پاورپوینت کامل عزادار حقیقی ۷۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عزادار حقیقی ۷۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عزادار حقیقی ۷۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عزادار حقیقی ۷۰ اسلاید در PowerPoint :

زیارت قبور مطهّر و مقدّس معصومان(ع) و اولیای دین، توسّل به آنها و سوگواری در ایام شهادت و نیز بزرگداشت ایام میلادشان در فرهنگ اسلامی، جایگاه بسیار رفیعی دارد؛ هرچند سایر فرهنگ ها نیز از آن بی بهره نیستند. بررسی آیات و روایات این حقیقت را نشان می دهد که هیچ خلقی نزد خداوند تبارک و تعالی محبوب تر از محمّد و آل محمّد(ص) وجود نداشته و ندارد. همه آنها نور واحد هستند و یک حقیقت بیشتر نیستند.

با وجود این، حضرت سیّدالشّهداء(ع) به دلیل شرایط زمانی و مکانی اش و به دلیل مأموریت ویژه ای که از سوی خداوند تبارک و تعالی به عهده داشته، دارای درخشش و تجلّی خاصّی است و همین تجلّی و درخشش خاص برای او، موقعیتی ویژه در قلوب همه انسان ها، به خصوص مؤمنان ایجاد کرده است.

به دلیل جایگاه خاص و نقشی که امام حسین(ع) و عزاداری او در هدایت انسان ها به راه مستقیم الهی دارد، خداوند تبارک و تعالی اراده کرده است که نام مقدّس او و حماسه او در طول تاریخ، زنده بماند و در همه اقوام و ملل و نقاط مختلف جهان، عزاداری او برپا باشد.

هیچ عملی به اندازه اقامه عزاداری برای امام حسین(ع)، در حفظ دین از انحراف و هجوم بی امان دشمنان اسلام برای نابودی دین و همچنین توسعه فرهنگ دینی مؤثّر نبوده و نیست.

متأسّفانه عزاداری ها با همه اهمّیت و جایگاه مهمّی که در فرهنگ اسلامی دارند، در طول زمان دچار آفات، خطرات و انحرافاتی شده است که نقش این وسیله مهم را تا حدودی کم رنگ کرده است.

قدرت سازندگی و آثار یک عزاداری صحیح و منطبق با هدف اصلی قیام سیّدالشّهداء(ع) به قدری زیاد است که اگر عزاداران حسینی از این وسیله بسیار قدرتمند استفاده لازم و صحیح می کردند و مانع نفوذ این همه آفات در آن می شدند، جامعه اسلامی و جهان اسلام وضعیتی کاملاً متفاوت با وضع کنونی می داشت.

اگر شیعیان به پیام های عاشورا توجه جدّی می کردند و از آن به خوبی الگو می گرفتند، امروز، به پیشرفته ترین جامعه از لحاظ مادّی و معنوی تبدیل شده بودند و این همه مشکلات و معضلات گوناگون، جامعه اسلامی را رنج نمی داد.

مراتب عزاداری و عزاداران

عزاداران، همانند مؤمنان، دارای درجات و مراتب مختلفی هستند که هر مرتبه، درجه و جایگاهِ عزادار را در نظام انسانیت و در نزد خداوند و نیز میزان قرب او را به سیّدالشّهداء(ع) نشان می دهد.

البتّه تمامی درجات عزاداری، دارای اجر و ثواب الهی است و هر مرتبه خیر و ثوابی را نصیب عزادار می کند.

مرتبه اوّل عزاداری

در این مرتبه، عزادار در قلب خود از مصیبت وارده به سیّدالشّهداء(ع)، غمگین و ناراضی است؛ بدون اینکه غم و نارضایتی خود را معمولاً بروز دهد. این مرتبه، کمترین درجه عزاداری است و پایین تر از آن، مرتبه دشمنان حضرت است؛ یعنی مرتبه ای که شخص به مصائب حسینی آگاه شود و ناراحت نگردد و به آن راضی باشد.

کسانی که در مرتبه اوّل عزاداری هستند، از هر دین و آیینی که باشند، به خاطر اندوه قلبی شان برای مصیبت امام حسین(ع)، در نزد خداوند از ثواب و پاداشی به تناسب عقیده اشان برخوردار خواهند بود.

مرتبه دوم عزاداری

در این مرتبه، عزادار غم و نارضایتی خود را به شکل های گوناگون، از قبیل گرفتگی چهره، گرفتن حالت بغض و اندوه (تباکی)، گریه کردن، پوشیدن لباس عزا، به سینه و سر زدن و… بروز می دهد و در این کار، گاهی تنها و گاهی به همراه دیگران عزاداری می کند.

گرایش عزاداران کلیمی، مسیحی و پیروان سایر مذاهب که برای امام حسین(ع) گریه می کنند و نیز احساسی که به آن حضرت دارند، نشان دهنده این حقیقت است که حضرت برای آنها یک غریب آشنا است.

حقیقت این است که همه معصومان(ع)، به خصوص وجود مقدّس سیدالشّهداء(ع) در وجود همه انسان ها حضور و پرتویی دارند که ما در این باره، در مرتبه چهارم عزاداری توضیح کافی و مبسوط داده ایم.

مرتبه سوم عزاداری

در این مرتبه که شیعیان حضرت، بیشترین اعضای آن را تشکیل می دهند، عزادار تنفّر و اعتراض خود را نسبت به عاملان مصیبت و جنایت کاران در حقّ سیّدالشّهداء(ع) و یارانش و به طور کلّی همه اهل بیت(ع) اظهار می کند و بر آنها لعن و نفرین می فرستد؛ آنچه موجب شده که عزادار از مرتبه دوم، به مرتبه سوم ترقّی کند، شناخت و معرفتی است که عزادار به وجود مقدّس سیّدالشّهداء(ع) پیدا کرده و اعتقاد بالاتری است که نسبت به آن حضرت و آیین او یافته است.

در این مرتبه، عزاداری به نیت کسب ثواب، برآورده شدن حاجت ها و عرض ادب، صورت می گیرد.

از بررسی این سه مرتبه، به خوبی فهمیده می شود که عنصر اصلی در این سه مرتبه، عنصر عواطف و احساسات است. بررسی دقیق آثار هنری، نوحه ها و اشعار عاشورایی به خوبی نشان می دهد که عزاداری در این سه مرحله، غالباً در سطح عواطف و احساسات است و عزادار به مراحل و مراتب بالاتر راه پیدا نکرده است.

عزاداری و آفت های آن

در اینجا، باید اعتراف کنیم که حذف شدن عنصر معرفت از عزاداری ها و محوریت مسائل عاطفی و تکیه بر ظواهر و رها کردن فلسفه و حکمت عزاداری ها و بزرگداشت ها و نیز تبدیل شدن گریه و سوگواری از یک وسیله خوب و کار آمد به یک هدف اصلی، موجب شده است که این گونه مجالس خاصیت و کارکرد اصلی خود را از دست بدهد.

آفات عزاداری در مرتبه سوم

متأسّفانه در مرتبه سوم، تحریف ها، روش های ناپسند و بدعت های خطرناکی که با فلسفه عزاداری و روح حماسه حسینی در تضادّ هستند، به وجود آمده است.

یکی از دلایل عمده و اصلی این گونه روش ها، بدعت ها و تحریف ها، همان متوقّف ماندن این مرتبه از عزاداری در سطح احساسات و اتّکای محض به گریه و عواطف است.

در این مرتبه، گریه کردن و گریاندن ـ و نه چیز دیگر ـ نقش اصلی را دارد و انگیزه اصلی عزاداری است و جنبه های حماسی و معرفتی یا اصلاً سهمی ندارند یا سهمی بسیار ناچیز دارند؛ زیرا در این مرتبه، بیشتر تشریح چگونگی حادثه عاشورا اهمّیت دارد، نه درس ها و پیام های آن. بدیهی است که وقتی گریه کردن و گریاندن علّت و هدف اصلی عزاداری شد، شیطان و نفس وسوسه گر، در دروغ پردازی و تحریف و نیز اختراع حرکات، روش ها و اشعار ناپسند و غیرمنطبق با حقیقت دین و قیام امام حسین(ع)، تأثیرگذار هستند.

در این مرتبه، بُعد عاطفی، گریه و سوگواری، جای حماسه، عمل و معرفت را گرفته است؛ لذا هیچ خطری از این مجالس، دشمنان امام حسین(ع) و امام زمان(ع) را تهدید نمی کند. به همین دلیل در طول تاریخ، طاغوت ها و ستمگران از این مجالس ترس نداشتند؛ بلکه خود نیز به برپایی چنین مجالسی اقدام می کردند تا با عوام فریبی، باطن زشت و ظلم های خود را در پشت صورت مقدّس عزاداری سالار شهیدان بپوشانند.

به جز این دو گروه، یعنی دوستان و شیعیان نادان و حاکمان ظالم و مدّعی محبّت اهل بیت(ع)، دسته سومی نیز از این گونه مجالس کم خاصیت و تحریف شده، سود می برند و آن گروه کفّار و مستکبران هستند که از مجالس عزاداری حقیقی و بصیرت عزاداران حقیقی، ضربه های مهلک و کوبنده ای خورده اند.

مرتبه چهارم (شناخت معصومان(ع) و انواع مصائب آنها)

اساساً آنچه عزادار را از مرتبه سوم که مرتبه مشترک بین مسلمانان و غیرمسلمانان است، بالاتر می برد و در گروه عزاداران و شیعیان حقیقی معصومان(ع) وارد می سازد، صفای باطن و بالا رفتن میزان محبّت و معرفت او، نسبت به حقایق جهان است.

عزادار در مرتبه سوم با تجلّیات گوناگونی از عظمت امام حسین(ع) و خاندان و اصحابش آشنا می شود. در این حال احساس می کند که ماندن در مرتبه سوم او را اِشباع و راضی نمی کند و به همین دلیل در این مرتبه، عطش و ظرفیت بیشتری برای درک عظمت محمّد و آل محمّد(ص) و به خصوص سیّدالشّهداء(ع) در خود احساس می کند که دیگر توجیه ها و توضیح های مدّاحان و بعضی گویندگان و نویسندگان که خود نیز در مرحله سوم قرار دارند، روح تشنه او را سیراب و قانع نمی کند؛ زیرا آنها به اندازه فهم خود، از امام حسین(ع) و سایر معصومان(ع) می گویند و می خوانند؛ ولی عزادار به خوبی و به درستی احساس می کند که حقیقت، بالاتر از چیزی است که آنها می گویند. در این حال، تلاش او برای رسیدن به معرفت جدید و عمق بیشتر آغاز می شود و برای برطرف کردن عطش خود به معرفت جدید و رفع مجهولاتش، حرکت می کند.

رابطه یا نسبت های موجود بین مصیبت عظیم و اعظم

پاورپوینت کامل عزادار حقیقی ۷۰ اسلاید در PowerPoint در سایه معرفتی که از منابع اصیل اسلامی و با راهنمایی علمای دین شناس به دست آورده، به درک دو نوع مصیبت برای حضرات معصومان(ع)، به خصوص وجود مقدّس سیّدالشّهداء(ع)، نایل می شود که یکی از دیگری بزرگتر است.

الف) مصیبت عظیم، یا همان مصیبتی که به وجود مقدّس و نورانی آنها رسیده است. یعنی جنایت ها و ظلم هایی که در به شهادت رساندن آنها و خاندان مکرّمشان بر آنان وارد شده است.

ب) مصیبت اعظم، یا همان مصیبتی که به جامعه انسانی در طول تاریخ، به علّت محرومیت از حقیقت دین و نیز محرومیت از وجود مقدّس رهبران الهی، به خصوص ائمّه معصومان(ع) وارد گردیده است. این مصیبت به علّت کنار گذاشته شدن معصومان(ع) از مقام و مرتبه ای است که خداوند برای آنان در رهبری و هدایت جامعه انسانی در نظر گرفته است.

هر دو مصیبت، بزرگ و تلخ هستند؛ ولی مصیبت ناکامی رهبران الهی در حاکم کردن دین خدا در روی زمین و مصیبت محرومیت مردم جهان از حاکمیت رهبران معصوم و متخصّص الهی، بزرگتر است؛ زیرا تن دادن رهبران الهی و پیروان آنها به مصیبت عظیم و تحمّل انواع گوناگون مصیبت عظیم برای جلوگیری از وقوع مصیبت اعظم بوده است؛ در حالی که تحمیل مصیبت عظیم بر رهبران الهی و سایر فطرت گراها، از سوی طاغوت ها و ظالمان، به سبب «ایجاد» مصیبت اعظم، بوده است.

فطرت گراها، مصیبت عظیم را به جان خریده اند تا «مانع» مصیبت اعظم شوند و با آن مبارزه کنند. ولی طبیعت گراها مصیبت عظیم را ایجاد و تحمیل کرده اند تا راه برای مصیبت اعظم باز شود. مصیبت اعظم یعنی دوری مردم از دین خدا و آلوده شدن به کفر و شرک و نفاق.

چهره تلخ مصیبت اعظم

چهره تلخ مصیبت اعظم در همه آثاری که از محرومیت جامعه بشری از رهبری و حاکمیت متخصّصان معصوم(ع) به وجود آمده، نمایان است. همه جنگ ها، ظلم ها، فسادها، تباهی ها و نکبت هایی که دامن جامعه بشری را در طول تاریخ گرفته است، ناشی از مصیبت اعظم بوده و هست.

معصومان(ع) و روش های مختلف تشویق به عزاداری

به همین دلیل است که معصومان(ع) به گریه بر خود و اقامه مجالس عزا برای سایر اهل بیت(ع) امر کرده اند و خود نیز عملاً با گریه و اقامه مجالس عزا، اهمّیت این امر را نشان می دادند و آن را در جامعه اسلامی تثبیت می کردند. پیامبر(ص) خطاب به دختر گرامی شان چنین فرمودند:

«یا فاطِمَهُ! کلُّ عَینٍ باکیهٌ یوْمَ الْقیامَهِ اِلّا عَینٌ بَکتْ عَلی مُصابِ الْحُسَینِ فَاِنَّها ضاحِکهٌ مُسْتَبْشِرَهٌ بِنَعیمِ الْجَنّهِ؛۱

فاطمه جان! روز قیامت هر چشمی گریان است؛ مگر چشمی که در مصیبت و عزای حسین گریسته باشد، که آن چشم، در قیامت خندان است و