پاورپوینت کامل جهان در بحران-۱ فقر و نابرابری در اقتصاد جهانی ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جهان در بحران-۱ فقر و نابرابری در اقتصاد جهانی ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جهان در بحران-۱ فقر و نابرابری در اقتصاد جهانی ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل جهان در بحران-۱ فقر و نابرابری در اقتصاد جهانی ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

۴۰

اشاره:

شاید در هیچ دوره از دورانهای بیشماری که کره خاک در عمر طولانی خود شاهد آنها
بوده، چون عصر ما، جهان اینگونه دستخوش بحرانها و التهابهای گوناگون

و فراگیر نبوده است؛ بحرانهای سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، اخلاقی، زیست محیطی و… .
فقط کافی است یکی از روزنامههای صبح یا عصر را ورق بزنید تا در

صفحات مختلف آن با نمودهای مختلفی از این بحرانهای فزاینده روبهرو شوید.

جنگ، نبردهای داخلی، کودتا، نسلکشی، جنایت علیه بشریت، تروریسم، قاچاق زنان و
کودکان، تجارت مواد مخدر، قحطی، گرسنگی، فقر، شکاف طبقاتی،

قتل، جنایت، ناامنی، آدمربایی، شکنجه، روسپیگری، همجنسبازی، سقط جنین، گرم شدن
کره زمین، کمبود منابع آب، خشکسالی، زلزله، بیماریهای کشنده

و… سرفصل خبرهایی است که هر روز از گوشه و کنار جهان مخابره میشود.

راستی چه اتفاقی افتاده است؟ بشر در چه باتلاق خود ساختهای گرفتار آمده که هر چه
بیشتر دست و پا میزند بیشتر در آن فرو میرود؟

آیا برای این بحرانهای فراگیر جهانی میتوان پایانی تصور کرد؟ آیا بشر متمدن خواهد
توانست راهی برای برون رفت از این بحران پیدا کند؟ آیا این همه بحران و

التهاب، این همه ظلم و بیعدالتی، این همه فساد و تباهی، این همه… برای بازگشت
انسان از راهی که برای اراده جهان در پیش گرفته کافی نیست؟! آیا وقت

آن فرا نرسیده که بشر این فرموده پروردگار حکیم را مورد توجه قرار دهد که:

ظهر الفساد فی البرّ و البحر بما کسبت أیدی الناس

لیذیقهم بعض الذی عملوا لعلّهم یرجعون.۲

به سبب آنچه دستهای مردم فراهم آورده، فساد در خشکی و دریا نمودار شده است، تا
[سزای] بعضی از آنچه را که کردهاند به آنان بچشاند، باشد که

بازگردند.

آری، وقت بازگشت فرا رسیده است. دیگر وقت آن رسیده که بشر با اعتراف به عجز و
ناتوانی خود در مهار این بحرانها و اظهار پشیمانی از پشت کردن به «

ولی خدا» – که تنها نجاتبخش او از این همه ظلم و فساد و تباهی است – سر به آستان
پروردگار خویش ساید و ناله سر دهد که:

خداوندا! به سبب آنچه دستهای مردم فراهم آورده، فساد در خشکی و دریا نمودار شده
است، پس ولی خود و پسر دختر پیامبرت را – که همنام رسول توست –

بر ما آشکار ساز، تا آنکه همه مظاهر باطل را نابود سازد و حق را ثابت گرداند.۳

در سلسله مقالاتی که از این پس با عنوان «جهان در بحران» تقدیم شما خوانندگان عزیز
میشود، نمادهای مختلف بحرانهایی که امروز جهان با آنها دست به

گریبان است، مورد بررسی قرار میگیرد تا عمق و گستردگی این بحرانها بیش از پیش روشن
شود و عجز و ناتوانی انسان امروز در مهار آنها افزون از گذشته

معلوم گردد. باشد تا از این رهگذر همه ما به ضرورت ظهور آخرین حجت برای پایان دادن
به همه این آشفتگیها، سرگردانیها، رنجها و بلاها واقف و فرج آن حضرت را

با همه وجود از خداوند متعال خواستار شویم.

مقاله پیشرو در پی آن است که با نگاه به واقعیتهای اقتصادی موجود در جهان و به کمک
آمار و ارقام اقتصادی منتشر شده از سوی مراکز مختلف و تجزیه و

تحلیل آنها، ادعای نظام سرمایهداری را مبنی بر این که کاپیتالیسم تنها نظام کارا و
قابل قبول در جهان است، به بوته نقد بکشاند.

نظام سرمایهداری صدها سال قدمت دارد و هماکنون تقریباً همه نقاط جهان را تحت سلطه
خود درآورده است. سردمداران آن مدعیاند که این نظام،

قدرتمندترین موتور تولیدی است که تا به حال دنیا به خود دیده است. همچنین میگویند
که تواناییهای این نظام، برای تأمین استانداردهای زندگی برای تمامی

افراد روی زمین، منحصر به فرد است؛ چرا که به قول برادفورد دلانگ ما در حال «حرکت
به سوی آرمانشهر» هستیم که در آن، زندگی تمامی افراد، معادل زندگی

سطح متوسط آمریکا خواهد بود.

با توجه به مدت طولانی سیطره نظام سرمایهداری (کاپیتالیسم) و سر و صدای بیوقفه
هوادارانش، خوب است تأملی در صحت ادعای«حرکت به سوی

آرمانشهر» بکنیم. بگذارید به سه چیز نظر بیفکنیم: میزان فقر و نابرابری در کشورهای
کاپیتالیست ثروتمند از جمله آمریکا؛ میزان فقر و نابرابری در کشورهای فقیر

جهان؛ و شکاف بین کشورهای بالا و پایین هرم سرمایهداری.

اغلب از آمریکا به عنوان کشوری یاد میشود که حاکمیت در آن با طبقه متوسط است و یک
فرد فقیر میتواند با اندک تلاشی خود را به سطح متوسط اقتصادی

جامعه برساند. به این مطلب، برابری فرصتهای پیشرفت گفته میشود. درک مفهوم «طبقه
متوسط» یا «برابری فرصت» مشکل است؛ اما میتوان متصور شد که

در چنین جامعهای، نباید فقر گسترده وجود داشته باشد و باید مردم از رفاه اقتصادی
مناسبی بهرهمند باشند.

آمار فقر و نابرابری در توزیع درآمد و ثروت، اصلاً با چنین ادعایی همخوانی ندارد.
دولت مرکزی آمریکا، میزانی را به عنوان «خط فقر درآمدی» تعیین نموده است

که خانوادههایی که زیر این میزان قرار دارند، فقیر محسوب میشوند؛ و آن مقدار
درآمدی است که خانواده با کمتر از آن، به سختی میتواند زندگی کند و هنگام

مواجهه با بحرانهای مالی، مانند بیماری فرزند یا آسیبدیدگی هنگام کار، با مشکل جدی
روبهرو میشود. میزان رسمی خط فقر، معادل سه برابر حداقل میزان

هزینه غذایی خانوار است که توسط دپارتمان کشاورزی برآورد شده است، و این میزان، با
پیش فرضهای غیر واقعی که برای محاسبهاش در نظر گرفته شده،

بسیار کمتر از میزان واقعی است. به عنوان مثال، فرض شده است که خانوار، مواد غذایی
را به کمترین قیمت موجود در بازار خریداری میکند و این که خانوار

میداند که چگونه مغذیترین ترکیب را از ارزانترین مواد غذایی تهیه نماید. در سال
۲۰۰۲، این میزان برای هر فرد در هر روز ۱۲/۶ دلار بوده است. در سال ۲۰۰۲،

۳۴/۶ میلیون نفر یعنی ۱۲/۱ درصد از کل جمعیت آمریکا زیر خط فقر بودهاند. (این
میزان در میان سیاهپوستان ۲۴ درصد بوده است). و در سال ۲۰۰۱، ۳۵/۲ درصد

کودکان زیر ۶ سال سیاهپوست، در فقر زندگی میکردند. این ارقام با گذشت زمان، بالا
و پایین میشوند و حتی هنگامی که از نظر مدافعان کاپیتالیسم وضعیت

خوب است، باز این ارقام بالا هستند و اگر تعریف واقع گرایانهتری از فقر ارائه دهیم
– مثلاً براساس درآمد متوسط – میزان فقر تا ۱۷ درصد (در ۱۹۹۷) و بیش از ۴۵

میلیون نفر بالا میرود.

چقدر شانس وجود دارد که بتوان چنین فقر گستردهای را برطرف کرد؟ با توجه به این که
این فقر با نابرابری رو به رشد در درآمد و ثروت عجین است و این

نابرابری در تمامی قوانین بازی کاپیتالیسم، نهادینه است. شانس زیادی وجود ندارد.
نابرابری درآمدی در آمریکا در سال ۲۰۰۰، (از دهه ۱۹۲۰ تا کنون) بیشترین

مقدار را داشته و ۵ درصد از ثروتمندترین خانوارها، درآمدشان ۶ برابر ۲۰ درصد
فقیرترین خانوارها بوده است. پل کورگمن (اقتصاددانی که در ستون خود در نیویورک

تایمز، با قدرت از دولت بوش انتقاد میکرد) تخمین میزند که ۷۰ درصد از رشد درآمدی
آمریکا در دهه ۸۰ ، به جیب یک درصد خانوادههای ثروتمند آمریکایی رفته

است. از نظر میزان ثروتها، در سال ۱۹۹۵ در آمریکا، یک درصد خانوارهای ثروتمند، ۴۲/۲
درصد از کل سهام، ۵۵/۷ درصد از اوراق قرضه، ۷۱/۴ از مشاغل غیر

تعاونی و ۳۶/۹ درصد از داراییهای غیر خانگی را در تصاحب دارند. با احتساب
نابرابریهای درآمدی، این نابرابری در ۲۰ سال گذشته در حال افزایش بوده است. این

نابرابری عظیم و در حال رشد، ادعای تساوی فرصتها را به استهزا میگیرد. یک نمونه را
در نظر بگیرید:

در پیترزبورگ، پنسیلوانیا و… خانواده بسیار ثروتمند هیلیمنها، با چندین میلیارد
دارایی وجود دارد. یکی از خانههای آنها، عمارت بزرگ و با شکوهی است که در

خیابان پنجم (یکی از خیابانهای مجلل آمریکا) قرار دارد. در فاصله سه مایلی شرق این
عمارت، قسمت فقیرنشین شهر – که به محله خانههای چوبی مشهور

است – قرار دارد. فقر و بدبختی در این قسمت شهر بیداد میکند و این ناحیه یکی از
بالاترین نرخهای مرگ و میر کودکان را دارد.

نابرابریهای درآمدی، عوارض ناخواسته بسیاری را ایجاد میکند. تحقیقات نشان میدهد
که اگر دو کشور یا دو ایالت با میانگین درآمدی مساوی داشته باشیم،

آنچه میتوان آن را «سلامت اجتماعی» خواند، در کشوری که نابرابری درآمدی بیشتری
دارد، کمتر است.

کارشناسان متوجه شدهاند که میزان درآمد کل نیمه فقیر خانوارهای هر ایالت، که
مقیاسی از نابرابری درآمدی است، با نرخ مرگ و میر ایالتها نسبت عکس

دارد. به علاوه، این مقیاس را برای سایر خصایص اجتماعی نیز مورد آزمایش قرار
دادهاند. ایالتهایی که نابرابری درآمدی در آنها بیشتر است، دارای نرخ بیکاری
بالاتر

و تعداد زندانیان بیشتر هستند و درصد بیشتری از جمعیتشان کمکهای مالی و غذایی
دریافت میکنند و درصد بیشتری از مشکلات پزشکی رنج میبرند. شکاف

درآمدی بین طبقات ثروتمند و فقیر، بهتر از میانگین درآمدی، میتواند خصایص اجتماعی
را پیشبینی کند.

جالب است که ایالتهایی که نابرابری درآمدی بیشتری دارند، مقدار کمتری برای تعلیم و
تربیت هر فرد هزینه میکنند؛ تعداد کتاب در مدارس، برای هر فرد، در

این ایالتها کمتر است و این ایالتها وضعیت آموزشی ضعیفتری دارند و درصد کمتری از
افراد، از دبیرستان فارغالتحصیل میشوند.

در ایالتهایی که نابرابری درآمدی در آنها بیشتر است، نسبت بیشتری از کودکان با کسری
وزن متولد میشوند و نرخ آدمکشی و جنایت بیشتر است. همچنین

نسبت بیشتری از افراد، به دلیل معلولیت از کار کردن محرومند و نیز استعمال دخانیات
در این ایالتها بیشتر است.

نابرابری بزرگ و در حال رشد، کمکم قدرت سیاسی طبقات پایین دست را از بین میبرد و
در نتیجه، برنامههای تأمین اجتماعی که تا حدی از آسیبهای ناشی

از فقر میکاهند، رو به زوال میگذارد و بهطور همزمان سیاستهایی که بیشتر به نفع
قشر ثروتمند است، جایگزین میشود و طبقه فقیر با دیدن شکاف بزرگ بین

خود و طبقه ثروتمند روز به روز دلسردتر و ناامیدتر میشود.

با این که فقر و نابرابری در ثروتمندترین کشورهای کاپیتالیست نیز زیاد است، این
میزان با مقدار فقر و نابرابری در اکثریت قاطع کشورهای جهان که هم

کاپیتالیست و هم فقیر، هستند قابل مقایسه نیست. بانک جهانی هر چند وقت یک بار،
تعداد افرادی را که در کل جهان و نیز به تفکیک در هر کشور، روزانه با کمتر

از ۱ یا ۲ دلار گذران زندگی میکنند، برآورد میکند. به عنوان مثال، در اوایل دهه
۱۹۹۰، ۹۰/۸ درصد از جمعیت نیجریه، با روزانه ۲ دلار یا کمتر از آن سر میکردند.

در سال ۱۹۹۷، این میزان در هند ۶۸/۲درصد بوده است. در کل جهان، براساس تخمین بانک
جهانی، از ۶ میلیارد جمعیت جهان، ۲/۸ میلیارد (تقریباً ۴۵ درصد) ۲

دلار یا کمتر و ۱/۲ میلیارد نفر (حدود ۲۰ درصد) با یک دلار یا کمتر در هر روز زندگی
میکنند.

همچنین بانک جهانی ارقامی را منتشر میکند که قابل مقایسه با خط فقر در آمریکا است.
همانطور که گفته شد، خط فقر در سال ۲۰۰۲ در آمریکا ۱۲/۶ دلار

بوده است در حالی که خط فقر در کشورهای فقیر، اندکی بیش از یک دلار است. با استفاده
از این رقم، ادعا میشود که فقر جهانی از دهه ۹۰ رو به کاهش

گذاشته است. به هر حال، این ادعا قابل خدشه است. البته این درست است که یک دلار در
روز در کشورهای فقیر، به دلیل ارزانی قیمتها قدرت خرید بیشتری

نسبت به آمریکا فراهم میآورد؛ به طوری