پاورپوینت کامل دل هـای نـور باران ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دل هـای نـور باران ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دل هـای نـور باران ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل دل هـای نـور باران ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

یکی از موضوعات بایسته پژوهش، بررسی نقاط اشتراک و افتراق قیام امام حسین(ع) و امام زمان(عج) است. این دو قیام در برخی عناصر و مؤلّفه ها، مشترک و در برخی شاخصه ها متفاوت هستند. یکی از نقاط اشتراک قیام امام حسین(ع) و امام زمان(عج)، ویژگی های مشترک یاران این دو امام است که ما در اینجا به آن می پردازیم.

۱. خداجــویی

خداجویی و معنویت گرایی یکی از ویژگی های مشترک یاران امام حسین(ع) و امام زمان(عج) است. از والاترین و زلال ترین حالات جان آدمی، عشق به کمال مطلق و معبود حقیقی است که پیشوایان الهی از آن، در بالاترین درجه برخوردار بوده اند. صاحبان چنین عشق هایی برای خود، تعیّنی نمی بینند و پیوسته در انتظار لحظه رهایی از قفس تن و زندان خاک و پیوستن به پروردگار هستند. آنان جز رضایت خدا و تسلیم در برابر خواست او چیزی نمی خواهند.[۱]

سراسر عاشورا و صحنه های «کربلا» را شعار «رِضَی اللَّهِ رِضَانَا أَهْلَ الْبَیت؛ ما اهل بیت، خشنودیم به خشنودی خداوند.»[۲] فراگرفته بود و امام و یاران او از همه چیز بریده و به حق پیوسته بودند. امام حسین(ع) به هنگام خروج از «مدینه»، با خواندن خطبه، انگیزه هرگونه قدرت طلبی و دنیا خواهی را رد کرد و بارها از تسلیم شدن در برابر قضای الهی سخن گفت:

«پروردگارا! من راضی به رضای تو و تسلیم امر تو هستم. در مقابل قضای تو صبر خواهم نمود. ای خدایی که جز تو معبودی نیست! ای پناه بی پناهان!»[۳]

خدامحوری نه تنها در گفتار و رفتار امام متبلور بود، یاران و اهل بیت او نیز معنویت گراترین انسان ها بودند. حضرت زینب(س) پس از حضور در کنار جسد قطعه قطعه سیّدالشّهداء(ع) عرضه داشت:

«إلَهی تَقَبََّل مِنّا هَذَا القُربانِ؛[۴]

خدایا! این قربانی را از ما بپذیر!»

ایشان همچنین در هنگام گفت وگو با ابن زیاد فرمود:

«مَا رَأَیتُ إِلَّا جَمِیلا؛ [۵]

جز زیبایی چیزی ندیدم.»

خدامحوری و معنویت یاران امام، در شب عاشورا جلوه خاصّی به خود گرفت؛ به طوری که صدای عبادت و نیایش و نماز شب آنان در خیمه ها پیچیده بود.

خداجویی و توحید، سرلوحه عقاید و خصال یاران حضرت مهدی(عج) نیز هست. آنان خدا را به شایستگی شناخته اند و همه وجودشان، غرق در جلوه نور ایزدی است. همه چیز را با جلوه او دیده اند و جز یاد او، سخن دیگران در نظرشان بی لطف و جاذبه است؛ غیب را چنان شهود دیده و از صفای روحانی عالم معنا نوش کرده اند. ایمان خالصانه ای در سینه دارند که شکّ و تردید با آن بیگانه است.[۶]

امام صادق(ع) درباره یاران امام مهدی(عج) فرمودند:

«مردانی که گویا دل هایشان نورباران است، از ناخشنودی پروردگارشان هراس دارند، برای شهادت دعا می کنند و آرزومند کشته شدن در راه خدا هستند.»[۷]

امام علی(ع) یاران حضرت مهدی(عج) را گنج هایی که آکنده از معرفت خدایی اند، می داند.[۸]

«یاران حضرت مهدی(عج) مردان عبادت و نیایش، شیران روز و نیایشگران شب هستند. روح بندگی و راز و نیاز با جانشان درهم آمیخته، همواره خود را در محضر خدا می بینند و لحظه ای از یاد خدا غفلت نمی ورزند.»[۹]

۲.بصیــرت

بصیرت و رشد فکری، یکی دیگر از ویژگی های مشترک یاران این دو امام است. یاران امام حسین(ع) با شناختی عمیق از حجّت خدا و تمییز میان حقّ و باطل به امام پیوستند. جهاد و قیام آنان، مکتبی، عقیدتی و به دور از هرگونه تعصّبات قومی و تحریکات دشمنان و فریبکاری جناح باطل صورت گرفت.

هلال بن نافع، شب عاشورا پس از سخنان امام حسین(ع)، برخاست و گفت:

وَ إِنَّا عَلَی نِیاتِنَا وَ بَصَائِرِنَا؛[۱۰]

همانا بر انگیزه ها و بینش های خویش پایداریم.

عابس بن شبیب نیز وقتی که خدمت امام حسین(ع) رسید، گفت:

سلام بر تو ای اباعبدالله! خدا را گواه می گیرم که بر آیین تو و پدرت هستم![۱۱]

یاران امام زمان(عج) نیز در بصیرت و خردمندی، سرآمد هستند. در فتنه هایی که زیرکان در آن فرو می مانند، هوشیارانه راه می جویند و حق را از باطل می شناسند. بصیرت و آگاهی عمیق آنان از اهداف، موجب می شود که در راه اطاعت از امام خویش و در احیای سنّت ها و مبارزه با بدعت ها درنگ نکنند و در پی رسالت شرک زدایی، به همراه امام خود بت شکنی کنند و پیرایه هایی را که به اسم دین در ذهن ها جای گرفته و با گذشت زمان تقدّس یافته، نابود سازند.[۱۲]

یاران مهدی(عج) امام خود را می شناسند و به او اعتقاد دارند؛ اعتقادی که در ژرف وجودشان ریشه دوانده و سراسر جانشان را فراگرفته است. این معرفت، شناخت اجمالی نیست؛ بلکه معرفت به حقّ امام است؛ حقّ امامی که حضرت امام صادق(ع) درباره او فرمودند:

«اگر او را درک می کردم، تمام عمر به خدمت او می پرداختم.»[۱۳]

این در حالی است که برخی انسان ها به سبب طولانی شدن غیبت امام زمان(عج)، سردرگم شده و گمراه می شوند. حضرت علی(ع) فرمودند:

«تَکونُ لَهُ حَیرَهٌ وَ غَیبَهٌ یضِلُّ فِیهَا أَقْوَامٌ، وَ یهْتَدِی فِیهَا آخَرُون؛ [۱۴]

به سبب غیبت مهدی، سردرگمی به وجود می آید. گروهی از مردم گمراه می شوند و گروهی بر هدایت می مانند.»

یکی از برنامه های امام زمان(عج) رشد خرد جمعی است؛ زیرا برای تشکیل حکومت جهانی، ارتقای سطح خرد جمعی از بایسته هاست. امام صادق(ع) فرمودند:

«چون قائم ما قیام کند، دستش را بر سر بندگان می گذارد و عقول آنان را متمرکز ساخته و اخلاقشان را به کمال می رساند.»[۱۵]

یکی از مصادیق مهمّ رشد خرد جمعی، بصیرت است که نخست باید یاران حضرت از آن بهره مند باشند تا امام خود را در حاکمیّت عقلانیت یاری نمایند.

۳. ولایت مـداری

در یک سوی حادثه عاشورا، مظاهر برجسته ای از اطاعت و وفای به عهد می بینیم و در سوی دیگر آن، نمونه هایی از عهدشکنی و بی وفایی و نقض پیمان. در کربلا، کوفیان پیمان شکن، فرزند پیامبر(ص) را به شهادت رساندند؛ [۱۶] در حالی که یاران باوفای امام، ولایت مداری خویش را به نمایش گذاشتند. با آنکه امام(ع) بیعت خویش را از یاران خود برداشت، ولی آنان وفادارانه، در صحنه ماندند و عهد خویش نشکستند. شهدای کربلا جانبازی در رکاب آن حضرت را وفای به عهد دانسته و امضای خون بر پیمان خویش زدند.[۱۷]

عمرو بن قرظه، خود را در برابر شمشیرها و تیرهای دشمن قرار داد تا به امام آسیبی نرسد و آن قدر جراحت برداشت که بی تاب شد. آنگاه رو به امام(ع) کرد و پرسید:

ای پسر پیامبر! آیا وفا کردم؟ امام(ع) فرمودند:

«آری. تو در بهشت، پیش روی منی و زودتر وارد بهشت می شوی. سلام مرا به پیامبر(ص) برسان.»[۱۸]

در زیارت حضرت عبّاس بن علی(ع) نیز آمده است:

«أَشْهَدُ لَک بِالتَّسْلِیمِ وَ التَّصْدِیقِ وَ الْوَفَاءِ وَ النَّصِیحَهِ لِخَلَفِ النَّبِی؛ [۱۹]

شهادت می دهم به تسلیم و تصدیق و وفا و خلوص تو برای فرزند پیامبر.»

که شاهد اطاعت و تسلیم و تصدیق حضرت ابوالفضل(ع) نسبت به فرزند پیامبر(ص) است.

وفاداری حضرت ابوالفضل(ع) به حدّی است که آن حضرت در شب عاشورا خطاب به امام حسین(ع) می گوید:

«فَإِذَا نَحْنُ قُتِلْنَا بَینَ یدَیک نَکونُ قَدْ وَفَینَا لِرَبِّنَا وَ قَضَینَا مَا عَلَینَا؛[۲۰]

به خدا سوگند! هرگز از تو جدا نمی شویم. جانمان فدای جانت! با حنجره ها و حلقوم ها و دست ها و چهره های خون آلود از تو حمایت می کنیم و هرگاه کشته شویم، به عهد خویش و آنچه بر عهده ماست، وفا کرده ایم.»

امام حسین(ع) در روز عاشورا وقتی بر بالین مسلم بن عوسجه آمد، این آیه را خواند که بیانگر وفای به عهد یاران امام است:

«مردانی که بر عهد خویش با خدا صادقند، برخی به عهد خویش وفا کرده و جان باختند و برخی منتظرند و عهد و پیمان را هیچ دگرگون نساخته اند.»[۲۱]

یاران امام زمان(عج) نیز عاشقان مولای خود هستند و پاکبازان راه او. از وی همچون فرزندان خلف، فرمان برده، بهتر از بردگان گوش به فرمان، از حضرت پیروی می کنند و در انجام دستورهایش بر یکدیگر پیشی می گیرند.[۲۲]

به فرموده پیامبر(ص) آنان تلاشگر و کوشا در پیروی از او هستند. [۲۳]عشق و علاقه قلبی به حضرت مهدی(ع)، آنان را به فرمانبری وا می دارد و به سان پروانه، به دور شمع وجودش می گردند. در روایتی آمده است:

«سوارانی با نشان و پرچم، برای تبرّک، دست بر زین مرکب امام می سازند و بر گرد امام می چرند. با جان و دل، او را در جنگ ها یاری کرده و آنچه طلب کند، کفایت می کنند.»[۲۴]

امام حسن عسکری(ع) در خصوص یاران حضرت مهدی(عج) فرمودند:

«…روزی را می بینم که پرچم های زرد و سفید در کنار «کعبه» به اهتزاز درآمده و دست ها برای بیعت تو، پی درپی صف کشیده اند. دوستان باصفا، کارها را چنان به نظم و ترتیب درآورده اند که همچون دانه های درّ گرانبها، شمع وجودت را احاطه کرده اند و دست هایشان برای بیعت با تو در کنار حجرالأسود به هم می خورد. آنان به فرمان های دینی فروتنند. دل هایشان از کینه و دشمنی پیراسته و رخسارشان برای پذیرش حق آماده است…»[۲۵]

عشق یاران امام زمان(عج) به حضرت به حدّی است که حتّی زین اسب او را مایه برکت دانسته و به آن تبرّک می جویند. امام صادق(ع) فرمودند:

«یتَمَسَّحُونَ بِسَرْجِ الْإِمَامِ یطْلُبُونَ بِذَلِک الْبَرَکه؛[۲۶]

بر زین اسب امام دست می کشند و بدین وسیله تبرّک می جویند.»

نتیجه چنین عشقی، اطاعت بی چون و چرای آنان از امامشان است.

۴.شجــاعت

شجاعت، دیگر ویژگی مشترک یاران امام حسین(ع) و امام زمان(عج) است. یاران امام حسین(ع) به عشق شهادت می جنگیدند. از مرگ هراسی نداشتند و در برابر دشمن سست نمی شدند. رشادتی که حضرت مسلم بن عقیل در «کوفه» از خود نشان داد یا شجاعت و شهامتی که ابوالفضل العبّاس(ع)، حضرت قاسم(ع) و دیگران از خود به نمایش گذاشتند، بیانگر آن است که آنان از شجاع ترین انسان ها بودند. [۲۷] شجاعت آنان به گونه ای بود که حتّی یکی از سران سپاه دشمن بر سربازان خود فریاد زد:

ای بی خردان! می دانید با چه کسانی می جنگید؟ با شیران شرزه، با گروهی که مرگ آفرینند! هیچ کدامتان به میدان آنان نروید که کشته می شوید.[۲۸]

یکی دیگر از دشمنان، شجاعت یاران امام(ع) را این گونه توصیف می کند:

کسانی بر ما تاختند که پنجه هایشان بر قبضه شمشیرها بود. آنان همچون شیران خشمگین بر سواران ما تاختند و آنها را در چپ و راست تار و مار کردند و خود را در کام مرگ افکندند.[۲۹]

یاران امام حسین(ع) بعد از شهادت ایشان نیز جلوه هایی از شجاعت را به نمایش گذاشتند. اهل بیت امام(ع)، به رغم آنکه اسیر بودند، زانوی غم در بغل نگرفته و در برابر دشمن تسلیم نشدند. آنان به گونه ای رفتار کردند که دشمنان را خشمگین نمودند. در هنگام گفت وگوی حضرت زینب(س) با ابن زیاد، ابن زیاد از او با عنوان زن متکبّر یاد کرد. [۳۰] رفتار اهل بیت امام حسین(ع) ریشه در شجاعت امامشان داشت؛ زیرا آنان یاران امامی بودند که مرگ در راه خدا را عزّت می دانست [۳۱] و شعار «أبا الموت تخوفانی» [۳۲] سر می داد.

یاران مهدی(ع) نیز مردمانی دلیر و جنگاورند؛ دل هایی چون پولاد دارند؛ از انبوه دشمن هراسی به دل راه نمی دهند و عشق به خدا و امامشان به آنان قوّت بخشیده است؛ شجاعتی بی مانند، آنان را به رزمگاه می کشاند؛ عزّت نفس و بلندی منزلت، آنان را از کوه، بلندپایه تر کرده و هیبتشان را در سینه ستمکاران دو چندان نموده است؛ قوّت چهل مرد را دارند؛ شیران میدان رزمند و جان هایشان از سنگ خارا محکم تر است. [۳۳] امام باقر(ع) در خصوص شجاعت یاران مهدی(ع) فرمودند:

«لَکأَنِّی أَنْظُرُ إِلَیهِمْ مُصْعِدِینَ مِنْ نَجَفِ الْکوفَهِ ثَلَاثَمِائَهٍ وَ بِضْعَهَ عَشَرَ رَجُلًا کأَنَّ قُلُوبَهُمْ زُبَرُ الْحَدِیدِ…یسِیرُ الرُّعْبُ أَمَامَهُ شَهْراً وَ خَلْفَهُ شَهْراً؛ [۳۴]

سیصد و ده و اندی مرد که بر بلندای نجف (کوفه) ایستاده اند و دل هایی چون پولاد دارند. از هر سو تا مسافت یک ماه راه، ترس بر