پاورپوینت کامل مناصب امانتند، نه فرصت! ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مناصب امانتند، نه فرصت! ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مناصب امانتند، نه فرصت! ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مناصب امانتند، نه فرصت! ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

امام علی(ع)، آن قدر از دارایی دولت به فرمانداران می دادند که نیازمندی اشان را برطرف سازد و آنان را از لغزش در گرداب رشوه بازدارد. کارگزاران حضرت به خاطر حکمرانی حق نداشتند چیزی هر چند به اندازه ناهار یا شام از مردم بگیرند؛ زیرا این بهره برداری اگر از راه حکومت به دست آید، به دزدی و رشوه خواری بیشتر شباهت دارد.

شیوه مدیریتی امام علی(ع) در برخورد با کارگزاران

هنگامی که حضرت علی(ع)، زمام امور جامعه را در دست گرفتند، بی درنگ به تنظیم امور و رفع نارسایی ها پرداختند و برای حکومت خویش، سازمانی را در نظر گرفتند. امام(ع) با اطاعت خالصانه از خدا و پیامبر گرامی اسلام(ص)، همه مسائل حکومتی را از «کتاب خدا» و سنّت پیامبر(ص) استخراج می کردند و به دقّت به اجرا می گذاشتند.

نخستین کاری که امام(ع) پس از دست یابی به حکومت انجام دادند، انتخاب افرادی متعهّد، مدیر و کاردان و فرستادن آنها به سرزمین های مختلف کشور اسلامی بود. این افراد که حضرت از آنها به عنوان والی نام می بردند، با اختیاراتی گسترده و مسئولیّتی فراوان به مناطق مورد نظر می رفتند و امور آن منطقه را به دست می گرفتند.

امام(ع) در مورد کارگزاران به دو نکته توجّه داشتند:

دقّت و موشکافی بسیار در انتخاب والی؛
نظارت پی گیر بر چگونگی رفتار والیان.

در حقیقت، امام همواره می کوشیدند فردی خداترس، متعهّد، لایق و کاردان را برای ولایت مناطق مختلف برگزینند.۱ آن حضرت هیچگاه کسی را از روی اغراض شخصی برکنار نکردند؛ همچنان که شخصی را براساس روابط خویشاوندی و دوستانه بر سر کار نیاوردند. هر عزل و نصبی که در حکومتشان صورت می گرفت، با توجّه به معیار تقوا و کاردانی افراد بود؛ زیرا حکومت از دیدگاه حضرت، امانت و وسیله ای برای گرفتن حقّ مردم و جلوگیری از تجاوز ستمگران بود؛ نه استثمار و بهره وری از جامعه. آن حضرت، حکومت را برای استقرار عدالت و اجرای قوانین الهی می خواستند؛ نه برای حکمرانی بر مردم و منافع شخصی.

هنگامی که امام(ع) فرمانی برای کارگزاری می فرستادند، به آنچه اساس و بقای حکومت در آن بود و نیز به مسائلی که به سعادت خود کارگزار و جامعه می انجامید، اشاره می فرمودند. از جمله می توان تقوای الهی، ترس از آخرت، خوش رفتاری با مردم و عدالت اجتماعی را نام برد.

امام علی(ع)، آن قدر از دارایی دولت به فرمانداران می دادند که نیازمندی اشان را برطرف سازد و آنان را از لغزش در گرداب رشوه بازدارد. کارگزاران حضرت به خاطر حکمرانی حق نداشتند، چیزی هر چند به اندازه ناهار یا شام از مردم بگیرند؛ زیرا این بهره برداری اگر از راه حکومت به دست آید، به دزدی و رشوه خواری بیشتر شباهت دارد. بی شک، به کسی که اجازه داده نمی شود شام یا ناهاری را به عنوان رشوه بخورد، اجازه داده نخواهد شد که شهری را چپاول و غارت کند یا نتیجه کار و کوشش مردم را به صورت رشوه بگیرد. البتّه در کنار این سخت گیری که امام(ع) در برابر فرمانداران خطاکار در پیش گرفته بودند، از فرمانداران نیکوکار نیز قدردانی می کردند. در ادامه، به نامه ای اشاره می کنیم که امام(ع) به عمربن ابی سلمه محزومی، فرماندار خود در «بحرین» فرستاده و نعمان بن عجلان را به جای او به کار گماشته و از او خواسته اند که در جنگ بر ضدّ معاویه همراه وی باشد. امام(ع) در این نامه می نویسند:

«من نعمان بن عجلان زرقی را برای اداره بحرین انتخاب کردم. البتّه نه برای اینکه تو را سرزنش کنم یا تو را بر بیت المال خائن بشمارم. به جان خودم سوگند! که تو به وظیفه خود بسیار نیکو عمل کردی و امانت را خوب نگه داشتی. بدون ناراحتی به سوی من بیا که تو متّهم نبوده و سزاوار سرزنش نیستی؛ بلکه من می خواهم به سوی ستم کاران شام بروم و دوست دارم که در این ماجرا با من باشی؛ زیرا تو از کسانی هستی که من می خواهم در مبارزه بر ضدّ دشمن از تو همراهی بجویم. خداوند، ما و تو را از آن گروهی قرار دهد که به راه راست بوده و درستکارند.»۲

بدین ترتیب، آن گروه از فرماندارانی که به مردم خیانت نورزیده و رشوه نمی گرفتند، از سوی امام(ع) تشویق می شدند؛ ولی خیانت کاران نخست توبیخ می شدند و آنگاه اگر عملشان را درست نمی کردند، از کار برکنار می شدند و اگر خلاف کاری آنان زیاد بود، پس از برکناری، آنها را به زندان می فرستادند.

امام علی(ع) گاه ناچار می شدند، والیان و حاکمانی را که کوچک ترین خیانتی نسبت به ملّت روا می داشتند، به شدید ترین کیفرها تهدید کنند. اگر به ایشان خبر می رسید که یکی از فرمانداران و کارمندانش به غصب و احتکار آلوده گشته است، احساس اندوه می کردند.

در اینجا به نمونه هایی از برخورد امام(ع) با کارگزاران اشاره می کنیم:

امام(ع)، سعد را به سوی زیادبن ابیه فرستادند و به او گفتند که هر چه از مال نزد او باشد، به بیت المال بفرستد؛ زیرا به ایشان خبر رسیده بود که زیاد در خوش گذرانی به سر می برد و مال بینوا، فقیر، بیوه زن و یتیم را به خود اختصاص می دهد و خود را نیکوکار جلوه می دهد؛ در حالی که از نیکوکاری به دور است. هنگامی که فرستاده حضرت نزد زیاد اصرار ورزید که دستور امام(ع) را اجرا کند، زیاد از پذیرفتن آن سرب