پاورپوینت کامل رویکردها و عملکردهای آخرالزّمانی ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رویکردها و عملکردهای آخرالزّمانی ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رویکردها و عملکردهای آخرالزّمانی ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رویکردها و عملکردهای آخرالزّمانی ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

گروه سوم نیز به شکلی منطقی با نشانه های ظهور برخورد کردند و به دقّت نشانه ها را زیر نظر قرار دادند و هر جا تناقضی یافتند آن را توجیه نکردند. برای مثال اینان ابومسلم سیاهپوش و صاحب پرچم سیاه را سیّد خراسانی ندانستند و گمراه نشدند؛ زیرا خصوصیّات ابومسلم با اکثر نشانه های سیّد خراسانی مطابقت نداشته است.

از هنگامی که پیامبر عظیم الشّان ما(ص) مسئله ظهور منجی آخرالزّمان را مطرح کردند, ذهن مسلمانان همواره با مسئله ظهور منجی عجین بوده است. این امر به حدّی در ذهن مسلمانان تثبیت گشته بود که بارها قیام هایی از جانب مدّعیان دروغین واقع شد. این مدّعیان حتّی در احادیث نیز دخل و تصرّف کرده و تناقض هایی را که بین سخنان آنان و احادیث پیامبر(ص) وجود داشت نیز به نحوی توجیه می کردند. تعدادی از این قیام ها حتّی قبل از تولّد حضرت مهدی(ع) به وقوع پیوستند که از آن جمله می توانیم به قیام محمّد بن عبدالله بن حسن بن حسن مجتبی(ع) اشاره کرد که حتّی در بین پیروان خود ملقّب به نفس زکیّه بوده و بعد از مدّتی ادّعای مهدویّت نمود. از دیگر افراد، مهدی عبّاسی از خلفای بنی عبّاس است که داعیه مهدویّت نمود و حتّی در تأیید او احادیث جعلی از پیامبر اکرم(ص) ارائه شدند که در آنها پیامبر(ص) نسب مهدی موعود را از عموی خود، عبّاس می دانند!!! فضاحت این کار تا بدان حد بالا بود که سیوطی عالم مشهور اهل سنّت نیز به صراحت آنها را جعلی دانسته است. به جز مسئله ظهور, نشانه های ظهور نیز در طول تاریخ، بارها آلت دست اهداف سیاسی گروه های قدرت طلب واقع شده اند که از آن جمله می توان به قیام ابومسلم خراسانی از «خراسان» با پرچم های سیاه اشاره کرد که نهایتاً این حیله در جهت خدمت به بنی عبّاس به کار گرفته شد و سرانجام آن سقوط بنی امیّه و حکومت بنی عبّاس بود. گه گاه سوء استفاده از نشانه ها تا بدانجا پیش رفته بود که حتّی نشانه های منفی، مانند خروج سفیانی نیز مورد توجّه واقع شد؛ چنان که کسی از حکّام اموی به نام عثمان با ادّعای اینکه سفیانی است از «عراق» قیام نموده و از دیدگاه جبرگرای مسلمانان آن زمان سوء استفاده کرده و با این عنوان که وی مقدّمه ساز ظهور است و دیگران چاره ای جز تحمّل وی به عنوان مقدّمه ساز ظهور ندارند، در عراق به تاخت و تاز پرداخته است. در قرون اخیر نیز وقایع مشابه مانند ادّعای صفویان مبنی بر اینکه سیّد خراسانی ممکن است از بین آنها برخیزد یا مهم تر از آن، ادّعای بابیّت و بهائیّت در قرن گذشته, نشان از تأثیرگذاری فرهنگ مهدوی بر تحرّکات سیاسی دارد. موارد یاد شده و مشابه، در طول تاریخ بارها به وقوع پیوسته اند و مسلمانان، به خصوص شیعیان با کوچک ترین شباهتی که بین مدّعیان و احادیث می یافتند, در بسیاری از مواقع فریب می خوردند و از آنجا که در اکثر مواقع تحت ظلم می زیستند, به امید آینده درخشانی که در قرآن وعده داده شده بود، این مدّعیان را همراهی کرده که کشته می شدند یا بعد از پیروزی با کشف اینکه مدّعی, مهدی موعود نبوده است، دچار سرخوردگی و یأس می شده اند. این مسائل باعث شد که در قرن اخیر برخورد مذهبی ها با مسئله ظهور به سه شکل باشد:

۱. عدّه ای کماکان همانند گذشتگان هر واقعه مشابه با روایات را به عنوان نشانه ظهور می پذیرفتند و آن بخش از روایات را که با وقایع زمان آنها تناسب نداشت, به نحوی توجیه می کردند که در پایان با عدم ظهور امام, یأس و سرخوردگی و سست شدن اعتقاد آنان به مهدویّت را در پی داشت؛

۲. عدّه ای نیز با نگاه به گذشتگان و مشاهده اشتباه آنان در همراهی با مدّعیان, از مطالعه نشانه های ظهور سر باز زدند و پرداختن به نشانه ها را گمراه کننده دانستند و این طور پنداشتند که همیشه تشخیص نشانه های ظهور با اشتباه همراه است. آنان در تأیید دیدگاه خود، این حدیث معصومان(ع) را که «تعیین کنندگان زمان ظهور دروغگویند» را ارائه کردند و اظهار داشتند که اصولاً نباید به نشانه های ظهور پرداخت؛ زیرا امامان ما را از تعیین وقت ظهور نهی کرده اند؛

۳. گروه سوم نیز به شکلی منطقی با نشانه های ظهور برخورد کردند و به دقّت نشانه ها را زیر