پاورپوینت کامل تلویزیون ها را خاموش کنید! ۶۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تلویزیون ها را خاموش کنید! ۶۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تلویزیون ها را خاموش کنید! ۶۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تلویزیون ها را خاموش کنید! ۶۶ اسلاید در PowerPoint :

تلویزیون به آمریکایی ها می گوید که درباره سیاست مداران چگونه بیندیشند و گزینه های پیش روی بینندگان را به همان هایی که مورد قبول الیگارشی هاست محدود می کند. الیگارشی هایی که شبکه های مهم تلویزیونی را در سیطره کنترل خود دارند، به مردم می گویند چه چیز مهم است و چه کسی در سیاست، برنده و چه کسی بازنده است.

ولف هی بادی: ضمیر ناخودآگاه انسان از قدرت بالایی برخوردار است و نسبت به جزئیات تمام اتّفاقات اطراف ما آگاه می باشد؛ امّا این بخش از وجود انسان قادر به تفکیک واقعیت از خیال و پندار نیست و تمام آنچه را که از مغز انسان می گذرد، واقعیت تلقّی کرده و نسبت به آن عکس العمل نشان می دهد. حال باید پرسید هنگام تماشای برنامه ای مضحک چه اتّفاقی رخ می دهد؟ در پاسخ باید گفت که این برنامه ها فرآیند تفکّر بیننده را شکل می دهند. آیا می دانید چه مقدار از زمان خود را به تماشای تلویزیون اختصاص می دهید؟ طبق بررسی های اخیر، مردم «آمریکا» به طور متوسط روزانه پنج الی شش ساعت از وقت خود را صرف تماشای تلویزیون می کنند؛ به عبارت دیگر، به استثنای وقت صرف شده برای استراحت و کار، بیشترین وقت خود را به تماشای تلویزیون اختصاص می دهند. این مدّت، حتّی بیشتر از زمانی است که آنها صرف غذا خوردن می کنند یا با همسر و فرزندان خود سپری می نمایند. در خصوص کودکان، این زمان بیشتر است. طبق بررسی های به عمل آمده، کودکانی که در سنین قبل از دبستان قرار دارند، روزانه بیش از هشت ساعت و دانش آموزان، مقداری کمتر از هشت ساعت صرف تماشای تلویزیون می کنند. در سال ۱۹۸۰م. آمارها نشان می داد که یک فرد بیست ساله در طول عمر خود، چهارده ماه (به طور شبانه روزی) به تماشای تلویزیون پرداخته است. بررسی های اخیر حاکی از افزایش این مدّت زمان می باشد: در سال های اخیر، یک فرد بیست ساله، دو سال کامل از زندگی خود را صرف تماشای برنامه های تلویزیونی می کند. علاوه بر این، پژوهشگران به مسئله ای تأسّف بار پی برده اند. به نظر می رسد که قدرت فکری آمریکایی ها روز به روز تحلیل می رود. به گفته این پژوهشگران، میزان مطالعه و سطح درک آمریکاییان از مطالب خوانده شده نسبت به ده سال قبل، به شدّت تنزّل پیدا کرده است. به طور کلّی، آمریکایی ها در مهارت های نوشتاری ضعیف بوده و فقط قادر به نوشتن جمله های ساده می باشند. آنها در ردیف کم سوادترین ملل کره زمین هستند و امروزه این مسئله در حال وخیم تر شدن است. این تنزّل، توجّه پژوهشگران را به خود جلب نموده است. طیّ چندین تحقیق انجام شده، ارتباط میان این موضوع با میزان وقتِ صرف شده برای تماشای تلویزیون به اثبات رسیده است. جالب توجّه است که تحقیقات مزبور نشان می دهند ماهیّت برنامه های تلویزیونی اصلاً مهم نیست؛ بلکه موضوع حائز اهمّیت این است که هر چه زمان صرف شده برای تماشای این برنامه ها بیشتر باشد، میزان کودنی و بی سوادی بیننده نیز بیشتر خواهد بود. آنچه باعث تعجّب پژوهشگران شده، این است که یک دهه قبل، آنها پیش بینی کرده بودند در آینده، مدّت زمان تماشای برنامه های تلویزیونی کاهش خواهد یافت! البتّه پیش بینی آنها درباره برنامه های شبکه های تلویزیونی صدق می کرد؛ زیرا بینندگان این نوع برنامه ها به شدّت کاهش پیدا کردند؛ امّا با پیدایش تلویزیون کابلی و کانال های متنوّع آن، بینندگان دوباره به پای تلویزیون ها کشانده شدند. آمریکایی ها، به خصوص در مناطق شهری و حومه ای، به بیش از صد کانال مختلف تلویزیونی دسترسی دارند که این شبکه ها به تهیه و پخش برنامه های مختلف خبری، طنز، ورزشی و فیلم می پردازند. پژوهشگران همچنین پیدایش پدیده هایی چون دستگاه VHS و ویدئو و نفوذ آن در بازار را نیز پیش بینی نکرده بودند. فیلم ها و برنامه های مختلف تلویزیونی نه تنها از طریق شبکه های مختلف و ویدئوهای خانگی در دسترس همگان قرار گرفت، دوربین های کوچک فیلم برداری نیز به وسیله ای برای ضبط آنها تبدیل شد. ممکن است مدّت زمانی را که برای تماشای تلویزیون صرف می کنید به درستی ندانید. وقتی وارد خانه می شوید اگر تلویزیون خاموش باشد، به سرعت آن را روشن می کنید و در حالی که تلویزیون روشن است، مشغول خواندن روزنامه یا خوردن چیزی می شوید؛ در حالی که گاهی نگاهی به صفحه تلویزیون نیز می اندازید؛ امّا وقتی برنامه مورد علاقه اتان شروع می شود، تلویزیون، تمام حواسّ شما را به خود معطوف می کند. بنابراین میزان توجّه شما به تلویزیون را نوع برنامه تعیین می کند؛ ولی در واقع، تا زمانی که در خانه هستید تقریباً هیچگاه تلویزیون خاموش نیست؛ امّا تحقیقات، زمان صرف شده برای تماشای تلویزیون را بر مبنای میزان توجّه اعمال شده مشخّص نمی کند. همچنین مطالعات نشان می دهند که بعضی از مردم در صورت خاموش بودن تلویزیون حتّی قادر به خوابیدن نیستند! در حالی که مضرّ بودن تماشای تلویزیون برای سلامتی انسان به اثبات رسیده است. قبلاً گفته شد که تماشای تلویزیون به مدّت شش الی هشت ساعت در روز، نشانگر اعتیاد مردم به این رسانه می باشد. در اینجا باید افزود که این اعتیاد، بینندگان را شست وشوی مغزی نیز می دهد. دو نوع شست وشوی مغزی وجود دارد: نوع اوّل که شست وشوی مغزی سخت نامیده می شود، برای همه کاملاً آشناست و نمونه بارز آن را در فیلم های جنگی کره ای می توان مشاهده کرد: کره ای ها یک وطن پرست آمریکایی را دستگیر کرده، او را به داخل اتاقی برده و پس از شکنجه و تزریق موادّ مخدّر به وی، او را وادار به تکذیب عقاید و محکوم کردن کشور خود می کنند. چنین فردی معمولاً تغییر شخصیّت می دهد که مشخّصه آن، نگاهی خیره و لبخندی دائمی است که بر چهره دارد. این کار، شست وشوی مغزی سخت نامیده می شود؛ زیرا روش انجام آن آشکار و علنی می باشد. قربانیِ شست وشوی مغزی سخت به خوبی از عملیات انجام شده آگاهی دارد و با وحشت حاصل از آن آشناست. او توسط یک نیروی خارجی و فوق العادّه قوی از پای درآمده و تحت فشار، در نوعی انزوای مطلق قرار می گیرد. قدرت روحی قربانی از بین می رود و او به راحتی شکنجه های اعمال شده را می پذیرد. در انسان، توان روحی است که شعور و قوّه تعقّل او را تحت کنترل خود دارد و بدون این قدرت، ذهن انسان تبدیل به ماشینی می شود که برای به کار افتادن، نیاز به دستورالعمل دارد. کسی ادّعا نمی کند که با تماشای تلویزیون، قربانی شست وشوی مغزی سخت می شود؛ امّا در هر حال شما نیز مثل شخصیّت های فیلم های کره ای شست وشوی مغزی شده اید. آیا تا به حال چهره خود را به هنگام تماشای فیلم و در حالی که به صفحه تلویزیون خیره شده اید، دیده اید؟ نگاه خیره و دهان باز شما همراه با لبخندی محو، درست شبیه افراد شست وشوی مغزی شده این فیلم هاست. تأثیر این شست وشوی مغزی که شست وشوی مغزی نرم نامیده می شود، حتّی از نوع سخت آن نیز بیشتر است؛ زیرا قربانیان آن، بدون آنکه آگاه باشند چه بر سرشان آمده است، به زندگی خود ادامه می دهند. تلویزیون با ورود به تمام خانه ها در حال شست وشوی گروهی جامعه است. این، نوع شست وشو بر مبنای دو اصل ایجاد تنش و رهایی از تنش انجام می گیرد. ابتدا در یک محیط کنترل شده، تنشی به وجود می آید که باعث افزایش اضطراب در بیننده می شود. سپس گزینه هایی در اختیار بیننده قرار می گیرد تا با انتخاب این گزینه ها از تنش موجود، رهایی پیدا کند. با توجّه به اینکه قربانی گزینه های ارائه شده را ـ هرچند این گزینه ها در نگاه اوّل، غیر قابل قبول به نظر برسند ـ تنها راه فرار از تنش ایجادشده می داند، به انتخاب این راه حل های نادرست مبادرت می ورزد. در چنین شرایطی این انتخاب نمی تواند منطقی باشد؛ زیرا قدرت فکری خلّاق انسان در آن دخیل نیست؛ بلکه انسان مانند حیوانی شرطی شده، به تنش موجود واکنش نشان می دهد. رمز موفّقیت این نوع شست وشو، رعایت مقرّرات مربوط در ایجاد تنش و همچنین ارائه گزینه ها می باشد. مادامی که هر دو اصل ـ تنش و گزینه ها ـ کنترل شده باشند، گستره نتایج نیز کنترل شده خواهد بود. در این حالت، قربانی مجبور است یکی از راه های ارائه شده را انتخاب نماید.

شست وشودهندگان مغزی، خواستار محیط های پرتنش (مثلاً آشوب های اجتماعی) هستند. طیّ دهه های اخیر، همواره با چنین آشوب هایی روبرو بوده ایم: رکود اقتصادی، جنگ های منطقه ای و فاجعه های جمعیّتی، زیستی و اکولوژیکی. این آشوب ها موجب ایجاد بحران های ادراکی و از بین رفتن تحمّل و بردباری افراد می گردد. در این مواقع، مردم، سرگردان و متحیّر شده و به منظور فرار از تنش ایجادشده، به دنبال راهی آسان برای رسیدن به یک زندگی بدون بحران هستند. آنها برای بررسی منطقی مشکلات پیش آمده فرصتی ندارند و اینجاست که نقش تلویزیون در ایجاد تنش و ارائه گزینه ای برای رهایی از آن نمایان می شود. تلویزیون و دنیای نیمه واقعی، نیمه تخیّلی و واقعیت گریز آن، تنها راه فرار ما از زندگی پرتنش است و انسان همانند ماشینی برای تماشای هشت ساعته تلویزیون، برنامه ریزی شده است. اگر به درستی مطالب بالا شک دارید، در انتخاب های اخیری که در زندگی خود انجام داده اید، تأمّل کنید و ببینید آیا انتخابی بوده که بدون تأثیرپذیری از برنامه های تلویزیونی انجام گرفته باشد؟ مطمئنّاً پاسخ منفی است. پس می توان پی برد که تا چه میزان شما و افکارتان تحت کنترل می باشید. به گفته هال بکر، پژوهشگر «مؤسّسه آینده» در آمریکا که بیست سال از عمر خود را صرف تأثیرگذاری بر افکار و اذهان رهبران جامعه کرده است: راز باوراندن هر موضوعی به آمریکایی ها و دیکته کردن امور به آنها در دست گرفتن کنترل شبکه های تلویزیونی است. مردم آمریکا عموماً به طرز شگفت آوری، به شبکه های تلویزیونی خود وابسته اند. در طول سی سال گذشته، آنها تلویزیون و برنامه های آن را واقعیت تلقّی کرده اند. در واقع، اگر تصاویر و وقایع دنیای خارج از تلویزیون با برنامه های تلویزیونی در تضاد باشند، مردم سعی می کنند آنها را طبق برنامه های تلویزیونی تغییر داده و زندگی خود را بیشتر به برنامه های آن شبیه نمایند. از آنجا که تأثیر تلویزیون بسیار نافذ و گسترده است، این وسیله ارتباطی، به جزیی لاینفکّ از زندگی انسان ها تبدیل شده است و چون افکار بینندگان از سوی این برنام