پاورپوینت کامل تشنگی جهان برای ظهور منجی ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تشنگی جهان برای ظهور منجی ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تشنگی جهان برای ظهور منجی ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تشنگی جهان برای ظهور منجی ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

سخنرانی دکتر محمّد رجبی در نشست ویژه چهاردهمین سال فعّالیت مؤسسه فرهنگی موعود

می خواهیم در مورد نکته مهمّی که امروز به فصل مشترک گرایش های بشری تبدیل شده، صحبت کنیم. درباره شرایط ظهور گاهی یک تناقض ظاهری ملاحظه می شود و آن این است که از طرفی گفته می شود، منجی الهی زمانی ظهور می کند که جهان پر از ظلم و جور شده باشد و از سوی دیگر گفته می شود که زمان ظهور هنگامی است که تمام مردم، خواهان ظهور منجی باشند. بدیهی است که اگر تمام مردم خواهان ظهور منجی باشند روزگار، روزگار بسیار خوبی است که مردم تا این اندازه معرفت شان رشد کرده و این اندازه لیاقت پیدا کرده اند که منجی الهی را طلب کنند و خداوند بنابر قابلیّت مردم فرمان ظهور را به حضرت مهدی، ارواحنا فداه، صادر می کند. این موضوع در ظاهر تناقض دارد با اینکه گفته شده پیش از ظهور چنان جهان را فسق و فجور و ظلم گرفته باشد که بی سابقه باشد. امّا، در معنا تناقضی نیست.

در روایاتی هست که اگر عموم مردم یا حتّی افرادی در هر زمان واقعاً لیاقت پیدا کنند و از صمیم قلب، خواهان ظهور باشند حضرت(ع) ظهور خواهد فرمود. این، کلید حلّ چنین تناقض ظاهری است یعنی: ظلم و جور به معنای عامّ آن، نه فقط ظلم سیاسی یا اقتصادی، زیرا حجاب هایی که ما را از معرفت حقیقی باز می دارند، حجاب هایی که انسان را از کمال باز می دارند، اگر هر زمانی برطرف شوند، انسان آن زمان، لیاقت واقعی درخواست ظهور را خواهد داشت. هم اکنون ظلم و جور همه جا را گرفته، صد سال پیش هم گرفته بود، پانصد سال پیش هم همین طور، در زمان خود حضرت هم همچنین، امّا آنچه کلید معمّاست این است که؛ آگاهی به این فراگیری ظلم و جور از آن زمان تا امروز حاصل نشده است. ما فکر می کنیم ظلم و جور فقط ظلم و جور سیاسی است، غافلیم از اینکه خود ما مصداق «ربّنا ظلمنا انفسنا» هستیم. ظلم را فقط درعامل بیرونی می بینیم. در عالم درونی خودمان نمی بینیم و همین، حجاب بزرگ، عامل غیبت امام(ع) است که ما از او محجوبیم. ما از ایشان غایبیم نه ایشان از ما. اگر به هر کس بگوییم ظلم چیست اشاره به بیرون می کند، به هیچ وجه اشاره به درون خود یا درون جامعه و گروه خویش نمی کند. همین بزرگ ترین ظلم است. بشر غربی در قرن ۱۸ تصوّر می کرد نه تنها به منجی احتیاج ندارد بلکه خودش منجی کلّ عالم است. قرن ۱۸ در اروپا قرنی بود که انسان خودش را خدا تلقی می کرد و طبعاً نیازی به منجی نداشت. این زمان اوج اومانیسم بود و انواع تئوری های دموکراسی در اروپا مطرح می شد و بشر غفلت زده تصوّر می کرد که دائر مدار کائنات است و نیاز به هیچ قدرت برتری، حتّی خداوند ندارد و لذا خداوند هم در قرن ۱۸ در فلسفه های مختلف مورد انکار قرار می گیرد.

در قرن ۱۹ گامی به جلو گذاشته می شود و بشر متوجّه ضعف خود می شود. آن خوش بینی ساده لوحانه، متزلزل می شود و بشر به دنبال منجی بر می آید. منتها تصوّر بشر در قرن ۱۹ این است که منجی هم از جنس خود اوست. ایدئولوژی های مختلف در قرن ۱۹ ادّعای نجات بخشی می کنند و بسیاری از این ایدئولوژی ها در اوایل قرن ۲۰ به حکومت می رسند؛ ایدئولوژی مارکسیسم و فاشیسم و حتّی ایدئولوژی آنارشیسم در جاهایی طرفداران فراوان و بعضاً هم استقرار پیدا می کنند. نیمه دوم قرن ۲۰، دوره پایان ایدئولوژی هاست. ایدئولوژی را بسیاری با دین اشتباه می کنند. دین یک چیز و ایدئولوژی چیز دیگری است. ایدئولوژی امری است که ساخته و پرداخته بشر است. به اشتباه زمانی در ایران این تصور پیش آمد که دین هم ایدئولوژی است. فکر کردند که ایدئولوژی یعنی عقیده؛ بنابراین دین را هم یک نوع ایدئولوژی می دانستند در حالی که، ایدئولوژی محصول اندیشه بشری است. شما امروز در جهان با یک پدیده غریب روبه رو هستید درحالی ما وارد قرن ۲۱ شدیم که هیچ ایسم ای دیگر خریدار ندارد. چیز غریبی است. مارکسیسم، فاشیسم (که مدّت ها دوره آنها گذشته بود و بعد هم به طور علنی از صحنه کنار رفتند) و حتّی ایسم هایی که جنبه ایدئولوژی نداشتند ولی نوعی گرایش فکری بودند، دیگر زمینه ای ندارند. شما اگر با حوزه های فکری و فلسفی دانشگاه های جهان روبه رو باشید، می دانید که دیگر هیچ ایسم ای خریدار ندارد. به جای ایسم ها دو گرایش پیدا شده؛ یکی گرایش مجدّد به ادیان و دیگری گرایش به عرفان های قلّابی (کاذب). یعنی بشر دوباره دلش هوای معنویّت دینی کرده است. بعضی ها به ادیان رو می آورند و بعضی ها هم که از ادیانی که در دور و برشان است چندان خیری ندیده اند، به عرفان رو می آورند، منتها عرفان هایی که به آنها ارائه می شود عرفان درستی نیست. امّا این نکته مهم است که بشر در جست وجوی معنویّت بر آمده و دقیقاً دارد به طرف تمنّای یک منجی الهی سوق پیدا می کند. این عارفانی که کتاب های پرفروشی دارند؛ عرب، هندی، ترک و حتّی سرخ پوست مکزیکی و… به عنوان پاسخگوی عطش روز افزون جوامع جهانی برای معنویّتی هستند که برای آنها نجات بخش باشد. شوخی نیست که وقتی گزیده ای از اشعار مولوی در آمریکا ترجمه می شود، ظرف ۶ ماه یکی از ۱۰ کتاب پرفروش آمریکا می شود. می دانید کتاب پرفروش در آنجا یعنی داستان های پلیسی و جنایی و دیگر داستان هایی که جذابیّت دارد. حالا از ۱۰ تا کتاب پرفروش از این دست، یکی از آنها مولوی باشد، بسیار قابل توجّه است. در خود ایران دیوان مولوی چقدر فروش دارد؟ و افراد چقدر مولوی می خوانند؟ چه عطشی در آنجا پیدا شده که ظرف ۶ ماه مثنوی یکی از ۱۰ کتاب پرفروش شده است. من تقریباً ۳۵ سال پیش که با یکی از افراد اهل معنا ـ به نام آقای پرویز زاهدی ـ که از هنرمندان و نمایشنامه نویسان برجسته ماست؛ و سناریوی سریال امیرکبیر را هم ایشان نوشته اند، گفت وگویی داشتم. ایشان پیش از انقلاب به من گفت: دوستم، ـ آربی آوانسیان که او هم کارگردان تئاتر و ارمنی بود ـ، به لندن رفت و از من خواست که هدیه ای از او طلب کنم. گفتم: اگر به لندن می روی دوست دارم کتابی را بیاوری که تب داغ بازار روشنفکری انگلیس بر آن متمرکز باشد. آقای زاهدی کتاب را بعداً به من نشان داد. کتابی در قطع رقعی بود که یک قسمت آن عربی و قسمتی دیگر از آن ترجمه انگلیسی بود؛ گزیده سخنان محی الدین بن عربی عارف مشهور اندلسی که به ابن عربی شهرت دارد. این کتاب مطرح در جریان روشنفکری انگلیس آن زمان یعنی دهه ۵۰ ما بود. این گرایش ها امروز عمومیّت جهانی پیدا کرده و معنی آن، این است که دیگر ایسم ها بشر را پاسخگو نیستند و بشر به دنبال معناست؛ آن هم معنایی از نوع عرفان و عرفانی از نوع عرفان اسلامی.

متأسّفانه جوامع اسلامی خودشان در این زمینه سرگردان اند. خیلی از جوامع اسلامی تازه از قرون وسطی آمده اند و رسیده اند به قرن ۱۸ و دارند از لیبرالیسم و سکولاریسم و لائیسم طوری صحبت می کنند که انگار جدیداً ظهور کرده اند. در حالی که اینها در اروپا کفن ها پوسانده اند. در اروپا بحث هایی که الآن مطرح است ـ و من در ایران اصلاً نشنیده ام ـ مباحثی راجع به پُست سکولاریسم و پست لیبرالیسم است. کسانی که دو قرن از وقایع و حقایق تاریخی عقب اند، حق دارند طوری صحبت کنند که انگار بحث داغ و حرف های روز جهان است، در حالی که زمانی در اروپا و آمریکا اگر کسی می گفت من مذهبی هستم، خجالت می کشید و به عنوان فردی عقب مانده شناخته می شد، ولی امروز هر کسی که هر نوع اعتقاد دینی داشته باشد به نوعی مورد توجّه و تشخّص در جمع قرار می گیرد. یکی از دوستان ما ـ البتّه خودم نیز بارها تجربه کرده ام ـ می گفت: در یک جلسه مذاکره بزرگ صنعتی از شرکت «زیمنس» و «آ.اِ.گِ» در آلمان بودم. گفت: از حضّار اجازه خواستم که برای یک ربع جلسه را ترک کنم، گفتند: برای چه؟ گفتم: وقت عبادتم است و باید نماز بخوانم. گفت: وقتی رفتم و آمدم، چنان نگاه جمع به من احترام آمیز بود که انگار گنج بزرگی دارم که آنها فاقد آن هستند. شما از تبلیغات سیاسی و جنجال های رسانه ای که آنجا رایج است و بین فرهیختگان آنها اثر ندارد، صرف نظر کنید. گرایش عمومی و گرایش اساسی فرهیختگان چیز دیگری است. یک خاخام انگلیسی در کتابی نوشته بود: گروه گروه، مردم به دین می گروند؛ پروتستان ها کاتولیک می شوند، کاتولیک ها مسلمان می شوند و یهودی ها بودایی می شوند.

این گرایش به سمت دین، گرایشی است که نام آن را «منجی گرایی» می گذاریم. بشر به دنبال نجات است. حجاب های ایدئولوژی ها و ایسم های غربی برداشته شده ولی حجاب بزرگ تری باقی مانده است و آن حجاب بزرگ، ادّعای مسلمانی ماست. ما حجاب بزرگی برای پنهان کردن حقیقت اسلام شده ایم. اسلام را چنین معرفی کرده ایم: یعنی من و ما، و این بزرگ ترین ظلم به اسلام است. اگر روزی به این ظلم آگاهی پیدا کنیم و از خدا بخواهیم که به ما کمک کند تا از این حجاب بگذریم آن زمان، زمان ظهور است؛ ظهور حقیقت اسلام که در چهره مبارک ولی عصر(ع) جلوه گر است.

ذکری که مرحوم عارف بالله