پاورپوینت کامل مرگ در سکوت ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مرگ در سکوت ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مرگ در سکوت ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مرگ در سکوت ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

خواندن تاریخ، به تشریح و تبیین سنّت های ثابت و تکرارشونده موجود در میانه هستی برمی گردد تا همگان بدانند با تماشای خود در آیینه همه اقوام و تمدّن های گذشته، می توانند شاهد نتایج اعمال و پیامد های حتمی فراروی خود باشند.

هر مسافری که با هواپیما به باند فرودگاه «جدّه» نزدیک می شود، از پنجره به تماشای فوّاره بلندی می نشیند که از میانه دریا تا ارتفاع زیادی خودش را بالا کشیده و منظره چشم نوازی را پدید آورده است. در جای جای جهان و از جمله در میهن خودمان هم، چنین فوّاره هایی را می توان دید؛ امّا همه فوّاره ها در برگشت وسقوط شبیه همند. به قول معروف: فوّاره چون بلند شود، سرنگون شود.

سقوط، روزی مقدّر همه فوّاره هاست؛ در هر دریاچه و هر سرزمینی که باشد و هرقدر هم قد بکشد، با پشت سر گذاردن نقطه اوجش، سقوط می کند؛ مثل خورشید و ماه، مثل عمر ما؛ همه تا جایی قد می کشند. اگر غیر این بود، شب از روز، بلندی از پستی، زمستان از بهار و عزّت از ذلّت بازشناخته نمی شد.

فراز و فرود، سنّت و قاعده ثابتی است که همه آمد وشدهای جزیی و کلّی را تفسیر می کند؛ حتّی آمد و شد اقوام، برکشیده شدن تمدّن ها و فرود ناگزیر فرهنگ هایی که روزی گمان می رفت روی افول و غروب را نخواهند دید.

به بیان قرآن کریم: «لِکلِّ أُمَّهٍ أَجَلٌ إِذا جاءَ أَجَلُهُمْ فَلا یسْتَأْخِرُونَ ساعَهً وَ لا یسْتَقْدِمُون؛ ۱

برای هر قوم و امّتی اجلی است؛ آنگاه که اجلشان فرا رسد، نه می توانند آن را به تأخیر بیندازند و نه می توانند آن را جلو بیندازند.»

عامل و باعث برگشت و سقوط در حرکت و جنبش فوّاره تعبیه شده است. هیچ جنبنده ای راه خلاصی از آن ندارد. همه در ظرف و ظرفیّت معیّنی در تقدیر تعریف شده ای برکشیده شده و دیگربار برگشت می کنند. هیچ فوّاره اعتلاجویی قادر به خروج از ظرف و ظرفیّت تقدیرشده خود نیست. همه، در منتهاالیه فراز و بلندی برمی گردند. همه آنچه در عالم امکان، سیری و سفری دارد، در تقدیر معیّنی سیر می کند. نمی توان موجوی در عالم ممکنات سراغ گرفت که ماندگاری الی الأبد داشته باشد یا آنکه تا الی الأبد روی به بلندا و ارتفاع داشته باشد.

نقص و ضعف، حتّی به قدر خَردلی و ذرّه المثقالی، در ظرف و ظرفیّت معیّنی، موجودات را به تجربه افول و سقوط وا می دارد. از این رو فرمودند:

«کلُّ شَی ءٍ هالِک إِلاَّ وَجْهَهُ لَهُ الْحُکمُ وَ إِلَیهِ تُرْجَعُون؛ ۲

…خدایی جز او نیست؛ جز ذات او همه چیز نابود شونده اند. فرمان از آن اوست و به سوی او بازگردانده می شوید.»

در آیه ای دیگر فرمودند:

«کلُّ مَنْ عَلَیها فان وَ یبْقی وَجْهُ رَبِّک ذُو الْجَلالِ وَ الْإِکرام؛ ۳

هرچه برگرده زمین است، نابود می شود. تنها ذات پروردگار می ماند؛ چون او دارای صفات جلال و جمال است.»

هرچه نقصان و ضعف بیشتر باشد، بر سرعت فنا و هلاکت افزوده تر می گردد. در چشم برهم زدنی، همه آنچه و همه آنکه گمان می کرد که می ماند، نابود می شود تا دانسته شود:

که یکی هست و هیچ نیست جز او

وَحدَهُ لا الَه الّا هوَ

هرچیز به جای خویش نیکوست

در تعریف، ظلم را خروج شی ء از جایگاه اصلی گفته اند و در مقابل، قرار و استقرار هر شی ء در موقعیّت وضع شده، اصلی و اعتدالی را عدل بیان کرده اند. چنان که نوشته اند:

ظلم در لغت، به معنی وضع شیء در غیر موضع خود است ۴ و برخی در معنای عدل نوشته اند: هرچیزی را در جای خود نهادن یا هرکاری را به وجه شایسته انجام دادن است.۵

هر شیء و هر شخصی از وضعیّت اعتدالی خارج شود، مستعدّ سقوط، فروپاشی و نابودی می شود. در حقیقت، در موضع و موقعیّت لغزندگی و تمایل به این سو و آن سو، از مدار عزّت و خلل ناپذیری خارج و نگونساری را به تجربه می نشیند. در مقابل، وقتی همه اجزای تشکیل دهنده شی ء در تعادل و تناسب تمام، بی هیچ آشفتگی و ظلم و جابه جایی به سر برند، می مانند.

بحران و بیماری هم که موجب فساد اجزا و اعضا می شود، جز بی تعادلی نیست؛ چنان که دارو و درمان نیز، وظیفه ای جز برگرداندن اجزا و اخلاط به موقعیّت اعتدالی و تناسب ندارند.

خداوند متعال، در بیان راز فروپاشی آبادی ها و اقوام، همه چیز را معطوف به ستم و خروج از موقعیّت اعتدالی معرفی کرده و می فرماید:

«وَ کمْ مِنْ قَرْیهٍ أَهْلَکناها فَجاءَها بَأْسُنا بَیاتاً أَوْ هُمْ قائِلُون فَما کانَ دَعْواهُمْ إِذْ جاءَهُمْ بَأْسُنا إِلاَّ أَنْ قالُوا إِنَّا کنَّا ظالِمین؛ ۶

و چه بسیار آبادی هایی که ما آنها را هلاک کردیم و عذاب ما در دل شب یا هنگام خواب نیمروز به نزد آنان بیاید. ادّعای آنان، زمانی که با عذاب مواجه شدند، جز این نبود که گفتند: ما ستمکار بودیم.»

خداوند کریم، هلاکت اقوام و نابودی آبادی ها را به خود نسبت می دهد؛ در حالی که آنان خود مرتکب ستم و فساد و مستحقّ عذاب شده بودند.

همه هستی، مطابق سنّتی ثابت بر هزاران هزار مدارِ تعریف شده در حرکت است. ماندگاری و سقوط از مواضع تعریف شده برای هریک از هزاران هزار میلیارد آفریده بزرگ و کوچک، در گرو همین سنن و قواعد تعریف شده و مقدّر خداوند علیم است. آنگاه که بشر، خلاف قواعد و سنّت ها، بنا براین ظلم و فساد می گذارد، با خارج شدن از مدار تعریف شده و خارج کردن آفریده ها از مسیر سنن جاریّه و حق، استعداد و زمینه فروپاشی و سقوط را برای خود و دیگران فراهم می کند. حسب همان سنّت های جعل و تعریف شده خداوند حکیم نیز، جملگی بحران و فروپاشی را تجربه می کنند. از این روست که خداوند هلاکت آنان را به خود و به عبارتی سنّت های مقرّر و مقدّر شده خود، نسبت می دهد.

دوام و بقای آبادی ها و قریه ها، در گرو دوام و بقا و حفاظت قواعد نگهبان و نگه دارنده است و ظلم در طبیعت خود، همه دیواره های محافظ و نگه دارنده را از بین می برد؛ چنان که خداوند فرمودند:

«وَ کمْ قَصَمْنا مِنْ قَرْیهٍ کانَتْ ظالِمَهً وَ أَنْشَأْنا بَعْدَها قَوْماً آخَرین؛ ۷

چه بسیار آبادی هایی که ستمکار بودند، ما آنها را هلاک کردیم و پس از ایشان