پاورپوینت کامل تعزیه نمایش نیست، آیین است ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تعزیه نمایش نیست، آیین است ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تعزیه نمایش نیست، آیین است ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تعزیه نمایش نیست، آیین است ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

دکتر «تاجبخش فنائیان»، کارگردان تئاتر و پژوهشگر تعزیه

نشریه خیمه؛ هنر: آداب، رسوم و آیین هایی که در هر جامعه وجود دارد، از مهم ترین و جذاب ترین شاخصه هایی است که جامعه شناسان به بررسی آن می پردازند. این موضوع دربار مراسم سوگواری و به ویژه نمایش تعزیه امام حسین (ع) بسیار پررنگ تر به چشم می آید؛ زیرا از یک سو برگزاری این نوع مراسم، سابقه ای نزدیک به هزار ساله در جامع ایران دارد و از سوی دیگر، جنبه هنری که در بعضی از این آیین ها وجود دارد، از بهترین شاخص های فرهنگی ایران به شمار می رود.

تعزیه به عنوان یکی از تأثیرگذارترین و همه گیرترین نوع مراسم، شایان توجه و بررسی بیشتر است. نمایش تعزیه نوعی ناب و ویژه از عزاداری های محرم است که اوج بلوغ و کمالش دستخوش حوادث و کش وقوس های گوناگونی شده است. علاوه بر این، تعزیه که یکی از اجتماعی ترین هنرهای نمایشی محسوب می شود، در طول چندین دهه اجرا، جایگاه خاص و مخاطبان ویژه ای برای خود یافته است و به خوبی با آنان ارتباط برقرار کرده است. با دکتر «تاجبخش فنائیان» به گفت وگو نشستیم تا از وضعیت تعزیه در ایران بشنویم. او که عضو هیئت علمی دانشگاه تهران، کارگردان و پژوهشگر تعزیه است از تأثیرات این نمایش بر مردم، نقاط ضعف و قدرت آن می گوید.

***

سابقه تاریخی عزاداری عاشورا و به ویژه برپایی تعزیه در ایران به چه زمانی برمی گردد؟

اولین نشانه هایی که از برگزاری مراسم سوگواری برای امام حسین (ع) در دست است، به زمان حکومت دیلمیان در ایران برمی گردد. ایرانیان دسته های عزاداری برای امام حسین (ع) راه می انداختند و سوگواری می کردند. عناصری مانند لباس مشکی، گل مالیدن به سر و کفن پوشیدن کم کم در میان مردم باب شد و حالتی نمادین به مراسم داد. اما نمایش تعزیه تا زمان زندیه نبوده و در واقع در تاریخ پیش از این دوره چیزی از آن سراغ نداریم. هر چند در زمان صفویه پرده خوانی، مداحی و مناقب خوانی داشته ایم. ملاحسین واعظ کاشفی در کتاب فتوت نامه سلطانی که در اوایل قرن دهم هجری قمری نوشته، به تمامی نمایش ها مانند پرده خوانی، نقالی و غیره اشاره کرده، اما نامی از تعزیه نبرده است و از همین روست که می گوییم تا زمان زندیه نمایش تعزیه شکل نگرفته بود.

منشاء اصلی شکل گیری تعزیه در جامعه ایران چه بوده است؟

کسی منشأ اصلی آن را نمی داند، ولی به نظر من تعزیه از نقالی ریشه گرفته است. در نمایش هایی مثل نقالی و پرده خوانی، یک نفر که همان نقال است، نقش تمامی افرادی را که راجع به آنها شعر می خواند و حرف می زند، بازی می کند. به مرور زمان افرادی به این فکر افتادند که به جای بازی یک نفر در نقش چند نفر، اشخاص متفاوتی نقش این شخصیت ها را به عهده بگیرند. در واقع شیوه های بازیگری نقال بین افراد مختلف تقسیم شد. می توان گفت؛ در تعزیه، نقش نقال تکثر پیدا کرده، نه اینکه بازیگر به معنای دقیق وارد کار شده باشد. به همین خاطر است که می بینیم در تعزیه مانند دیگر نمایش ها و تئاترها میزانسن های دقیق نداریم.

در سده های اخیر، موضع گیری های پررنگی از سوی حکومت های ایران نسبت به مراسم عزاداری و به ویژه برگزاری تعزیه وجود داشته است. آیا این موضع گیری ها نقشی در تداوم برپایی تعزیه داشته اند؟

بله؛ اصلاً یکی از دلایل ماندگاری تعزیه دولتی شدن آن در زمان ناصرالدین شاه و مخالفت های سرسختانه با برگزاری آن در زمان رضاخان است.

قاجاریه به انواع هنرها علاقه داشتند. تعزیه یکی از همین هنرها بوده است. ناصرالدین شاه پس از سفرش به اروپا و دیدن تئاترهای مختلف، به فکر می افتد تا تئاتر را در ایران هم برپا کند. بنابراین از تعزیه که به نحوی تئاتر ایرانی بوده و مردم هم نسبت به آن دیدگاه خوبی داشته اند، شروع کرد که البته با استقبال خوبی در جامعه مواجه شد.

از این رو تکیه دولت در تهران و معاون الملک در کرمانشاه ساخته می شود که مخصوص اجرای تعزیه بوده است. البته در این سالن ها فقط درباریان و اشراف اجاز ورود و تماشای تعزیه داشته اند. در واقع در آن دوره، ناصرالدین شاه منشأ شکل گیری قانونمند و حمایت شده تعزیه بوده است. البته در این مدت در روستاها، تکیه ها و میدان شهر هم تعزیه برای مردم عادی اجرا می شد و همیشه مورد استقبال بود.

در زمان رضاخان هم، از آنجا که او شروع به مخالفت با برگزاری عزاداری و به ویژه برپایی تعزیه کرد، مردم که در سال های قبل با آن خو گرفته بودند و تعزیه را یکی از امور مهم در برپایی مراسم عزاداری سالار شهیدان می دانستند، به شکل خودجوش تلاش می کردند تا به هر شکل تعزیه برپا شود و شاید