برمی گشت . دلش از فشار غصه و اندوه به درد آمده بود . بی اختیار اشک از چشمانش سرازیر شد . در افکارش
غوطه ور بود و به حال خودش بود که ناگهان فریادی او را به خود آورد . دیده بان کشتی بود که پی در پی فریاد می زد:

– سربازان حکومتی . . . سربازان حکومتی . . .

از شنیدن نام سربازان حکومت، دل محمد فرو ریخت . عرق سردی بر پیشانی اش نشست . از بی رحمی آنها زیاد شنیده بود . چهره
ناخدا رنگ باخت . همهمه در بین مسافران افتاد . هرکس چیزی می گفت . ناخدا فریاد زد:

– آرام باشید مردم . . . آرام باشید . . .

اما صدایش در هیاهوی وحشت زده مسافران گم شد . محمد بی اختیار از جا بلند شد . هر کس تلاش می کرد کاری بکند، اما در
میان آب های دجله از دست عده ای مسافر بی پناه در برابر سربازان تفنگ به دوش حکومتی کاری ساخته نبود . عثمان، فرمانده
ناصبی سربازان، فرمان توقف کشتی را فریاد کرد:

– ناخدا! کشتی را نگهدار وگرنه شلیک می کنیم . کنار ساحل توقف کن این یک دستور است .

ناخدا ناچار مسیر کشتی را به سمت ساحل بصره عوض کرد . کشتی کنار ساحل پهلو گرفت و کشتی حامل سربازان هم توقف کرد .
عثمان از کشتی پیاده شد و پا به ساحل گذاشت . با قدم های محکم به سوی کشتی ناخدا احمد رفت . ناخدا به جاشوها اشاره کرد
که برایش پلکان را آماده کنند و خودش به سوی پلکان رفت . اما قبل از آنکه پایش به پله اول برسد، عثمان را خشمگین روبروی
خودش دید . او با سرعت عمل بیشتری خودش را به کشتی رسانده بود . ناخدا قدمی به عقب برداشت . سایه هیکل بلند و چهار
شانه عثمان روی قامت کوتاه ناخدا افتاد . فرمانده نگاه نافذش را به چشمان مضطرب ناخدا دوخت و گفت: همه باید بازرسی شوند
و از بین صف سربازان من بگذرند و از کشتی پیاده شوند .

سربازان به اشاره دست او، دو صف در دو طرف پلکان کشتی بستند و چند نفری از آنها هم بالا آمدند . مسافران با دیدن آنها
وحشت زده به هم پناه بردند . عثمان با دیدن حرکات شتاب زده مسافران، دستش را بلند کرد و گفت:

– هیچ کس از جایش تکان نخورد . همین که گفتم . . .

محمد حس کرد آب سردی بر سرش ریختند . دستش سست شد و کوله بارش افتاد . ناخدا قدمی به جلو گذاشت و با تضرع گفت:
فرمانده! اینها یک عده رعیت بیچاره هستند که در این قحطی و گرسنگی مدت ها به انتظار حرکت یک کشتی به سمت بغداد در
عسکریه مانده اند و حالا . . .

عثمان با دست محکم به سینه ناخدا زد . ناخدا تعادلش را از دست داد . عقب عقب رفت و محکم روی عرشه افتاد . جاشوها جلو
دویدند و کمک کردند تا بلند شود اما مردم با ترس چند قدم به عقب رفتند . صدای محکم پوتین های عثمان بر کف چوبی کشتی
مثل پتک بر سر محمد فرود می آمد . عثمان فریادزد: سفر به هم خورد . همه باید بازرسی شوند . این کشتی به بغداد نمی رود .

ناگهان همهمه ای بین مسافران افتاد . جوانی از یک گوشه کشتی از همهمه مردم استفاده کرد و به سرعت لباسش را از تن درآورد و
خودش را به آب انداخت تا به دست سربازان نیفتد و در موج های دجله شناکنان از کشتی دور شد . با دیدن این صحنه، آنها که با
آب آشنا بودند شهامت پیدا کردند و یکی بعد از دیگری دست از کوله بار سفر کشیدند و خودشان را به آب انداختند و فریادهای
خشمگین عثمان بی نتیجه ماند . سربازان پراکنده شدند و موج های خروشان دجله بین مسافران و آنها فاصله انداختند . کشتی به
سرعت از مسافران خالی شد . محمد اما . . . از آب به شدت می ترسید . هرگز شنا نکرده بود . به هیچوجه در خودش قدرت پریدن
در آب را نمی دید . وقتی چهار سال داشت نزدیک بود در دجله غرق شود و وقتی مردم او را نجات داده بودند از ترس بیهوش شده
بود و بعد از آن اتفاق بود که هرگز پایش را در آب دجله خیس هم نکرده بود چه رسد به شنا کردن، آن هم درآن هیاهو و اضطراب .
می دانست اگر به آب بپرد، ترس از آب هم که شده او را به قعر آب می کشد . مستاصل و پریشان، نگاهی به آب و نگاهی به سربازان
و عثمان انداخت . ناخدا آخرین کسی بود که در کشتی مانده بود . فریاد زد: تو هم خودت را به آب بینداز جوان .

محمد جوابی نداد . دهانش از ترس تلخ شده بود . جرات هیچ حرکتی را نداشت . عثمان فریاد می زد و به مسافران کشتی ناسزا
می گفت و آنها با تلاش به همدیگر کمک می کردند و به سرعت از کشتی ها دور می شدند . ناخدا تردید محمد را که دید دستش را
گرفت و گفت: کمکت می کنم مرد . . . شهامت داشته باش . اینها دنبال جوان برای سربازی اجباری می گردند . به چنگشان بیفتی
کارت تمام است .

محمد از شدت ترس اصلا عکس العملی نشان نداد اما کلمات سربازی، اجبار، جنگ . . . او را بیشتر به وحشت انداخت . ناگهان
سکوت سهمگین و ترس آلود درونش شکست . با تمام وجودش فریاد زد:

– یا صاحب الامر . . . چرا به دادم نمی رسی؟ مگر نمی بینی راه به جایی ندارم . . .

و داغی قطرات اشک را روی گونه های آفتاب سوخته اش حس کرد . . . راه به جایی نداشت . ناگهان مرد عربی را دید که از میان
رفت و آمد سربازان از پله های کشتی بالا آمد، دست او را گرفت و گفت: با من بیا .

محمد بی اختیار دستش را در دست او گذاشت . گرمی و لطافت دست او، احساس آرامش شیرینی را به دل او هدیه کرد . بی هیچ
حرفی به راه افتاد . مرد عرب، محمد را از بین سربازان رد کرد و با هم از کشتی پیاده شدند و هیچکدام از آنها مانع آن دو نشدند .
از کنار عثمان هم رد شدند، اما گویی بر چشمان غضبناک او پرده ای کشیده شده بود . سربازان هم انگار اصلا آن دو را نمی دیدند .
پای محمد که به ساحل رسید، نفس راحتی کشید و ایستاد .

مرد عرب گفت: می خواهی کجا بروی؟

محمد که هنوز در بهت عبور از بین سربازان عثمان بود، چند لحظه مردد ماند . حالا که از کشتی پیاده شده بود، به کجا
می توانست برود؟ به خاطرش آمد تنها آشنایی که در این ناحیه دارد، شوهر خواهرش هادی است که ممکن است بتواند وسیله ادامه
سفرش به بغداد را فراهم کند . رو به مرد عرب کرد و گفت:

– به آبادی «کوت » می روم . دامادمان آنجاست .

مرد عرب رو برگرداند و به راهی خاکی که از آن نزدیکی می گذشت اشاره کرد و گفت:

– این راه کوت است، برو .

محمد دست در جیبش کرد و مبلغ ناچیزی پول درآورد و گفت: بیش از این پولی ندارم . دستم تهی است، ولی از من بپذیر . تو مرا
نجات دادی و این کمترین چیزی است که دارم و می توانم به تو بدهم .

مرد عرب گفت: من توقعی ندارم و پول نمی گیرم .

محمد جا خورد . فکر کرد چون پول خیلی کم بود او این حرف را زد . رو برگرداند و به کشتی اشاره کرد که بگوید هر چه داشته
آنجا جا گذاشته و وقتی آمد به مرد بگوید، دید اثری از او نیست . اطرافش را نگاه کرد . در آن ساحل هیچ نشانی از او نبود . برای
اینکه دوباره به دام سربازان نیفتد به راه افتاد و بر سرعت قدم هایش افزود و ذهن آشفته و خسته اش از کاری که مرد عرب برایش
کرده بود غافل شد .

در خانه خواهرش را محکم کوبید . هادی خودش در را باز کرد . با دیدن چهره خسته و خاک آلود او جا خورد و گفت: تو اینجا چه
می کنی؟

محمد دستش را به آستانه در تکیه داد و گفت: با کشتی راهی بغداد بودیم که بین راه بصره بغداد، سربازان حکومتی مانع ادامه
سفرمان شدند .

هادی دست او را گرفت و گفت: اینها همه از آتش جنگ است . حالا بیا تو کمی استراحت کن .

محمد آهی کشید و گفت: استراحت؟ ! تا به خانه نرسم، آرامش ندارم . کمکم کن بتوانم به بغداد بروم .

هادی گفت: باشد . . . به روی چشم . تو کمی تامل کن . خواهرت حتما از دیدنت خوشحال می شود .

سرش را به طرف حیاط برگرداند و صدا زد: فاطمه . . . بیا ببین که آمده؟ محمد، محمد . . .

فاطمه شتابان از اتاق بیرون آمد: سلام محمد! در این اوضاع آشفته چطور به اینجا آمده ای؟

هادی گفت: بگذار نفسی تازه کند همه چیز را خودش می گوید . سربازان حکومتی گویا مانع حرکت کشتی شان شده اند .

محمد به اتاق رفت . خسته و درمانده دراز کشید . بعد از آن همه دلهره و اضطراب و پیاده روی، دیگری نای نشستن نداشت . فقط
سرش را بلند کرد و گفت: هادی فکری بکن .

هادی گفت: تا تو استراحتی بکنی آمدم .

و به سرعت از خانه بیرون رفت . فاطمه نگران کنار محمد نشست و پرسید: جانم به لب رسید، حرف بزن .

محمدماجرای ورشکستگی وکسادی کارش را گفت و اینکه حالا دیگر ناچار شده دست خالی به خانه برگردد .

فاطمه دل نگران بلند شد تا چیزی برای خوردن او مهیا کند . وقتی به اتاق برگشت دید از شدت خستگی به خواب رفته است .
ساعتی نگذشت که با صدای در خانه از خواب بیدار شد . هادی بود که به خانه برگشته بود . با دیدن او از جا بلند شد . هادی برایش
حیوانی کرایه کرده بود تا او را به بغداد برساند . بدون تامل آماده حرکت شد . بیش از این تحمل دوری از خانواده اش را نداشت .

صدای گریه پسرش از خانه به گوش می رسید . شنیدن صدای گریه او، زانوهایش را سست کرد . با شتاب پیاده شد و در زد .
لحظه ای نگذشت که مادر پیرش، در را به رویش باز کرد . سر و وضع آشفته و چهره خسته محمد مادر را وحشت زده کرد . محمد
سلام کرد . مادر دست او را گرفت و گفت: سلام پسرم . کجا بودی این همه مدت؟ . . .

محمد پا به حیاط خانه گذاشت . بیقرار دیدن حمیده و پسرش بود: چه بگویم مادر؟ . . . قصه اش مفصل است . و با شتاب به اتاق
رفت . با دیدن صورت تکیده و لاغر حمیده دلش فرو ریخت . حمیده او را که دید نیم خیز شد، اما خیلی زود نشست . آنقدر بیمار
بود که قادر به ایستادن نبود . پسرشان گریه می کرد و حمیده نمی توانست او را آرام کند . بغضش ترکید و به صدای بلند شروع به
گریه کرد . محمد جلو رفت کنار بستر حمیده زانو زد . نوزاد را از او گرفت و بوسید . او هم رنگ پریده و رنجور بود . مادر که حال آن
دو و بیقراری نوزاد را دید، او را از محمد گرفت و از اتاق بیرون برد تا شاید آرام گیرد . تمام صورت حمیده پر از اشک بود . محمد
دست های رنجور و تب دار او را در دست گرفت و گفت: چه به روزت آمده؟

حمیده جوابی نداد . فقط دلش می خواست محمد را نگاه کند و گریه کند . محمد دست های او را به صورتش نزدیک کرد . لب های
خشکیده اش را بر روی دست های داغ او گذاشت و آنها را بوسید و نالید: من تمام سعی خودم را کردم . . . من مرد خوبی برای تو
نیستم حمیده . . .

حمیده لب هایش را به دندان گرفت و گفت: نه محمد . . . جنگ و قحطی که گناه تو نیست .

محمد سرش را به زیر انداخت و گفت: من نتوانستم کاری بکنم . هر چه داشتم در کشتی جا ماند . سربازان حکومتی به سراغمان
آمدند و مرد عربی مرا از بین جمعیت نجات داد . نفهمیدم که بود و از کجا آمد، اما اگر نیامده بود یا در آب دجله غرق می شدم یا
سربازان مرا با خودشان برده بودند .

ح