پاورپوینت کامل امام خمینی(ره) واندیشه سیاسی شیعه در عصر غیبت ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام خمینی(ره) واندیشه سیاسی شیعه در عصر غیبت ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام خمینی(ره) واندیشه سیاسی شیعه در عصر غیبت ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام خمینی(ره) واندیشه سیاسی شیعه در عصر غیبت ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

۲۱

اندیشه های سیاسی شیعه، از حادثه بزرگ غیبت شروع می شود. «دوره حضور»، مقطعی است که
معصوم(ع) در جامعه حضور دارد و او، حاق و عین واقعیت را در امور اخروی و دنیوی بیان
می کند. طبق تفکر شیعه، هر اندیشه ای که خلاف اندیشه معصوم باشد، بی اعتبار و باطل
است.

شرایط تاریخی برای اندیشه پردازی سیاسی شیعه

اندیشه های سیاسی شیعه، از حادثه بزرگ غیبت شروع می شود. «دوره حضور»، مقطعی است که
معصوم(ع) در جامعه حضور دارد و او، حاق و عین واقعیت را در امور اخروی و دنیوی بیان
می کند. طبق تفکر شیعه، هر اندیشه ای که خلاف اندیشه معصوم باشد، بی اعتبار و باطل
است.

در «دوره غیبت»، شیعه فرصت اندیشیدن دارد، اما تسلط سنی گری مانع عمده بهره گیری از
این فرصت است. اندیشوران شیعه، تنها در مقاطع خاصی افکار خود را آشکار کرده اند.
نخستین اندیشه پردازان شیعه ـ در دوران غیبت ـ کسانی اند که در شرایط سیاسی ـ
اجتماعی مناسبی قرار گرفتند و توانستند بدون تقیه نظریه پردازی کنند؛ بزرگانی چون
«شیخ مفید»، «سید مرتضی»، «ابوصلاح حلبی»، «شیخ طوسی» و دیگران که در قرن چهارم و
پنجم بودند، به طور رسمی دیدگاه های کلامی، فقهی و سیاسی شیعه را بیان کردند و آن
را به شکل مکتوب به نسل های بعدی انتقال دادند.

شرایط مناسب برای این دانشمندان، حاصل حکومت نسبتاً خردورزانه «آل بویه» بود. در آن
دوره، «بغداد» مرکز علمی جهان اسلام بود که شیعیان نیز در آن جا اندیشه پردازی
می کردند.

نسل دوم نظریه پردازان شیعه، عالمان قرن هفتم و هشتم بودند. این ها نیز با توجه به
موقعیت ویژه ای که تحت حکومت مغول ها پیش آمده بود، افکار و اندیشه های شیعه را در
حوزه های مختلف فکری، شرح و بسط می دادند. از مهم ترین عالمان این دوره می توان
«محقق حلی»، «علامه حلی»، «خواجه نصیرالدین طوسی» و «شهیدین» را نام برد. این
فرزانگان در ایران و عراق پراکنده بودند.

نسل سوم، کسانی بودند که در دوره سلطنت «صفویه» ظاهر شدند و این حضور، تا زمان
مشروطه ادامه یافت. آنان تحت تأثیر فضای باز سیاسی، به نفع شیعیان اندیشه پردازی
کردند. در این گروه، عالمان برجسته ای، چون «محقق اردبیلی»، «کاشف الغطا»، «صاحب
جواهر»، «شیخ انصاری»، «محقق نائینی» و شاگردان آن ها قرار داشتند.

نسل چهارم، با امام خمینی(ره) شروع می شود. این گروه تحت تأثیر افکار و اندیشه های
امام خمینی(ره)، شجاعانه در عصر عمل، فضای بسته دوره پهلوی را به چالش کشانده، تا
مرحله انقلاب و پیروزی آن پیش رفتند و در نتیجه، فضای جدیدی برای توضیح و تبیین
آزادانه اندیشه های شیعه پیش آمد.

شئون پیامبر(ص) و ائمه(ع) از دیدگاه شیعه

امامت، جایگاهی مشترک بین پیامبر(ص) و امامان(ع)، در گفتمان شیعه از جنبه های
گوناگون، جای بحث و بررسی دارد:

الف) تعبیر «امامت» در ادبیات فقه و کلام شیعه، معنای وسیع تری از حکومت و خلافت
دارد؛ شیعه هم زمان برای پیامبر(ص) و امامان(ع) چند شأن و مقام قائل است.

ب) در این که کدام یک از مقام ها، اساس و بنیاد امامت را تشکیل می دهد و کدام تبعی
و فرعی است، نظریه های متفاوتی ابراز شده است.

ج) آیا شئون امامت از اشتراک معنوی برخوردارند که نمی توان آن ها را از هم تفکیک
نمود، یا از هم جدا بوده و حتی ممکن است با توجه به دوره های مختلف و افراد خاص، از
هم متمایز بشوند؟

د) آیا امامت، بحث کلامی است یا فقهی؟ و سؤال هایی دیگر از این قبیل.

شیعه، امامت را ادامه نبوت تفسیر می کند و برای پیامبر(ص) و به تبع، برای امامان(ع)
شأن های مختلفی بیان کرده است:

۱. ابلاغ و تبیین وحی: دریافت وحی و ابلاغ آن، وظیفه پیامبر(ص) است که این امر،
بدون کمترین دخل و تصرف در پیام های وحیانی انجام می گیرد. مردم نیز وظیفه داشتند
پس از شنیدن، در فهم آن بکوشند و به فرمان های خداوند عمل کنند:

و ما آتاکم الرّسول فخذوه و ما نهاکم عنه فانتهوا.۱

… آن چه را پیامبر خدا برای شما آورده، بگیرید [و اجرا کنید] و از آن چه نهی
کرده، خودداری نمایید…

۲. حکومت و فرمان روایی: از دیدگاه شیعه، پیامبر(ص) را خدا به این منصب برگزیده
است. او وظیفه دارد به تشکیلات حکومتی دست بزند و قدرت سیاسی را بر عهده بگیرد و در
واقع بر مردم ولایت یابد:

أطیعوا الله و أطیعوا الرّسول و أولی الأمر منکم.۲

اطاعت کنید خدا را و اطاعت کنید پیامبر خدا و اولوالامر [اوصیای پیامبر] را.

بر اساس تفسیر مفسران،۳ اطاعت خواسته شده در این آیه، افزون بر پیروی مؤمنان از
شریعت است. مؤمنان موظفند از فرمان هایی که پیامبر(ص) (حاکم) و امامان(ع) (حاکمان
بر حق) صادر می کنند، به دلیل ارتباط این فرمان ها با مصالح سیاسی و اجتماعی آن ها،
پیروی نمایند.

۳. قضاوت: بر اساس این شأن، مسلمانان موظفند در اختلاف ها و دعواهای شخصی، به
پیامبر(ص) رجوع کرده، او را داور قرار دهند و نتیجه حکم او را با جان و دل بپذیرند
و این تسلیم، شرط ایمان است:

فلا و ربّک یؤمنون حتّی یحکّموک فیما شجر بینهم ثمّ لایجدوا فی أنفسهم حرجاً ممّا
قضیت و یسلّموا تسلیماً؛۴

به پروردگارت سوگند! که آن ها مؤمن نخواهند بود، مگر این که در اختلاف هایشان، تو
را به داوری طلبند و سپس از داوری تو، در دل خود احساس ناراحتی نکنند و کاملاً
تسلیم باشند.

قضاوت پیامبر(ص) نیز در وجه کلی، بر اساس دلیل ها و شاهدان صورت می گرفت و با
قضاوت های عرفی تفاوتی نداشت. پیامبر(ص) در ادای این رسالت، نه به غیب، بلکه متکی
به ظاهر بود، اگر در مورد خاصی، بر او وحیی نازل می شد استثنا بود.

حکومت پیامبر(ص) نیز با حکومت های عرفی ـ در شکل ـ جدا نبود. پیامبر(ص) در صورت
لزوم مشورت می کرد و مؤمنان نیز از عمل سیاسی پیامبر(ص) چنین فهمی داشته اند.۵

شیعه، معتقد است هر یک از سه منصب یاد شده، از پیامبر(ص) به امامان معصوم(ع) منتقل
شده و آن ها وارثان مشروع این منصب هایند، در حالی که اهل تسنن، تنها به منتقل شدن
مقام حکومت اعتقاد دارند.۶

بنیاد امامت، مرجعیت دینی (ابلاغ و تبیین وحی) یا حکومت؟

بحث مهم دیگر شیعه، این است که کدام یک از این سه مقام، اساس امامت را تشکیل
می دهد. در این که شأن قضاوت، بنیاد امامت است، بحثی نیست، اما در این که مرجعیت
دینی اساس امامت است یا حکومت، میان عالمان شیعه اختلاف نظر هست.

همین اختلاف، نوع شکل گیری اندیشه سیاسی شیعه در زمان های مختلف دوره غیبت را تعیین
می کند. در این زمینه به بررسی سه نظریه کلان که در واقع تشکیل دهنده سه الگوی نظری
برای دوره غیبت است، می پردازیم:

۱. حکومت، اساس امامت: بسیاری از متکلمان و فقیهان شیعه از گذشته تا کنون در مسئله
امامت، بر جنبه سیاسی، تکیه و تأکید نموده اند. از نسل اول عالمان شیعه، سید مرتضی
و شاگردش ابوصلاح حلبی، امامت را به گونه ای تبیین کرده اند که فلسفه اصلی آن سیاست
و حکومت است.

سید مرتضی در باب «لطف بودن امامت» گفته است: «امامت پیش ما لطف در دین است، تا در
نبود حاکم عادل، وضع زندگی مردم پریشان نشود و نزد آنان اعمال زشت، ظلم و جور آشکار
نگردد.»

بنابراین، بحث اصلی در امامت، «حکومت و سیاست» است؛ هرچند حاکم شیعه شرایطی دارد که
دیگران دارا نیستند.

۲. مرجعیت دینی، اساس امامت: برخی دانشمندان معاصر، به ویژه شهید علامه مطهری(ره)
بر این باورند که مرجعیت، ابلاغ دین و تبیین شریعت، بنیاد فلسفه امامت است.

به نظر این گروه، اصلی ترین رسالت معصومان(ع) نه امر سیاسی، که امر فرهنگی بوده
است:

مسئله امامت این است که با رفتن پیامبر(ص)، بیان تعلیمات آسمانی که دیگر در آن ها
اجتهاد و رأی شخ