پاورپوینت کامل اضطرار به ولی ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اضطرار به ولی ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اضطرار به ولی ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اضطرار به ولی ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

آنچه که اعتقادها و یا معارف دینی را تأثیرگذار می کند، شهود و یا باور نیست، بلکه
«احساس اضطرار» و افتقار و احتیاج است و اثبات خدای متعال شهوداً و یا برهاناً ما
را از درجات شیاطین جدا نخواهد کرد. چون آنها نیز این شهود و این حضور را داشتند،
ولی چشم پوشیدند.

این خیال که اگر ما به حدی برسیم که باور پیدا کنیم، نجات پیدا می کنیم این
ساده لوحی است. [انسان] با وجود یقین چشم می پوشد و عذر می آورد. تکاثر، لهو،
اشتغالات، یا گرایشات دیگر مانع است که برای خدایی که او را باور کرده و اثباتش را
شناخته ، یا برای معادی که آن را باور کرده و برایش برهانی شده، یا برای رسولی که
او را یافته و باور کرده، تواضع کند و تسلیم شود.

در کتاب کافی بابی است که مرحوم «کلینی» همین عنوان «الإضطرار إلی الحجّه» (اضطرار
به وجود حجت) را بر آن گذارده است. اضطرار به حجت و ضرورت حجت است که کارگشاست و
الا اگر این اضطرار نباشد انسان نمی تواند با وجود یقین از بدی چشم بپوشد. مثل کسی
که می داند این آب است ولی وقتی که تشنه نمی باشد، با وجود علم دنبالش نمی رود و
برایش زحمت نخواهد کشید.

این است که« اضطرار» گام اول است. تا وقوف به این ریشه های اضطرار پیدا نکنیم، سهمی
از حالت ها و رویش ها و کوشش ها نخواهیم داشت. اگر درک اضطرار با درک جمال و جلال و
انس و محبت و همراهی عنایت حق همراه باشد، آن اضطرار شکل های قوی تر پیدا می کند.
همین طور در رابطه با «ولیّ» وقتی که انسان اضطرار به وجود ولیّ را می فهمد، بعد با
ولیّ مأنوس می شود، انس پیدا می کند، محبت پیدا می کند، اشتیاق پیدا می کند، آن
موقع حال مناجات می آید ، حال پیمان و عهد و قرار می آید. [آن وقت] این انسان با
ولیّ بیگانه نیست، حتی اگر از او دور باشد. در حالی که اگر این اضطرار نباشد، انسان
در کنار معصوم و در کنار ولیّ است اما تعهد، پیمان، یا تکلیفی احساس نمی کند.

در رابطه با [اقسام] زیارت اولیای خدا صحبتی بود که گاهی زیارت، زیارت محبّ است،
گاهی عامل زیارت حاجت و نیاز است، گاهی محبت و عشق است، گاهی سپاس و تشکر است، گاهی
نیز بهره مند شدن از فیوضات و عنایاتی است که در آن جایگاه وجود دارد. در روایات بر
این نکته تأکید می کنند که فوز، فرح ، برکت، نور، رضوان و … (عناوینی که حدود ده-
دوازده عنوان می باشد) در همراهی اولیای خدای متعال تحقق پیدا می کند. کسانی که این
فیوضات را دیده اند زیارتشان شکل دیگری خواهد داشت. پس زیارت محبّ، زیارت محتاج،
زیارت شاکر و سپاس گزار، و زیارت کسی که دنبال بهره برداری و فوز و غنیمت و مرحمتی
است، با هم متفاوت است.

درک اضطرار با هر یک از این مراحل، حاصل متفاوتی خواهد داشت، و اینکه رشد معارف
انسان، در نوع تسلیم او و حرمت و احترامی که برای ولیّ می گذارد تأثیر خواهد گذاشت.

بحث دیگر این است که اگر ما این حد از اضطرار و سپس، این حد از اشتیاق را فهمیدیم،
آن معنا از اضطرار بر انتظار ما از ولیّ و انتظار ما برای ولیّ و کوشش و سعی ما
برای فرج او تأثیر می گذارد.

ما گاهی می گوییم حضرت بیاید امکانات فراهم می شود، ما شاد می شویم، امنیت پیدا
می شود، پذیرایی هم هست، زمین را از عدل لبریز می گرداند همچنان که از ستم مملو شده
باشد. [ما نیز از آن شرایط] بهره می گیریم، توانایی پیدا می کنیم و عقول و دل های
ما توسعه پیدا می کند؛ پس اضطرار به حجّت روی انتظاری که از حجت داریم اثر
می گذارد؛ و روی انتظاری که برای حجت هم داریم اثر می گذارد؛ که من اگر منتظر حجت
شدم برای او چه کنم؟

کسانی که منتظر ولیّ هستند به اندازه ای که اضطرار به ضرورت ولیّ را احساس کردند،
به آن حد کوشا می شوند. این مطلب روی توقع ما از کسانی که می خواهند برای «موعود»
زمینه ساز باشند و کاری بکنند و نیز روی کاری که از خودمان توقع داریم و
آمادگی هایی که در ذهن خود در روابطمان طالب هستیم اثر می گذارد.

بحث سوم، اینکه مسئله ای به نام «اضطرار به حجّت»، برای آماده سازی خود ماست، برای
روزی که قدم ها می لرزد و دل ها متزلزل می شود و اندیشه ها مبتلا می شود وگرنه اگر
ما فقط بخواهیم از مسائل تاریخی گفت وگو کنیم ولی آن را به خودمان ربط ندهیم، مثل
این است که آب هست ولی من به آب احتیاجی ندارم. کسانی که برای اباعبدالله(ع)
اینگونه فداکاری کردند، خودشان را جلو انداختند و او را خواستند و همراهی کردند،
بعد هم پیشاپیش او قدم گذاشتند و یار او شدند، اینها همه در این مقدمات ریشه دارند
و سهم دارند.

کسانی که بخواهند یار اولیای خدا باشند ـ یا پیشاپیش آنها و یا همراهشان ـ باشند
لازمه اش این است که این توجهات را بر خود تطبیق دهند. ما خیال نکنیم که این مباحث
برای دیگران مطرح است و به دیگران مربوط است.

اگر چه بحث ما در حال حاضر اضطرار به حجت است اما این (درک اضطرار) مسئله ای است که
در مجموعه معارف باید به آن توجه کرد؛ چه درباره «غیب»، چه درباره «الله»، چه
درباره «یوم الآخره» چه درباره «وحی» و «رسول»، اگر متوجه این حد از اضطرار نباشیم
و به این نکته توجه نکنیم، یقین ما بر رأی و عزم ما غالب نخواهد بود.

«تمکّن یقین در قلب» یک مرحله است، اما تأثیرگذاری آن بر وجود انسان مرحله دیگری
است.

حضرت امام حسین(ع) در دعای عرفه شان می فرمایند:

خداوندا، یقین را در قلبم جای ده و آن را بر رأی (تصمیم) و امر (عمل)ام غالب
گردان.۱

تأثیرپذیری و تأثیرگذاری یقین بر رأی و تصمیم من منوط بر بحث از اضطرار و ضرورت
است، و الا با وجودی که می دانیم خدای متعال هست و با وجودی که می دانیم غیب هست و
با جودی که می دانیم وحی هست – حال یا از طریق شهود و یا تجربه یا برهان – اما آن
را دنبال نمی کنیم و نمی پذیریم و این هدایت را قبول نخواهیم کرد. اگر می بینید
اینکه حتی کسانی مثل شیاطین با وجود شهودشان چشم پوشی کردند، یا کسانی که به یقین
رسیده بودند صرف نظر می کردند، به خاطر وجود این نکته بود که اضطرار را باور نکرده
بودند، بلکه [در برابر آن] استغنا داشتند؛ حال یا به خاطر ظلمشان، یا به خاطر علوّ
(برتری طلبی) و یا به خاطر طغیانشان که در «سوره فجر» روی طغیان اینها تأکید
می شود:

الّذین طغوا فی البلاد.۲

کسانی که در شهرها طغیان کردند.

و یا در «سوره تکاثر» به اشتغال، سرگرمی ها و تعلق های ما توجه می شود. این
«طغیان» به دلیل اینکه ندانستن یا محروم بودن، نبود.

آنکه ما را در برابر رسول خاضع می کند، همین اضطرار ما است. ما در برابر کسی که دو
دانه تخم مرغ در دست دارد خاضعیم، سلام می کنیم و توجه داریم؛ انسان برای اینکه از
نگاه او محروم نشود کاری نمی کند تا مورد غضب او واقع شود. انسان به همین حد که در
زندگیش وابسته به چیزی می شود، می بینیم که در همان حد خاضع شده است.

عده ای می گویند ما در مباحث اعتقادی «یقین» نداریم، یقین می خواهیم؛ به آنان
می گویم، کدام تاجری با یقین تجارت کرده؟ همه با احتمال حرکت کردند، گاهی برخی
دنبال طلا بودند؛ در برف و باران و گرفتاری ها و چقدر رنج، به احتمال طلا می رفتند،
اما یقین نداشتند.

اگر در یک مبحث، صرف قضایای تاریخی را مطرح کنیم ـ که تا به حال شنیده ایم ـ روی ما
تأثیر گذاری ندارد. ما خیال می کنیم که آن به دیگران مربوط بوده و به ما مربوط
نیست.

ما خیال می کنیم آنهایی که از اباعبدالله(ع) بریدند و روبه روی او ایستادند، همان
کسانی نبودند که برای او نامه نوشتند، او را خواستند، و با او پیمان بستند؛ چرا!
پیمان بسته، عهد بسته، اما بعد عوامل دیگری مانع می شود. ضرورت های زندگی حائل
می شود بین تو با ولیّ. حال این ضرورت، ضرورت محبت زنی، یا ضرورت دریافت پولی، یا
رسیدن به پستی است. پس ببینید به این خاطر برروی این بحث اضطرار تأکید می کنم.
تأثیر گذاشتن عقاید بر رأی و عزم انسان، حائلی را می طلبد که آن حائل، درک اضطرار و
ضرورت آن می باشد؛ من جمله اضطرار به حجت خدا.

تعبیری که خدای متعال حتی نسبت به خود مطرح می کند، همین حقیقت اضطرار و افتقار و
اضطرار است:

یا أیّها النّاس أنتم الفقراء إلی الله.۳

ای مردم، شما فقیر (محتاج) به خدا هستید.

ما افتقار به او داریم و محتاج او هستیم. این افتقار و اضطرار است که ما را به سمت
او می برد و به او وابسته می کند.

اگر این حد از اضطرار همراه درک از جمال حق متعال یا ولی، محبت حق متعال یا ولی فضل
و عنایت حق یا ولیّ باشد به همان اندازه انسان اشتیاق پیدا خواهد کرد. رجای لقای
خدا و امید به معاد در اخلاص مؤثر است. اشتیاق به لقا و محبت لقای خدای متعال در
خلوص انسان اثر بیشتری خواهد داشت. با این تحلیل ربط بین این سه جمله:

فمن کان یرجو لقاء ربّه فلیعمل عملاً صالحاً و لایشرک بعباده ربّه أحداً.۴

پس هرکس به لقای پروردگار خود امید د