پاورپوینت کامل واژگانی به رنگ انتظار ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل واژگانی به رنگ انتظار ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل واژگانی به رنگ انتظار ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل واژگانی به رنگ انتظار ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

۳۸

آفتاب, آب, اینه، باغ, گل, یاس، دریا, موج, نسیم, باران, شبنم و دیگر واژه های لطیف
و ستودنی، دست مایه ای است برای همه سروده هایی که از جان برمی خیزند و تقدیم جانان
می شوند.

در عصر غیبت نیز, فراق و انتظار از یک سو، و شور و مستیف چشم به راهان از سوی دیگر،
دست به دست هم می دهند و شاعر را وادار به انتخاب زیباترین کلمات می کنند. از
این روست که اشعار مهدوی در همان حال که اندیشه های بلند صاحبانشان را نشان
می دهند, بیانگر لطف و ظرافت زبانی آنها نیز هستند, آن چنان که گویی هر بیت از این
سروده ها گل برگی است پیشکش حاضرترین امام, موعود(ع).

برآنیم تا در این مجموعه از نوشته ها, نگاهی به پربسامدترین واژگانی که در اشعار
مهدوی به کار رفته اند بیندازیم و ناکامی دیدار او را با لذت تکرار نام والایش,
آسان تر کنیم.

«بهار» از جمله واژگانی است که در اغلب سروده های مهدوی به چشم می خورد و شاعران
معاصر، به خوبی، توانسته اند در محور هم نشینی کلام, جایگاهی مناسب را به آن اختصاص
دهند.

در برخی از ابیات، «بهار» استعاره از وجود مقدس حضرت ولی عصر (عج) است:

چه ذوق خنده, چو لب را دل تبسم نیست

بهار من! تو ز گل خنده، منظری بگشای

(حمید سبزواری)

ای بهار باغ های تشنه صبح و صنوبر

شعله ور برخرمنی ازخاروخس کی خواهی آمد؟

(بهمن صالحی)

گاه نیز حضرت مهدی(ع) و فیض وجودی ایشان به «بهار» تشبیه شده است:

مضمون تو یک بهار خوبی بود

این مایه افتخار خوبی هاست

(محمدتقی اکبری)

«بهار» در شعر معاصران, فصل آمدن امام است:

بیا که خانه تکانی کنیم دل ها را

از انجماد کسالت, بهار نزدیک است

(سهیل محمودی)

بیا و ختم کن به چشم هایت انتظار را

به بی صدا تبسمی, صدا بزن بهار را

(حمیدرضا شکارسری)

خبر رسید که تو با بهار می ایی

در انتظار تو, من تا بهار خواهم مرد

(محسن حسن زاده)

بعداز غروب زمستان, همراه آواز باران

می ایداز مشرقی سبز, صبح بهاری که داری

(سیداکبر میرجعفری)

«سیمیندخت وحیدی» نیز در دو غزل خود به این موضوع اشاره می کند:

رهگذر درنگی کن, باز هم بهار اید

یاسمن زند لبخند, نسترن به بار اید

ای کاش که یک صبح بهاری رسد از راه

آن نادره گل را که ستودیم و نیامد

«طباطبایی ندوشن» هم در انتظار طلوع بهار و آمدن امام می سراید:

غبار غربت پاییز را دوامی نیست

به انتظار طلوع بهار, برخیزم

به هرحال آنچه به یقین اتفاق می افتد, تکاپوی بهار است در آستانه ظهور پر برکت امام
(ع) و «علیرضا قزوه» به خوبی به آن اشاره می کند:

دو کوچه آن طرف تر, بپیچ سمت لبخند

شکوفه می فروشد بهار دوره گردی

در رهت به انتظار, صف به صف نشسته اند

کاروانی از شهید, کاروانی از بهار

در دل و زبان برخی از شاعران نیز، امام با بهار مقایسه شده و بی شک، برتر از هزار
بهار جلوه کرده است:

کسی که سبزتر است از هزار بار بهار

کسی, شگفت کسی, آن چنان که می دانی!

(قیصر امین پور)

تمام حرف بهاری که بی تو برخیزد

ترانه های غبارین پارو پیرار است

(محمدعلی شیخ الاسلامی)

بهار آمد و نشکفت باغ خاطر ما

تو ای روان سحر ! روح نوبهار! بیا

(محمود شاهرخی)

به راستی که اگر برای بهار عزتی است به سبب وجود امام است که کریمانه به بهار
می پیوندد:

آه می کشم تو را با تمام انتظار

پر شکوفه کن مرا ای کرامت بهار

(علیرضا قزوه)

«بهار» اسباب طراوت و شادابی و زندگی بخش است و نگاه و خنده امام نیز بی شک همین
گونه است:

بازآ و با نسیم نگاه بهاری ات

جانی دوباره بخش به ما ناامیدها

(افشین علا)

چه می شد اندکی در آمدن تعجیل می کردی

هوای مهربانی را شبی تعدیل می کردی

و آن شب چون نسیم صبحگاهی برسر راهت

بهار خنده هایت را نثار ایل می کردی

(سیداکبر میرجعفری)

«ایرج قنبری» از زاویه ای دیگر به بهار و امام نگریسته و در تصویرسازی چند جانبه ای
امام را روح هستی خطاب می کند و براین باور است اگر همه عالم بهاری باشد, بی وجود
امام (عج), گویی مرغ خوش الحانی در این بهار یافت نمی شود:

زمان، بی حضور تو ای روح هستی!

بهارست و مرغ خوش الحان ندارد

«ناصر فیض» نیز چنین بینشی دارد:

بهار را چه کند آن دلی که خرم نیست؟

مرا, ندیدن روی ت