پاورپوینت کامل چه کسی رسانه ها را اداره می کند؟ ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چه کسی رسانه ها را اداره می کند؟ ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چه کسی رسانه ها را اداره می کند؟ ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چه کسی رسانه ها را اداره می کند؟ ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

۸

اگر آمریکایی ها یک روز صبح بیدار می شدند و می دیدند که سازندگان فیلم ها و برنامه های تلویزیونی آنها و همچنین روزنامه ها و مجلات آمریکایی، همه دارای نام های عربی می باشند، مسلماً با خود می گفتند: «کشور ما را اشغال کرده اند!». در چنین وضعیتی، آنها به هر آنچه بر صفحه تلویزیون می دیدند یا در روزنامه ها، مجلات و کتاب ها می خواندند، با دیده شک و تردید می نگریستند.

اشاره:

سیطره یهود بر رسانه های آمریکا و همچنین هالیوود امروز یک امر مسلم و اثبات شده است. حتی برخی از یهودیان، ابایی از اظهار این امر ندارند و این در حالی است که هیچ گروهی نژادگراتر و سازمان دهی شده تر از یهودی ها برای نیل به اهداف و منافع خود نیست.

مطبوعات در وضعیت کنونی آن، به قوی ترین نیرو در جهان غرب تبدیل شده است که حتی از قوه مجریه، مقننه و قضائیه نیز قدرتمندتر است. انسان مایل است این سؤال را مطرح نماید: این قدرت توسط چه کسی انتخاب شده است و به چه کسی پاسخگو است؟۱ مقاله حاضر به پاسخ این پرسش می پردازد.

در فیلم شبکه، که در سال ۱۹۷۶ برنده جایزه اسکار شد، هاوارد بیل، ملقب به «پیامبر دیوانه رسانه ها»، تصمیم می گیرد خطر خزنده ای که آمریکا را تهدید می کند، یعنی تصرف تلویزیون آمریکا به وسیله عرب ها، را از طریق دلارهای حاصل از فروش نفت برملا سازد. سناریوی این فیلم، توسط پدی چایفسکی نوشته شده است. وی سعی کرده است توطئه ای مرموز برای خرید و کنترل شبکه های تلویزیونی آمریکا توسط عرب ها را بر پرده سینما به نمایش درآورد.

هاوارد بیل، که نقش وی را در این فیلم پیتر فینچ ایفا نموده است، گوینده خبرِ دیوانه ای است که افکار خود را درباره هر موضوعی بر زبان می آورد. برای مثال، بیل در حالی که با هیجان درباره بی عدالتی ها و فساد در زندگی آمریکایی صحبت می کند، با فریاد می گوید: «دیگر به مرز جنون رسیده ام و کاسه صبرم لبریز شده است. دیگر ادامه این وضعیت را تحمل نخواهم کرد».

تصور کنید چه اتفاقی می افتاد اگر حامیان آمریکایی عراقی تبار صدام حسین، کنترل رسانه های آمریکا را در دست داشتند. یعنی تصور کنید که آنها کنترل شبکه های تلویزیونی ملی آمریکا را در دست داشتند و اکثریت صاحبان، تولیدکنندگان و نویسندگان خبر و برنامه های سرگرمی تلویزیون های آمریکا را تشکیل می دادند. تلویزیون، نیرویی است که به داخل خانه هر آمریکایی نفوذ می کند و آمریکایی ها عمدتاً از طریق این رسانه، در مورد وقایع جهان اطلاع و آگاهی می یابند. بنابراین می توانید تصور کنید چه خطری آمریکا را تهدید می نمود اگر این نیروی عظیم، تحت کنترل اقلیت عراقی حامی رژیم صدام قرار می گرفت. اگر به جز تلویزیون، رسانه های دیگر هنوز آزاد می بودند، بدون شک باز هم تسلط اقلیت عراقی بر شبکه های تلویزیونی را به عنوان خطری بزرگ برای آمریکا توصیف می کردند. آنها حتی اعلام می کردند که این سلطه، آزادی های ملت آمریکا را تهدید می کند و احتمالاً کنگره، قانونی را تصویب می نمود تا به کنترل اقلیت عراقی بر شبکه های تلویزیونی خاتمه دهد. میهن پرستان به ملت آمریکا گوشزد می کردند که اگر مردم آزاد نباشند تا به اخبار واقعی و بی طرفانه دست پیدا کنند، دموکراسی در جامعه پیاده نخواهد شد. آنها، همچنین تأکید می نمودند که هرگاه قدرت تلویزیون تحت کنترل تنها یک دیدگاه و نقطه نظر قرار گیرد، بنیاد تمام آزادی ها، یعنی آزادی بیان را از بین خواهد برد. به علاوه، متفکران و دانشمندان از اینکه افراد غیرآمریکایی با وابستگی هایی به یک قدرت خارجی، افکار مردم آمریکا را تحت سیطره خود داشتند، برآشفته می شدند و به خشم می آمدند.

حال اگر بقیه رسانه ها نیز در دست این اقلیت عراقی می بودند: تصور کنید که سه هفته نامه خبری معروف، یعنی «تایم»، «نیوزویک» و «یواس نیوز اند ورلد ریپورت» و سه روزنامه دارای بیشترین نفوذ در بین مردم آمریکا، یعنی «نیویورک تایمز»، «وال استریت ژورنال» و «واشنگتن پست» به علاوه اکثریت دیگر مجلات و روزنامه های عمده، توسط عراقی ها اداره می شدند. همچنین در ذهن خود مجسم کنید که این اقلیت عراقی، بر صنعت فیلم هالیوود، انتشار کتاب و حتی توزیع کتاب نیز سیطره می داشتند، دارای ثروت کلانی در تجارت و بانک داری بودند و در دانشگاه ها، قوه قضائیه و دولت، مناصب کلیدی را تصاحب کرده بودند. مهم تر از همه اینها، تصور کنید که حامیان صدام حسین، قوی ترین گروه نفوذ را در واشنگتن می داشتند و مسئول جمع آوری حجم عظیمی از کمک های مالی برای هر دو حزب دموکرات و جمهوری خواه بودند. تصور کنید که یک عراقی متعصب، رئیس شورای امنیت ملی در کاخ سفید بود. آیا چنین وضعیتی برای آمریکا خطرناک بود؟

اگر آمریکایی ها یک روز صبح بیدار می شدند و می دیدند که سازندگان فیلم ها و برنامه های تلویزیونی آنها و همچنین روزنامه ها و مجلات آمریکایی، همه دارای نام های عربی می باشند، مسلماً با خود می گفتند: «کشور ما را اشغال کرده اند!». در چنین وضعیتی، آنها به هر آنچه بر صفحه تلویزیون می دیدند یا در روزنامه ها، مجلات و کتاب ها می خواندند، با دیده شک و تردید می نگریستند. مخصوصاً مردم آمریکا با اطلاعات منتشر شده درباره مسائل مربوط به عراق، صدام حسین، اسلام و درگیری خاورمیانه، خیلی محتاطانه برخورد می کردند.