پاورپوینت کامل مقام امام مهدی(ع) در استان حِلّه عراق ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مقام امام مهدی(ع) در استان حِلّه عراق ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مقام امام مهدی(ع) در استان حِلّه عراق ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مقام امام مهدی(ع) در استان حِلّه عراق ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

مترجم: سید شاپور حسینی

حلّه، وارث بابل است و بابل و «سوراء» و اطراف آن کمی پیش از ظهور اسلام و پس از آن، مرکز علم و مرکز اصطکاک اندیشه ای میان اندیشمندان هندی و ایرانی از شرق و سریانی و آرامی از غرب بوده است. سپس آنجا تبدیل به پایگاه شیعیان شد و شیعیان بغداد برای قدرت و استحکام و شکست ناپذیری آن دعا می کردند و بر خود می بالیدند.

مقام حلّه:

این مقام در مرکز شهر حلّه، در منطقه ای به نام «السّنیـه»، ورودی سمت راست بازار مسگرها و دقیقاً پشت مسجد بزرگ حلّه قرار دارد.

معنای لغوی حِلّه:

حلّه به کسر حاء و تشدید لام بر چند چیز اطلاق می شود:

۱. قرارگاه و توقّفگاه شمار زیادی از مردم؛

۲. درختی خاردار که کوچکتر از بوته تمشک وحشی است؛

۳. نام چند محل: الف. حلّه بنی قیل در «میسان» میان «واسط» و «بصره»؛۱ ب. حلّه بنی دبیس بن عفیف اسدی۲ نزدیک «هویزه»، میان واسط، بصره و «اهواز»؛ ج. روستایی بزرگ نزدیک شهر «موصل» که حلّه بنی رزّاق نامیده می شود؛۳ د. حلّه بنی مزید که منظور از حلّه در این مقاله همین حلّه است و قبلاً «جامعین» نامیده می شد.

یاقوت حموی در کتاب «معجم البلدان» گفته است:

حلّه، شهر بزرگی است میان کوفه و بغداد که قبلاً جامعین نامیده می شد. نخستین کسی که این شهر را ساخت و آباد کرد و در آن سکونت گزید، سیف الدّوله صدقـه بن منصور بن دبیس بن علی بن مزید۴ اسدی بود. او ابتدا در ماه محرّم سال ۴۹۵ق. وارد این منطقه شد و آن را آباد کرد که پیش از آن، بیشه درّندگان بود. او همراه خانواده و سپاهیانش در آن فرود آمد و در آن خانه های بزرگ و شکوهمند ساخت و یارانش در آن محل، سکونت گزیدند و آنجا پناهگاه آنان شد و آن شهر را آراستند و پس از آن، بازرگانان رهسپار آن دیار شدند و حلّه تبدیل به با شکوه ترین و نیکوترین منطقه عراق در زمان سیف الدّوله شد.۵

در اینجا باید نکاتی را یادآور شد:

۱. حلّه به این دلیل حلّه سیفیه نامیده شده است که سیف الدّوله صدقه آن را ساخته و این نسبت به بنیانگذار آن است و نخستین کسی که آن را سیفیه نامیده است؛

۲. حلّه، مزیدیه نامیده شده به دلیل اینکه مزید، جدّ بزرگ بنیانگذار آن، صدقـ[ بن منصور بن دبیس بن علی بن مزید است.

موقعیت حلّه:

حلّه در ۱۰۰ کیلومتری بغداد و ۶۰کیلومتری «نجف اشرف» و ۷ کیلومتری «بابل» واقع شده است.

حلّه، شهر نور

حلّه، وارث بابل است و بابل و «سوراء» و اطراف آن کمی پیش از ظهور اسلام و پس از آن، مرکز علم و مرکز اصطکاک اندیشه ای میان اندیشمندان هندی و ایرانی از شرق و سریانی و آرامی از غرب بوده است. سپس آنجا تبدیل به پایگاه شیعیان شد و شیعیان بغداد برای قدرت و استحکام و شکست ناپذیری آن دعا می کردند و بر خود می بالیدند. پس از ستم های سلجوقیان به آنان و سوزاندن کتابخانه هایشان و پناه بردن شیخ طوسی از آنجا به نجف اشرف در سال ۴۴۸ق. مزیدی ها و کردهای جاوانی ساکن در «مطیرآباد» و «اسدآباد» و «نیل» اطراف بابل، با سباسیری در بغداد همکاری کردند و خلافت عبّاسی را در سال ۴۵۰ق. برچیدند و برای مستنصر فاطمی خطبه خواندند. سپس، پس از کشته شدن سباسیری و بازگشت ترک های سلجوقی و خلافت عبّاسی به بغداد، سیف الدّوله صدقـ[ بن دبیس مزیدی همراه با جاوانی ها، اقدام به ساخت حلّه کرد و این گونه حلّه، تبدیل به مرکز شیعیان شد و این اتّفاق در محرّم سال ۴۹۵ق. روی داد و اوضاع تا زمان سقوط بغداد در سال ۶۵۶ق.۶ چنین بود.۷حلّه، مدّتی یکی از مراکز علمی و کعبه مقصود طلّاب علوم دینی و محقّقان فقه آل محمّد(ص) بوده است و در این زمینه، در قرن هفتم هجری به قلّه اوج و شکوفایی رسیده است. این تمایز آن، علل و انگیزه هایی داشته؛ از جمله اینکه حلّه از زمان تأسیس تا کنون، همواره از جمله مراکز شیعه بوده، یکی دیگر از علل اهمّیت این شهر، نزدیکی آن به شهر نجف اشرف می باشد که پیوسته پایتخت و مرکز علم و ادب بوده است. این نزدیکی، تأثیر بسیار زیادی در شکوفایی نهال همکاری دو مرکز شیعی یعنی نجف و حلّه داشته و به گونه ای بوده که اگر مدّتی نور دانش در آن رو به افول می رفت، قبور دانشمندان در آن، به مثابه روغن چراغی بود که آن شهر را پیوسته روشن نگه می داشت و اگر مدّتی این نور ضعیف و کم سو می شد، طلّاب حلّی به نجف می رفتند تا در آنجا کسب علم نمایند و به این ترتیب نور علم در حلّه هیچ گاه از زمان تأسیس آن تا کنون، خاموش نشده است.

تاریخ مقام حلّه در نسخه های خطّی:

۱. نسخه خطّی شیخ بن هیکل:

مهم ترین چیزی که در این نسخه ما را به ۶۳۶ ق. / ۱۲۱۶ م. تاریخ مقام صاحب الزّمان(ع) در حلّه رهنمون می سازد، وجود تاریخی برای ساختمان در سال ۶۳۶ق. است و این خود نشان می دهد که این مقام، سال ها پیش از این تاریخ وجود داشته امّا، با کمال تأسّف، نگارنده، تاریخی پیش از این را نیافته است؛ یعنی تاریخ این مقام حدود ۱۴۰ سال از سال ۴۹۵ق. که سال آباد ساختن حلّه است تا سال ۶۳۶ق. نامشخّص و مجهول می باشد، امّا توجّه علما به این مقام و زیارت آن و توجّه به ساختمان آن و درس دادن در آن ساختمان، بیانگر توجّه خاصّ آنها به این مقام است. زیرا عقل می گوید: اثر پا، دلالت بر وجود راه رونده ای دارد، پس ناگزیر اثری باید وجود می داشته است. حال، به تفصیل در این مورد سخن می گوییم:

پژوهشگر بزرگ سید محمّد صادق بحرالعلوم (۱۳۱۵ـ۱۳۹۹ق.) در تصحیح کتاب «لؤلؤه البحرین» تألیف شیخ یوسف بحرانی گفته است: به خطّ شیخ فقیه فاضل، علی بن فضل الله بن هیکل حلّی ـ شاگرد ابوالعبّاس ابن فهد حلّی ـ این عبارت را دیدم. در حوادث سال ۶۳۶ ق. گفته شده است که، در این سال، شیخ فقیه و عالم، نجیب الدّین محمّد بن جعفر بن هبـ[ الله بن نمّا حل