پاورپوینت کامل مبدا و مقصد حکمت ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مبدا و مقصد حکمت ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مبدا و مقصد حکمت ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مبدا و مقصد حکمت ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

۲۴

اطاعت از حق و شناخت امام

أدع إلی سبیل ربّک بالحکمه والموعظه الحسنه و جادلهم بالّتی هی أحسن.۱

به راه پروردگارت با حکمت و موعظه حسنه و جدال احسن فرا بخوان.

دعوت باید به راه پروردگار تعالی و به وسیله «حکمت» باشد، حال سؤال این است که راه
پروردگار چیست، و حکمت چه می باشد. باید توجه داشته باشیم که ذات مقدسی که در کمال
و جمال بی منتهاست می فرماید:

یؤتی الحکمه من یشاء و من یؤت الحکمه فقد أوتی خیراً کثیراً و ما یذّکّر إلّا أولو
الألباب.۲

او به هر که بخواهد حکمت را می دهد و به هر کس حکمت داده شود به درستی خیر کثیر به
او عطا شده است و جز صاحبان خرد متذکر نمی شوند.

این آیه نشان می دهد که حکمت به هر کسی داده نمی شود بلکه صرفاً به اشخاص خاصی که
خداوند با اختیار خود برگزیده داده می شود. و خدایی که بسیار در نزد او اندک است
اندکی از حکمت را به «خیر کثیر» توصیف نموده است؛

امّا حکمت چیست؟ مرجع واقعی تفسیر کلام الهی که همان مفسرین شرعی کلام او هستند
[معنای حکمت را برای ما شرح داده اند.]

در روایت شریفی از حضرت امام صادق(ع) نقل شده است که درباره این فرموده خداوند
تبارک تعالی: «هرکس به او حکمت داده شود محققاً خیر کثیری به او داده شده است»
می فرماید:

[حکمت] همان اطاعت خداوند و معرفت امام است.۳

مجلس ما مجلس خطابه نیست و شما بحمدالله از اهل علم هستید و آنچه برای ما مهم است،
این است که در این مقوله با تفقه در آیات و روایات آنچه از کتاب و سنت قابل فهم است
را دریابیم. حکمت، این فرموده خداوند است که می فرماید؛

هو الّذی بعث فی الأمّیّین رسولاً منهم یتلو علیهم آیاته و یزکّیهم و یعلّمهم
الکتاب و الحکمه.۴

اوست خدایی که پیامبران را در میان امت ها و از خود آنها فرستاد تا آیات الهی را بر
ایشان بخوانند و آنها را تزکیه نمایند و کتاب و حکمت را به آنها بیاموزند.

دقت در فهم قرآن و حدیث ما را به این نتیجه می رساند که بعثت همه انبیا از آدم تا
خاتم با تلاوت آیات الهی شروع و به حکمت منتهی می شده است. اگر بخواهیم معنای واقعی
روایت امام صادق(ع) را دریابیم باید این حکمتی را که بعثت انبیا به آن منتهی می شود
و خداوند به پیامبرش دستور می دهد را بشناسیم. حکمتی که اندکش هم خیر کثیر است.

این حکمت دارای مبدأ و مقصدی است. مبدأ آن فرمانبری خداوند تبارک و تعالی و مقصد و
منتهایش معرفت امام(ع) می باشد.

این چه خط و مسیری است که سرآغازش خداوند تعالی و انتهایش خاتم اوصیا(ع) است و به
سوی مواریث انبیا پایان می پذیرد.

آنچه که اندیشه اندک می فهمد و نتیجه ای که به آن دست می یابد این است که هم تشریع
و هم تکوین از نقطه ای آغاز و به نقطه ای منتهی می شود.

این دو از ذات مقدس متعال آغاز و به امام عصر ـ ارواحنا فداه ـ منتهی می شوند. این
حرف یک سخن خطابی نیست بلکه عین برهان است.

نهایت اینکه انسان هایی که در حد پایینی از علم و اندیشه هستند و ادراکات حسی آنها
ضعیف است تا همین الآن نیز به این مسئله نرسیده اند که طبیعت و ماورای طبیعت در دو
کلمه خلاصه می شوند؛ «من منه الوجود» و «من به الوجود» (کسی که هستی از اوست و کسی
که هستی به واسطه او استمرار دارد.) این حقیقتی است که این حدیث شریف به آن تصریح
می کند.

بنابراین حکمت از خداوند تعالی آغاز و به ولی اعظم او ـ صلوات الله علیه ـ منتهی
می شود و این همان چیزی است که بارها تکرار کرده ایم؛ ما منه الوجود و ما به
الوجود، که در این جلسه مجال شرح آن نیست.

آنچه مجالش در امروز هست فهم این حدیث شریف از امام باقر(ع) است. ایشان می فرمایند:

هر کس که بمیرد و برای او امامی نباشد به مرگ جاهلیت مرده است، و هر که بمیرد و
عارف به امامش باشد زیانی برای او نیست که این امر [ظهور] پیش افتد یا پس افتد و هر
که عارف به امام خود بمیرد چون کسی است که با امام قائم (ع) در زیر خیمه او باشد.۵

اندیشمندان در این حدیث تأمل کنند، می فرماید: «هر کس که بمیرد و عارف به امامش
باشد» یعنی با این معرفت به نقطه نهایی در وجود که همان امام است می رسد و همراه با
امام در خیمه و چادر مخصوصش می باشد. این است [معنای] معرفت امام. این معرفت نیاز
به سه اصل دارد که ما به اندازه وسعت وقت آن را شرح می دهیم موضوع همان امام
زمان(ع) است و در اینجا یک «عنوان» داریم و یک «معنون» (موضوع) و معنون هم دو جنبه
دارد، یک جنبه عمومی و یک جنبه خصوصی.

بنابراین هرگاه انسان امام زمانش را بشناسد در درجه اول«امامت» را شناخته و در درجه
بعد امام را به عنوان عام آن و سپس امام زمان (ع) را با عنوان خاصش می شناسد. امّا
امامت چیست؛ مفهومی بلند و والا، به گونه ای که انسان تا امامت را نشناسد معنای این
بیان بلند خداوند را نخواهد فهمید:

و إذ ابتلی إبراهیم ربّه بکلمتٍ فأتمّهنّ قال إنّی جاعلک للناس إماماً قال و من
ذرّیّتی قال لاینال عهدی الظالمین.۶

به یاد آر هنگامیکه خداوند ابراهیم را به اموری چند امتحان فرمود و او همه را به
جای آورد آنگاه خداوند فرمود من تو را امام مردم قرار دادم عرض کرد این امامت به
فرزندان من نیز عطا می فرمائی؟ خداوند فرمود عهد من هرگز به مردم ستمکار نخواهد
رسید.

در تفسیر این آیه از جانب ائمه(ع) احادیثی با کلماتی بلیغ و معانی والا رسیده است
که انسان هرگاه در آنها غور می کند به رشحه ای از فرات فیض آنها می رسد. فرموده اند
که ابراهیم(ع) از چهار مرحله و امتحان گذشت تا به امامت رسید. امام صادق(ع)
می فرماید:

خداوند ابراهیم را «عبد» قرار داد قبل از آن که او را «نبی» گرداند و او را نبی
قرار داد قبل از اینکه او را «رسول» گرداند، و او را رسول گرداند قبل از اینکه او
را «خلیل» قرار دهد و او را خلیل قرار داد قبل از اینکه او را امام گرداند پس وقتی
که همه امور در او جمع شد فرمود: من تو را برای مردم امام قرار دادم. و چون امامت
در چشم ابراهیم عظیم جلوه کرد عرض کرد: از ذریه من چطور؟ خداوند فرمود: عهد من به
ظالمین نمی رسد.شخص سفیه، امام و رهبرشخص پرهیزگار نمی شود.۷

برگزیدن خداوند در مرحله عبودیت و نبوت و رسالت و انتصاب الهی در مرحله امامت به
بحث مفصلی نیاز دارد. همچنین درجات عبودیت و نبوت و رسالت. و چه خوب است که در
ترکیب و ماده و هیئت ترکیبی که استفاده شده تأمل کنید. در بیان علت اینکه چرا
خداوند ابراهیم را خلیل قرار داد گفته شده که دلیلش این بوده که او هرگز از هیچ
مخلوقی طلب حاجت نکرد.

در این مقام والای انسانی بیندیشید و اینکه به چه درجه ای رسیده بود آن کسی که در
سلسله نبوت فرد دوم است. این [انسان] معامله اش با خلق این طور بود که هیچ گاه پیش
نیامد که کسی از او طلب حاجت کند و جواب رد بگیرد. معنای کلام امام صادق(ع) این است
که ابراهیم (ع) وقتی در هر دو جنبه تعامل با حق و تعامل با خلق به کمال رسید به آن
نقطه عالی بلند مرتبه نائل شد و در این موقع بود که خداوند درباره او فرمود:«همانا
تو را برای مردم امام قرار دادم.»

این است امامت؛ بنابراین ارزش منصب ربانی راکم مشمارید و به سنن الهی لطمه وارد
نسازید و دستانتان را به سمت اسرار ربوبی دراز نکنید و مقام عظیم