پاورپوینت کامل فعالیت های امیر المومنین پیش از حکومت ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فعالیت های امیر المومنین پیش از حکومت ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فعالیت های امیر المومنین پیش از حکومت ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فعالیت های امیر المومنین پیش از حکومت ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

حیات ائمه(ع) در مقاطع مختلف زمانی به فراخور شرایط و اوضاع، فراز و فرودهایی داشته است. یکی از مقاطع تاریخی زندگانی امیرالمؤمنین(ع) که در منابع تاریخی کمتر به آن پرداخته شده، بازه زمانی میان رحلت پیامبر اکرم(ص) و آغاز حکومت آن حضرت است. برای اوّلین بار «دکتر اصغر قائدان» اثری محقّقانه در این باره نگاشتند که بهانه ای شد تابه مناسبت ایّام عید سعید غدیر خم گفت و گویی با همین موضوع با ایشان انجام دهیم، امید که مقبول طبع شما قرار گیرد.

در ابتدای گفت وگو اشاره ای به اصل واقعه غدیر و اینکه چرا پیامبر اکرم(ص) این زمان و مکان را برای اعلام ولایت امیرمؤمنان(ع) انتخاب کردند، داشته باشید.

در پاسخ به این سئوال، مطالب زیادی بیان شده و صحبت مشهور و مألوف در این باره این است که می گویند: منطقه «غدیر خم» یک شاه راه، بوده و کسانی که از حج برمی گشته و قصد داشته اند هر کدام به مناطق سکونت خود در شام و عراق و. .. بروند، همه در این جا از هم جدا می شدند.

درباره موقعیّت جغرافیایی غدیرخم باید متذکّر شوم که وقتی کسی از سمت «مکّه» یا «مدینه» به «جحفه» می رود، در سمت شرق او «دریای سرخ» است. مسیر از مدینه به سمت جنوب شرقی و از مکّه به سمت شمال غربی است. جحفه جزو «تهامه» و نزدیک دریای سرخ است. غدیر در چند کیلومتری جحفه است. جحفه منطقه ای است که حاجیان مصری و آفریقایی یا آنها که از شمال می آیند و همچنین حاجیانی که امروزه از «ایران» به حج می روند، می توانند در آنجا محرِم شوند. به عبارت دیگر یکی از اماکن اِحرام است و حدود حرم از آنجا شروع می شود و در مسیر بازگشت هم باز از همین جا می توانند از هم جدا بشوند و از احرام بیرون بیایند.

بعد از جحفه در منطقه ای که غدیر خم در آن قرار دارد فقط خود غدیر اهمّیت دارد. «غدیر» به معنای برکه و «خُم» به معنای جایی که آب در آن جمع می شود و نمی ماند؛ مثل باتلاق است. در آن زمان بود که وقتی می خواستند دعای بد یا نفرین بکنند از خُم به عنوان باتلاق گاه یاد می کردند. مثلاً پیامبر اکرم(ص) زمانی می فرمودند: «خدایا بیماری های مدینه را در خُم بریز.» به عبارت دیگر اینجا یک منطقه بدی بوده که هم باتلاق بوده و هم بد آب و هوا. طبیعی است که انتخاب چنین جایی به وسیله پیامبر(ص)، ناشی از اهمّیت حادثه است که حتی در جایی که بدترین جاها به شمار می آید، چاره ای جز ابلاغ این رسالت نیست.

در زمان حج بیشتر مردم در شبه جزیره حضور دارند و هیچ اجتماعی با شکوه تر از آن وجود ندارد. بنابراین بهترین موقعیّت برای این امر بوده و نشان می دهد همان طور که رسالت ایشان جهانی بوده، ولایت را هم به شکل جهانی در نظر گرفته اند. بر خلاف نظر برخی که گمان می کنند امامت مختصّ شیعه است (هر چند اصول، باورها و کلام مربوط به این موضوع، متعلّق به شیعه است)؛ ولی این امر به همه مردم جهان اختصاص دارد.

واقعه غدیر چه جایگاهی در منابع و مستندات روایی شیعه و سنّی دارد، آیا در منابع سنّی هم با این واقعه به عنوان یک رویداد قطعی تاریخی برخورد شده است؟

چون این واقعه جایگاه ممتازی در تاریخ اسلام دارد، بحمدالله متون حدیثی، روایی و تاریخی فراوان است و میراث تمدّن اسلامی در این موضوع از باروری خاصّی برخوردار است؛ البتّه این موضوع را بیشتر ارادتمندان اهل بیت(ع) بارور کردند. ولی در عین حال، اهل سنّت هم تمایلاتی به حفظ یا احیای این اثر داشته اند.

از آنجا که بحث ولایت امام علی(ع) متعلّق به شیعه است و جزو اصلی تفکّرات، کلام و منطق تشیّع به شمار می آید، مورّخان و محدّثان کارهای زیادی درباره واقعه غدیر انجام داده اند و با تلاش های بسیار، میراث ارزشمندی را به جا گذاشته اند. پاسخ کافی و وافی به این پرسش را در کتاب ارزشمند الغدیر می توان دید. چون الغدیر مجموعه ای است از آثار ملکوتی که در این باره نوشته شده و مرحوم علّامه امینی(ره) بحمدالله موفّق شدند متون حدیثی شیعه و اهل سنّت را گردآوری کنند و منبع عظیم و قابل توجّهی را فراهم آورند.

پیامبر اکرم(ص) چه بیم ها و نگرانی هایی از اعلام صریح ولایت امیرمؤمنان(ع) داشتند که خداوند به ایشان فرمودند: «والله یعصمک من النّاس»؟

چنین تعبیری از این آیه، مخصوص مفسّران شیعه است. در بیان آنها آمده که پیامبر(ص) از ابلاغ ولایت بیم داشتند و می ترسیدند که مردم نپذیرند. صحبت های اهل سنّت هم جای بحث و نقد دارد که فرصت دیگری می طلبد.

در مجموع به نظر می رسد که امامت امام علی(ع) بدون مخالفت نبوده، در دوران حیات پیامبر(ص) هم مخالفت هایی با ایشان می شد و اعتراض هایی به سیره ایشان، به خصوص عدالت آن حضرت صورت می گرفته است.

امام علی(ع) در جایگاه وصیّ، با اهل قبله روبه رو بودند و پیامبر(ص) با مشرکان. برای همین در «جنگ جمل» اجازه غنیمت گرفتن ندادند و گفتند: «از مسلمان نمی توان غنیمت گرفت.» با عدالتی که امام(ع) در همان دوران از خودشان نشان داده بودند، طبیعی بود مردم با جانشینی ایشان مخالف باشند و پیامبر(ص) از این جریان نگران بودند. شاید ایشان در ابلاغ مردّد نبوده اند و تردیدشان در نحوه ابلاغ این پیام بوده است و خداوند فرموده که: «نگران نباش و خداوند تو را حفظ می کند.» والّا پیامبر(ص) از جانشان نمی ترسیدند تا این گونه تفسیر کنیم که جریانی بوده که خطر جانی برای ایشان به همراه داشته است. پیامبر(ص) از عاقبت این جریان نگران بوده اند که مردم با آن، چه برخوردی خواهند داشت.

چرا با وجود اینکه در زمان رحلت پیامبر اکرم(ص) بیش از دو ماه از واقعه غدیر و اعلام ولایت امیر مؤمنان(ع) نمی گذشت، جامعه اسلامی به راحتی امام علی(ع) را به فراموشی سپرد و هر یک از مهاجران و انصار طریقی را در انتخاب خلیفه پس از رسول خدا(ص) برگزیدند؟

نمی توان گفت، آنها مسئله غدیر و اعلام ولایت امیرمؤمنان(ع) را فراموش کردند؛ زیرا فاصله زمانی خیلی کم بود. بسیاری از صحابه که در «سقیفه» حضور داشتند، در غدیر بودند و بحث وصایت و ولایت امام(ع) را دیدند، شنیدند و با بیعت کردنشان بر آن صحّه گذاشتند.

خیلی ها آن را در ذهن داشتند. در سقیفه، مواردی را داریم که صحابه از این جریان یاد کرده اند. زبیربن بکار، نویسنده کتاب «اخبار الموفّقیات» اشاره می کند که قیس بن سعدبن عباده صراحتاً به پدرش اعتراض می کند که: مگر تو در روز غدیر حضور نداشتی که پیامبر(ص) امام علی(ع) را به جانشینی خود انتخاب کردند، پس چطور الآن دنبال جانشینی خودت هستی؟

او در جواب پسرش می گوید:

من تو را عاق می کنم و تا زنده هستم به خدا سوگند با تو صحبت نمی کنم. بعد از آن واقعاً پدرش را رها می کند، همان طور که به طور مرسوم وقتی یک نفر فرزندش را عاق می کند، او پدرش را کنار می گذارد. این نشان می دهد خیلی ها این مطلب را هنوز در خاطر دارند؛ ولی قدرت خیلی مهم است؛ قدرت سیاسی و تکیه زدن بر مسند و حکومت و رسیدن به آمال و آرزوهای جناح های سرخورده در دوران پیامبر(ص) که در درجات پایین تری نسبت به بنی هاشم قرار گرفته بودند، مخصوصاً خاندان تمیم بن مرّه و عدی بن کعب چیزی بود که اینها به دنبال احیا و به دست آوردن آن بودند. طبیعی است که با داشتن چنین هدف و مقصدی، آنها حرف هایی را که قبلاً شنیده بودند، نشنیده بگیرند، خودشان را به فراموشی بزنند و بعدها تعبیر کنند که اصلاً پیامبر(ص) چنین نظری نداشتند که ما ولایت حضرت علی(ع) را بپذیریم و مدّنظرشان دوستی و محبّت او بوده است.

به نظر من، قدرت مسئله ای است که خطّ بطلان بر همه چیز می کشد، مخصوصاً جناح های عدنانی و قحطانی موجود در شبه جزیره، همیشه بر سر قدرت با هم رقابت داشتند. به محض اینکه پیامبر(ص) از دنیا رفتند، بهترین موقعیّت را برای احیای کینه ها و رقابت های گذشته پیدا کردند. آنها از بنی هاشم کینه و کدورت داشتند. نمی خواستند بنی هاشم افتخار نبوّت و امامت را به طور متوالی از آن خود کند.

چرا امام علی(ع) حتّی با وجود درخواست های حضرت زهرا(س) برای احقاق حقّ خود، به اقدامات جدّی تر دست نزدند؟

در پاسخ به پرسش قبلی هم اشاره کردم که حضرت علی(ع) به شرایط توجّه داشتند. وقتی ایشان می بینند که جامعه آمادگی پذیرش خلافت ایشان را ندارد، طبیعی است که اقدام جدّی و پیگیری مدام نداشته باشند.

آن دوره یک مقطع حسّاس بوده از طرفی «بحران ردّه» پیش آمده بود و عدّه ای از دین برگشته بودند، از طرف دیگر رومیان از منطقه شمال آماده حمله به داخل سرزمین اسلامی بودند و در کنار همه اینها عدّه ای یک نفر را پذیرفته اند و با او بیعت کرده اند و در چنین شرایطی، امام(ع) اصلاً صلاح نمی بینند که یک بحران داخلی هم به وجود بیاورند. امام(ع) در نهج البلاغه اشاره می کنند که «دیدم عدّه ای از دین برگشته اند، رومیان هم که سرزمین های اسلامی را تهدید می کنند و علاوه بر آن دیدم از آن گوسفندی که ما شیرش را دوشیده ایم، اگر بخواهیم با آن برخوردی بکنیم، مثل این است که به ظرف شیر لگد زده و آن را واژگون کرده باشیم.» این بیان به خوبی نشان می دهد که مصلحت برتر دین، سکوت را اقتضا می کرده است. خیل