پاورپوینت کامل خود را وقف امامتان کنید! ۸۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خود را وقف امامتان کنید! ۸۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خود را وقف امامتان کنید! ۸۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل خود را وقف امامتان کنید! ۸۸ اسلاید در PowerPoint :

در شماره گذشته که با عنوان ویژه نامه خیمه خورشید سوخت ( امکان مشاهده شماره قبلی از اینجا فراهم است ) ، بحثی درباره عزاداری و مراتب آن تقدیم کردیم. در این شماره نیز به تفصیل بیشتری درباره شخصیّت عزادار حقیقی و خصوصیت عزاداری حقیقی می پردازیم:

دعای مضطرّانه فرج، اوّلین و مهم ترین محصول مجالس اهل بیت(ع)

عزادار با فهمی که از آثار و برکات ظهور دارد و نیز آگاهی از خسارت عظیمی که از تأخیر آن متوجّه همه انسان ها می شود، از صمیم قلب برای ظهور مولایش دعا می کند و از خداوند تعجیل در این امر را می خواهد. او می داند که مولایش نیز این دعا را دوست دارد و خود نیز برای ظهور خود دعا می کند و به شیعیانش نیز دستور داده است که برای فرجش بسیار دعا کنند:

«اَکثِرُوا الدُّعاءَ بِتَعْجیلِ الْفَرَجِ فَاِنَّ ذلِک فَرَجُکمْ؛

برای تعجیل در فرج بسیار دعا کنید که این کار خود فرج شماست.»

دعا بدون عمل فایده ندارد؛ یعنی اگر کسی برای فرج امام زمان(ع) دعا می کند، باید برای فرج ایشان تلاش نیز بکند و به تناسب توان خود قدم های مؤثّر و مفیدی برای رفع موانع ظهور و تبلیغ و شناساندن حضرت به دیگران بردارد و ضمناً روح انتظار و به خصوص روح «خدمت در انتظار» را بر خود حاکم کند. چنین شخصی خود به خود در مسیر همان اصلاحاتی که قرار است حضرت برای آن تشریف بیاورند، قرار گرفته و عملاً به مصلح جهانی پیوسته است.

بنابراین می توان نتیجه گرفت که دعای حقیقی که همان دعای از صمیم قلب و همراه با آمادگی و عمل برای ظهور است، نقش اساسی و کلیدی در فرج امام زمان(ع) دارد. اگر هریک از ما تلاش کند که دعاگوی حقیقی حضرت باشد، به یقین کمک بزرگی به ظهور حضرت کرده است و به عبارت دیگر، هر قدر تعداد دعاگویان حضرت بیشتر شود، به ظهور نزدیک تر می شویم.

امام صادق(ع) درباره تأثیر دعای حقیقی در فرج امام زمان(ع) چنین می فرمایند:

«خداوند به حضرت ابراهیم(ع) وحی فرستاد که ساره به زودی فرزندی می آورد و اولادش (بنی اسرائیل) چهارصد سال گرفتار خواهند شد، چون گرفتاری بنی اسرائیل به طول انجامید، چهل صبح رو به درگاه الهی آورده، به گریه و زاری پرداختند. خداوند به موسی و هارون وحی فرستاد که آنها را از شرّ فرعون نجات دهد و صد و هفتاد سال از چهارصد سال گرفتاری آنها را برداشت.»

سپس امام صادق(ع) فرمودند:

«همچنین شما هم اگر مثل بنی اسرائیل به درگاه خداوند به گریه و زاری بپردازید، خداوند فرج ما را نزدیک خواهد کرد؛ امّا اگر چنین نباشید، این سختی تا پایان مدّتش ادامه خواهد داشت.»

دعا برای حضرت باید به تناسب شرایط حضرت و شیعیانش باشد. اگر مجالس اهل بیت(ع) هم با همان محتوای معرفتی که خود سیّدالشّهدا(ع) تعیین فرمودند، برگزار می گشت، محصول آن، دعای مضطرّانه برای فرج حسین زمان(عج) می شد.

محتوای مجالس از نظر امام حسین(ع)

وجود مقدّس امام حسین(ع)، خود بهترین معیار برای تعیین کیفیت و محتوای مجالس است. ایشان در یکی از فرمایش های نورانیشان چنین می فرمایند:

«مَنْ اَتانا لَمْ یعْدَمْ خَصْلَهً مِنْ اَرْبَعٍ: آیهً مُحْکمَهً وَ قَضِیهً عادِلَهً وَ اَخاً مُسْتَفاداً و مُجالَسَهَ الْعُلَماء؛۱

هرکس به سوی ما آید و در مجالس ما شرکت کند، حدّاقل یکی از چهار چیز را از دست نمی دهد: اصول عقاید و جهان بینی اسلامی، قوانین اخلاقی، برادری سودمند و هم نشینی با علما.»

بنابراین مجالس اهل بیت(ع)، جای آشنایی مردم با اصول دین و اعتقادات، اخلاقیات و نیز احکام و فروع دین است؛ یعنی همان سه علمی که رسول الله(ص) یادگیری آن را بر هر مسلمانی واجب فرموده است. ایشان در فرمایش نورانی، ابتدا طلب علم را بر هر مسلمانی واجب نموده و چنین فرموده اند:

«طَلَبُ الْعِلْمِ فَریضَهٌ علی کلِّ مُسْلِمٍ؛۲

طلب علم بر هر مسلمانی واجب است.»

بدیهی است علمی که یادگیری آن بر همگان واجب باشد و به عبارت دیگر تحصیل آن واجب عینی است، نمی تواند از نوع علوم روزمرّه باشد؛ بلکه علمی است که با ساختار وجودی انسان و هدف خلقت او و نیز سعادت دنیا و آخرت او ارتباط مستقیم دارد. آنگاه حضرت در مرحله بعد، علمی را که تحصیلش بر هر کس واجب است، چنین تشریح می نمایند:

«اِنَّمَا الْعِلْمُ ثَلاثَهٌ آیهٌ مُحْکمَهٌ اَوْ فَریضَهٌ عادِلَهٌ اَوْ سُنَّهٌ قائِمَهٌ وَ ما خَلا هُنَّ فَهُوَ فَضْلٌ؛۳

علم حقیقی سه چیز است: اصول عقاید، اخلاق و احکام و غیر از اینها فضل است.»

بنابراین نتیجه می گیریم که مجلس مورد رضایت امام حسین(ع) مجلسی است که در آن، عزاداران با حقیقت دین، معارف الهی و انسانی و نیز وظایفشان به عنوان یک مؤمن و عزادار حقیقی و یک انسان و شیعه راستین آشنا می شوند.

وقتی برپاکننده مجلس سیدالشّهدا(ع) خود به مرحله چهارم نرسیده باشد، در تنظیم برنامه ها اصالت و عمده وقت مجلس را به مدّاحی و سینه زنی اختصاص می دهد و نسبت به سخنرانی و سخنران یا اصلاً توجّهی ندارد یا کم توجّه می باشد.

خطر جهل به دین و آخرت

گفتیم که پیامبر(ص) دین شناسی را بر هر مسلمانی واجب فرمود و بر آن تأکید نموده است. علاوه بر این، کسانی را که در این امر واجب کوتاهی کنند، چنین توبیخ فرموده اند:

«اِنَّ اللهَ تَبارَک و تَعالی یبْغِضُ کلَّ عالِمٍ بِالدُّنْیا جاهِلٍ بِالْآخِرَهِ؛۴

به درستی که خداوند تبارک و تعالی هر عالمِ به دنیایی را که جاهل به آخرت است، دشمن می دارد.»

از نظر حضرت، هرکس آخرت را که جایگاه ابدی انسان است، نشناسد، هرچند علوم دنیایی را بداند، مبغوض خدا است؛ زیرا کسی که آگاهی به آخرت و خانه ابدیت خود نداشته باشد، هرگز نمی تواند خود را برای آن آماده کند. به همین دلیل معصومان(ع) شیعیانی را که به یادگیری دستورات دینی و معارف الهی نمی پردازند، به شدّت مذمّت و توبیخ کرده اند. رسول اکرم(ص) در این باره می فرمایند:

«لَیسَ مِنّی اِلاَّ عالِمٌ اَوْ مُتَعَلِّمٌ؛۵

از من نیست؛ مگر عالم یا کسی که در حال یادگیری است.»

امام صادق(ع) نیز می فرمایند:

«لَسْتُ اُحِبُّ اَنْ اَرَیَ الشَّابَّ مِنْکم اِلاَّ غادِیاً فی حالَینِ: اِمَّا عالِماً اَوْ مُتَعَلِّماً فَاِنْ لَمْ یفْعَلْ فَرَّطَ، فَاِنْ فَرَّطَ ضَیعَ فَاِنْ ضَیعَ اَثِمَ، وَ اِنْ اَثِمَ سَکنَ النَّارَ وَ الَّذی بَعَثَ مُحَمّداً بِالْحَقِّ؛۶

دوست ندارم جوانی از شما را ببینم؛ مگر اینکه در یکی از دو حالت صبح کند. یا عالم باشد یا در حال یادگیری؛ پس اگر چنین نکند، کوتاهی کرده است و اگر کوتاهی کند، ضایع کرده است؛ اگر ضایع کند، گناه کرده است؛ اگر گناه کند، قسم به کسی که محمّد(ص) را به حق مبعوث کرده است، ساکن آتش می شود.»

آری. جهل به دین و دستورات آن موجب می شود که انسانِ غافل، سر از جهنّم درآورد، به همین دلیل است که حضرت در کلام دیگری چنین می فرمایند:

«لَوْ اوتیتُ بِشابٍّ مِنْ شَبابِ الشّیعَهِ لا یتَفَقَّهُ، لَاَدَّبتُهُ؛۷

اگر جوانی از جوانان شیعه را نزد من آورند که در دین تفقّه۸ نمی کند، او را ادب خواهم کرد.»

و همچنین آن حضرت آرزو می کند که اصحاب و شیعیانش حلال و حرام دین را به دقّت بشناسند تا سر از کوتاهی، تقصیر، گناه و عذاب درنیاورند، لذا چنین می فرمایند:

«لَیتَ السِّیاطُ عَلی رُؤوسِ اَصْحابی حَتَّی یتَفَقَّهوا فِی الْحَلالِ وَالْحَرامِ؛۹

ای کاش! با تازیانه ها بر سر اصحابم می زدند تا اینکه حلال و حرام دین را خوب بفهمند.»

ببینیم که امام سجّاد(ع) چگونه شیعیان را به تحمّل سختی در راه فهم درست و دقیق دین تشویق می فرمایند:

«لَوْ یعْلَمُ النَّاسُ ما فی طَلَبِ الْعِلْمِ لَطَلَبُوهُ وَ لَوْ بِسَفْک الْمُهَجِ وَ خَوْضِ اللُّجَجِ؛۱۰

اگر مردم بدانند در طلب علم، چه فایده ای است؟ آن را می طلبند؛ اگر چه با ریختن خون دل و فرو رفتن در گرداب ها باشد.»

برای تأکید بیشتر، ببینیم که حضرت کاظم(ع) چگونه خطر دین داری سطحی و ضعیف و محروم بودن از فهم دقیق دین را گوشزد می فرمایند:

«مَنْ لَمْ یتَفَقّهْ فی دینِهِ لَمْ یرْضَ اللهُ لَهُ عَمَلاً؛۱۱

هرکس که آگاهی عمیق از دین نداشته باشد، خداوند از هیچ عمل او خرسند نمی شود.»

امام علی(ع) درباره دین، بدون فهم عمیق چنین می فرمایند:

«اَیهَا النَّاسُ! لاخَیرَ فی دینٍ لا تَفَقُّهَ فیما؛۱۲

ای مردم! در دینی که فهم عمیق در آن نیست، هیچ خیری وجود ندارد.»

دینی که نسبت به آن شناخت دقیق و صحیح نداریم، نمی تواند خوشبختی انسان را در دنیا و آخرت تأمین کند. امام علی(ع) هم در این باره می فرمایند:

«اَلْمُتَعَبَّدُ عَلی غَیرِ فِقْهٍ کحِمارِ الطّاحُونَه یدُورُ و لا یبْرَحُ؛۱۳

عبادت کننده ناآگاه از دین، همچون خر آسیاب است که دور خود می چرخد؛ ولی از جایی که هست، پیشتر نمی رود.»

اساساً در اسلام، ارزش هر انسانی در درجه اوّل به میزان شناخت صحیح و عمیقی است که از دین دارد، چنان که رسول گرامی اسلام(ص) چنین می فرمایند:

«اَکثَرُ النَّاسِ قیمَهً اَکثَرُهُمْ عِلْماً و اَقَلُّ النّاسِ قیمَهً اَقَلُّهُم عِلْماً؛۱۴

با ارزش ترین مردم، عالم ترین آنها است و کم ارزش ترین مردم، کم علم ترین آنها است.»

صرف ادّعای شیعه بودن، بدون شناخت صحیح و دقیق دین، مفید و کافی نیست؛ بلکه برای شخص و برای اصل دین، بسیار خطرناک و خطرساز است.

اگر شیعیان، امامان خود را، به خصوص امام زمان(ع) را خوب می شناختند و به وظایفی که در قبال او دارند، آگاه بودند، امام زمان(ع) بیش از هزار و صد و شصت سال، در تنهایی و مظلومیت، گرفتار غیبت و خون دل و اضطرار نمی شد.

ببینیم آن وجود نازنین که عزادار حقیقی جدّ بزرگوارش و منتقم اصلی خون او می باشد، هزار سال پیش چگونه از بی وفایی و عدم همدلی شیعیانش که ناشی از جهالت و بی همّتی آنها است، شکایت می کند:

«وَ لَوْ اَنَّ أَشْیاعَنا وَفَّقَهُمُ اللهُ لِطاعَتِه عَلَی اجْتِماعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِی الْوَفاءِ بِالْعَهْدِ عَلَیهِمْ لَما تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الُْیمْنُ بِلِقائِنا، وَلَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعادَهُ بِمُشاهَدَتِنا عَلی حَقِّ الْمَعْرِفَهِ وَ صِدْقِها مِنْهُمْ بِنا، فَما یحْبِسُنا عَنْهُمْ اِلاَّ ما یتَّصِلُ بِنا مِمّا نُکرَهُهُ وَلا نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ؛۱۵

اگر شیعیان ما که خداوند بر انجام طاعت موفّّقشان بدارد، در وفا کردن به عهد ما همدل بودند، مبارکی ملاقات ما از آنها به تأخیر نمی افتاد و سعادت دیدار همراه با معرفت ما به سوی آنها می شتافت. پس ما را از آنها پوشیده نمی دارد؛ مگر همان چیزهایی که از آنها به ما می رسد و ما دوست نداریم و از آنها انتظار نداریم.»

عزادار حقیقی و عمل به وظیفه اش در قبال امام زمان(عج)

عزادار حقیقی به خوبی می داند که سوگواری و برپایی مجالس بزرگداشت برای اهل بیت(ع)، فقط قسمت کوچکی از وظیفه الهی او نسبت به آنان است؛ بلکه وظیفه بالاتر، توجّه به درس ها و عبرت های عاشورا و عمل به آنها است.

عمل به تکلیف، از جمله درس هایی است که عزادار حقیقی از عاشوراییان فراگرفته است. او خود را نسبت به امام زمانش مکلّف و مسئول می داند؛ همان طور که «قرآن کریم» هرکس را نسبت به امام زمانش مسئول و مکلّف می داند.۱۶

عزادار حقیقی یا «منتظر حقیقی» در این مرحله می داند که اگر بخواهد رضایت خدا را جلب کند و به هدف خلقت و کمال نهایی و غایی وجودش نائل شود، باید به این تنها موعظه خداوند تبارک و تعالی در قرآن کریم عمل کند که فرمود:

«قُلْ اِنَّما اَعِظُکمْ بِواحِدَهٍ اَنْ تَقُومُوا لِلهِ مَثْنی و فُرادی؛۱۷

ای رسول ما، به امّت بگو که من به یک سخن، شما را موعظه می کنم و آن سخن این است که شما خالص، دو نفری یا به تنهایی برای خدا قیام کنید.»

امام امّت، قدّس سرّه، درباره این موعظه خداوند چنین می فرماید:

خدای تعالی در این کلام شریف، از سر منزل تاریک طبیعت تا منتهای سیر انسانیت را بیان کرده و بهترین موعظه هایی است که خدای عالم از میانه تمام مواعظ انتخاب فرموده و این یک کلمه را پیشنهاد بشر فرموده، این کلمه تنها راه اصلاح دو جهان است. قیام برای خدا است که ابراهیم خلیل الرّحمن را به منزل خُلّت رسانده و از جلوه های گوناگون عالم طبیعت رهانده است.

خلیل آسا در علم الیقین زن

ندای لااحب الآفلین زن

قیام لله است که موسای کلیم را با یک عصا به فرعونیان چیره کرد و تمام تخت و تاج آنها را به باد فنا داد و نیز او را به میقات محبوب رساند و به مقام صعق و صحرا کشاند. قیام برای خدا است که خاتم النّبیین(ص) را یک تنه بر تمام عادات و عقاید جاهلیت غلبه داد و بت ها را از خانه خدا برانداخت و به جای آن، توحید و تقوا را گذاشت و نیز آن ذات مقدّس را به مقام قاب قوسین او ادنی رساند.»

آری، خودخواهی ما و ترک قیام برای خدا است که ما را به روز سیاه غیبت امام زمان(ع) و تنهایی و غربت حضرت کشانده و مستکبران را بر کشورهای اسلامی حاکم کرده است. همان طور که خود آن حضرت فرمودند: «اگر شیعیان نسبت به ما وفادار و همدل بودند، ظهور ما به تأخیر نمی افتاد.»۱۸

در زیارت عاشورا پس از اعلام برائت از بنیان گذاران ظلم به اهل بیت(ع) و نیز کسانی که آنها را از مقامشان کنار زدند و همچنین کسانی که مقدّمات جنایات ظالمان را فراهم کردند، نسبت به پیروان و تابعان و دوستان آنها نیز اعلام برائت می شود؛ یعنی از همه کسانی که در طول تاریخ، در مصیبت اعظم، به خصوص در غیبت امام زمان(ع) نقش داشته و کار آنها به نحوی، مانعی بر سر راه ظهور منجیّ بشریت بوده است.

برای همین است که بلافاصله خطاب به سیدالشّهدا(ع) چنین عرض می کنیم:

«یا اَباعَبْدِ اللهِ اِنّی سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَکم وَ حَرْبٌ لِمَنْ حارَبَکمْ الی یوْمِ الْقِیامَه؛۱۹

ای اباعبدالله! من تا قیامت با کسانی که با شما در سلم و صلح هستند، در صلحم و با کسانی که با شما در جنگ