پاورپوینت کامل نگاهی به عصر غیبت ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به عصر غیبت ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به عصر غیبت ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به عصر غیبت ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

۱۴

الف) آغاز غیبت امام مهدی(ع)

در میان علمای اسلام در مورد آغاز «غیبت صغرا» چند نظر وجود دارد:

۱. برخی، آغاز «غیبت صغرا» را از جریان سرداب می دانند؛ یعنی زمانی که مأموران
«معتمد»، خلیفه عباسی، منزل آن حضرت را در «سامرا» مورد تاخت و تاز قرار دادند تا
آن حضرت را دستگیر کنند، آنان معتقدند: حضرت «حجت» از این تاریخ به بعد از دیده ها
پنهان و غیبت صغرای آن حضرت آغاز شد.

ما در صفحات آینده در بحث داستان سرداب، خواهیم گفت که این سخن از اساس نادرست است
و امام مهدی(ع) از هنگام حمله عباسیان به سرداب از دیده ها پنهان نشد، بلکه قبل از
آن، غیبت آن حضرت(ع) آغاز شده بود.

۲. برخی همانند شیخ مفید، آغاز غیبت صغرا را از هنگام ولادت آن حضرت می دانند.۱ این
نظر برخلاف نظر مشهور است و اکثر علمای امامیه این نظر را قبول ندارند.

۳. نظر سوم اینکه، آغاز غیبت صغرا از هنگام شهادت ابومحمد، امام حسن عسکری(ع) و
آغاز سفارت اوّلین سفیر امام مهدی(ع)، «عثمان بن سعید عمری» از تاریخ هشتم
ربیع الاوّل سال (۲۶۰ق.)، آغاز شد و این دوره تا تاریخ پانزدهم شعبان سال (۳۲۹ق.)
هنگام درگذشت آخرین نایب خاص حضرت، «علی بن محمد سمری» به مدت ۶۹ سال و اندی ادامه
داشت.۲

این دیدگاه مورد قبول اکثریت قاطع علمای امامیه است.۳ دوره اختفای امام مهدی(ع) جزء
غیبت صغرای آن حضرت نیست؛ زیرا غیبت صغرا، مربوط به عصر امامت آن حضرت است و در طول
غیبت صغرا، حضرت چهار سفیر داشت.

چند سالی که آن حضرت در زمان پدر گرامی شان (امام حسن عسکری(ع)) در اختفا به سر
می برد، دوره امامت آن حضرت است، به بیان دیگر در دوره غیبت صغرا دو خصیصه وجود
داشت، یکی امامت امام مهدی(ع) و دیگر سفارت و نیابت «نواب اربعه»، که با توجه به
این دو خصیصه دوره اختفا جزء غیبت صغرا به حساب نمی آید.۴ چون که هیچ یک از این دو
خصیصه در دوره اختفا وجود نداشت.

ب) شهادت امام حسن عسکری(ع)

«معتمد»، خلیفه عباسی، همواره از محبوبیت و پایگاه اجتماعی امام ابو محمد عسکری(ع)
نگران بود و هنگامی که دانست با وجود همه محدودیت هایی که نسبت به آن حضرت روا
داشته بود، نه تنها از پایگاه مردمی و نفوذ معنوی آن حضرت کاسته نشده، بلکه بیش از
پیش محبوب دل های مردم گردیده، بر نگرانی و وحشتش افزوده شد و سرانجام درصدد قتل
آن حضرت برآمد و به شکل مرموزانه و مخفیانه، حضرت را مسموم نمود،۵ و شیعیان را از
بهره مندی انوار هدایت آن امام همام محروم ساخت.

این گونه به شهادت رساندن در گذشته نیز وجود داشت و در موارد متعددی خلفای اموی و
عباسی این سیاست را به اجرا درآورده بودند و امامان شیعه(ع) نیز کوشیده بودند تا
نقشه های شوم آنها را به شکل های گوناگون برای مردم آشکار نمایند تا چهره واقعی
آنان برای آیندگان روشن شود.

امام عسکری(ع) با دانش ویژه ای که داشت، پیش بینی کرد که در آینده ای نه چندان دور
زندگی دنیا را ترک خواهد کرد و راهی پیشگاه خداوند خواهد شد. آن امام همام، شهادت
خود را در آینده نزدیک به مادر بزرگوارش خبر داد و گفت: در سال (۲۶۰ق.) حادثه ای
اتفاق می افتد و آن شهادت امام توسط عمّال حکومت عباسی خواهد بود.

قلب مادر از این خبر هولناک به درد آمد و آثار غم و اندوه در او پدیدار گردید و
گریست. امام(ع) مادرش را تسلی داد و گفت:

مادر! امر خدا حتمی است، بی تابی مکن!.

در سال (۲۶۰ق.) آن مصیبت اتفاق افتاد و همان گونه که آن حضرت خبر داده بود در آن
سال، امام عسکری(ع) به شهادت رسید.۶

چند روز قبل از شهادت، آن حضرت را نزد طاغوت زمان «معتمد» عباسی بردند، در حالی که
«معتمد» سخت ناراحت بود، چون می دید و می شنید که مردم همگی، امام ابومحمد(ع) را
تعظیم و احترام می کنند و او را در فضیلت، بر همه علویان و عباسیان، مقدم می دارند.
از این جهت در پی قتل آن حضرت برآمد و زهر کشنده ای را به وی خوراند.۷

امام(ع) همین که آن زهر را خورد، تمام بدن شریفش مسموم شد و در بستر بیماری افتاد و
به درد شدیدی دچار گردید.

«معتمد» به پنج نفر از خواص و درباریانش از آن جمله به «نحریر» دستور داد که مواظب
خانه امام(ع) باشند و تمام امور و جریان ها را زیر نظر بگیرند، همچنین به پزشکان
دستور داد که هر صبح و شام از حال امام(ع) باخبر باشند، همین که روز دوم فرا رسید
به «معتمد» خبر دادند که بیماری حضرت وخیم شده است. «معتمد» به پزشکان فرمان داد که
حق ندارند از منزل امام بیرون روند و به دلیل اینکه حال امام عسکری(ع) رو به وخامت
نهاده بود، گفت: از کنار بستر او جدا نشوند. «معتمد»، «حسین بن ابی شوارب»، قاضی
القضاه را به همراه ۱۰ نفر به منزل امام فرستاد و به آنان دستور داد که شب و روز در
آنجا باشند و جریان ها را زیر نظر بگیرند و بعد شهادت دهند که امام به مرگ طبیعی از
دنیا رفته است. با این وجود به جز پزشکان مأمور خلیفه، ۱۵ نفر دیگر از سوی «معتمد»
خلیفه عباسی در خانه حضرت بودند.

امام عسکری(ع) در شب رحلت در یک اتاق، به دور از چشم مأموران حکومت، نامه های
بسیاری به نقاط مختلف شیعه نشین نوشت و آن را به وسیله پیکی ارسال نمود.۸ حال امام
بدتر شد، پزشکان از او ناامید شدند و هر لحظه به مرگ نزدیک تر می شد. در لحظات آخر
زندگی، همواره زبانش به ذکر خدا مشغول بود و او را ستایش می کرد و لب های مبارکش از
تلاوت قرآن مجید باز نمی ایستاد. سرانجام امام(ع) رو به سمت قبله کرد و روح پاکش به
پیشگاه خدا پرواز نمود.

این حادثه جانگداز، روز جمعه هشتم ربیع الاوّل سال (۲۶۰ق.) بعد از نماز صبح اتفاق
افتاد.

ارتحال نابهنگام آن امام بزرگوار ضایعه بزرگی بود که در آن روزگار بر مسلمانان وارد
شد و آنان رهبر و پیشوای محبوب و مصلح بزرگ خود را از دست دادند؛ کسی که همواره
غمخوار ضعیفان و یتیمان و مستمندان بود.

ناله و شیون از خانه امام(ع) بلند شد و کم کم صدای ضجه و ناله زنان و مردان و
کودکان آل علی(ع) در سراسر «سامرا» به گوش رسید.

خبر شهادت امام(ع) در سراسر