پاورپوینت کامل حسین(ع) ذبیح اعــــظم ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حسین(ع) ذبیح اعــــظم ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حسین(ع) ذبیح اعــــظم ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حسین(ع) ذبیح اعــــظم ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

هنگامی که عزم و اراده ابراهیم(ع) بر این قرار گرفت که فرزندش را ذبح کند، خداوند متعال به جای او ذبح عظیمی را قرار داد و آن کبش املح؛ قوچ سفیدی که سیاهی نیز داشت و چهل سال در بهشت چریده بود و از رحم بیرون نیامده بود و خدا آن را با دستور «کن» آفرید تا فدای اسماعیل کند.

خداوند سبحان از میان خلقش، پیامبران و اولیایی برگزید و از میان آن خوبان تاریخ و بندگان، صالحش، قربانیان و ذبیح هایی برای خود انتخاب کرد؛ به شهادت سخنان اهل عصمت(ع) حضرت یحیی(ع) فرزند زکریا(ع) و حضرت اسماعیل(ع) فرزند ابراهیم(ع) و عبدالله بن عبدالمطلب(ع) پدر خاتم پیامبران(ص) و اباعبدالله حسین بن علی(ع) از جمله این ذبیحان هستند؛ لیکن از میان این قربانیان خدا، بریده شدن سر، تنها برای حضرت یحیی و حسین بن علی(ع) مقدّر شد و آسمان نیز تنها بر این دو ذبیح، چهل روز گریست؛ امّا بریده شدن سر حجّت خدا و سیّد و سالار شهیدان و سرور جوانان اهل بهشت، حسین بن علی(ع) با لب هایی خشکیده و عطشان، از چنان عظمتی برخوردار است که حتّی قبل از وقوع، پیامبران و اوصیای پیشین را در ماتم خود نشانده است و پس از وقوع شهادتش نیز تا قیامت، اشک را بر دیدگان همه ائمّه(ع) و مؤمنان و آزادگان جهان و دوست داران آن حضرت، جاری ساخته است، تا آنجا که ولیّ عصر، حضرت مهدی موعود(عج) نیز در مصیبت جدّش مدام اشک می ریزد و می فرماید: یا جدّاه! در مصیبت تو، صبح و شام ندبه می کنم و به جای اشک خون می گریم؛ «فَلَأَنْدُبَنَّکَ، صَبَاحاً وَ مَسَاءً وَ لَأَبْکِینَّ عَلَیکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَما»

در متون دینی آمده است که اسماعیل(ع) و عبدالله(ع) اگر چه تا پای قربانی شدن پیش رفتند، لیکن به حکم حکمت پروردگار پیش از تحقّق ذبح، قربانی قبول افتاد و گوسفندی بهشتی به جای اسماعیل(ع) و، صد شتر به جای عبدالله فدا شدند. از جمله حکمت های عدم تحقّق این دو ذبح، به خواست پروردگار منّان آن بود که این دو بزرگوار حامل نور خدا و سراج منیر عالم حق و حقیقت، یعنی محمّد و آل محمّد(ص) بودند؛ علاوه بر احادیثی که به این حکمت دلالت دارند، پیامبر اکرم(ص) نیز فرموده است:

«أَنَا ابْنُ الذَّبِیحَینِ؛

من فرزند دو ذبیح هستم»؛ از امام رضا(ع) سؤال شده که این دو ذبیح کیانند؟ حضرت فرمود: «مقصود از آن دو ذبیح، اسماعیل بن ابراهیم خلیل و عبدالله بن عبدالمطّلب است.»

داستان ذبح حضرت اسماعیل(ع) در «قرآن کریم» طی آیات تا از «سوره، صافات» گزارش شده و در انتها، آیه شریفه «وَ فَدَیناهُ بِذِبْحٍ عَظیم» به این نکته اشاره فرموده است که به جای اسماعیل(ع) خداوند متعال ذبح عظیم قرار داد تا او در راه خدا کشته شود و اسماعیل(ع) از قربانی شدن، رهایی یابد. بسیاری می پندارند که منظور از ذبح عظیم، گوسفندی است که به جای اسماعیل(ع) ذبح شد، امّا به نظر می رسد این نکته اگر چه، صحیح است، لیکن همه حقیقت نیست. در این نوشتار ابتدا نگاهی به داستان ذبح اسماعیل(ع) و سپس وجوه مختلفی که درباره ذبح عظیم است، خواهیم داشت.

ذبح اسماعیل

خداوند متعال ابراهیم(ع) را بارها و بارها آزمود؛ «وَ إِذِ ابْتَلی إِبْراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُن»؛ شکستن بت ها، فتنه نمرود و افکندن ابراهیم(ع) به آتش، مواجهه با خورشید و ستاره پرستان، هجرت دادن هاجر و اسماعیل(ع) به مکّه، ذبح اسماعیل و. …، از جمله این آزمایش ها است و چون از همه آزمایش های الهی سرفراز بیرون آمد، مقام امامت را به او عطا فرمود؛ «قالَ إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماما». ماجرای برخی از این آزمایش ها در «سوره، صافات»، آیات تا بیان شده است؛ از جمله اینکه حضرت ابراهیم(ع) پس از آنکه از شکستن بت ها و فتنه نمرود و آتش او سالم و سربلند بیرون آمد، از خدا فرزندی، صالح درخواست نمود؛ «رَبِّ هَبْ لی مِنَ الصَّالِحینَ» و خداوند او را به جوانی بردبار نوید داد؛

«فَبَشَّرْناهُ بِغُلامٍ حَلیمٍ».

در تفسیر این آیه شریفه و اینکه مقصود از ذبیح یعنی«غُلامٍ حَلیمٍ» کیست، میان علمای اهل سنّت و شیعه اختلاف نظر وجود دارد؛ رأی مشهور میان عالمان شیعه همواره آن بوده که ذبیح اسماعیل(ع) است، لیکن بسیاری از اهل سنّت اسحاق(ع) را ذبیح دانسته اند.روایت های وارد شده از اهل بیت(ع) همه تصریح دارند بر اینکه ذبیح، اسماعیل(ع) بوده است.

از امام، صادق(ع) سؤال شد؛ ذبیح چه کسی بوده است؟ حضرت فرمود: اسماعیل(ع)؛ زیرا خداوند عزّوجلّ ابتدا قصّه ذبح را نقل کرده و آنگاه به تولّد اسحاق(ع) بشارت داده و فرموده:

«وَ بَشَّرْناهُ بِإِسْحاقَ نَبِیا مِنَ الصَّالِحین».

این استدلال از امام رضا(ع) نیز نقل شده است. و در روایت دیگری، داوود بن کثیر علاوه بر آن سؤال، پرسید کدامیک بزرگ ترند؟ حضرت به تفصیل پاسخ دادند که ذبیح اسماعیل(ع) بوده و بین نوید خدا به تولد اسماعیل و نوید به اسحاق، پنج سال فاصله است و در پایان حضرت به همان استدلال از قرآن تمسک کرده و فرمودند:

«هر کس گمان کند اسحاق بزرگتر از اسماعیل است، اخبار قرآن در باره آن دو را تکذیب کرده است.»

مفسّران نیز به این استدلال تمسّک جسته و آن را ظاهر آیات سوره، صافات دانسته اند.

به لحاظ وقایع تاریخی و اخبار دیگر کتب آسمانی نیز مسئله قابل اثبات است. در این زمینه، علّامه طباطبایی در «المیزان» گفته است:

مسئله نقل دادن هاجر به سرزمین تهامه که همان سرزمین مکّه است، و بنا کردن خانه کعبه در آنجا و تشریع احکام حج که همه آن و مخصوصاً طواف، سعی و قربانی آن، حاکی از گرفتاری ها و محنت های هاجر و فرزندش در راه خدا است، همه مؤیّد آنند که ذبیح نام برده اسماعیل بوده است، نه اسحاق.

«انجیل برنابا» هم یهود را به همین اشتباه ملامت کرده و در فصل چهل و چهار چنین گفته است:

خداوند با ابراهیم(ع) سخن گفت و فرمود: اوّلین فرزندت، اسماعیل را بگیر و از این کوه بالا برده او را به عنوان قربانی و پیشکش ذبح کن. و اگر ذبیح ابراهیم(ع) اسحاق بود، انجیل او را یگانه و اوّلین فرزند ابراهیم(ع) نمی خواند، برای اینکه وقتی اسحاق به دنیا آمد، اسماعیل(ع) کودکی هفت ساله بود.»

در هر، صورت، پس از مدّتی ابراهیم(ع) خوابی را که از آن، مأموریت ذبح فرزندش را دریافته بود، با وی در میان گذاشت و اسماعیل(ع) نیز پذیرفت و پدر را به اجرای فرمان خداوند تشویق نمود؛

«قالَ یا أَبَتِ افْعَلْ ما تُؤْمَرُ سَتَجِدُنی إِنْ شاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرینَ».

وقتی هر دو آماده انجام این دستور شدند و به نقل روایات متعددی، شیطان را که تلاش می کرد مانع اجرای این امر الهی گردد، ناکام گذاردند، ابراهیم(ع) مشغول ذبح شد؛ ولی خداوند متعال ابراهیم را ندا داد:

«ای ابراهیم! آن رؤیا را تحقّق بخشیدی(و به مأموریت خود عمل کردی) ما این گونه، نیکوکاران را جزا می دهیم، این مسلّماً همان امتحان آشکار است، ما ذبح عظیمی را فدای او کردیم؛ إِنَّ هذا لَهُوَ الْبَلاءُ الْمُبینُ، وَ فَدَیناهُ بِذِبْحٍ عَظیم»

معنای فدا و وجود ذبح عظیم

در معنای «فداء» مرحوم طبرسی در «مجمع البیان» گفته است:

«چیزی را گویند که به جای چیز دیگری قرار داده شود که از چیز اوّل، ضرر برطرف شود… مانند اسیری که مقابل چیزی فدیه و آزاد شود»

و در تفسیر «نمونه» نیز آمده است: «فدینا» از ماده «فدا»، در اصل به معنی قرار دادن چیزی به عنوان بلاگردان و دفع ضرر از شخص یا چیز دیگر است؛ لذا مالی را که برای آزاد کردن اسیر می دهند «فدیه» می گویند، و نیز کفارهای را که بعضی از بیماران به جای روزه می دهند به این نام نامیده می شود.

فداء و مشتقّات آن بار در قرآن کریم آمده و همه به همان معناست. لذا قرآن کریم از چیزی که به جای حضرت اسماعیل(ع) ذبح شد، به عنوان «ذبح عظیم» یاد کرده است، امّا چه چیز به جای اسماعیل(ع) قربانی خدا شد و ذبح عظیم نام گرفت! امام رضا(ع) فرمودند:

«هنگامی که عزم و اراده ابراهیم(ع) بر این قرار گرفت که فرزندش را ذبح کند، خداوند متعال به جای او ذبح عظیمی را قرار داد و آن کبش املح؛ قوچ سفیدی که سیاهی نیز داشت و چهل سال در بهشت چریده بود و از رحم بیرون نیامده بود و خدا آن را با دستور «کن» آفرید تا فدای اسماعیل کند.»