پاورپوینت کامل نقش یهود در دوران ظهور ۸۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش یهود در دوران ظهور ۸۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش یهود در دوران ظهور ۸۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش یهود در دوران ظهور ۸۷ اسلاید در PowerPoint :

۶۰

قسمت دوم

اشاره :

در قسمت نخست این مقاله با بهره گیری از آیات
قرآن و روایات معصومین(ع) نقش یهود در دوران
ظهور بررسی شد. در این قسمت برای روشن تر شدن
مباحث قبلی و مستند شدن نتایجی که آن مباحث
گرفته شد، نگاهی اجمالی به تاریخ یهود خواهیم
داشت.

نگاهی به تاریخ یهود

در این جا نگاهی گذرا بر اوضاع کلی یهودیان از
دورانِ حضرت موسی(ع) تا زمان پیامبر گرامی ما
حضرت محمد(ص) می اندازیم. مطالب این بخش با
استناد به دایره المعارف کتاب مقدس از انتشارات
«جامعه کلیساهای خاور نزدیک» و کتاب تاریخ یهود از
کتب آنان تألیف محمد عزّت دروزه، آورده شده است.

تاریخ یهود در این مدت به ده دوره تقسیم می شود:

۱. دوره حضرت موسی و یوشع(ع)، ۱۲۷۰ق ـ
۱۱۳۰ق.م؛

۲. دوره داوران ۱۱۳۰ ـ ۱۰۲۵ق.م؛

۳. دوره حضرت داود و سلیمان(ع) ۱۰۲۵ ـ ۹۳۱ق.م؛

۴ ـ دوره تجزیه و کشمکش های داخلی ۹۳۱ ـ
۸۵۹ق.م؛

۵. دوران تسلط آشوریان ۸۵۹ ـ ۶۱۲ق.م؛

۶. دوران تسلط بابلیها ۵۹۷ ـ ۵۳۹ق؛

۷. دوران سلطه ایرانیان ۵۳۹ ـ ۳۳۱ق؛

۸. دوران تسلط یونانیها ۳۳۱ ـ ۶۴ق؛

۹. دوران تسلط رومیان ۶۴ ـ ۶۳۸م؛

۱۰. دوران تسلط اسلام ۶۳۸ ـ ۱۹۲۵م.

دوران حضرت موسی و یوشع(ع)

حضرت موسی(ع)، یک صد و بیست سال زندگی
کرد، از این مدت، نزدیک به سی سال در کاخ فرعون
مصر، و ده سال نزد شعیب پیامبر(ص) در «قادش
برنیع» واقع در انتهای صحرای سینا از سمت فلسطین
نزدیک درّه «عرّبّه» سپری کرد.

تورات موجود (سفر خروج باب ۱۲: ۳۷ و سفر عدد،
باب ۳۳: ۳۶) تعداد افراد بنی اسرائیل (به جز فرزندان ) را
که همراه موسی(ع) حرکت کردند، ششصد هزار مرد
پیاده می داند اما برخی پژوهشگران غربی تعداد آنها را
شش هزار نفر تخمین می زنند.

تاریخ نگاران این نظر را برمی گزینند که خروج آنها
از مصر در اوایل قرن سیزدهم قبل از میلاد، یعنی حدود
سال ۱۲۳۰ ق.م در زمان فرعون «منفتاح» بوده است. و
حضرت موسی(ع) در کوهی نزدیک «قادش» درگذشت
و وصی او یوشع بن نون(ع) وی را در آنجا دفن کرد و
قبرش را پنهان ساخت. در حالی که حضرت انواع آزار
و اذیت را از بنی اسرائیل در زمان حیات و پس از مرگش
تحمل نمود.

توراتِ موجود، درباره او و هارون می گوید:

«خدا به موسی گفت: در این کوه بمیر همانگونه که
برادرت هارون در کوه هور جان سپرد. چون شما دو
تن به من خیانت ورزیدید، چون مرا در محل آبِ
سرزمینِ قادش در زمین سینا تقدیس نکردید. پس
به راستی تو زمین را از مقابل آن می نگری اما تو بدانجا،
به سرزمینی که من به بنی اسرائیل اعطا کرده ام داخل
نمی شوی».۱

و می گوید:

«یوشع بن نون وارد آنجا خواهد شد».۲

رهبری بنی اسرائیل را پس از موسی(ع) وصی او
یوشع پیامبر بر عهده گرفت و آنها را به کرانه غربی
رود اردن برد و فعالیت خود را از شهر «اریحا» آغاز
نمود و ۳۱ شهر از شهرها و آبادیهای اطراف را که هر
یک دارای زمینهای کشاورزی بودند، فتح نمود.
ساکنان آن مناطق بت پرستان کنعانی بودند.

یوشع آن منطقه را میان فرزندان بنی اسرائیل که
نسبت به یکدیگر حسادت می ورزیدند، تقسیم نمود.
بابهای ۱۵ تا ۱۹ از سفر یوشع، شهرها و شهرکهای
منطقه را که حدود ۲۱۶ پارچه می باشد، نام می برند.

یوشع(ع) حوالی سال ۱۱۳۰ ق.م در سن نزدیک به
یک صد و ده سالگی بدرود حیات گفت.

دوره داوران و سلطه فرمانروایان محلی

رهبری بنی اسرائیل پس از یوشع(ع) به داوران و
قاضیان انتقال یافت که شبیه خلفا در میان قبائل قریش
بودند که پانزده تن از آنان به فرمانروایی رسیدند.

دوره داوران با دو ویژگی شناخته می شود، این دو
ویژگی را پیوسته در طول تاریخ با بنی اسرائیل
مشاهده می کنیم. یکی انحراف آنان از خط پیامبران(ع):
و دیگری مسلط کردن خداوند کسانی را که عذاب
دردناکی به آنان بچشانند، همچنان که در قرآن از آن
یاد شده است.

تورات (سفر داوران در باب سوم و پنجم) درباره
انحراف بنی اسرائیل بعد از یوشع(ع) چنین می گوید:

(آنان) در میان کنعانیان و حیثی ها و اموریها و
فرزیها و حیوی ها و یبوسیان، ساکن شده و
دخترانشان را همسران خود قرار داده و دختران
خود را به پسران آنها داده و خدایان آنها را
پرستیدند.

و در باب ۸: ۳ می گوید:

نخستین کسی که بر آنها سلطه یافت و آنها را به
مدت هشت سال تحت فرمان خود درآورد
(کوشان رشتعایم) فرمانروای آرام در منطقه
النهرین بود.

آن گاه بنی عمون و عمالقه بر آنها هجوم برده و بر
شهر اریحا استیلاء یافتند.۳

سپس یابین فرمانروای کنعان به مدت ده سال در
حاصور بر آنان مسلط شد۴

بعد از آن بنی عموم و فلسطینیان هجده سال آنان
را به بردگی خود درآوردند.۵

و پس از آن فلسطینی ها آنها را کیفر نموده و مدت
چهل سال بر آنان مسلط گشتند۶.

فرمانروایی داوران پس از یوشع(ع) تا زمان
صموئیل پیامبر(ع) ادامه یافت، همان پیامبری که
خداوند متعال در قرآن وی را چنین یاد نموده است:

آیا ندیدی آن گروه بنی اسرائیل را که پس از
موسی از پیامبر خود درخواست کردند که
فرمانروایی برای ما برانگیز تا (به سرکردگی او) در
راه خدا جهاد کنیم پیامبرشان گفت: «آیا اگر جهاد
بر شما فرض شود نافرمانی می کنید؟» گفتند:
«چگونه می شود که ما در راه خدا مبارزه نکنیم در
حالی که ما و فرزندانمان از دیارمان رانده
شده ایم.» اما چون جهاد بر آنان مقرر گردید بجز
اندکی همه روی گردانیدند و خداوند از کردار
ظالمان آگاه است.۷

تاریخ نویسان این دوره را حدود یک قرن؛ یعنی از
۱۱۳۰ ق.م تا دوران طالوت و داود(ع) ۱۰۲۵ ق.م تخمین
می زنند، در حالی که از سفر داوران در تورات مدت این
دوره بیش از این مقدار فهمیده می شود.

دوره داود و سلیمان(ع)

دوران طالوت (شاوُل) را بخشی از دوران داود و
سلیمان(ع) قرار دادیم؛ زیرا او اگرچه پیامبر نبود اما
فرمانروایی بود در خط انبیا. مورخین مدت فرمانروایی
وی را پانزده سال از سال ۱۰۲۵ تا ۱۰۱۰ق.م ذکر
نموده اند. و پس از او داود و سلیمان از سال(ع) ۱۰۱۰ تا
۹۳۱ ق.م یعنی سالِ وفات حضرت سلیمان فرمانروایی
کردند.

ملاحظه می شود که گردآورندگان توراتِ موجود،
نسبت به حضرت موسی، داود و سلیمان(ع) ستم روا
داشته و تهمتهای بزرگ اخلاقی، سیاسی و اعتقادی به
آنان نسبت داده اند و بسیاری از تاریخ نویسان غربی
مسیحی نیز از آنان پیروی نموده و مطالبی را هم بر
گفته های آنان افزوده اند. متأسفانه مسلمانانی که پیرو
فرهنگ غرب بودند نیز از این دسته تبعیت نموده اند.
درود و سلام خدا بر تمام پیام آوران الهی. ما در پیشگاه
خداوند از کسانی که نسبت به آن بزرگواران بهتان روا
داشتند بیزاری می جوییم.

حضرت داود(ع) بنی اسرائیل را از ورطه بت پرستی
و سلطه بت پرستان نجات داد و نفوذ دولت الهی خود را
به مناطق مجاورش کشید و با ملتهایی که تحت
فرمانروایی او درآمدند به شایستگی رفتار کرد،
به گونه ای که خداوند متعال این ویژگی داود را در کتاب
خود و از زبان پیامبرش حضرت محمد(ص) تعریف
نموده است.

حضرت داود(ع) تصمیم گرفت در محل عبادت
جدش ابراهیم(ع) در قدس و بر بلندای کوه «مریّا»
مسجدی بنا کند اما آنجا خرمنگاه یکی از ساکنان قدس
از قبیله یبوسها به نام «ارونا» بود. به طوری که در
تورات فعلی آمده «داود(ع) آن قطعه زمین را به پنجاه
شاقل نقره خرید، و مسجدی ساخت و در آن اقامه نماز
کرد. در کنار آن حیواناتی برای خداوند قربانی
می شد.»۸

حضرت سلیمان وارث سلطنت و فرمانروایی پدر
بزرگوارش داود(ع) گردید و دولت او به همان
گستردگی و عظمتی رسید که در قرآن و احادیث رسول
گرامی اسلام(ص) آمده است. سلیمان مسجد پدرش
داود و جد اعلای خود ابراهیم را به شکل باشکوهی
بازسازی کرد. این بنا به معبد سلیمان(ع) معروف
گشت.

دوره فرمانروایی حضرت سلیمان(ع) دوره ای
استثنائی در تاریخ انبیاء(ع) است. خداوند در این دوره
نمونه ای از امکانات شگفت آور و متنوعی را که
می توانست در تسخیر انسانها باشد ظاهر ساخت؛ چرا
که ملتها موجودیت سیاسی خود را به رهبری پیامبران
خدا و جانشینان آنان بر پا داشتند و توان خود را در
طغیان و نبرد علیه یکدیگر به کار نبردند. خداوند در
قرآن می فرماید:

اگر خداوند روزی را بر بندگانش گسترش می داد،
بی تردید در زمین ستم و طغیان می کردند، اما
خداوند به مقداری که بخواهد، فرو می فرستد، و
او نسبت به بندگانش آگاه و بیناست».۹

حضرت سلیمان(ع) طبق فرمایش قرآن، در حالی که
بر تخت خود نشسته بود جان به جان آفرین تسلیم کرد.
مورخان وفات او را در سال ۹۳۱ ق.م می دانند. با
درگذشت حضرت سلیمان انحراف در میان
بنی اسرائیل آغاز شد و دولت وی تجزیه گشت. سپس
خداوند کسانی را بر بنی اسرائیل مسلط کرد تا آنان را
به عذابی دردناک گرفتار سازد.

تورات فعلی پس از آن که در سفر اول فرمانروایان،
بر سلیمان(ع) افترا می بندد که او دست از بندگی خدا
برداشته و به پرستش بتها پرداخت، می گوید:

و به سلیمان گفت: علت این کار نزد توست و تو
پیمان و واجبات مرا که به تو سفارش نمودم پاس
نداشتی، من نیز کشور را از دست تو گرفته و جزء
جزء می گردانم.۲۴

دوران تجزیه و کشمکش داخلی

اختلافهای داخلی اسرائیلیان تا آنجا پیش رفت که
از نیروهای بت پرست باقی مانده پیرامون خود و نیز از
فراعنه و آشوریان و بابلیان بر علیه یکدیگر یاری
گرفتند.

یهودیان پس از درگذشت حضرت سلیمان(ع) در
شکیم (نابلس) گرد آمده و بیشتر آنان با «یربعام بن
نباط» بیعت کردند. او از دشمنان حضرت سلیمان در
زمان حیاتش بود و از دست آن حضرت به سوی
فرعون مصر گریخته بود و پس از وفات سلیمان
دوباره بازگشت و مورد استقبال یهودیان قرار گرفت و
در ساحل غربی رود اردن دولتی به نام اسرائیل
تأسیس کرد و پایتخت آن را شکیم یا سامره قرار داد. و
تعداد اندکی از آنان با «رحَبَعام» پسر حضرت سلیمان
بیعت نموده و پایتخت خود را قدس قرار دادند و این
دولت به نام «یهودا» معروف گردید.

اما آصف بن برخیا وصی حضرت سلیمان ـ که
خداوند او را در قرآن با جمله «عنده علم من الکتاب» (نزد
او دانشی از کتاب بود) وصف نموده ـ از بنی اسرائیل
جز تکذیب وی، بهره ای نبرد.

تورات ذکر می کند که کفر و بت پرستی امری
آشکار در میان پیروان یربعام بوده و می گوید:

او دو گوساله از طلا ساخته یکی از آنها را در قدس
و دیگری را در «دان» قرار داد و در کنار آنها
حیواناتی را قربانی کرد و به مردم گفت: این ها
خدایان شما هستند که از مصر شما را به سوی
(شکیم) روانه ساختند، بنابراین در پیشگاه آنها
قربانی کنید و به طرف اورشلیم نروید. پس مردم
خواسته او را پذیرفتند.۱۱

در کنار پرستش گوساله، یربعام آنان را به
پرستش خدایانی دیگر، از جمله «عشتروت» خدای
صیدونیها و «کموش» خدای موُ آبی ها و «مکلوم» خدای
عمونی ها، فرمان داد.۱۲

بعد از سه سال کشور یهودا به همین سرنوشت
گرفتار شد و مردم به بت پرستی روی آوردند. ۱۳

«شیشق» فرعون مصر فرصت را غنیمت شمرد و
در سال ۹۲۶ ق.م به منظور پشتیبانی از یربعام و پایان
دادن به دولت پسر حضرت سلیمان و طرفداران وی،
طی هجومی قدس را اشغال نمود «و خزانه های خانه
خدای خود و کاخ فرمانروا و حتی سپرهای زرینی را که
حضرت سلیمان(ع) ساخته بود با خود به غارت برد»۱۴

ظاهرا شرایط عمومی جامعه، فرعون مصر را برای
تداوم سلطه خود یا سلطه هم پیمانش یربعام یاری
نکرد، بنابراین پس از عقب نشینی او، این کشور کوچک
اندکی از موجودیت خود را بازیافت ولی نبردها با
یربعام همچنان ادامه یافت.

چنانکه «آرامی ها» نیز از ضعف دو دولت موجود
در منطقه استفاده نموده و با هجوم به کشور یهودا پس
از به اسارت درآوردن سرانشان، آنان را به سوی
پایتخت خود دمشق آورده و برای آنها جزیه و مالیات
مقرر داشتند، و این ماجرا در زمان فرمانروایی آرامی
بن هود (سال ۸۷۹ ـ ۸۴۳ ق.م) اتفاق افتاد.۱۵

سپس در زمان پادشاهی «آخاب بن عومری» در
سالهای ۸۷۴ ـ ۸۵۳ ق.م بر کشور یربعام جزیه مقرر
نموده و آن را تحت الحمایه خود قرار دادند.

همچنین تورات، نبرد فلسطینیها با عربهایی را
یادآور می شود که در اطراف «کوشسیین» از کشور
یهودا در زمان فرمانروایی «یهورام» زندگی می کردند.
آنان قدس را اشغال نموده و بر اموال موجود در قصر
فرمانروا استیلاء یافته و زنان و فرزندان وی را به
اسارت درآوردند.۱۶

تورات می گوید که لشکر «آرامی ها» در بیت المقدس
به نبرد پرداخته و سران آنجا را هلاک کرد و تمام
گنجینه ها را برگرفته و به حزائیل پادشاه آرامی ها
تقدیم نمود.۱۷

همچنین یوآش فرمانروای اسرائیل بر کشور یهودا
یورش برد و حصار شهر را ویران ساخت و تمام زر و
سیم و ظروف موجود در خانه خدا و نیز خزانه های
سلطان را به یغما برد.۱۸

این کشمکش و تسلط کشورهای مجاور بر یهودیان
تا زمان اشغالگری آشوریان، ادامه داشت.

دوره استیلای آشوریان

سلطه آشوریها بر یهودیان، با هجوم شَلْمَنَّصرِ
سوم فرمانروای آشوریان در سالهای ۸۵۹ تا ۸۲۴ق. به
کشور آرامی ها و قلمرو اسرائیل آغاز گردید، به گونه ای
که تمام منطقه، تحت فرمان او و فرمانروایان آشوریِ
پس از وی درآمد. به نظر می رسد که کشور یهودا، بر
خلاف کشور اسرائیل تحت فرمان و اطاعت آشوریان
قرار گرفت؛ زیرا به گفته تورات فرمانروای یهودا «آحاز
بن یوثام» از فرمانروای آشور «تَغلث فَلاسَرْ» خواست
که دست به حمله ای علیه کشور اسرائیل و آرامی ها
بزند و او درخواست وی را پذیرفته و در سال ۷۳۲ ق.م
اقدام به حمله نمود. و جانشین او شَلمنَّصر پنجم نیز
کار او را دنبال کرد، اما هنگام محاصره شکیم (نابلس)
یعنی پایتخت اسرائیل، درگذشت و جانشین وی
«سرجون دوم» اشغال نابلس را به پایان برد و بر آن
تسلط یافت. آشوریان در حمله بر اسرائیل اخراج
یهودیان از آن مکان را مطرح و «تغلث فلاسر» تمامی
آنان را اسیر و به سرزمین خود بازگرداند و آشوریان
را جایگزین آنها نمود.۱۹

پس از او «سلطان فَقَحْ» به تکمیل آن نقشه پرداخت و
او را به اسارت گرفت.۲۰

س