پاورپوینت کامل مهدویت و جریان های فرهنگی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مهدویت و جریان های فرهنگی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مهدویت و جریان های فرهنگی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مهدویت و جریان های فرهنگی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

مطلب حاضر گفتاری است از حجّت الاسلام و المسلمین سیّد محمّد مهدی میرباقری که در جمع اعضای «جامعه اسلامی مهندسان تهران» حول اندیشه مهدویّت و الزامات و موانع آن ایراد شده است. ایشان با طرح دامنه بحث اندیشه مهدویّت از انبیای عظام تا برپایی دولت حضرت مهدی(ع) در پایان تاریخ و لوازم آن در دوره جمهوری اسلامی ایران را موضوع کلام خود قرار داده و پس از جریان شناسی گرایش های مهدوی در جامعه کنونی، به تعدادی از شبهات مطرح شده، پاسخ گفته اند.

بخش اوّل این مطلب در شماره قبلی مجله موعود چاپ شده، در این شماره ادامه مطلب را حضور خوانندگان محترم تقدیم می کنیم.

۳. آسیب ها و موانع اندیشه مهدویّت

پرسش دیگر این است: موانعی که بر سر راه تحقّق اندیشه مهدویّت قرار دارند، چیست؟ چه آسیب هایی بنای این اندیشه را تهدید می کنند؟ انحراف های فکری و عقیدتی که ممکن است در ادامه این مسیر، حتّی در درون جامعه شیعه، به وجود آیند و مانع حرکت صحیح و مستقیم به سمت عصر ظهور شوند، چیست؟

در یک بیان کلّی چنین به نظر می رسد که سه دسته انحراف، می تواند تهدید کننده جریان مهدویّت در جامه شیعه باشد که هر سه نگران کننده اند؛ در ادامه، به ترتیب اهمّیت به آنها اشاره می شود:

۱ ـ ۳. جریان سکولاریسم و شکل گیری مدرنیته اخلاقی؛ خطرناک انحراف از اندیشه مهدویّت

سکولاریسم، مهم ترین انحرافی است که ممکن است نسبت به اصل مهدویّت در جامعه شکل گیرد؛ همچنین، این اندیشه، مهم ترین خطری است که ظرفیت تهدید جریان رو به جلو جامعه شیعه و نهضت های بیداری پیرامونی اش را داراست.

پیش تر گفتیم که بر اساس فلسفه تاریخ شیعه اندیشه مهدویّت یک جریان تاریخی است و از ابتدای بعثت انبیا، موضوع رسالت ایشان بوده است. آینده تاریخ نیز، از آنِ این جریان است و حکومت امام عصر(عج) در پایان تاریخ شکل خواهد گرفت و از بستر برپایی دولت عصر ظهور، عالم به تقرّب الهی دست خواهد یافت تا نفوس بشر طعم حقیقی بندگی را بچشد و حقیقت جامعه ایمانی و توحید را درک کند.

کلان ترین جریانی هم که از ابتدای تاریخ در مقابل برپایی حکومت حضرت قد علم کرده است و با مصادیق گوناگون، برپایی دولت عصر ظهور را تهدید می کند، جریان دستگاه ابلیس است. اگر دستگاه ابلیس در زمان امیرالمؤمنین(ع) با سر کار آوردن دولت سقیفه، حجاب پیچیده ای را بر سر راه تعالی انسان ها ایجاد کرد، همین جریان در دوره دیگری از تاریخ، با عنوان عصر روشن گری، رنسانس را رقم زده است تا حرکت مستمر و تاریخی انبیا را به روش دیگری به مخاطره اندازد و دین و ارزش های الهی را به انزوا بکشاند. در قرون اخیر، جریان دیگری که سنگین تر و پیچیده تر از جریان رنسانس، در برابر برپایی دولت حضرت شکل بگیرد، نداشته ایم. رنسانس با ایدئولوژی روشن و برنامه ریزی حساب شده، مبداء شکل گیری فرایند اجتماعی پیچیده ای است که از مجرای سکولار کردن کلّ جامعه جهانی، منحرف ساختن حرکت جوامع از عصر ظهور به لیبرال دمکراسی را دنبال می کند.

با شکل گیری جریان سکولاریسم تمامیت خواه، جامعه بشری شاهد پیدایش جهالت عجیبی بود که در دوره ها ی تاریخی کم نظیر بود. در این دوره، ایدئولوژی هایی پیدا شدند که به طور کامل خدا را نفی می کردند و جایی برای مذهب و دین قائل نبودند. در ادبیات این دوران به خوبی می توان ادّعاهایی را همچون دین، افیون ملّت هاست یا دین برآمده از جهالت بشر و عقده های فروخورده جنسی و عقب افتادگی های اجتماعی است، مشاهده کرد. به واسطه همین ادّعاهای باطل مندرج در کتب به ظاهر علمی، همچون: جامعه شناسی و روان شناسی، جوامع یکی پس از دیگری به ورطه امحلال در جریان سکولاریسم افتادند.

با شکل گیری انقلاب اسلامی ایران و پیشرفت آن در جهان، این جریان به یک عقب نشینی تاکتیکی تن داده و به سکولاریسم میانه رو قانع شده است. آثار ظهور سکولاریسم جدید را می توان در روی کار آمدن اسلام گراهای میانه رو در ترکیه دید. حاکمیّت چنین جریانی در یک کشور اسلامی، این خطر را گوشزد می کند که برنامه حساب شده ای پشت ماجراست و جریان سکولاریسم جهانی، ایده بدل سازی را برای اسلام ناب که در ایران در حال نظام سازی است، در سر می پروراند. به بیان دیگر، با روی کار آمدن سکولارهای میانه رویی همچون حزب عدالت به ظاهر از مدل سکولاریسم تمامیّت خواه آتاتورک عقب نشینی شده است؛ امّا حقیقت پشت ماجرا امر دیگریست و از این طریق دنیای غرب می خواهد برای ایجاد انحراف و تولید چالش های درونی در دنیای اسلام، برنامه ریزی های پیچیده خود را پیاده کند.

تمدّن غرب به واقعیّتی که پیش روی اوست، پی برده است و می داند که درگیری او با تمدّن اسلامی اجتناب ناپذیر خواهد بود؛ بنابراین در میان جوامع اسلامی، شبکه سازی سکولارهای میانه رو را دنبال می کند تا جبهه های جدیدی را در دنیای اسلام و در مقابل انقلاب اسلامی ایجاد و این درگیری را مدیریت کند. اگر به مکتوبات اصلاح طلبان افراطی کشورمان، همچون «مهرنامه»، مراجعه کنید، می بینید که بحث های کارشناسی شان را حول سکولاریسم میانه رو از نوع ترکیه، نظام مند کرده اند و مدل ترکیه را برای یک جامعه اسلامی، که هم آزادی مذهبی در آن وجود دارد و هم حکومت سکولار روی کار است، مدل مطلوب قلمداد می کنند. به نظر من، تسرّی این مدل حکومت به داخل کشور، اصلی ترین خطریست که اندیشه مهدویّت را تهدید می کند و به هیچ بهایی نباید از آن غافل شد.

پیدایش فتنه ۸۸ نیز در تفکّر سکولاریسم ریشه دارد. در این حادثه، جریان سکولاریسم تمامیّت خواه به میدان آمده بود تا با تمسّک به هر ابزار ممکن، همچون حرکت های خیابانی و شورش های مدنی، مسیر انقلاب را به سوی سکولاریسم برگرداند و مسیر حرکت انقلاب به سمت عصر ظهور را تا حرکت به سمت جامعه لیبرال دمکراسی تنزّل دهد. البتّه ادّعا نمی کنیم که همه اشخاصی که در این جریان سهیم بودند، این طور می اندیشیدند و از این ماجرا آگاهی داشتند؛ امّا به یقین، پشت صحنه این فتنه، دست های سکولاریسم جهانی در کار بود و این حادثه نیز قطعه ای از جورچین سکولار کردن جهان محسوب می شد.

رسوخ اندیشه سکولاریسم در میان جامعه، این خطر را در پی دارد که مهدویّت از یک افق روشن پیش روی جامعه شیعی، به یک ایده ذهنی تقلیل پیدا کند و در حدّ جامعه ای همچون جامعه لیبرال دمکراسی تفسیر و تعبیر شود. افرادی بر پایه نگاه سکولار به جهان هستی می گویند: مهدویّت، چیزی نیست؛ الّا پیشرفت اراده های انسانی. خود انسان ها هستند که عصر مطلوب را می سازند. به طور خلاصه ادّعا می کنند که چیزی به نام امام معصوم، محور تحقّق جامعه مطلوب نیست و خود انسان می تواند سرپرست رشد خودش باشد.

اینکه عصر ظهور و افق جامعه مطلوب اسلامی در حدّ مدرنیته اخلاقی تنزّل پیدا کند، بزرگ ترین انحراف از مسیر مهدویّت است. مقام معظّم رهبری مدظلّه العالی بارها به این نکته اشاره کرده و نسبت به غفلت از آن هشدار داده اند. از جمله در دیدار با اعضای خبرگان رهبری خاطر نشان کردند:

اینکه ما بیاییم مسئله عقلانیّت را مطرح کنیم و بگوییم بر سر عقل آمدن انقلاب، این ما را به نتیجه نمی رساند. من یادم هست آن سال های اوّل انقلاب، از جمله حرف هایی که زده می شد، این بود که بایستی ما انقلاب را سر عقل بیاوریم! یعنی عقلانیّت را به عنوان یک وسیله، بهانه قرار بدهند و از اصول و مبانی و پایه های اصلی صرف نظر کنند؛ این نباید انجام بگیرد.۱

انحراف از ارزش ها، انحراف از مهدویّت است؛ کسانی که می خواهند ارزش های سکولار را بر جامعه اسلامی حاکم کنند، مخالف مهدویّتند. جامعه شیعه، از مسیرهای دشوار و صعب العبوری چون سال های طولانی مبارزات سیاسی در زمان ائمه اطهار(ع) عبور کرده تا به نظام اسلامی موجود رسیده است. این اتّفاق و یک پارچگی ای که امروزه جامعه شیعه شاهد آن است، پس از سالیان سال پراکندگی به دست آمده است. با آگاهی به عبور از این دوره های دشوار و برپایی حکومت ولایت فقیه، که مدل سیاسی اسلام در مقابل مدل سیاسی دنیای منحطّ غرب است؛ اقبال دوباره به سکولاریسم، یک انحراف بزرگ و تاریخی و خیانت به عظیم ترین دستاورد جامعه شیعی است.

سردمداران سکولاریزاسیون در جهان اسلام، بهانه های مختلفی برای ادّعایشان دارند؛ از جمله تصوّر می کنند که عقلانیّت اجرایی، تنها در عقلانیّت سکولار و مدرن منحصر است؛ بنابراین اگر بخواهیم جامعه را به گونه ای عقلانی اداره کنیم، به ناچار باید از نسخه های سکولار استفاده نماییم. در نقد این نگرش باید به این مسئله توجّه داشته باشیم که عقلانی کردن یک جامعه با توسّل به مدل های سکولار، نیازمند انقلاب اسلامی نبود؛ زیرا در دوره پهلوی نیز این کشور به سمت دروازه های تمدّن غرب پیش برده می شد. آزادی مذهبی هم کمابیش در جامعه برقرار بود و مردم می توانستند با مراجعه به مراجع دینی و عمل به رساله های عملیّه، دل خوش باشند که به مناسک اسلامی عمل کرده اند! آنچه موجبات برپایی انقلاب اسلامی را فراهم آورد و ید ولایت امام معصوم(ع) از آستین حضرت امام خمینی(ره) بیرون آمد، این بود که نباید جامعه شیعه در مسیر تمدّن غرب و اندیشه سکولار منحل شود. سر کار بودن حاکمیت سکولار، یعنی حاکمیّت ولایت اجتماعی باطل در جامعه و با ولایت اجتماعی باطل، روح شریعت پیاده شدنی نیست؛ هر چند بعضی از ظواهر محقّق شود.

معتقدان به سکولاریسم اسلامی باید به این تجربه تاریخی توجّه داشته باشند که با دولت به ظاهر شیعه پهلوی و اقبال فردی مردم به مرجعیّت، کشور اسلامی و جامعه شیعی ساخته شدنی نبود؛ بنابراین برپایی انقلاب اسلامی برای جامعه شیعه، یک ضرورت محسوب می شد. با عقلانیّت سکولار نمی توان ارزش های الهی را در جامعه دینی پیاده کرد. حتّی غرب نیز به این باور رسیده است که برای ادامه حیات خود، محتاج حکومت های معتدلی است که در آن یک دولت سکولار سر کار باشد و آزادی مذهبی نیز به مردم دیندار داده شود.

اگر تمدّن غرب در دوره حاکمیت پوزیتیویسم که جریان علم پرستی در اوج خود بود، تلاش می کرد تا برای خاموش کردن گرایش مردم به دین و منزوی ساختن ارزش های دینی در جوامع مختلف بگوید: دین با علم مخالف است؛ امّا اکنون در مواجهه با رشد معنویّت و ظهور جریان های معنویّت گرا در اقصا نقاط جهان، شاهد هستیم که لحن خود را تغییر داده و به بهانه های مختلف همایش برگزار می کند؛ تا بگوید: دین و علم با یک دیگر هم آهنگند. هدف غرب از بیان این مطلب، آشتی با دین نیست؛ بلکه با این ترفند در پی آن است تا جوامع را قانع کند که با علم سکولار نیز می توان جامعه دینی را اداره کرد.

سکولارهای مسلمان داخلی ما نیز همین ادبیات را ترجمه کرده و می گویند: علوم انسانی، عامل هم گرایی در جامعه جهانی و ایدئولوژی ها، عامل واگرایی اند؛ در حالی که حقیقت، عکس این موضوع است و علوم انسانی، به طور کامل ایدئولوژیکند. مگر نه اینکه تمدّن غرب، از طریق همین علوم انسانی سکولار، ایدئولوژی خودش، سبک زندگی مادّی را جهانی کرده است؟!

اقبال به سکولاریزه کردن جامعه شیعه، بزرگ ترین خیانت و خطری است که اندیشه مهدویّت را تهدید می کند و نباید این انحراف، کوچک شمرده شود. این جریان در حال حاضر به شدّت در جامعه ما نفوذ دارد؛ به گونه ای که همه ما به نوعی با علم، تکنولوژی و ساختارهای اجتماعی سکولار کنار آمده ایم و در فضای سکولاریسم تنفّس می کنیم! بار انداختن جامعه در اسکله فکری سکولاریسم، به گونه ای که قصد عبور از آن هم دیده نشود، یک آسیب جدّی در جامعه امروز ماست. بدون رحل و کوچ از این منزل، نمی توان به سوی عصر ولایت و مدینه فاضله امام زمان(عج) حرکت کرد.

بزرگ ترین انحراف در مسیر حرکت به سمت عصر ظهور این است که انسان فکر کند حضرت ولیّ عصر(عج) نیز این تکنولوژی را قبول دارند و اگر تشریف بیاورند، همین ابزارها و ترفندها در دولت ایشان به کار گرفته خواهد شد! حتّی گاهی دیده می شود که معارف عالی مرتبه اهل بیت(ع) را تا حدّ توجیه و صحّه گذاشتن به درستی این تکنولوژی تنزیل می دهند تا انسان احساس کند که در بهشت هم تلویزیون و ماهواره کار خواهد کرد!؛ در حالی که مسئله، چیز دیگری است و مقیاس تحوّلات فراتر از این تصوّرات است. در عصر ظهور، عالم، عالم دیگری می شود.

در دنیایی که هم اکنون در آن به سر می بریم، انسان با عالم هماهنگ نیست و عالم برکات خودش را در اختیار انسان قرار نمی دهد. خداوند متعال، لایه های ظاهری عالم را مسخّر ما کرده؛ ولی اجازه تسخیر لایه های باطنی آن را به ما نداده است؛ برای مثال: در همین تمدّن مادّی، وقتی به انرژی هسته ای دست پیدا می کنند، مقیاس تمدّن عوض می شود؛ یعنی دست یابی به کنترل الکترون تنها محدود به یک کشف علمی صرف نیست؛ بلکه هم پای این کشف، سرعت ارتباطات نیز توسعه می یابد. به همین ترتیب، لایه های باطنی ای در عالم هست که در اختیار غیر مؤمنان قرار داده نمی شوند؛ این حقایق و این بطون عالم، مخصوص عصر ظهور است که تمدّن دیگری از دل آنها شکوفا می شود.

اگر قرآن مجید می فرماید:

«وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُری آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیْهِمْ بَرَکاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ وَ لکِنْ کَذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِما کانُوا یَکْسِبُونَ؛۲

و چنانچه مردم شهر و دیارها همه ایمان آورده و پرهیزکار می شدند؛ همانا ما درهای برکاتی از آسمان و زمین را بر روی آنها می گشودیم؛ ولیکن تکذیب کردند. ما هم آنان را سخت به کیفر کردار زشتشان رساندیم».

مراد از این آیه، این است که اگر مردم دنبال ولایت امیرالمؤمنین(ع) حرکت می کردند، درهای برکات آسمان و زمین را به رویشان می گشودیم تا به گونه ای دیگر زندگی کنند. چون مردم ولایت ایشان را کنار زدند و زیر بیرق ایشان نرفتند، این شکل از زندگی نصیب شان شده است.

به هر حال؛ بزرگ ترین خطر و تحریف از مهدویّت، تنزّل مهدویّت از افق های متعالی عصر ظهور به مدرنیته و قانع شدن به حکومت سکولار با آزادی های مذهبی است. این خطر شامل نهضت های اسلامی اخیر منطقه «خاورمیانه» و «شمال آفریقا» نیز می شود. شیطان، برای گمراه ساختن انسان، ابتدا جهت حرکت او را عوض می کند؛ وقتی جهت انسان را عوض کرد، او را رها می کند. برای مثال: آدمی که می خواست به «مکّه» برود، رو به «هالیوود» می کند؛ برای انسانی که مسیر خودش را از مکّه عوض کرده است، دیگر چه فرقی دارد که چه کار می کند و کجا می رود؟ تغییر افق جامعه انسانی نیز به همین منوال است. اگر جهت جامعه اسلامی از حرکت به سمت عصر ظهور به لیبرال دمکراسی تغییر یافت، دیگر بقیه فعّالیت ها فایده چندانی در پی نخواهند داشت.

ما نیز باید در این فضای به وجود آمده توجّه داشته باشیم که به عنوان پرچم داران جریان مهدویّت، این اندیشه را به عنوان افق حرکت جامعه اسلامی معرفی کنیم. مهدویّت، اندیشه مشترک میان همه مسلمانان است و تنها مختصّ شیعه نیست؛ ما باید بتوانیم ابعاد مختلف این جریان را به خوبی به جامعه اسلامی معرفی کنیم و این مسئله را در میان امّت اسلامی جا بیاندازیم که جهت نهضت های بیداری، حرکت به سمت عصر ظهور است. اگر غرب تلاش می کند تا سطح مطالبات این نهضت ها را در حدّ دمکراسی خواهی و تحقّق جامعه لیبرال دمکراسی تنزّل دهد؛ در مقابل، ما نیز باید بکوشیم تا به سران این نهضت ها این آگاهی را ببخشیم که مقیاس مطالبه آنها، تحوّل در سطح جامعه جهانی برای رسیدن به تمدّن اسلامی و عصر ظهور است و اکتفا به کمتر از این، انحراف از اسلام و مدینه فاضله دینی است.

۲ ـ ۳. عبور از دستگاه فقاهت به بهانه نزدیکی به عصر ظهور

دومین انحراف از مسیر صحیح مهدویّت، زمانی شکل می گیرد که گرایش های عرفانی مهدوی، در برنامه ریزی های فردی یا کلان اجتماعی، به صورت غیرقاعده مند دخل و تصرّف کرده و بر آن حاکم شوند؛ این خطر نیز بسیار نگران کننده است. اگرچه باید اداره جامعه و برنامه ریزی های کلان اجتماعی بر اساس اندیشه مهدویّت و در مقیاس یک مواجهه همه جانبه جهانی تنظیم شوند؛ امّا نباید از این اصل نیز غافل شد که تحقّق چنین مهمّی، به تفقّه عظیم و منظّم و قاعده مند نیاز مبرم دارد.

امروزه، وجود یک عقلانیّت کاربردی مقنّن برای ایجاد تحوّل در ساختارهای اجتماعی، یک ضرورت است و دیگر نمی توان با توسّل به استحسانات،۳ همانند دوره هایی که حکومت ها ساده بودند و یک صدر اعظم می توانست کشور را اداره کند، ساختارهای اجتماعی را تغییر داد.

برای مثال: جایگزین کردن نوع تازه ای از پول به جای پول اعتباری موجود یا تغییر دادن نظام بانکی فعلی به نظام بانکی اسلامی همچنین تبدیل نظام پولی و چرخش اعتبارات مالی به یک نظام مطلوب، نیازمند یک عقلانیّت گسترده است که تکیه صرف به قدرت و حاکمیت سیاسی چنین کارکردی را ندارد. به همین ترتیب؛ ساده انگاری محض است که با روش های غیر قاعده مند و عرفان های غیر مقنّن، نظام مدیریت اجتماعی را به صورت مهدوی اداره کرد و چنین تصوّر کرد که به این ترتیب جامعه را به سمت عصر ظهور حرکت داده ایم! این انحراف نیز، انحراف خطرناکی است و در جامعه ما فی الجمله حضور دارد؛ هر چند در بین عناصر و جریانات شناخته شده، جایگاهی ندارد.

شاخصه یکی از حرکت هایی که از جنس چنین انحرافی است؛ ولو در حال حاضر اثرگذاری اجتماعی چندانی نیز ندارد، عبور از ساختار ولایت فقیه برای رسیدن به عصر ظهور است. این جریان ادّعا می کند که در دوره قرب ظهور، می شود یا می بایست به جای اقبال به ولایت فقیه، از هادیان و کسانی که با حضرت حجّت(ع) ارتباط مستقیم دارند، پیروی کرد. این ادّعاها، حرف های مخاطره آمیز و غیر مقنّنی هستند که مستند قاعده مندی در معارف ما ندارند. تنها از سر ذوق می توان گفت که: اکنون دوره تحسّس است و باید به دنبال هادیان بود! هیچ سند و مستندی پشت سر ادّعاهای این افراد جوان که متوجّه لوازم کلامشان نیستند، وجود ندارد.

در مکتب شیعه، لازمه اینکه بتوان یک حکم فرعی را به دین خدا نسبت داد، این است که حکم نهایی پس از یک تفقّه عظیم استخراج شده باشد. برای مثال؛ پشت فهم حکم اینکه وظیفه ما در شکّ سه و چهار چیست؟ سال ها تفقّه و تلاش فقیهانه حضور دارد. روایات را می بینند؛ اگر آیه ای باشد، جوانب مختلف آن را بررسی می کنند؛ نسبت سنجی می کنند؛ سند و دلالتش را تمام می کنند؛ تا در نهایت یک فتوای کوچک در یک حکم فرعی را بیان کنند. حال در یک امر بزرگی مثل ظهور امام معصوم(ع) چگونه می توان ادّعا کرد که به دوره ظهور صغرا رسیده ایم و نحوه ارتباط جامعه شیعه با امام زمان(عج) عوض شده است؟ این مطلب تنوّع انحراف در اندیشه مهدویّت و حرکت به سمت عصر ظهور را نشان می دهد؛ یعنی یک انحراف این است که برنامه ریزی سکولا