پاورپوینت کامل بر کرانه کارون و بازیگران قارون ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بر کرانه کارون و بازیگران قارون ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بر کرانه کارون و بازیگران قارون ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بر کرانه کارون و بازیگران قارون ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

(در حاشیه جشنواره بین المللی فیلم فجر)

…و سرانجام من هم در یکی از روزهای رنگین و داغ جشنواره بین المللی فیلم فجر، یک فیلم سینمایی دیدم. البتّه نه در سینما و نه در جمع هنرمندان و خبرنگاران و کارمندان وزارت ارشاد یا خانواده های از ما بهتران که در سالن هایی به بزرگی زمین فوتبال گردآمده بودند و قهوه ترک سر می کشیدند و در هیجان تماشای فیلم کف و سوت می زدند.

…و سرانجام من هم در یکی از روزهای رنگین و داغ جشنواره بین المللی فیلم فجر، یک فیلم سینمایی دیدم. البتّه نه در سینما و نه در جمع هنرمندان و خبرنگاران و کارمندان وزارت ارشاد یا خانواده های از ما بهتران که در سالن هایی به بزرگی زمین فوتبال گردآمده بودند و قهوه ترک سر می کشیدند و در هیجان تماشای فیلم کف و سوت می زدند. بنده در منزل نشسته بودم و وقتی پسرم را مشغول تماشای فیلم هندی باغبان دیدم، با او همراه شدم. فیلم را تلویزیون پخش می کرد. خدا می داند این فیلم را چند مرتبه در شبکه های مختلف به نمایش گذاشته اند؛ ملودرامی عامّه پسند و سرگرمی ساز که در یک شب سرد زمستانی، به اندازه پرّه های یک رادیاتور، برای یکی دو ساعت، خانواده ای را گرم نگه می داشت.

همان طور که نوشتم، به سالن های نمایش فیلم های جشنواره نرفته بودم؛ امّا به برکت رسانه ها، از آنچه که در این ایّام می گذشت و از ادا و اطوارهای تقلیدی، همچون جشنواره های «کن» و «اسکار»، روشن فکربازی های سرمایه برباد ده و موضوع و محتوای بسیاری از فیلم های امسال بی خبر نماندم.

عصر و روزگار ما هرچقدر هم بد باشد، این خوبی را دارد که اگر هفت طبقه هم زیرزمین رفته باشی، می توانی از جهان اطرافت سردربیاوری و دریابی چه می گذرد. تنها این غافلان از همه جا بی خبرند که گمان می کنند چیزی مخفی می ماند یا اینکه اگر کسی چیزی بر زبان نمی آورد و زبان در کام نگه داشته، به معنی بی خبری و نفهمیدن آنچه در اطرافش می گذرد، است.

این همه را مقدّمه چینی کردم تا بگویم: سینما از صحنه حیات واقعی مردم، غایب است؛ از حال و روز میلیون ها نفر مردم خرد و کلان که نه سری در جمع مردان سیاسی صاحب جاه و نام دارند و نه مجال ایفای نقشی در بازی روشن فکرانه غافل از عالم و آدم. همان مردمی که گاه در صف سبد کالای مرحمتی، سکته می کنند و گاه با شنیدن یک پیام نوید بخش، اشک از چشمانشان سرازیر می شود. مردمی که همه برایشان نقشه می کشند تا در فرصتی مناسب، آخرین سکّه های مانده در ته جیبشان را بربایند یا با زور ساکشن و فورسپس ته مانده های ایمان را از ژرفای قلب و مغزشان بیرون بکشند.

وقتی نویسنده، شاعر، فیلم ساز و صاحب هر فنّ و هنر، در میان مردم و با مردم زندگی نمی کند و واقف بر عالمی که مردم در آن سیر می کنند، نیست، عالم و آدم را به رنگ دیگری می بیند و درد و داغ آدمیان را به گونه ای دیگر می فهمد؛ همه را و همه چیز را در نسبت به عالمی که خودش در آن سیر می کند، می شناسد و درباره اش حکم می راند.

چرا باور نمی آوریم که مردم، همه آنانی که ما در برج عاج خود می بینیم، نیستند و الزاماً همه آنچه که ما در جمع همگنان و هم قطاران خود تجربه می کنیم، تجربه نمی کنند. شاید به همین سبب باشد که نسخه هایی را که برای آنها می پیچیم از درد و رنجشان نمی کاهد؛ بلکه بر درد آنان نیز می افزاید و کرور کرور آنان را به دست مرگ می سپارد.

لازم نیست با اسلحه یا چاقوی ضامن دار، کسی را به قتل برسانیم تا در زمره قاتلان به شمار آئیم. قلم نویسندگان، فیلم سینماگران و رأی صاحبان جاه و نامِ بی درد و داغ، آرام و در سکوت، شوکران مرگ را به کام مستضعفان می ریزد و همه آنها به یک اندازه در سرانجام کار شریک و همراه می شوند.

همه ما با شنیدن نام سرباز و سیم خاردار و مرز، جغرافیای خاکی سرزمین آباء و اجدادی را به یاد می آوریم و دشمنانی از سرتا به پا مسلّح را که مهیّای یورش و هجمه اند.

بسیارند اقوامی که جغرافیای خاکیشان در امنیّت تمام و در محافظت تمام سربازان و سیم های خاردار است؛ امّا جغرافیای فرهنگیشان مود هجمه دشمن قرار گرفته است.

این عبارت پذیرفته هر صاحب خردی است که: گستره فرهنگی، روانی و ذهنی مردم را که متصرّف شوی، همه جان و مال و سرزمین آنان را متصرّف شده ای، بی آنکه حتّی یک گلوله شلّیک کرده باشی.

هیچ از خودمان پرسیده ایم: آیا ما به حقیقت در این جغرافیا و در میان ساکنان این پهنه از خاک خدا، حضور داریم و با آنان زندگی می کنیم؟ آیا در حفاظت از دارایی های فرهنگی و مادّی اش نقشی داریم؟ منظورم جغرافیای خاکی و فرهنگی شیعه خانه امام زمان (ع) است.

هیچ نیازی به دلیل و آوردن شاهد نیست. آنچه صحّت عمل، ادّعای حضور و درد و داغ ما را اعلام و اثبات می کند، میزان سلامت مرزها و سیم های خاردار کشیده شده، پیرامون جغرافیای فرهنگی، اعتقادی، روانی و ذهنی عموم مردم و سلامت جان و جسم آنهاست؛ همان جمعیّت کلان هفتاد و پنج میلیونی و نه جماعتی که در جمع یاران غار همراهان گرمابه و گلستان مایند.

اجازه می خواهم به عنوان نویسنده ای از جمع روزنامه نگاران اهل قلم که به حقیقت در زمره دیدبانان و مرزداران جغرافیای فرهنگی شناسایی می شوند، عرض کنم:

در حال حاضر، قریب به ۳۰۰ میلیون عرّاده توپ هرزه نگاری و مستهجن پردازی[سایت]، به طور شبانه روزی گلوله های مستهجن و هرزه را به سوی ساکنان جغرافیای محرومان و مستضعفان جهان شلّیک می کنند.

کمترین نتیجه این بمباران بی وقفه، ویرانی هزاران خانه و خانواده و کشتار هزاران هزار جنین نورسته و میلیون ها امید برباد رفته است.

در این غوغا، مرزبانان دین، فرهنگ، اخلاق و پرچم داران سینما و تئاتر و تلویزیون و موسیقی و. ..کجایند؟

در تمام طول سال و در همه ایّام و آنات، از چند قدمی مرزهای خاکی ما، قریب به چهل هزار تانک و زره پوش، هزاران هزار گلوله شبهه و تردید به قلعه باورها، اعتقادات و مرام شیعگی ساکنان این دی