پاورپوینت کامل تشیع و شرق شناسان ۹۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تشیع و شرق شناسان ۹۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تشیع و شرق شناسان ۹۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تشیع و شرق شناسان ۹۲ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

برای به دست آوردن اطلاعات در مورد کم و کیف فعالیت شرق شناسان در زمینه شناخت تشیع
به سراغ آقای عباس احمدوند مدرس دانشگاه در رشته تاریخ و تمدن اسلامی که در این
زمینه مطالعه و پژوهش داشته است رفتیم و پرسش هایمان را با ایشان در میان گذاشتیم.
آنچه در پی خواهد آمد حاصل این گفت وگوست که امید داریم مورد استفاده شما عزیزان
واقع شود.

اشاره:

جهان شرق همواره مـورد توجـه سـیاسـتمداران و دانشوران غربی بوده است؛ گاه به عنوان
منبع پایان ناپذیرذخایر طبیعی و مواد معدنی، گاه به عنوان بازاری بزرگ برای مصرف
تولیدات تحقیق و پژوهش فراهم می آورد و موجب شده است که امروز شاهد نگارش و انتشار
هزاران اثر پژوهشی از سوی شرق شناسان غربی باشیم.

وقوع انقلاب اسلامی با تکیه بر آموزه های شیعی در ایران بار دیگر غربیان را متوجه
عالم پر رمز و راز شرق کرد و شرق شناسان را که تا پیش از این انقلاب، اسلام را تنها
با روایت سنیان می شناختند، واداشت که با تجدید نظر در مطالعات پیشین خود یک بار
دیگر اسلام را از منظر تشیع مورد واکاوی قرار دهند. غربیان در کمتر از سه دهه با
بسیج همه امکانات علمی و دانشگاهی خود، پژوهش ها و تحقیقات فراوانی را با هدف شناخت
ابعاد مختلف مکتب تشیع و جلوگیری از بسط و توسعه این تفکر در جهان سامان دادند تا
آن جا که امروز ده ها کرسی شیعه شناسی در دانشگاه های معتبر جهان تشکیل شده و صدها
کتاب و هزاران مقاله در این زمینه منتشر شده است. اما در مقابل باید اعتراف کرد که
اطلاعات ما در حوزه مطالعات شرق شناسی بسیار اندک است و کمتر در جریان اقداماتی که
در جهان غرب در زمینه شناخت اسلام و به ویژه قرائت شیعی از اسلام صورت می گیرد،
هستیم با توجه به آنچه گفته شد مجله موعود اقدام به درج سلسله گفت وگوها و
مقاله هایی در زمینه مطالعات شرق شناسانه نموده است که امید داریم بتواند تا حدی
خلأ موجود را برطرف کند. در نخستین قدم و برای به دست آوردن اطلاعات اولیه در مورد
کم و کیف فعالیت شرق شناسان در زمینه شناخت تشیع به سراغ آقای عباس احمدوند مدرس
دانشگاه در رشته تاریخ و تمدن اسلامی که در این زمینه مطالعه و پژوهش داشته است
رفتیم و پرسش هایمان را با ایشان در میان گذاشتیم. آنچه در پی خواهد آمد حاصل این
گفت وگوست که امید داریم مورد استفاده شما عزیزان واقع شود.

با تشکر از شما که در این گفت و گو شرکت کردید لطفاً بفرمایید منظور از شرق شناسی
چیست و شرق شناسان به چه افرادی اطلاق می شود؟

شرق شناسی را که در فارسی آن را خاورشناسی و درعربی استشراق و در انگلیسی
Orientalism می خوانند می توانیم مطالعه و پژوهش درباره تاریخ فرهنگ، سیاست و
اقتصاد و خلاصه همه جنبه های مربوط به شرق بدانیم.

برخی شرق شناسی را علم می دانند و بعضی دیگر یک دیسیپلین خاص، بعضی هم آن را نوعی
معرفت می دانند. بعضی هم معتقدند که ما وقتی می توانیم یک دانش را علم بدانیم که
قابل آموزش باشد، و استاد و دانشجو و آموزشگاه و مؤسسات تحقیقاتی و دانشگاه داشته
باشد.

با این مقدمه اگر ما شرق شناسی را با همان رویکرد معرفتی مدنظر داشته باشیم سابقه
این جریان به پیش از اسلام باز می گردد. در آن دوران افرادی بودند که به خاور زمین
می آمدند و از طرق مختلف اطلاعاتی به دست می آوردند.

این جریان از قرن سیزدهم میلادی به این طرف بیشتر معطوف به اسلام و حوزه تمدن
اسلامی بود که به مرور زمان گسترش یافت و حوزه های مختلف و متعددی را در بر گرفت.
از همین رو در قرن های بعد به خصوص در نیمه دوم قرن بیستم میلادی، چین شناسی،
مطالعات خاور دور و خاورمیانه از هم تفکیک شدند. طبیعتاً شرق شناس کسی است که دراین
حوزه به مطالعه و تحقیق می پردازد. از آنجا که این تحقیقات الزاماً به شناسایی منجر
نمی شود برخی بر این باورند که این جمعیت را باید پژوهشگر بخوانیم. مطلب مهم بعدی
که باید مد نظر داشته باشیم این است که شرق شناسی در طول قرون مختلف به واسطه
تحولاتی که داشته مصداق هایش هم متفاوت بوده است؛ مثلاً در قرن های ۱۵ تا ۱۷ از
آنجا که مسیحیت هیمنه قابل توجهی داشت و اروپا دارالمسیحیت به شمار می آمد هر
فعالیتی که برای شناخت بقیه انجام می شد در فضای مجادلات مذهبی دور می خورد. اما در
سال های بعد که اروپا یک کارخانه بزرگ شد آن ها به دیگران به چشم مشتری و بازار
می نگریستند.

خاستگاه و سیر فعالیت ها و دریافت های شرق شناسان از شرق چه بوده است؟

یکی از اشکالات اساسی که به جریان شرق شناسی وارد می کنند و در رأس منتقدان آقای
«ادوارد سعید» قرار دارد این است که شرق شناسان نگاهشان به شرق یک نگاه بیرونی است.
شرق شناسان سعی می کنند که شرق را آن طور که خودشان می پسندند بازآفرینی کنند. به
عنوان مثال یک مسیحی که در کانادا بزرگ شده، هر چقدر درس بخواند، تحقیق کند و حتی
بیاید برای مدتی طولانی در شرق و ایران زندگی کند باز نمی تواند به کنه قضایا وارد
شود. آن ها هم خودشان این قضیه را قبول دارند و سعی می کنند کار را از انحصار
خودشان دربیاورند و غربیان غیر مسیحی و هم چنین شرقیان مسلمان را هم در این امر
شریک کنند.

شرق شناسی چه خدماتی برای غرب ارائه کرده است؟

شرق شناسی یک اهرم و کانال خوبی بوده برای شناسایی. یکی از خاستگاه های شرق شناسی
آنجا بوده که وقتی مسیحیان در جنگ های صلیبی شکست خوردند «ریموند رول» مردم را در
شهر کرملون فرانسه جمع کرد و گفت ما نمی توانیم مسلمانان را با شمشیر شکست بدهیم.
باید اول آن ها را بشناسیم تا بتوانیم بعداً بر آن ها مسلط شویم. بعد از آن وقتی که
قرآن را ترجمه کردند در آن مقدمه اش نوشتند الان می توان دشمن را شناخت.

در طول قرن های متمادی غرب در عرصه های مختلف نظامی، تجاری و فرهنگی، شرق برخورد
داشته است. به طور طبیعی در هر کدام از این رویارویی ها تمایل دارد که طرف مقابل و
دشمنش را بشناسد و بفهمد که چه اعتقاداتی دارد و حدود و ثغور جغرافیای فکری او
چیست؟ مثلاً وقتی می فهمد که مسلمانان هنگام نماز ظهر نمی جنگند از این فرصت برای
حمله و یا هر تاکتیک دیگری استفاده می کند.

اگر بخواهم مثال دیگری بزنم، بحث لباس ها را باید مطرح کنم. آن ها نمی آیند یک
شلوار جین را یک شبه به بازار ایران و تهران عرضه کنند بلکه اول ساکنان منطقه و شهر
را می شناسند و بعد مطابق میل و خواسته های آن ها فرهنگ مورد نظر خود را به آن ها
قالب می کنند.

یکی از انتقادهای جدی که به شرق شناسی می شود همین است که فعالیت های آن ها در جهت
مطامع استعمار و دولت های استعماری قرا گرفته است. البته ما همه مستشرقان را متهم
نمی کنیم که آن ها در انجام تحقیقات و پژوهش هایشان چنین سمت و سویی داشته اند ولی
به هر حال از تمام آثار آنان چنین استفاده ای شده است. به خصوص که بعضی از این
افراد کارمندان وزارت خارجه و نهادهای جاسوسی دول استعماری بوده اند و بعضی دیگر هم
از بودجه های دولتی استفاده می کرده اند.

مستشرقان چه وابسته بوده اند چه مستقل و با هر قصد و نیتی که کار پژوهشی
می کرده اند آثار آن ها به جاهایی می رفته که از این آثار استفاده های خاصی می شده
است. شما وقتی نگاه کنید می بینید که همه مدخل های جغرافیایی دایره المعارف اسلام
که بعد از جنگ جهانی دوم نوشته شده در جنگ ها و دیگر اقدامات سیاستمداران غربی مورد
استفاده قرار گرفته است.

نکته دیگر هم اینکه محقق، موضوع تحقیقاتش را از جامعه می گیرد. وقتی دولت متبوعش با
عراق و افغانستان وارد جنگ می شود طبیعی است که او هم تحقیقاتش به این سمت سوق پیدا
کند. آن ها وقتی به حرم مطهر اباعبدالله(ع) حمله می کنند و می بینند همان مردمی که
اگر خود آن ها را می کشتی چندان برایشان مهم نبود اگر به این مکان حمله شود تاب
نمی آورند و می خروشند. مسلماً تلاش می کنند این مکان و شخصیت درون آن را بشناسد تا
از علت این ماجرا مطلع شوند.

روش و متدولوژی شرق شناسان در معرفی و برخورد با شرق و منابع شرقی چه بوده است؟

این علم یا دیسیپلین مثل بقیه علوم و جریانات متأثر از مسائل جاری دوره خود بوده
است. یعنی وقتی «مارتین لوتر» نهضت تقدّس زدایی از دین را راه انداخت یا انقلاب
صنعتی در غرب رخ داد و یا وقتی رویکردهای پدیدارشناسانه ظاهر شدند همه این ها در
شرق شناسی هم متبلور گشت.

در اروپا هیچ امر مقدسی وجود ندارد، آن ها هیچ تقدّسی نه برای کتاب مقدس خودشان و
نه حضرت مسیح(ع) قائل نیستند و با یک نگاه خشک مکانیکی پدیدارشناسانه سراغ همه
مسائل می روند. تا چند وقت قبل فکر می کردم آن ها نظرشان بر این است که در
موضوع های تحقیق، باید تفهمی۱ برخورد کنیم مسائل را هرمنوتیکی ببینیم تا این که با
یکی از استادان آمریکایی مکاتبه داشتم و در جایی از نامه ام برای او نوشته بودم:
Prophet of Allah (رسول الله) و او در جوابم نوشته بود ما در سنت آموزشی و پژوهشی
خودمان در غرب بیش از محمّد نداریم.

در حال حاضر مهم ترین مراکز شرق شناسی کدامند؟

تعداد مؤسساتی که الان در حوزه شرق شناسی کار می کنند خیلی زیاد است. شما در هر
دانشگاهی که بگردید یک گروه و دپارتمان دین پیدا می کنید که در آن حداقل دو واحد
درباره اسلام ارائه می شود. در خیلی از جاها پا را فراتر از این گذاشته و دپارتمان
اسلام شناسی برپا کرده اند و در موارد متعددی هم ما دانشکده های اسلام شناسی را
می توانیم مشاهده کنیم. دانشکده های شرق شناسی هم که از قرن سیزدهم با دانشکده
رمنلول شهر کلرمون به راه افتاد.

در خیلی از این مجموعه ها زبان های فارسی، عربی، ترکی و … تدریس می شود که به طور
طبیعی ضمن تدریس آن ها به دین و آیین مردمانی که به این زبان ها صحبت می کنند
اشاره می شود. شما تاریخ ادبیات ادوارد براون را نگاه کنید. این مجموعه یک تاریخ
ادبیات صرف نیست. وقتی صحبت از علامه مجلسی(ره) به میان می آید آرا و عقاید و آثارش
هم معرفی می شود.

ما اگر بخواهیم تمام این مجموعه ها و فعالیت هایشان را فهرست کنیم چند جلد کتاب
می شود. جالب است بدانیم بسیاری از این مجموعه های شرق شناسی در شرق هستند.
دانشگاه های آمریکایی قاهره، بیروت، شارجه و دبی، آذربایجان و اردن و همچنین
دانشگاه های انگلیسی، فرانسوی، ایتالیایی و آلمانی بسیار چشمگیرند حتی بعضی از
این ها در ایران هم مشغول به فعالیت هستند.

الآن در دنیا مراکز متعدد ایران شناسی، مؤسسات اسلامی و مجموعه های رو به ازدیادی
را شاهدیم که همگی بر اساس روش حل مسئله، همایش و بورس و جایزه های متنوعی به راه
می اندازند. وضعیت مطالعات درباره عراق با شش سال پیش تفاوت خیلی جدی دارد الآن
آن ها با عراق درگیرند و در آنجا قدم گذاشته اند.

ورود شرق شناسان به حوزه فرهنگی شیعه از چه زمانی بوده است؟

از همان قرون وسطی به شیعیان توجه بوده منتها کارهای علمی منظم مربوط به همین
دوره های اخیر است. در قرون وسطی در آثار افرادی مثل ژاک دوویتری، ویلیام سوری و
مارکوپولو اطلاعات پراکنده ای درباره عقاید و آرا و آیین های تشیع و عزاداری ها و
… یافته می شود که در بسیاری موارد اشکالات جدی به اطلاعات ارائه شده وارد است و
حتی در موارد متعدد مسائل را با هم خلط کرده اند. منابع اطلاعاتی آن ها هم درست
نبوده گاهی از غُلات مطالبشان را می گرفته اند و گاهی هم از اسماعیلیان. علت های
کم توجهی آن ها به تشیع در آغاز این بوده که ما دولت های کاملاً شیعی در طول تاریخ
کم داشته ایم و شرق شناسان با شیعیان کمتر ارتباط داشته اند. یکی از انتقاداتی که
به طور جدی به شرق شناسان وارد می کنند این است که یا به شیعه کمتر توجه کرده اند و
یا اگر توجهی داشته اند از طریق منابع اهل سنت بوده است. متأسفانه با اینکه الآن
امثال دکتر نصر فعالیت های قابل توجهی در حوزه شیعه شناسی داشته اند با این حال حجم
کارهای انجام شده درباره تشیع بسیار کم است.

فعالیت های شیعه شناسان و سیر تحول آن ها چه بوده است؟

در ابتدا توجه آن دسته از شرق شناسان به تشیع جلب شد که در حوزه فرق اسلامی فعالیت
می کردند. افرادی مثل لائوس، اشتروتمان و گلدتسهیر (معروف به گلدزیهر) متوجه تشیع
شدند و به دنبال علل افتراق آن ها از اهل سنت گشتند. به مرور دیدند که این فرقه ای
که انفکاک سیاسی داشته، فلسفه و تاریخ و علوم مختلف مخصوص به خود دارد که همگی بکر
و جذابند به خصوص مباحث عرفانی شیعی که جذابیت خاصی برای آن ها داشت. هانری کُربن
به طور جدی به فلسفه و عرفان شیعی پرداخت. الان آقای گلیو در انگلستان به طور جدی
فقه و اصول شیعی را پیگیری می کند.

وجه غالب مطالعات شیعی در حوزه تاریخ و اعتقادات است. بحث غیبت امام زمان(ع)
صرف نظر از این که چگونه به آن نگاه می کنند حوزه ای است که توجه آن ها را به خود
جلب کرده است. هر چند به هر حال با زبان رد و طعن از آن یاد می کنند ولی به هر حال
برای آن ها مهم بوده است. مدخل مهدی در EI2که ترهار آن را نوشته و یا مدخل غیبت هر
دو حجم اندکی دارند و به خوبی گویای آن است که به رغم توجهی که شرق شناسان به تشیع
نموده اند باز شیعه پژوهی در ابتدای راه است و هنوز خیلی جای کار دارد.

چقدر این حوزه متأثر از برخورد استکبار و امپریالیسم با اسلام، شیعه و انقلاب
اسلامی ایران است؟

در قرن های ۱۸ و ۱۹ میلادی مطالعات نظام مند و سامان یافته اندکی در حوزه
شیعه شناسی مشاهده می شد. در اوایل قرن بیستم این جریان کمی جدی تر می شود. کارهایی
در هند مثل فعالیت های «کنون سل» انجام می شود و «دونالدسون» پس از جنگ جهانی اول
کارهای قابل توجهی ارائه می کند. در فاصله بین جنگ جهانی دوم تا پیروزی انقلاب
همچنان مطالعات شیعی به طور فردی و موردی پیگیری می شود.

انقلاب اسلامی در شرایطی رخ داد که به زعم آن ها دوره انقلاب ها تمام شده بود. در
چنین شرایطی آن ها ناگهان با انقلابی مواجه می شوند که با تأکید برآموزه های شیعی
یا همان اسلام سیاسی و شیعه مبارز تکیه دارد. به طور طبیعی توجه آن ها خیلی جدی به
این سمت معطوف می شود و چنان کارها رشد می یابد که قابل احصا نیست. کتاب ها،
همایش ها، دائره المعارف تشیع و اخیراً مجله شیعه شناسی همه نتیجه انقلاب اسلامی
است. البته این رشد کمّی اصلاً دلیل رشد کیفی نیست.

درباره تأ