پاورپوینت کامل دیدار با امام زمان(ع)؛ هست ها و الگوها ۹۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دیدار با امام زمان(ع)؛ هست ها و الگوها ۹۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دیدار با امام زمان(ع)؛ هست ها و الگوها ۹۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دیدار با امام زمان(ع)؛ هست ها و الگوها ۹۱ اسلاید در PowerPoint :

اوّل باید به انجام همه واجبات و ترک همه محرمات و دوری از لقمه ناپاک مقید شد و تا حدّ ممکن مستحبّات را انجام داد و نمازها را در اوّل وقت به جا آورد. بعد از اینکه به واسطه تقید به این امور، شمعی برای محبّت و تشرّف به خدمت حضرت درون انسان روشن شد، باید هر لحظه شعله آن را بیشتر و آن را بر افروخته تر کرد.

اشاره:

دیدار با امام زمان(ع)، یکی از آرزوهای هر شیعه منتظر است و در طول تاریخ کم نبوده اند آنان که به این توفیق نائل شده اند؛ از همین رو بهانه ای دست داد تا با چهره های بنام عرصه مهدویّت گفت وگویی انجام دهیم. شرکت کنندگان در این اقتراح عبارتند از:

ـ حجّت الاسلام و المسلمین مرتضی آقا تهرانی (سخنران و مؤلّف کتاب تربیت مهدوی)؛

ـ حجّت الاسلام و المسلمین سیّدمهدی حائری قزوینی (مترجم کتاب های سیمای حضرت مهدی(ع) در قرآن و مکیال المکارم)؛

ـ حجّت الاسلام و المسلمین علی اکبر مهدی پور (مؤلّف و مترجم آثار متعدّد مهدوی، مانند روزگار رهایی و او خواهد آمد)؛

ـ حجّت الاسلام و المسلمین جعفر ناصری (استاد اخلاق و تولیت بنیاد علمی اخلاقی هاد).

امید که غبار از دیدگان ما زدوده شود و ما نیز توفیق دیدار حضرتش را به دست بیاوریم.

در اوّلین بخش از این اقتراح شرکت کنندگان محترم به این سؤال پاسخ دادند که «دیدار حضرت صاحب الزّمان(ع)» اساساً ممکن است یا خیر؟. در ادامه می خوانیم:

سؤال بعدی این است که آیا هرکس که بخواهد، می تواند به دیدار امام نائل شود یا اینکه توفیق تشرّف، تنها نصیب آنهایی می شود که امام(ع) صلاح بدانند؟

حجّت الاسلام و المسلمین آقا تهرانی: اصل ماجرا از ناحیه حضرت است و این طور نیست که هر وقت من بخواهم، این اتّفاق ممکن باشد.

تمام دیدارها یکسان نیستند؛ بعضی از آنها مکاشفه است که حتّی شخص می تواند دچار چنین تخیلی شود و بعضی هم بسیار رقیق شده اند. علاوه بر آن، برخی، فرستاده های حضرت را دیده اند. اینکه شخص گفته اسم من سیدمهدی است دلیل نمی شود خود حضرت باشد یا مثلاً اینکه از مکنونات ذهنی ما خبر بدهند.

حضرت خیلی بزرگتر از این حرف ها هستند و دیدارشان خیلی خاص تر از آنچه ما تصوّر می کنیم، است؛ مثلاً دیدار شیخ عبدالنّبی عراقی، سراسر مکاشفه است. اگر کسی با مفهوم کشف و مکاشفه آشنا باشد، این مسائل را به خوبی می تواند تشخیص بدهد. بعضی هم خواب یا حتّی اضغاث احلام (خواب های آشفته) هستند؛ البتّه بعضی از این خواب ها تعبیر دارند و بعضی هم نه. تشخیص اینها هم بر عهده افراد خبره است و نه همه مردم.

حجّت الاسلام و المسلمین حائری قزوینی: مسلّماً این امر در اراده و اختیار شخصی نیست و هر چقدر هم که وی مشتاق دیدار باشد و حتّی اعمالی را که در این باره نقل شده، انجام بدهد باز هم چنین اختیاری به دست نمی آورد (و برای نمونه می توانید به فصل پایانی نجم الثّاقب مراجعه کنید)؛ چه برسد به آنها که به دروغ، مدّعی می شوند که هر وقت اراده کنند، به خدمت حضرت می رسند و چنین اجازه ای به آنها داده شده است و این، مصداق همان چیزی است که در توقیع شریف تکذیب شده است.

در این باره باید ما حساب سه گروه را از آنها که واقعاً تشرّف داشته و خدمت حضرت شرفیاب شده اند، جدا کنیم؛ دسته اوّل، عدّه ای شیاد هستند که به دروغ مدّعی تشرّف هستند؛ گروه دوم، آنهایی هستند که خودشان ادّعایی ندارند، ولی مورد سوء استفاده قرار می گیرند و دیگران بازار شایعه را درباره ارتباط آنها با امام زمان(ع) داغ می کنند که آثار کذب و دروغ در این نقل ها عیان است؛ دسته آخر هم افراد ساده ای هستند که به اشتباه و از سر وهم و خیال مدّعی دیدارند. اینها گاه سید خوبی را دیده اند و حالی به آنها دست داده و به این واسطه گمان کرده اند که حضرت را دیده اند یا حتّی افراد خیراندیشی به آنها عنایت کرده اند و آنها خیال نموده اند که او حضرت بوده است.

حجّت الاسلام و المسلمین مهدی پور: پاسخ روشن است. مسلّماً این امر، منحصراً به اراده آقا بقیهالله(ع) ممکن می شود. تمام دیدارهایی که در طول غیبت کبری اتّفاق افتاده، یک سویه بوده و کشش و اراده از ناحیه خود حضرت وجود داشته است. اگر کسی مدّعی دیدار دو سویه باشد، به این معنی که او هم در وقوع ملاقات ها اختیار و حقّ تصمیم گیری داشته باشد، این همان ادّعای نیابت خاص است و بنابراین کسی حق ندارد، بگوید من هر وقت بخواهم، می توانم به خدمت حضرت برسم. مرحوم علّامه مجلسی(ره) در شرح و تفسیر توقیع مشهور «من ادّعی المشاهده قبل خروج السفیانی و الصّیحه فهو کذّاب مفتر» ادّعای مشاهده دو طرفه را درباره کسی می داند که مدّعی نیابت خاص باشد.

حجّت الاسلام و المسلمین ناصری: به نظر می رسد این ماجرا شقّ سومی هم داشته باشد و آن گونه که از مجموعه ملاقات های انجام شده با حضرت برداشت می شود، ظاهراً تنظیم کننده این دیدارها خداوند متعال است.

کسانی که بنا بر مشیت الهی قرار است ملاقات، رزق و روزی آنها بشود، گویا نوعی عصمت خدایی به آنها مرحمت می شده و از قرارگرفتن در مسیر گناه های بزرگ، با لطف و عنایت الهی خاصّی محافظت می شده اند؛ حتّی بالأخره در برخی موارد ظاهراً از نسل های قبل کنترل می شده اند. بارها عرض کرده ام که حضرت بقیهالله، روحی له الفداء زندگی خودشان را می کنند و تنها انس و توجّهشان به خداوند متعال است. خداوند افراد را در مسیر آن حضرت قرار می دهد. به خاطر همین، حتّی یک ثانیه ملاقات با حضرت ارزشمند است و شخص دیدارکننده ارزش فوق العادّه ای پیدا می کند؛ ولی باید توجّه داشته باشیم شخصی که قرار است چنین رزق و نصیبی داشته باشد، پیش از آن در وجودش آتشی مشتعل شده است. این آتش عشق هم ثمره سعی, تلاش و مراقبت بسیار است. بعد از اینکه آتش عشق روشن شد و شعله اش در درونش فروزان گشت، آن قدر ادامه پیدا می کند تا وابستگی ها، تعلّقات و خلاصه غیر محبوب را می سوزاند و موانع برطرف می شود. در حقیقت شخصی که رزق ملاقات دارد, یکپارچه آماده و مستعدّ ملاقات می شود و هیچ چیز در ذهن او نیست و غیر از حضرت و عشق به ایشان میل دیگر ندارد.

چندی پیش در خدمت آیت الله بهجت(ره) بودیم. ایشان از مدّاحان گله می کردند که فقط به جنبه عشق بازی لفظی با حضرت بقیهالله(ع) می پردازند. می گفتند باید به زاویه معرفتی و معرفی حضرت هم پرداخت؛ برای نمونه آیا اصلاً توجّه داریم آنچه می گوییم پیش از آنکه به شمای مخاطب برسد، حضرت بقیهالله(ع) به آن دانا هستند و مطلب به سمع ایشان می رسد؟ آیا ما امامان خود را با چنین احاطه شهودی شناخته ایم که در همه مجالس و محافل احاطه و حضور دارند؟ مسلّماً اگر ما حضرت را این گونه ببینیم، نحوه عمل و رفتارمان عوض می شود.

دیداری که در مرتبه عشق باشد و ابعاد و زوایای اضافی شخص سوخته باشد، به ندرت حتّی نصیب اولیای الهی و کمّلین (انسان های کمال یافته) شده است. بنابراین موضوع ملاقات با حضرت, اصلاً چیزی نیست که بتوان درباره آن زبان به شعار گشود. البتّه نباید فراموش کنیم هر چند برنامه دیدار با حضرت را خداوند متعال تنظیم می کند، ولی در عین حال قلب مقدّس حضرت هم آینه تمام نمای اراده حق تعالی است و ایشان آنچه را خداوند اراده کرده, اراده خواهند نمود. این اراده هم مسبوق به آن است که شخص، یکپارچه خواهان و راغب شده باشد. آنهایی این اراده الهی شامل حالشان شده که خیلی سوخته اند و اشک اشتیاق، ریخته و افکار موهوم را کنار گذاشته اند و تنها فکر و ذکر آنها، اتّصال با ولی وقت و قطب عالم امکان بوده است.

نقش اشخاص در دستیابی به این توفیق چقدر است و آیا می توان احتمال وقوع این رخداد بزرگ را برای خود زیاد کرد؟

حجّت الاسلام و المسلمین آقا تهرانی: دیدار، شرایط خاصّی را می طلبد. عموم کسانی که مشرّف شده اند، در تنگناها بوده اند. اگر کسی بتواند واقعاً خودسازی کند و قریب الافق شود, در مسیر امام(ع) قرار می گیرد. مرحوم سیدمرتضی(ره) در این باره بحثی دارد. او می گوید: مخفی بودن امام(ره)، ناشی از جور ظالمان است که به دنبال شهید کردن ایشان بوده اند. اگر ما این مشکل را پیش رو نداشته باشیم غیبت فلسفه اش را از دست می دهد. برای دیدار، باید قابلیت شخصی و توفیق الهی، با هم جمع شوند.

حجّت الاسلام و المسلمین حائری قزوینی: از توضیحات قبلی مشخّص شد که تقوا, فضیلت و پرهیز از گناه و معصیت و همچنین تهذیب نفس و اهتمام به اذکار و دستورات که در کتاب های خاص آمده, مداومت بر «دعای عهد» و مستحبّات پنج گانه آن، إن شاءالله زمینه را برای تشرّف مهیا می کند.

حجت الاسلام و المسلمین مهدی پور: مسلّماً افراد، نقش زیادی در این باره دارند. هر چند گفتیم کسی نمی تواند ادّعا کند چنین باب توفیقی برای او باز است، ولی این طور هم نیست که تلاش افراد بی تأثیر باشد.

اوّلین راهی که باید در این باره پی گرفت، تقوا و ترک گناه است؛ چون تنها راه وصال، تقوا است و تنها مانع راه, گناه. هنگامی که احمدبن اسحاق به خدمت امام حسن عسکری(ع) شرفیاب می شود و امام(ع)، فرزند برومند خویش را به او می نمایانند، به او می فرمایند:

«اگر این نبود که نزد خداوند و حجّت های او عزیزی, هرگز فرزندم را به تو نشان نمی دادم.»

اگر کسی می خواهد به خدمت آقا بقیهالله(ع) برسد و توفیق تشرّف را پیدا نماید، باید کاری کند که نزد خداوند به کرامت, عزّت و شرافت برسد. «قرآن» راه به دست آوردن اینها را چنین بیان فرموده که:

«إِنَّ أَکرَمَکمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقیکم؛

همانا گرامی ترین شما نزد خداوند, باتقواترین شماست.»

در توقیع حضرت خطاب به شیخ مفید(ره) آمده:

«اگر نبود آنچه از دوستان به ما می رسد (؛یعنی گناهان آنها) که ما آن را از ایشان توقّع نداریم، یمن دیدار ما از آنان به تأخیر نمی افتاد.»

یعنی ممکن است زمان فرج کلّی و ظهور نرسیده باشد؛ ولی کسی که هر شب تا سحر، «یابن الحسن یابن الحسن» می گوید؛ موفّق شود نیم رخی از آن حجّت خدا را تماشا نماید؛

راه دوم، حضور در اماکن خاص مثل حضور در «عرفات» در روز عرفه است. علی بن مهزیار بیست بار از «اهواز» به «مکه» مشرّف شد و در نهایت هم به خدمت حضرت شرفیاب گشت. چهل شب چهارشنبه در مسجد سهله و جمکران بیتوته کردن نیز در این مسیر مؤثّر است و می تواند انسان را پیش ببرد.

و بالأخره باید توسّل و تضرّع کرد. چهل روز «زیارت عاشورا» ممکن است برای انسان چنان توفیقی را فراهم آورد؛

از همه اینها مهم تر, احساس اضطرار است. اگر کسی احساس کند مشکلش را کسی، جز آقا بقیهالله(ع) نمی تواند حل کند و با این احساس اضطرار و انقطاع کامل به در خانه ایشان برود، احتمال به دست آوردن توفیق برای او بسیار زیاد است؛ حال چه مسلمان و شیعه باشد، چه پیرو دیگر ادیان و مذاهب.

حجّت الاسلام و المسلمین ناصری: مقدّمات لازم برای پیدا کردن شرف دیدار دو دسته است: قریب و بعید؛ اوّلین مطلبی که باید مدّ نظر داشته باشیم این است که میان امیرالمؤمنین(ع) و حضرت بقیهالله(ع) فرقی نیست. کسانی می توانستند از امیرالمؤمنین(ع) بهره ببرند که اهل شده باشند؛ مثلاً پسر نوح که نااهل شده بود، او را به کشتی راه ندادند. مسلّماً کسانی که مسائل شرعی را مراعات نمی کنند، از این کشتی بیرون هستند.

اوّل باید به انجام همه واجبات و ترک همه محرمات و دوری از لقمه ناپاک مقید شد و تا حدّ ممکن مستحبّات را انجام داد و نمازها را در اوّل وقت به جا آورد. بعد از اینکه به واسطه تقید به این امور، شمعی برای محبّت و تشرّف به خدمت حضرت درون انسان روشن شد، باید هر لحظه شعله آن را بیشتر و آن را بر افروخته تر کرد. بعضی از بزرگان توصیه می کردند که در فراق حضرت بسیار گریه کنید؛ چون گریه برای ایشان توفیق انسان را زیاد می کند. ارتباط با قرآن، هم برکات بسیاری دارد و هم موانع را به سرعت برطرف می کند و مایه نزدیکی بیشتر با حضرت می شود.

گریه بر مصائب سیدالشّهدا(ع) انسان را طلایی و مستحقّ اتّصال با مرکز و کانون نور می کند. گریه بر ایشان خیلی زود انسان را پاک کرده و بر نصیب فرد از شرف ملاقات می افزاید. به هر حال کسی که می خواهد به خدمت حضرت شرفیاب بشود، باید با ایشان حال مشترکی هم داشته باشد. وقتی خود آن حضرت در «زیارت ناحیه مقدّسه» خطاب به جدّ بزرگوارشان فرمودند: «ای جدّ بزرگوارم! هر صبح و شام برای شما می گریم»، چه خوب است منتظران ایشان هم هر صبح و شام، توسّلی به حضرت سیدالشّهدا(ع) داشته باشند. خود این می تواند نقطه مشترکی باشد که فرد را به حضرت بقیهالله(ع) نزدیک کند و او را مورد توجّه و نظر خاصّ ایشان قرار دهد؛ به علاوه چون معمولاً در چنین اوقاتی برای انسان حال دعا و توسّل پیش می آید، اگر با آن چشم گریان بر مصائب امام حسین(ع) دستانش را به دعا و توسّل بردارد و از خداوند دیدار با حضرت بقیهالله، ارواحنا فداه، را طلب کنند، او را بی نصیب نخواهند گذاشت. آیت الله بهجت(ره) از استادشان مرحوم آیت الله قاضی(ره) نقل می کردند که گفته بود: هرکس مدّتی به نماز اوّل وقت ملزم شود و نسبت به آن ثبات قدم داشته باشد، اگر دستش را به دعا بلند کرد و دعایش مستجاب نشد، مرا نفرین کند. به عبارت دیگر ایشان به تبعیت از استادشان معتقد است یکی از راه هایی که باعث می شود دعایمان مستجاب شده، توفیق تشرّف به خدمت حضرت بقیهالله، ارواحنا فداه، را بیابیم، همین تقید به نماز اوّل وقت است.

لطفاً یکی از تشرّفاتی را که بیش از دیگر تشرّفات در خاطرتان نقش بسته و آنها را تحت تأثیر قرار داده است، برای ما نقل کنید.

حجّت الاسلام و المسلمین آقا تهرانی: بعضی ها واقعاً نسبت به حضرت توجّه ویژه ای داشته اند. البتّه اگر ما خودمان چنین حال و روحیه ای نداریم، بهتر است از توصیه های مرحوم امام خمینی(ره) تبعیت کنیم و حدّاقل، حالات دیگران را انکار و تکذیب نکنیم. هرجا ما دلیل قاطعی برای رد کردن نداشتیم، بهتر است سکوت کنیم. کم نبوده اند آنهایی که توفیق دیدار حضرت نصیبشان شده، ولی اهل حرف زدن و آشکار کردن