پاورپوینت کامل رجال زدگی عصر ما ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رجال زدگی عصر ما ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رجال زدگی عصر ما ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رجال زدگی عصر ما ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

فضای رسانه ای کشور، ظرف یکی دو سال اخیر حاوی گفت وگوها و چالش های متعدّد شفاهی و کتبی درباره مخالفت و موافقت با فلسفه و عرفان مصطلح بوده است. این امر گر چه برای عدّه ای ناخوشایند بوده است، امّا عدّه ای دیگر از این مباحث استقبال کرده و طرح چنین گفت وگوهایی را در فضای راکد و بی نشاط فکری و نظری کنونی، مایه تحرّک دانسته و به فال نیک گرفته اند.

در واکنش های موافقان و مدافعان فلسفه و عرفان، نکته ای بسیار چشمگیر می نماید و آن استناد، به نام و گفته برخی از بزرگان، صاحب نامان و رجال مشهور و اغلب محترم در اثبات حقّانیت فلسفه و عرفان است و این در حالی است که اهالی فلسفه و عرفان، هرگاه پای استناد به احادیث و روایت های اهل بیت(ع) در ردّ مبانی فلسفی و عرفانی به میان می آید، اغلب بی درنگ با طرح این مسئله که مباحث فلسفی تعبّدی نیست و مبتنی بر استدلال و تعقّل است، باب هرگونه استناد به روایت ها و احادیث را مسدود کرده و با قیافه ای کاملاً حق به جانب، خویش را نشسته بر مسند تحقیق و برهان می انگارند.

این نحوه برخورد مدّعیان تحقیق، تعقّل و استدلالِ مدافع فلسفه و عرفان که عدّه ای از رجال را در مسند و مصدر حجّیت نشانده و بحث و گفت وگو درباره آرای آنان را غیرمجاز و گناهی نابخشودنی می دانند، جای بسی تأمّل دارد.

از ابتدایی ترین و بدیهی ترین اصول مکتب تشیّع و مذهب اهل بیت(ع) این است که منابع و مصادر قابل استناد و دارای حجّیت در اصول و فروع دین، عبارت است از «قرآن»، سنّت و عقل (و بنابر قولی هم اجماع که البتّه حجّیت آن در ربط و اتّصال با سنّت، معنا می یابد). افزون بر این مصادر، هیچ امر دیگری، از جمله مکاشفه، شهود، آرا، اقوال و آثار بزرگان، عبّاد و زهّاد ـ به هر مقدار که بزرگ، مشهور و صاحب نام ـ باشند، ذرّه ای حجّیت نداشته است؛ «و لا یسمن و لا یغنی من جوع.»

اصولاً سیره همه علمای تشیّع نیز از آغاز عصر غیبت تاکنون، بر همین منوال بوده است که هیچ عالم بزرگ و محترم و صاحب نامی را از نقد مصون نمی دانسته اند و هیچ شاگردی حقّ بررسی نقّادانه آرای استاد و اساتید خود را از خویش سلب نمی کرده است.

شیخ صدوق(ره) از بزرگترین و محترم ترین شخصیّت های تشیّع است، امّا با این حال بلافاصله برخی آرا و نظرهایش توسط شاگردش، شیخ مفید(ره) مورد نقد قرار می گیرد. خود شیخ مفید از باعظمت ترین و محترم ترین عالمان شیعی است؛ از یک سو به لحاظ وسعت، عمق و تنوّع دانش هایش و از سوی دیگر، به سبب عنایت ویژه از سوی حضرت بقیه الله الاعظم(عج) نسبت به وی۱؛ امّا این امر، هرگز مانع نقد برخی از آرای او توسط عالمان بعدی شیعه، از جمله مرحوم علّامه مجلسی نبوده است.

اساساً تفقّه و اجتهاد در شیعه، معنایی جز این ندارد که پیوسته آرا و نظرات بزرگان و عالمان غیر معصوم در اصول و فروع دین، با محک و میزان مصادر حجّیت ـ که نام بردیم ـ نقد و بررسی شود و فقیه و مجتهد، نظری را که در سیر تحقیقی و اجتهادی خود، دارای استناد قوی تر و دقیق تر می داند، اتّخاذ کند؛ امّا امروز، شاهدیم که آرا و نظرات و آثار فلسفی، فقهی، کلامی، تفسیری، اجتماعی و. .. برخی از عالمان ـ هرچند بزرگ، محترم، مخلص، مشهور و صاحب نام ـ غیرقابل خدشه و نقد قلمداد می شود و شخصیّت علمی آنان تالی تلو معصوم و بلکه به قول ظریفی، نظرهای آنان گاه حاکم و بلکه وارد بر احادیث و روایت های مستند و محکم معصومان(ع) قلمداد می شود، پدیده ای بسیار شگفت است که باید آن را زنگ خطری برای اجتهاد، فقاهت و آزاد اندیشی نهادینه شده در تشیّع دانست.

مهم ترین عنصر حقّانیت شیعه در این است که خویش را مطیع عصمت، اعم از قرآن، عترت و عقل برهانی می داند؛ هرچند این اطاعت در دوران غیبت معصوم(ع) با کاستی ها و مشکلاتی روبرو است که باید در جای خود بدان پرداخت و ذرّه ای برای آرا، نظرها و دریافت های شخصی بی استناد، حتّی اگر متعلّق به صحابی رسول الله(ص) و صحابی اهل بیت(ع) باشد یا متعلّق به بزرگترین و نام آورترین عالمان خود باشد، ارزشی (به مفهوم سندیّت و حجّیت داشتن) قائل نیست. حال اگر کسانی در روزگار ما در صدد باشند که آرای برخی از عالمان صاحب نام را به مثابه نظرهایی خدشه ناپذیر و غیرقابل بحث و گفت وگو قلمداد کنند و هر کسی را که به این حریم نزدیک شود، در تنگناهای تبلیغی و سیاسی قرار دهند، بدون شک، تحجّری خطرناک و بدعتی تحقیق سوز است.

این تصوّر که فهم اسلام و تشیّع با چند عالم صاحب نام معاصر به تمامیّت خود رسیده است و نباید احیاناً از آرا و نظرهای آنان عبور یا آنها را نقد و رد کرد، هیچ نسبتی با عقلانیّت و حقیقت تشیّع ندارد. شیعه سرمایه و گنجینه ای به نام قرآن، عترت و عقل برهانی اشراب شده از تعالیم و ارشادهای عقلانی اهل بیت(ع) در اختیار دارد که اجازه نمی دهد در عرصه تفقّه و دین شن