پاورپوینت کامل فواید ذکر و تشرف خدمت امام زمان(ع) ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فواید ذکر و تشرف خدمت امام زمان(ع) ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فواید ذکر و تشرف خدمت امام زمان(ع) ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فواید ذکر و تشرف خدمت امام زمان(ع) ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

۳۲

موضوع سخن، پیرامون فواید تشرّف خدمت امام زمان(ع) است. اهمیت این بحث از آن جهت
است که وقتی توجه داشته باشیم به فواید یاد و تشرّف خدمت آن حضرت، انگیزه قوی تر و
اراده شدیدتری پیدا می کنیم، برای اینکه سعی کنیم تا آنجا به یاد آن حضرت باشیم که
به توفیق تشرّف نایل شویم. لذا بحث ما دو قسمت دارد: قسمت اوّل: فواید یاد آن حضرت
و قسمت دوم: فواید تشرّف.

نخستین فایده یاد حضرت، نورانیت فکر و قلب است. فکر انسان وقتی به یاد انسان کامل
باشد، نور می گیرد و در مقابل هم اگر به یاد گناه باشد، فکر او ظلمت می گیرد. این
نکته ای است که ما نمی توانیم نسبت به آن بی توجه یا غافل باشیم. یک مؤمن باید
علاوه بر رفتارش، فکرش را هم کنترل کند؛ چرا که فکر روی جسم انسان کاملاً تأثیر
می گذارد. شما اینجا که نشسته اید، تصور کنید یک ترشی یا خیارشور را زیر دندانتان
فشار می دهید، هرچند این خیارشور وجود خارجی ندارد، ولی بزاق دهان شما ترشح می شود
این مثالی است که تأثیر روح بر جسم را کاملاً محسوس می کند.

فکر گناه و شهوت نیز فکر و روح انسان را سیاه و تیره می کند. برعکس، وقتی کسی به
یاد پروردگار و یا انسان کامل باشد، همین وصل شدن به منبع نور، برای فکر شخص
نورانیت می آورد. حال مقایسه کنید بهترین راهی که روان شناسان به آن رسیده اند با
آنچه علمای اخلاق بیان کرده اند چقدر تفاوت دارد.

روان شناسان می گویند: اگر می خواهی از فکر مطلبی بیرون بیایی، فکرت را متوجه مطلب
دیگری کن، مثلاً کتاب بخوان، فیلم نگاه کن. امّا یک عالم اخلاق می گوید علاوه بر
بیرون کردن آن از ذهنت، متوجه استغفار شو! یعنی فکرت را با ذکر کنترل کن، نتیجه این
می شود که وقتی فکر متوجه ذکر شد، هم فکر گناه بیرون می رود و هم نورانیت جای آن
می آید. شما گاهی تخته سیاه را پاک می کنید، گاهی هم علاوه بر پاک کردن به آن رنگ
جلا هم می زنید.

خلاصه نورانیت ناشی از ذکر امتیاز این راه است.

جوانی که شبانه روز به یاد امام زمانش است، می گوید: یا صاحب الزمان! دستم به دامن
شما؛ ای انسان کامل ای آقازاده، شما انسان کاملی هستید. دستم به دامان شما، آیا
می شود دست مرا هم بگیرید، لطف کنید؛ خالصانه با آقا صحبت کنید، خیلی ساده، امّا
مؤدبانه؛ فرض کنید روبه روی آقا ایستاده اید و نتیجه بگیرید. بعضی می خواهند ساده
حرف بزنند بلد نیستند، بی ادبانه حرف می زنند با لفظ «تو» و … صحبت می کنند. هیچ
وقت خلاف ادب صحبت نکنید.

اثر دوم یاد امام زمان(ع)، جلوگیری از غفلت است. یکی از بلاهای بزرگی که دائماً
دچار آن می شویم، غفلت است. گناهکار، سقوط و مؤمن صعود می کند اما، غافل، مثل
ماشینی است که بی حرکت ایستاده و متوجه نیست. بخش عمده ای از عمر ما با غفلت
می گذرد. اگر ذکر «یا صاحب الزّمان» را ورد زبانمان کنیم، یکی از بهترین راه هایی
است که می تواند از غفلت جلوگیری کند

.

این بحث مهم است؛ چون بزرگان معمولاً می گویند غفلت درمان ندارد. دلیل آنها هم این
است که غافل دچار دو غفلت است. او هم غافل از یاد خداست و هم غافل از غفلتش و به
همین سبب نمی تواند به دنبال معالجه بیماری خود باشد.

اما ما معتقدیم که دو راه برای درمان غفلت وجود دارد: یکی از آن دو راه این است که
خودش را به ذکر عادت دهد، در مراحل اولیه، گفتن ذکر ملاک است که این هنوز عادت نیست
بدون فکر و تأملی قلبی و قبلی، ذکری را بر زبانش جاری کند؛ یعنی لازم نیست فکر کند
که چه بگوید. این تکراری که ورد زبان می شود یکی از راه های درمان غفلت است؛ یعنی
آن وقتی که انسان غافل است همین طور که این ذکر ورد زبانش شود ناگهان متوجه لفظی
می شود که می گوید و ناخواسته غفلت خود را درمان می کند، البته ناخواسته بودن آن در
حین درمان است وگرنه قبلاً آن را کوک، می کند و این کوک همان عادتی است که به خودش
برای گفتن ذکر می دهد.

فایده سوم برای کسی که به یاد امام زمانش باشد، این است که متقابلاً امام زمان هم
از او، خصوصی، یاد می کنند. همان طور که پروردگار متعال یک توجه به همه مخلوقات، چه
کافر باشد چه مؤمن، دارد. همه برای ادامه حیات نیازمند توجّه او هستند، ولی علاوه
بر آن خداوند متعال توجه مخصوصی هم به شیعیان امیرالمؤمنین (ع) دارد. این همان
«رحمت رحیمی» است و آن رحمت عام را «رحمت رحمانی» می گویند. رزق معنوی، فقط مخصوص
شیعه است و به غیر شیعه داده نمی شود. قرآن کریم می فرماید:

ولو شاء ربّک لجعل النّاس أمّه واحده و لایزالون مختلفین إلاّ من رحم ربّکَ و لذلک
خلقهم۱

اگر پروردگار تو می خواست همه مردم را یک امت کرده بود، ولی همواره گونه گون خواهند
بود؛ مگر آنهایی که پروردگارت بر آنها رحمت آورده و آنها را برای همین آفریده است.

یعنی اگر خدا می خواست همه را شیعه می آفرید، همه دارای یک عقیده و یک مذهب
می شدند؛ ولی مصلحت در این نیست. مردم، دائماً در عقایدشان با هم اختلاف دارند «مگر
آنهایی که پروردگارت بر آنها رحمت آورده است.»

امام صادق (ع) می فرماید: این استثناء مخصوص شما شیعیان است، کسانی که «رحمت
رحیمی »خداوند، شامل حالشان می شود، عقایدشان صحیح است و دیگران نه. حال، چه برای
بعضی قابل قبول باشد و چه نباشد. خداوند که طبق خواسته های ما برنامه ریزی نمی کند،
این ما هستیم که باید عقیده مان را با واقعیت ها منطبق کنیم. امام زمان(ع) که ظهور
می کنند، به وضوح دیده خواهد شد که، «رحمت رحیمی » به چه کسانی داده می شود.

همه شما هم این نکته را می دانید ولی آن را برای برخی گفتم که در بعضی مجالس بدون
اینکه در شأنشان صلاحیت گفتن این حرف ها باشد، سخنرانی می کنند و حرف هایی می زنند
که صحیح نیست. به این آیه قرآن توجّه کنید:

فاذکرونی أذکرکم۲.

من را یاد کنید تا من هم شما را یاد کنم.

اینکه خداوند ما را یاد می کند، یاد عمومی نیست؛ چون آن یاد عمومی که معلق به یاد
ما نیست و شرط ندارد، ما چه از خداوند، یاد بکنیم و چه نکنیم، خداوند یک یاد
عمومی نسبت به همه مخلوقات دارد. این یاد، یاد خصوصی و مشروط است و شرطش این است که
شما هم خدا را یاد کنید. یعنی در آن لحظه که شما خدا را یاد کنید، خدا هم شما را
یاد می کند؛ آن وقت که خدا را یاد نکردید، شما هم از این یاد بی بهره اید. این یاد
ویژه، یک جایزه است. امام زمان (ع) مظهر صفات باری تعالی هستند و این آیه محل بروزش
در حجت خداست، حجت خدا را یاد کنید، آقا هم شما را یاد می کنند.

وقتی حضرت برای آن شخص نامه می نویسد: «امروز که عید غدیر است از صبح تا ظهر در فکر
تو بودم»، نکته اش همین است، ممکن است افراد بگویند چرا به یاد ما نیستند؟ رمزش در
این است که این آقا روز غدیر از صبح تا ظهر به یاد امام زمانش بوده، نشسته دعای
ندبه خوانده و در فراق آقا گریه می کرده است. آقا هم متقابلاً می گویند: «من امروز
صبح تا ظهر به یاد شما بودم.»

سعی کنید هرچه می توانید یاد آقا را در ذهنتان زیادتر کنید، این است آن چیزی که ما
را می سازد! حتی اگر خدمت آقا تشرّف پیدا نکنید، خود یاد آقا، برای شما نور می آورد
و شما را از غفلت در می آورد و بالاخره به دنبالش یاد حضرت را می آورد، آقا از شما
یاد خصوصی می کنند.

روی سخنم به خصوص با جوان هاست؛ چون تا جوان هستید، خوب می توانید خودتان را به این
حالت ها عادت بدهید، فکرتان را بیشتر کنید، ممکن است امروز پنج دقیقه باشد، فردا ده
دقیقه، هرچه جلوتر می رود می توانید زیادترش کنید، ببینید اینهاست که ما را بیمه
می کند.

یاد امام زمان (ع) مثل یاد مکه و کربلاست. انسان هایی هستند که سال ها به یاد کربلا
سوختند و گریه کردند، سال ها در فراق مکه و مدینه سوختند و گریه کردند، موفق هم
نشدند امّا همین یاد، برای آنها نورانیت می آورد، یاد این مکان ها هم که منسوب به
پروردگار و انسان کاملند دل را از غفلت در می آورد و برای انسان سازندگی دارد. و
لذا شایسته است در این زمینه، خوب کار بکنیم و ذکر «یا صاحب الزّمان» را زیادتر بر
زبانمان جاری بکنیم.

پس از سه فایده ای که برای ذکر حضرت بر شمردیم، نوبت به فوائد تشرف می رسد.
همان طور که می دانیم در زمان غیبت کبری تشرف به خدمت آن حضرت، اختیاری نیست و کسی
نمی تواند بگوید: من می دانم حضرت کجا هستند و الان به خدمتشان می روم. تشرف
اختیاری، مخصوص چهار نایب خاص آن حضرت در زمان غیبت صغری، که ۶۹ سال طول کشید، بود.

آن چهار نفر عبارت بودند از: «عثمان بن سعید» و فرزندش «محمد بن عثمان»،
«ابوالقاسم، حسین بن روح نوبختی» و «علی بن محمد سمری» یا «سمیری».

به تشرف اختیاری، «مشاهده» هم می گویند. اینکه حضرت در آخرین نامه خود که در نفهم
شعبان ۳۲۹ هجری برای «علی بن محمد» صادر شد، می فرمایند: «اگر کسی، ادعای مشاهده
کرد، تکذیبش کنید» در آنجا، مشاهده به معنای «رؤیت» نیست بلکه به معنای همان تشرف
اختیاری است. یعنی ادعا کند که من خدمت امام زمان می رسم؛ کسی هم اگر سؤالی یا کاری
دارد بگوید تا از حضرت جوابش را بگیرم. اگر کسی چنین گفت بدون هیچ تردید و واهمه ای
بگویید: دروغ می گویی! ولی به مشاهده غیر اختیاری، که انسان توفیقی نصیبش می شود،
«رؤیت» می گویند. و این مشاهده امکان دارد و علاوه بر آن، واقع هم شده است، که
تعداد آنهایی که این توفیق نصیبشان شده بیش از صدتا و دویست تا و هزارتاست.

مرحوم آیت الله شیخ علی اکبر نهاوندی می نویسد:

بیش از هزار نفر از کسانی که خدمت آن بزرگوار رسیده اند داستان هایشان ثبت شده است
و آنهایی که ثبت نشده چندین برابر اینهاست.

همیشه همینطور است. الان هم آن مواردی که ثبت می شود شاید یک صدم هم نباشد، نوعاً
افراد، روالشان بر مخفی کردن است و نقل نمی کنند، اگر مصلحت در گفتن بود، در همین
جلسه اعلام می کردیم کسانی که خدمت آقا رسیده اند، خودشان را معرفی کنند و ممکن بود
که خیلی از افراد بلند شده و جریان خود را بیان می کردند. ولی افراد معمولاً
نمی گویند، صحیحش هم همین است. بعضی موارد هم هست که دوستان نزدیک از جریان شخص
مطلع می شوند و برای دیگران بیان می کنند، گاهی هم وقتی آن شخص از دنیا رفت بعداً
آن را تعریف می کنند. برای این تشرف چهار فایده بیان شده است.

فایده اول که نکته خیلی مهمی است، فرصتی برای توضیح مفصل آن نیست، بالاترین کمال هر
انسانی این است که خدا را با تمام وجودش بیابد، نه اینکه استدلال بکند. همه شما
الان باید بتوانید برای اثبات وجود خدا استدلال کنید، اگر گفتید به چه علت خدا هست؟
برای مثال می گویید اول: برهان «علت و معلول»؛ دوم: برهان «نظم»؛ سوم: برهان «واجب
و ممکن» و … ، امّا این استدلال، مرحله اول است. مرحله دوم اعتقاد به خدا این است
که انسان، خودف خدا را بیابد و نشانه آن هم این است که وقتی خدا را یافت و با چشم
دل، خدا را حس کرد، دیگر نزد خود برای اثبات خدا دنبال دلیل نمی گردد؛ مثل وقتی که
برف آمده، شما کسی را نمی بینید؛ اما با جای پا روی برف استدلال می کنید که معلوم
می شود کسی از اینجا رفته: شما از این جهت دلیل می آورید که مستقیماً آن شخص را
نمی بینید، چون گمشده به دلیل تمسک می جویید، می گویید می خواهم با دلیل ثابت کنم
کسی از اینجا