پاورپوینت کامل سلفی، آلت فعل صلیبی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سلفی، آلت فعل صلیبی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سلفی، آلت فعل صلیبی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل سلفی، آلت فعل صلیبی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

پیش از این، در یکی از شماره های «موعود»، سرمقاله ای با عنوان «ائتلاف خونین صلیب، سلفی و صهیون» ارائه شد و در آن، به اجمال از هماهنگی و اتّفاق طرّاحی شده سه جریان سیاسی، اجتماعی صلیبی، سلفی و صهیونی پرده برداری گردید. آن سر مقاله دست به دست گشت و ده ها هزار نفر از طریق شبکه های اینترنتی نظاره گرش شدند. در مدّت زمان اندکی، در پی آنچه که در «شرق اسلامی» [خاورمیانه] و در میان کشورهای اسلامی رخ داد، بر همگان مکشوف شد که چگونه این سه جریان – به ظاهر دور از هم- در ائتلافی نامقدّس، کمر به انهدام و انعدام سازمان یافته محرومان و مستضعفان این خطّه از خاک خدا بسته اند.

نکته جالب توجّه این بود که سران ائتلاف خونین، جامعه مستضعف شیعی را هدف و سیبل خویش قرار داده و از آنها، به عنوان اصلی ترین دشمنان خویش یاد می کردند و انعدام آنان را سبب تضمین امنیّت خویش می شناختند؛ در حالی که در جغرافیای جهان، اینان در زمره مستضف ترین اقوام ساکن کره خاک شناخته می شدند؛ چنان که در میان همه ساکنان کشورهای مسلمان و عربی حوزه «خلیج فارس» و «آفریقا» در زمره محروم ترین مردم بودند.

پس از این ائتلاف نامقدّس که پیش تر در مجامع مخفی (فراماسونری، شوالیه های مالتا و…) رقم خورده بود، ائتلاف صلیب، سلفی و صهیون لشکر آراست و چونان قشون مغول، پهنه شرق اسلامی را درنوردید تا از «پاکستان»، «عراق» و «سوریه»، نشانی جز ویرانی و آشفتگی و پریشان حالی باقی نماند. آنچه در این میانه گم شد و در غوغای میدانی نیروهای نظامی از یک سو و رسانه های اجتماعی فراگیر و وابسته به ائتلاف، از دیگر سو از یادها رفت. کین جویی مزمن صلیبی ها و صهیونیست ها علیه مسلمانان و مستضعفان بود که طیّ همه قرون گذشته و از جمله، دویست ساله اخیر (حضور استعمارگران در شرق اسلامی)، بر همه مقدورات و مقدّرات مستضعفان و مسلمانان سایه انداخته بود.

آن همه کشمکش و غوغای میدانی، دیگر مجالی برای بازشناسی جریان های ماسونی، محفل نشینان ایلومیناتی و کینه ریشه دار یهودیّت صهیونیستی فراهم نیاورد، دیگر هیچ کس از استراتژی یهودیانه تصرّف نیل تا فرات و سرزمین انجیلی مورد ادّعای مسیحیان صهیونیست و عطش سیری ناپذیر غرب برای بلعیدن شرق نپرسید و به عکس، همگان اتّفاق و اتّحاد فرزندخواندگان یهود (خاندان سعودی) با سران صلیب و صهیون را ممدوح و پسندیده جلوه دادند. بدین ترتیب، صلیبی ها از سویی، صهیونیست ها از دیگر سو و سفلی ها، به نیابت از دو جریان صلیبی و صهیونی و به عنوان آلت فعل آنان، بر سر این منطقه، بلایی آوردند که برای اثباتش، نیاز به هیچ سندی نیست. بی تردید، این واقعه خونین، برای این گروه ائتلافی در زمره کم هزینه ترین یورش به سرزمین های اسلامی در طول تاریخ بوده است. آنان، بی هیچ معونه و بی هیچ خسارت مالی و جانی، به همه اهداف از پیش تعیین شده خود رسیده بودند و چون شیاطین، قهقهه سرمی دادند.

این واقعه، در شرایطی از تاریخ رخ داد که:

۱. به استناد آرای فلاسفه تاریخ و نظریّه پردازان و تحلیل گران سیاسی، اجتماعی غربی در حوزه فرهنگی و تمدّنی، غرب رو به سقوط و نگون بختی گذارده و اقرار به پایان تاریخ خود آورده بود؛۱

۲. جهان محرومان و مستضعفان، مهیّای نوعی بیداری عمومی و رویارویی فرهنگی و تمدّنی با غرب می شد؛

۳. فرصتی مغتنم برای یکپارچه شدن و اتّفاق مسلمانان (شیعه و سنّی) علیه صهیونیسم جهانی فراهم آمده بود؛

۴. اسلام با سرعت، همه جغرافیای غرب را در می نوردید و…

با ملاحظه این شرایط، سران دولت های صلیبی و صهیونی، به امید رهایی از این شرایط دشوار، به این امر واقف بودند که تنها با یارگیری از میان کشورهای اسلامی و اعطای نیابت به آنها، به منظور راه اندازی ماشین کشتار بی رحمانه، می توان به اسم اسلام و اسلام خواهی تیغ های آخته را به دست خود مسلمان بر اعضا و جوارح آنان فرود آورد و در همان حال، انگشت اتّهام را از خود دور ساخت. این واقعه، فرصت مغتنمی را در اختیار سران صلیب و صهیون قرار می داد تا به ساکنان غرب، خشن ترین چهره از اسلام و مسلمانان را نشان داده و تاریخ مرگ خود را به عقب اندازند.

آنان گمان می بردند، بدین وسیله از رشد اسلام گرایی در غرب نیز خواهند کاست.

••• ائتلاف خونین و طرح خاورمیانه بزرگ

اگر چه سران مجامع مخفی و رهبران دو جریان صلیبی و صهیونی، گمان می بردند که تأسیس مرحله ای حکومت جهانی بنی اسرائیل، فراهم آوردن تضمین لازم برای امنیّت تمام عیار اسرائیل و غارت منابع ثروت شرق اسلامی در گرو اجرای طرح خاورمیانه بزرگ است، امّا به خوبی می دانستند اجرای مرحله به مرحله این پروژه نیز منوط به ایجاد شرایط سیاسی، امنیّتی خاصّی است که متضمّن تحقّق آن باشد. اجرای پروژه مهمّ خاورمیانه بزرگ که، جابه جایی گسترده مرزهای جغرافیایی را به همراه داشت، بدون یارگیری از میان کشورهای مسلمان و پرهیز از رویارویی مستقیم غرب با مسلمانان ممکن نبود؛ زیرا در این صورت، ساکنان شرق اسلامی با همه تجربه های قبلی، یکپارچه در برابر هجوم صلیبی،صهیونیستی می ایستادند. در این مرحله نیز آنان، آلت فعل خویش را شناسایی کرده بودند.

سلفی های تکفیری، مستعدّترین جماعتی بودند که با حمایت مجامع صلیبی و صهیونی آمریکا و اروپا می توانستند زمینه ساز تحقّق پروژه خاورمیانه بزرگ باشند. از نظر استعمارگران کهنه کار؛

• متفرّق ساختن دولت های اسلامی و رخنه در اتّحاد واتّفاق نیم بند آنان،

• دامن زدن به گرایش های قومی و قبیله ای،

• تضعیف دولت ها در هنگامه دفاع و حراست از جغرافیای خاکیشا ن و متزلزل ساختن پایه های حکومتی آنان، همگی شرایط تحقّق مراحل پایانی طرح خاورمیانه بزرگ را فراهم می آوردند و از این مسیر، سرزمین فراخ شرق اسلامی، بیش از پیش تضعیف و مهیّای بلعیده شدن می گشت.

شایان ذکر است، اصطلاح خاورمیانه جدید، برای اوّلین بار توسط کاندولیزا رایس در ماه ژوئن سال ۲۰۰۵م. مطرح شد. او از این طرح، از آن به عنوان درد زایمان، به معنای نیاز جدّی برای ایجاد کشورهای جدید و تازه تأسیس یاد می کرد. هدف طرح خاورمیانه بزرگ، تقسیم منطقه خاورمیانه به کشورهایی متعدّد بر اساس اقلیّت ها و طوایف موجود در آن است که اوّلین رهاورد این سیاست، ایجاد نزاع بی پایان منطقه ای است.

این طرح، حکایت از آن دارد که قدرت های غربی صلیبی و رژیم صهیونیستی در ادامه سیاست های استعماری گذشته خود، در صدد تعیین مرزهای جدید جغرافیایی برای خاورمیانه هستند.

اتّحاد صلیبی، صهیونی در صدد تجزیه کشورهای اسلامی، مانند «ایران»، «ترکیه»، «عراق» و «پاکستان» بودند و تحقّق این پروژه را که به نوعی از آن می توان به عنوان جنگ صلیبی نو یاد کرد، در گرو درهم ریختن ثبات این کشورها و آلوده کردنشان به نزاع های قومی و مذهبی می دیدند با امری که سلفی ها به تمامی از عهده آن برمی آمدند. شایان ذکر است که فرقه وهّابی با تجدید حیات سلفی گری در قالب جدید و در قرن سیزدهم هجری، به همین منظور طرّاحی و ساخته و پرداخته شده بود.

«بریتانیای کبیر» نقش اصلی را در شکل گیری این فرقه، بر پایه های سلفی گری سنّتی ایفا کرد.

امید طرّاحان پروژه خاورمیانه بزرگ این بود که با جدا کردن بخش هایی از کشور ایران، عراق، ترکیه، سوریه و پاکستان و ایجاد کشورهای کوچک تر با محوریّت قبایل و اقوام کُرد، تُرک و بلوچ، برای همیشه خطر را از خود دور ساخته و مجال کنترل کامل و سلطه بلامنازع بر منابع سرشار انرژی را در این منطقه فراچنگ آوردند.

نمایندگان بومی ائتلاف صلیب و صهیون در مرکز جهان اسلام، یعنی «عربستان سعودی» و پس از آن، سایر دولت های عربی حاشیه بخش جنوبی خلیج فارس، با دامن زدن به گرایش های متعصّبانه و جاهلانه قومی و مذهبی اموی، غرب را از راه میانه و بی هیچ هزینه، به مقصد رساندند. در پی این واقعه، ابتدا «افغانستان» و پس از آن «عراق» و «سوریه» درگیر با خونبارترین منازعات تاریخ دویست سال اخیر شدند و همه توان خود را در مقابل این اتّحاد شوم از دست دادند.

در پی زنجیره این وقایع، یهودیّت صهیونیستی، از تیررس مسلمانان خارج شد و هیئت متّحدی بی نظیر در کنار دولت های به ظاهر مسلمان منطقه، یعنی عربستان، «قطر»، «امارات متّحده عربی» و «اردن» قرار گرفت. به این ترتیب یهودیت صهیونیستی موقعیت خود را، به عنوان خصم کین جوی درجه اوّل برای مسلمانان، به موقعیت شریک در منافع و رفیق مجامع تغییر داد.

این موج در مراحل دیگر، به شمال آفریقا (مصر و…) رسید و در سیر تکوین خود، همه خطرات را از رژیم اشغالگر قدس و غاصب سرزمین های اسلامی دور ساخت.

از بین بردن پتانسیل و قدرت مجاهدان شیعی در منطقه و زمینه سازی شرایط برای تحقّق پروژه شیطانی خاورمیانه بزرگ، تنها میادینی نبودند که سران صلیب و صهیون، جریان سلفی و وهّابی را بدان وارد ساختند. مطالعه عملکرد این جریان از بدو تأسیس، توسط «بریتانیای کبیر» تا به امروز، وجوه دیگری از نقش آفرینی این جریان بر ساخته استعماری را نمایان می سازد.

چه کسی می تواند ادّعا کند که طیّ سه دهه گذشته، یک گلوله خمپاره از سوی دولت های عربی به سوی اسرائیل شلّیک شده است؛ درحالی که وهّابیون سلفی و رژیم صهیونیستی طیّ شصت سال گذشته، هماره حملات نظامی، سیاسی و اقتصادی خود را متوجّه شیعیان ساخته اند. سوریه، لبنان و ایران، به عنوان کشورهای خطّ مقدّم، سینه در سینه یهود دادند و سران رژیم های عربی، در سازمان های جهانی، نرد عشق با سران صلیب و صهیون باختند و آنان را به عنوان متّحد استراتژیک خود برگزیدند.

••• ائتلاف خونین و پروژه آخرالزّمان

درباره ادوار فرقه سازی استعمار در شرق اسلامی، کتابی مستقل می توان نگاشت.

در نقطه عطف قرن سیزدهم هجری قمری، ماشین فرقه سازی استعماری، محصولات خاصّ خود را عرضه داشت.

با کاشته شدن دو نهال تلخ وهّابی و بهائی، اوّلی در نقطه کانونی جهان اهل سنّت، عربستان و دیگری در نقطه کانونی جهان شیعی، ایران، استعمارگران که اهداف مرحله ای خود را پی می گرفتند، امید داشتند با به بار نشستن این دو نهال، از ثمرات آن برای دست یابی به اهداف دراز مدّت خود بهره جویند. تنها در این شرایط تاریخی و در عصر ما، می توان به راز کاشتن این دو نهال در دو نقطه کانونی از جهان اسلام، یعنی ایران و عربستان پی برد.

مطالعه بنیادهای نظری وهّابیت و بهائیّت و سوگیری فرهنگی و عملی آنان نشان می دهد که هر دو فرقه، بر محور عناد و کین جویی با امامت و ولایت امام معصوم(ع) – همه آنچه که حوزه تفکّر شیعی بر آن استوار شده و به اتّکای همان نیز در برابر وضع ناهنجار و نامطلوب دشمنان ادیان و انسان مقاومت می کند- استوار گشته اند.

از دیگر سو، هر دو جریان فرقه ای، در خود و با خود معاضدت و مخالفت با رویکرد آخرالزّمانی مسلمانان (مهدویّت و موعود باوری) را پروردند و مانع از گفت وگو درباره ضرورت آمادگی برای پذیرش ولایت معصوم غایب(ع) و همراهی با ایشان در واقعه شریف ظهور مقدّس شدند.

این در حالی بود که جمله منابع حدیثی و کلامی شیعه و سنّی (مذاهب چهارگانه) بر این باور ویژه صحّه گذاشته و درباره ضروت اندیشه درباره آن سخن گفته بودند.

سکوت قرین با نفی و انکار مهدی باوری و موعودگرایی خاصّ مسلمانان را در فرقه های برساخته استعماری به چه طریقی می توان توجیه کرد؟

متأسّفانه، با جرئت می توان گفت که هیچ یک از گروه های مسلمانان ساکن شرق اسلامی، در قدّ و اندازه مجامع و مراکز مطالعاتی صلیبی و صهیونی درباره مهدی باوری و موعودگرایی خاصّ مسلمانان، آگاهی ندارند؛ در حالی که عموم مذاهب شیعی و سنّی درباره این وجه از مباحث معرفتی اتّفاق نظر دارند و منابع حدیثی آنان مؤیّدهای فراوانی را در خود دارد.

اشتراک این دو جریان استعماری (وهّابی و بهایی) در دو موضوع مهمّ سابق الذّکر، یعنی ولایت و امامت و مهدی باوری و کین ورزی سازمان یافته این ائتلاف خونین در این باره، از میزان شناسایی سران صلیب و صهیون از جان مایه فرهنگ اسلامی و آمادگی آنان برای مقابله و خنثی سازی آن باورها پرده برمی دارد.

غفلت ساکنان جغرافیای شیعه خانه امام زمان(ع) از این امر، عمق فاجعه را برملا می سازد.

پوشیـده نیست که جمله احادیث و روایات رسیــده از حضــرت رسول الله(ص) که مندرج در منابع روایی شیعی و سنّی اند؛

• به بهترین وجه مبیّن شرایط و ویژگی های (اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی) جهان و ساکنان جهان در سال های قبل از ظهور کبرای موعود منجی هستند؛

• این آگاهی های خدادادی، پیشاپیش پرده از صف بندی های جناح های دوست و دشمن در آن شرایط برمی دارند؛

• همین سلسله احادیث و روایات مأثوره، مراحل و مراتب واقعه شریف ظهور را از مقدّمات تا حصول به نتیجه نهایی بازگو می کنند؛

• ضمن آنکه جغرافیای خاکی و میدان عمل موافقان «موعود» و مخالفان کین جوی ایشان را معرّفی می کنند؛

• و. ..

اطّلاعات ناب و پیش گویی شـده در مجموع روایات واحـــادیث حضرت رسول(ص) کافی است تا در این شرایط، همه اقوام مسلمان ساکن در جغرافیای شرق اسلامی، موقعیت خود را بیابند، تکالیف خود را بشناسند و درباره وقایع اتّخاذ موضع کنند.

همین اطّلاعات که عمدتاً به صورت مکتوب در کتاب خانه های جهان اسلام و در میان منابع حدیثی، قابل شناسایی و مطالعه بودند، برای دشمنان اسلام و مسلمانان نیز کافی بود تا با شناسایی شرایط و موقعیت ها، پیش از وقوع بیداری در مستضعفان، صفوف خود را منظّم کنند، یاران خود را گرد آورند، مناطق مهم و استراتژیک را تصرّف کنند، پتانسیل و توان مقابله گر مستضعفان مسلمان را در منازعات منطقه ای و فرامنطقه ای مضمحل کنند و به زعم خود، مانع از تحقّق واقعه ای شوند که می توانست به سال های محرومیّت و مظلومیّت جهان مستضعفان پایان دهد.

هر پژوهشگر منصف و بی غرضی، با مطالعه تنها بخش کوچکی از احادیث و روایات آخرالزّمانی و موعودگرایانه رسیده و موجود در منابع اسلامی (منقول از سوی رسول اکرم(ص)) و مطالعه موقعیت جهان اسلام و مسلمانان ساکن شرق اسلامی در عصر حاضر، می تواند به آنچه درباره اش اشاره شد، پی ببرد و خود را از حیرانی برهاند.

براساس همین احادیث و منابع، در آخرالزّمان و پیش از ظهور، دشمن ترین دشمنان «موعود مقدّس» درهیئت سفیانی و جنودش از منطقه «شامات»، جایی میان «اردن» و «سوریه» امروزی، خروج می کند تا در همراهی با غرب و یهود، پس از درنوردیدن شامات و عراق، رویارو با امام مهدی(ع) بایستد و با ایشان مقابله کند. حال باید پرسید کدامیک از مذهب شیعی و سنّی در منابع روایی و حدیثی خود، با این موضوع مواجه نبوده است؟

آیا می توان وجود صدها حدیث معتبر درباره عصر ظهور و قیام مهدی موعود(عج) را نادیده انگاشت؟ جز اینکه باید اعتراف کرد که مسلمانان این همه منابع را یله و رها کرده و درباره اش بی اعتنا شده اند.

یله شدن منابع اسلامی، به معنی بی اعتنایی و بی اطّلاعی دشمنان قسم خورده مسلمان از آن همه نیست؛ در حالی که طیّ هزاران سال، یهود برای انتقام گیری از خداوند، کین جویی علیه ادیان و انسان و محقّق ساختن پروژه حکومت جهانی بنی اسرائیل، تلاش کرده و حتّی یک روز آرام ننشسته است و هماره رؤیای دست یابی به مدینه مطلوبش را با لالایی در گوش طفلان شیرخوار خود خوانده است. یهود، آن طفل سرگردانی است که در جست وجوی مادر گمشده و پردیس (Paradise) وعده داده شده، امروزه همه صفحات کتاب های کودکانه و فیلم ها و انیمیشن های هزاران شبکه تلویزیونی و ماهواره ای را از خود آکنده است.

••• شبیه سازی عصر ظهور و آخرالزّمان دست ساز

سران صلیب و صهیون با پشت گرمی مراکز مطالعاتی و استراتژیک خود دریافته بودند، شرایط تاریخی ویژه ای بر جهان حاکم شده و چنان که آن را درنیابند و با سرعت، آخرین مراحل و حلقه های تأسیس حکومت جهانی بنی اسرائیلی را در «فلسطین» اشغالی عملیاتی نکنند، دیگر مجال جبران نخواهند یافت. آنان مطمئن شده بودند که اوضاع سیاسی، اقتصادی و اجتماعی جهان، بی شباهت به نشانه های بیان شده در منابع حدیثی درباره شرایط سال های قبل از ظهور «منجی موعود» نیست. از این رو بر آن بودند تا اقدام های بازدانده را به مورد اجرا بگذارند و به همین دلیل، با سرعت و با مدد گرفتن از عوامل منطقه ای گمارده شده، سعی در پیشی گرفتن از وقایع کردند.

جمله منابع حدیثی و روایی، بیان کننده این معنا بودند که سلسله وقایع عصر ظهور از منطقه شامات آغاز خواهد شد. بدین جهت شبیه سازی وقایع پیش بینی شده درباره عصر ظهور، در جغرافیای مکانی «شامات» و شمال «آفریقا»، نیازمند شبیه ترین مردم به اشخاص حقیقی و حقوقی معرفی شده در احادیث و روایات آخرالزّمانی مندرج در منابع اسلامی بود.

آنان می دانستند سربرآوردن جریان های سلفی و تکفیری از شامات، کشتار شیعیان به سبک و سیاق یاران سفیانی، سردادن شعارهای اموی و… در میان جماعت بزرگی از جامعه مسلمانان بی خبر، این شبهه را به وجود می آورد که آنچه در شامات و عراق امروزی رخ می دهد، ضرورتاً همان شرایط منقول در احادیث و روایات آخرالزّمانی است.

سلفی ها و وهّابیون، با حمایت سیاسی و مالی شاهزاده های سعودی و دولت وهّابی، به عنوان رکن سوم ائتلاف صلیب، سلفی و صهیون، به سرعت روی به شام نهادند و با اعلام شعارهای تند سلفی، امر را بر بسیاری ساده لوحان مشتبه ساختند.

مفتیان بی خرد و وابسته به دربار سعودی، پا در میدان نهادند و به وحشیانه ترین و کثیف ترین اعمال ضدّ بشری تروریست ها، وجهه دینی و شرعی بخشیدند و هر امر حرامی را حلال و هر حلالی را حرام جلوه دادند تا در چاکری و خدمت گزاری به یهود، کم نگذاشته باشند.

منتهی علیه وابستگی جماعتی از مفتیان و بی خردی جماعتی دیگر، از آنجا دریافته می شود که آنها حتّی به یکی از احادیث نقل شده از سوی حضرت رسول الله(ص) مراجعه نکرده اند؛ وگرنه به عنوان حامی جریان شورشی و تروریستی سربرآورده از منطقه شامات خودنمایی نمی کردند و آرزوی قرار گرفتن خود در صفّ هواداران سفیانی را در برابر دوربین های تلویزیونی، علنی نمی کردند.

نباید از یاد برد که از آن سوی دریاها، بنیادگرایان انجیلی و مسیحیان صهیونیست نیز با پای فشردن بر علائم و نشانه های مجعول توراتی، در میان ساکنان غرب مسیحی، به ویژه ساکنان آمریکا، سعی در القای این امر داشتند که شرایط برای واقعه آرمگدون و بازگشت مجدّد مسیح(ع) فراهم آمده و به زودی در پی آخرین درگیری نیروهای شرّ (مسلمانان و اعراب) و نیروهای خیر(حامیان بنی اسرائیل) برای همیشه جهان از دست نیروهای شرّ و شیطانی خلاصی یافته و جهان صلحی هزارساله را در زیر پرچم بنی اسرائیل در «بیت