پاورپوینت کامل عرفان حقیقی، عرفان های دروغین ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عرفان حقیقی، عرفان های دروغین ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عرفان حقیقی، عرفان های دروغین ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عرفان حقیقی، عرفان های دروغین ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۲

ایجاد دکان تصوف و درویشی از دیر زمان در جامعه ما رواج داشته و به موازات عرفان
ناب جلو آمده است و فرقه های متعدد دراویش و صوفی در جای جای جامعه ما رونق داشته
است و چون رسیدن به عرفان ناب سخت است و نیاز به تمرین، تلاش شبانه روزی و التزام
کامل به شریعت داشته است، تصوف حیله گرانه از رونق بیشتری برخوردار شده است.

چندی است توجه برخی از جوانان به عرفان های هندی و فرقه های صوفیانه جلب شده است؛
نظر اسلام درباره این فرقه ها اعم از تصوف، درویشی، هندی و سرخ پوستی چیست؟

پیش از پاسخ به این پرسش، مناسب است در ابتدا تعریف تصوف و عرفان، و شرایط ورود به
آن را بیان کنیم و آنگاه درباره فرقه های جدید و قدیم تصوف سخن بگوییم.

تصوف به معنای پوشیدن لباس پشمین است و در اصطلاح، پاک کردن دل از آلودگی های
نفسانی و آراستگی به پاکی های باطنی است. برای تصوف، تعاریف متعددی بیان شده که
جامع آن تعاریف، از «ابن عربی»، است که آن را به «وقوف به آداب شریعت، ظاهراً و
باطناً» معنی کرده است که «آن عبارت از تخلّق به اخلاق الهی است».۱ همچنین عرفان به
معنای شناسایی است و در اصطلاح، نام علم الهی است که هدف و مقصود آن، شناخت حقّ و
اسما و صفات آن از طریق کشف و شهود است.

جامع ترین تعریف از عرفان را «قیصری»، عارف نامی دوره اسلامی ارائه داده است. وی
می نویسد: «علم به خداوند سبحان از حیث اسماء، صفات، مظاهر او و شناخت حالات مبدأ،
معاد، حقایق عالم و چگونگی رجوع این حقایق به حقیقتی یگانه ـ ذات احدیت ـ و همچنین
شناخت راه سلوک و مجاهده برای خلاصی نفس از تنگناهای قیود جزئی ـ دنیا و شهوات ـ و
اتّصاف آن به صفت اطلاق و کلیت ـ پاکی کامل و شهود در مرحله فنا و بقا».۲

در تعریف قیصری به خوبی مشخص است که عرفان دارای دو بال است که از آن به «عرفان
نظری» و «عرفان عملی» تعبیر می شود. عرفان نظری، علم به حقایق و معارف ناب است که
همه آنها به شناخت حقّ سبحانه، اسما و صفات باز می گردد و عرفان عملی، سیر و سلوک
در راه رسیدن به کمالات معنوی، اتصال به خداوند و رهایی از مادیات، با هدف دور کردن
دل از انحطاط و رسیدن به تکامل شایسته آن است. با توجه به این تعریف، عرفان عملی،
مقدمه عرفان نظری است؛ زیرا ابتدا باید با قدم صدق و با اخلاص تمام، قلب را از
اغیار پاک کرد تا به مرحله شهود رسید تا حقیقت آنگونه که شایسته است، بر سالک
جلوه گر شود. از این دیدگاه، راه عرفان، راه عمل بی چون و چرا به همه دستورات
شریعت، بالا رفتن از نردبان سلوک ـ از ظاهر به باطن ـ و پاک کردن دل که حرم الهی
است، از بت های خودساخته.

به تعبیر دیگر، عرفان هم عمل به ظاهر دستورات الهی است و هم پاک کردن قلب است و هر
دو برای عارف لازم و ضروری است. آری، اصل، پاک کردن و نورانی کردن قلب است، تا سالک
دارای قلبی صیقل خورده و صاف که حقایق در آن جلوه گر است، شود. در این صورت است که
همه اعمال و رفتار ظاهری و دستورات ریز و درشت شریعت، مفهوم پیدا می کند و به همراه
آن اعضا و جوارح عارف نیز نورانی می گردد. این معنایی است که همه عارفان و متصوفه
بر آن اتّفاق نظر دارند. نمونه آنها «خواجه عبدالله انصاری» است که در مقدمه کتاب
منازل السائرین که مهم ترین و اصلی ترین کتاب و دستورالعمل در عرفان عملی است،
می گوید:

انسان به نهایات ـ فنا و بقا و در نهایت توحید ناب ـ نمی رسد؛ مگر اینکه بدایات را
به طور صحیح پشت سر گذارده باشد، و طی کردن صحیح بدایات، تنها در صورتی است که
(اولاً) اخلاص کامل باشد و هر کاری تنها برای خدا انجام شود؛ (ثانیاً) از سنت و
شریعت متابعت کامل شود و هیچ کاری انجام نشود؛ مگر اینکه در سنت وارد شده باشد؛
(ثالثاً) نهی الهی جدی گرفته شود؛ (رابعاً) در مواجهه با مردم، حرمت آنها رعایت شود
و با شفت و مهربانی، با آنها سخن گوید و نه تنها کَلّ آنها نباشد که باری از دوششان
بردارد و (خامساً) از هرکس و هر چیز که رقت را از بین می برد، فاصله گیرد و از هرکس
که قلب را به فتنه می اندازد، دوری کند.۳

با این مقدمه روشن می شود که اصل اولی در تصوف و عرفان، عمل خالصانه و کوشش مجدّانه
و مستمر در انجام دستورات الهی و شریعت محمدی است که در این صورت، قلب نورانی
می شود و به حقیقت توحید می رسد. هر فرقه و نحله ای که ادعای عرفان و تصوف دارد،
باید با این عیار محک زده شود. افسوس و صد افسوس که در برابر عرفان اصیل و تصوف
ناب، عرفان دروغین و صوفی گری حیله گرانه از بازار و رونق خوبی برخوردار است؛ به
طوری که صدای همه عارفان حقیقی را درآورده است. خواجه عبدالله در همین کتاب
می نویسد:

مردم در این وادی سه گروهند؛ مردمی که بین بیم و امید حرکت می کنند ـ اعمال و
اشتباهات خود را می بینند؛ بیم بر