پاورپوینت کامل بخاطر محرم ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بخاطر محرم ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بخاطر محرم ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بخاطر محرم ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

گفت و گوی صمیمانه با رضا امیرخانی

وقتی که به ایام محرم و صفر می رسیم بحث هیئت ها،عزاداری و تحلیل های مختلف از عاشورا رنگ وبوی خاصی به خود می گیرد و هرکس از نگاه خود عاشورا را تحلیل می کند به همین علت برای تحلیل در مورد هیئت ها و نگاه به عاشورا به سراغ رضا امیرخانی، نویسنده «قیدار» رفتیم و در این خصوص با او به گفت و گو نشستیم.

-در رمانهای شما خیلی به عناصر هیات و عاشورا برخورد کردیم، دخیل کردن اجزای هیئت امام حسین در کتاب های شما چه الزامی دارد؟ چرا سوژه های دیگر را در کتاب هایتان نمی آورد؟

امیرخانی:من هیچ وقت به مسئله عاشورا و هیئت به عنوان سوژه نگاه نکردم؛ چرا که وقتی می خواهیم به موضوعی به عنوان سوژه نگاه کنیم حتما باید کمی از آن فاصله بگیریم؛ نسبت به آن موضوع فارغ از حب و بغض نگاه کنیم و مهم تر از آن نمونه های بسیاری را در خصوص آن موضوع بررسی کنیم؛ البته نکته آخر یعنی بررسی نمونه های بسیار که برای کار تحقیقی و پژوهشی ای که سوژه محور بوده و کار واجبی است تا به حال درباره من اتفاق نیفتاده است. دلیلش هم آن است که من آدم کثیرالسفری هستم و تمام سفرهایم را جوری برنامه ریزی می کنم که دهه اول ماه محرم را در هیئت خودمان باشم؛ طبیعتا کسی که می خواهد روز اول را که وقت پژوهش درباره عاشورا است، در هیئت خودش بگذارند؛ نمی تواند درباره هیئت ها به پژوهشگری بپردازد و در واقع آدم عالم و پژوهشگری در امر هیئت ها نخواهد بود.

من تنها هیئت خودمان و هئیت هایی را که رفته ام، می شناسم که تعداد آنها هم بسیار کم است؛ همه سفرهایم را طوری تنظیم کردم که این دهه را کنار هیئت خودم بگذرانم یعنی هیچ وقت حسینیه اعظم زنجان را در روز قبل از تاسوعا ندیده ایم؛ یعنی هیچ تصویری راجع به عزاداری در اردبیل و یا اینکه عزاداری برادران اهل سنت در بندر سیریک چگونه است؛ ندارم. البته آرزوی دیدن این مراسم ها را دارم ولی هیچ وقت نتوانستم آنها را ببینم. یک بار در کربلا با یکی از خدام حرم صحبت می کردم و از او پرسیدم که کدام روز، روز خیلی خلوتی است و می توان بهتر زیارت کرد که او گفت بهترین روزهایی که آدم را به یاد غربت امام حسین می اندازد دهه اول محرم است؛ چرا که در این دهه هر آدم هیئتی در هیئت خودش به سر می برد. من اصلا آدم مناسبی برای یک فکر عمومی یا یک پژوهش گسترده راجع به هیئت نیستم و اصلا نمی توانم بگویم که می توانم در این زمینه کار کنم.

البته راجع به سوژه ای که در آثار وجود دارد مثلا به سوژه کوره پز خانه ها در رمان «من او» و یا گاراژ ها در رمان «قیدار»، باید بگویم که درباره آنها تحقیقات فراونی کردم ولی راجع به هیئت ها اصلا تحقیق نکردم؛ پس تنها راجع به یک هیئت می توانم بنویسم و آن هم تجربه ی شخصی خودمان است!

این مسئله که موضوعی را مانند هیئت در آثارم دخیل کنیم در قسمت ناخودآگاه ذهنم ایجاد شده است؛ طبیعتا من هیچگاه تصمیم و نتیجه ای درباره اینکه موضوعی مانند هیئت را در آثارم بیاورم، نگرفته ام. هر زمانی که کتابی را نوشتم موضوع بر من وارد شده است نه من بر او. طبیعتا شخصیت های آثارم چاره ای نداشتند جز اینکه در هیئت امام حسین شرکت کنند؛ در واقع من اصلا از ابتدای طرح داستانم به این موضوع فکر نکرده ام. بنابراین من نه می توانم به عنوان یک فرد پژوهشگری که درباره هیئت ها کار کرده است نظر دهم و نه به عنوان یک واردکننده موضوع هیئت به داستانم. الان هم اگر احساس کنم که موضوع هیئت ها که قطعا بالاترین فضائل برای من به شمار می رود، به عنوان فضل در من برای مخاطبانم تلقی شده و مخاطب احساس کرده که من خودآگاه این کار را کرده ام؛ طبیعتا خوداگاهم به من می گوید که این موضوع نباید در آثار بعدی ام تکرار شود؛ چرا که وقتی یک موضوع به عنوان فضل انسان تلقی می شود؛ فرد نباید آن را به ریا تبدیل کند.

قصه های عاشورایی و حکایات عاشورایی قطعا در عمیق ترین قسمت های ذهن انسان ها نهادینه شده است. اگر آوردن سوژه هیئت در آثارم خودآگاه باید مخاطب به آن توجه نمی کند؛ یعنی موضوعی که با مهندسی قصه نویس وارد داستان می شود، قطعا توسط مخاطب کنار گذاشته می شود. بنابراین قصه های موضوع دار یا قصه هایی که سفارشی نوشته می شود، خیلی زود اصلیت خود را از دست می دهند و آنچه که باقی می ماند، قسمت هایی است که در ذهن نویسنده ته نشین شده است؛ از این رو من اصلا به موضوع هیئت فکر نکردم؛ چون موضوع هیئت در ذهن من عمیق بوده است و بعد از آن در آثارم خرج شده است؛ ولی هیچ وقت اینگونه نبوده که برای خرج کردن آن فکر کرده باشم. من اصلا برای نوشتن رمان هایم مقتل نخواندم؛ چرا که مقتل خوانی جزو کارهایی نیست به که من کمک کند؛ شاید تاریخ بیهقی را بخوانم تا بتوانم از نثر آن استفاده کنم ولی باطن آثارم در واقع همان موضوعی است که در من نهادینه شده است.

-بالاخره در آثار شما رگه هایی قوی از این موضوعات دیده می شود، مثلا در «من او» از ابتدای رمان که پختن گوشت علی فتاح را یاد قیمه امام حسین (ع) می اندازد تا وقتی که پدربزرگ علی به خاطر دیدن یخ در کنار جنازه پسرش دیگر آب یخ نمی خورد، در شما نهادینه شده؛ حالا سوال من این است چه شده که این فکر و اندیشه در شما اینقدر قوی و محکم شکل گرفته است؟

امیرخانی: اگر بخواهم راجع به سلسله هیئت ها صحبت کنم؛ قطعا صحبت های زیادی را دارم و حتما می توانم در این زمینه تاریخ سازی کنم؛ یعنی می توانم بگویم اولین باری که در سن کودکی به هیئت رفتم چه احساسی را داشتم. واقعیت این است که این مسائل ما را هیئتی نکرد؛ چرا که رفت و آمدها، به نوعی رفت و آمدهای سنتی خانواده ها یا دور و بری ها محسوب می شود و علاوه بر آن علایق اعضای یک خانواده با هم تفاوت دارد.

من در نسلی به دنیا آمدم که در دوره ای زندگی کردم که هیئت های قدیم تهران به شکل امروزی خود در این دوران احیا شد و احیاگر این هیئت ها بدون شک منصور ارضی بود و شکی در این مسئله نیست؛ قطعا اگر فردی قضاوت دیگری راجع به این مسئله داشته باشد به عقیده من به تاریخ تطور هیئت های تهران ظلم کرده است. این فارغ از داوری های سیاسی ما نسبت به او و امروز اوست.

واقعیت این است که اگر شما به عنوان یک پژوهش بخواهید به تطور هیئت های مذهبی در تهران وارد شوید، باید به مکان هایی بروید که هیئت ها وارد افکار عمومی شدند؛ مثلا بازار فروش نوار در ایران یکی از مکان هایی است که م