پاورپوینت کامل نقش طعام ۷۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش طعام ۷۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش طعام ۷۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش طعام ۷۶ اسلاید در PowerPoint :

گفتیم عالی ترین فایده و فلسفه این دستورات، تسلیم بودن انسان است در مقابل فرمان ولی نعمت حیات بخش روزی ده؛ یعنی ذات اقدس الله جلّ جلاله و بر اثر این تسلیم بودن و سر فرود آوردن در برابر آن منبع فیاض، جوهر جان را حرکت دادن و به مقام قرب او رساندن و منوّر به نور «الله نور السموات و الارض» گشتن.

«حال از آنچه که خدا به شما روزی کرده است به گونه حلال و پاکیزه تناول کنید [و از آن برخوردار گردید] و شکرگزار نعمت های خدا باشید، اگر او را می پرستید.

خداوند تنها مردار و خون و گوشت خوک و آنچه را که با نام غیر خدا سر بریده شده است، بر شما تحریم کرده و در عین حال، اگر کسی تحت شرایط خاصّی، مضطرّ و ناچار شد و از آنها بخورد، در صورتی که تجاوز از حدّ ضرورت ننماید، نزد خدا مغفور است و مجازات نخواهد شد؛ زیرا خدا آمرزنده و مهربان است.»

در دو آیه قبلی (۱۱۲ و ۱۱۳) مردمی که نسبت به نعمت های مادّی و معنوی خدا ناسپاسی می کنند، مورد ذمّ و نکوهش قرار گرفتند و عاقبت شوم آنها با ارائه یک نمونه تاریخی، استحقاق عذاب اعلام گردید که:

«…فَأَخَذَهُمُ الْعَذابُ وَ هُمْ ظالِمُون؛ ۱

آنها را عذاب درگرفت؛ در حالی که ظالم بودند.»

حال، آیه ۱۱۴ به عنوان یک درس عبرت از تاریخ گذشتگان می فرماید:

«اینک که شما از پایان زندگی کفران کنندگان نعمت آگاه شدید که چگونه مشمول غضب و محکوم به عذاب خدا گشته اند. این دیگر عاقلانه نیست که شما هم دنباله رو آنها باشید و در مسیر کفران نعمت های خدا قدم بردارید که:

«فَکلُوا مِمَّا رَزَقَکمُ اللهُ حَلالاً طَیباً وَ اشْکرُوا نِعْمَتَ اللهِ إِنْ کنْتُمْ إِیاهُ تَعْبُدُون؛

حال از آنچه که خدا به شما روزی کرده است، به گونه حلال و پاکیزه تناول کنید [و از آن برخوردار گردید] و شکرگزار نعمت های خدا باشید، اگر او را می پرستید.»

آیا غذای حرام همین چهار چیز است؟

آنگاه آیه ۱۱۵، قسمتی از موادّ غذایی مربوط به حیوانات را که در دین مقدّس تحریم شده است، بیان می کند و آن چهار چیز است: مردار، خون، گوشت خوک و حیوانی که با نام غیر خدا سر بریده شده است.

سؤالی که اینجا ممکن است مطرح شود، این است که: کلمه «إنّما» از نظر ادبی، دلالت بر حصر و انحصار می کند و حال آنکه می دانیم موادّ غذایی تحریم شده حیوانات، در این چهار چیز منحصر نمی باشد.

در جواب این سؤال فرموده اند:

حصر در اینجا، به اصطلاح «حصر اضافی» است؛ یعنی در مقام نفی بدعت هایی است که مشرکان در تحریم پاره ای از حیوانات داشتند و منظور، حصر حقیقی نیست.

رمز و راز تحریم گوشت حیوانی که بدون ذکر نام خدا ذبح شده است

مطلبی که تذکر آن لازم تر به نظر می رسد، این است که راز تحریم گوشت مردار و خون و گوشت خوک بر کسی پوشیده نیست و همه، کم و بیش از مفاسد ضدّبهداشتی آنها آگاهند؛ امّا موضوع «ما أُهِلَّ لِغَیرِاللهِ بِه» حیوانی که با نام غیر الله یا بی نام الله سر بریده شده باشد، راز و رمز تحریمش روشن نیست؛ یعنی اگر مثلاً شخص مسلمانی گوسفندی را رو به قبله روی زمین خوابانده با کارد آهنی، چهار رگ آن را بریده و خون به قدر کافی از بدن حیوان خارج شده و فقط بسم الله نگفته است. از نظر آیه شریفه، این حیوان در ردیف مردار، خون و گوشت خوک قرار گرفته و خوردن گوشت آن حرام است. در صورتی که روشن است که گوشت این حیوان هیچ گونه ضرر و زیان بهداشتی برای انسان ندارد؛ زیرا گفتن و نگفتن بسم الله هنگام سر بریدن حیوان، تأثیری در گوشت آن نمی کند.

در مقام حلّ این اشکال عرض می شود:

مشکل اصلی ما، در شناختن حقیقت انسان است که ما خیال می کنیم انسان عبارت از همین جسم و تن است که مجموعه مرکبی از گوشت، پوست، استخوان و. .. می باشد و معیار در حلال و حرام بودن موادّ غذایی در دین نیز نفع و زیانی است که از ناحیه آنها عاید این بدن می شود و بنابراین هر مادّه غذایی که مضرّ و زیان بخش به سلامت بدن شد، حرام و آنچه که زیان ندارد، حلال است.

بنابراین گوشت حیوانی که به نام الله سربریده نشده است، در صورتی که از لحاظ سایر شرایط تکمیل است، چه زیانی برای بدن دارد که آیه شریفه آن را تحریم کرده است؟

آری. اشکال اصلی مطلب این است که ما انسان را خلاصه در همین بدن کرده ایم و حال آنکه حقیقت انسان، عبارت از روح و جان انسان است و این بدن و اعضا و جوارحش، به منزله ابزار کار اوست و به بیان دیگر، انسان دارای دو بُعد جسمی و روحی است و هرکدام از این دو بُعد، از لحاظ تأمین صحّت و بیماری اش و از لحاظ نفع و ضرر بردنش از اشیا، معیار خاصّی دارد. بنابراین معیار تشخیص موجبات صحّت و بیماری روح را باید دین و شریعت ـ که نازل شده از عالم ربوبیت حضرت خالق علیم حکیم است ـ تعیین کرده و فرموده است ملاک صحّت و سلامت روح انسان، قرب به خدا و توجّه قلبی به حضرت او و ملاک بیماری او، بُعد و دور گشتن از خدا و غافل بودنِ قلب از خداست؛ ولی متأسّفانه ما مردم ظاهربین گرفتار تن، که از کمالات روحی انسان ناآگاهیم، از بیماری تن سخت می ترسیم و از تصوّر اینکه نکند روزی میکروب وبا و سرطان به تن ما راه یابد، وحشت می کنیم؛ ولی از بیماری روح هرگز نمی ترسیم و از راهیابی میکروب بُعد و دوری از خدا به فضای جان، احساس وحشتی نمی یابیم!

دوری از خدا برای خیلی ها مفهوم نیست

از نظر مردم امروز، اصلاً مسئله دوری از خدا مفهوم درستی ندارد تا چه رسد به اینکه بیماری هلاکت باری به حساب آید. این آدم به قول خود، مسلمان خداپرست است که علناً ربا می خورد و هیچ ترس و واهمه ای از خدا ندارد که در قرآن کریمش، صریحاً اعلان جنگ با رباخواران داده و فرموده است:

«… فَأْذَنُوا بِحَرْبٍ مِنَ اللهِ وَ رَسُولِه. ..؛۲

… بدانید خدا و رسولش، با شما پیکار خواهند کرد!. ..»

آری. ما اکنون از بیماری دوری از خدا چیزی نمی فهمیم؛ امّا روزی خواهد رسید که این بیماری چنان ما را از پا درآورد و در آتش قهر خدا بسوزاند که فریاد الامان الامان از عمق جان برآوریم و راهی به سوی خلاصی از عذاب دوری از خدا نیابیم.

«… لَوْ أَنَّ لَهُمْ ما فِی الارْضِ جَمیعاً وَ مِثْلَهُ مَعَهُ لِیفْتَدُوا بِهِ مِنْ عَذابِ یوْمِ الْقِیامَهِ . ..؛۳

… روز قیامت آرزو می کنند ای کاش! تمام آنچه که در روی زمین هست و دو برابر آن، مال آنها می شد و آنها تمام آن را می دادند و از عذاب آن روز نجات می یافتند [امّا میسّر نخواهد شد]…»

اینک «قرآن» هشدار می دهد که مراقب باشید ای باورداران! روز جزا که میکروب بیماری دوری از خدا به حومه جانتان راه نیابد و راسخ در جانتان نگردد؛ آن گونه که ناگهان به خود آیید و خود را در میان آتش سوزان جهنّم ببینید و این ندای قهرآمیز فرشتگان عذاب را بشنوید:

«کلاَّ إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ یوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُون؛ ۴

اینان امروز از پروردگارشان در حجابند»

زیرا در دنیا مبتلا به بیماری دوری از خدا بودند.

آری. قرآن کتاب ذکر است:

«وَ ما هُوَ إِلاَّ ذِکرٌ لِلْعالَمین؛۵

در حالی که این(قرآن) جز مایه بیداری برای جهانیان نیست!.»

برای بیدار و هشیار ساختن جهانیان آمده است که این چنین عمر عزیز گران قدر خود را با بیماری دوری و غفلت از خدا به سر نبرید و ناگهان خود را معذّب به عذاب حجاب از خدا بیابید. این واقعاً چه سفاهت عجیبی است که دامن ما مدّعیان اسلام و پیروی از قرآن را گرفته که مرتّب سخن از قرآن به میان آورده و علی الدّوام می گوییم: قرآن کتاب علم است، کتاب ذکر است و کتاب هدایت؛ امّا اثری از این عناوین در زندگی خود نمی بینیم.

قرآن کتاب علم است و ما در جهالت به موازین سعادت و شقاوت، به معنای واقعی اش دست و پا می زنیم. کتاب هدایت است و ما همچنان در گمراهی و ضلالتیم و کتاب ذکر است و بیدارکننده و ما در خواب غفلت و بی خبری همچنان به سر می بریم.۶

خوردن چنین گوشتی موجب دوری از خدا می شود

قرآن می گوید: گوسفندی که موقع سر بریدنش نام خدا بر آن برده نشود، اگرچه خوردن گوشت آن ضرر بدنی ندارد، امّا سبب دوری روح از خدا می گردد. آنها که از طرفی «وَ ما قَدَرُوا اللهَ حَقَّ قَدْرِهِ. ..»۷ خدا را آن چنان که باید نشناخته اند و موقعیت او را در عالم به دست نیاورده اند، از طرفی هم به حقیقت معنای انسان پی نبرده اند و از انسان، جز بدن چیزی نفهمیده اند. طبیعی است که هضم این سخن در مزاجشان بسیار دشوار می آید که خوردن گوشت گوسفندی که هنگام ذبحش نام خدا بر آن برده نشده است، سبب دوری روح از خدا می گردد؛ ولی آنان که در مکتب انسان ساز انبیا و پیامبران الهی(ع) تربیت یافته اند، پی برده اند که تنها وجود کامل در عالم هستی که کمال مطلق است، ذات اقدس الله است و بس. بقیه هرچه هست، مخلوقات او هستند که در پرتو نور اقدس او از کتم عدم پا به عرصه هستی نهاده اند و انسان هم که یکی از مخلوقات اوست، دارای روحی است که تنها طریق ترقّی و تکاملش، شناختن حضرت خالق و سپس راهیابی به سوی تقرّب و نزدیک گشتن به او و آن نیز منحصراً عمل کردن طبق دستورات آسمانی او در تمام شئون زندگی اش می باشد که به نام دین و احکام شریعت در دسترسش قرار گرفته است.

حال از جمله آن، دستورات و احکام اینکه هنگام ذبح هر حیوان حلال گوشت، باید نام خدا بر آن برده شود و بسم الله گفته شود تا روح انسان نیز بدین طریق راه تقرّب به خدا را بپیماید و این نشان می دهد که از نظر تربیت شدگان در مکتب انبیا، آن دنیا و زندگی دنیا که با نام خدا آغاز نشود و با نام خدا همراه نباشد، در واقع میته و مردار است و نفرت انگیز و باید تا آنجا که می توانند برای دگرگون سازی آن و تبدیل آن به یک دنیا و زندگی الهی بکوشند و به موازات تقویت بدن، روح را هم تقویت کنند و از این رو، پیوسته سعی می کنند که تمام شئون زندگی خود را با نام خدا آغاز کنند و با نام خدا ختم کنند.

فرق اساسی ما با کفّار

مسلمانان، طفل نوزاد خود را از بدو تولّد با نام خدا آشنا می سازند و اذان به گوشش می گویند تا اوّلین صدایی که می شنود، همراه با نام خدا و اولیای او باشد. سفره غذا و طعام خود را با نام خدا و گفتن «بسم الله الرّحمن الرّحیم» می گسترانند و با نام خدا و گفتن «الحمدلله ربّ العالمین» برمی چینند. محلّ کسب و کار خود را صبح با نام خدا باز می کنند و شب با نام خدا می بندند. ازدواج و اتّخاذ همسر و حتّی شب زفاف خود را با نماز و دعا و مناجات با خدا آغاز و همراه می سازند و همین ارتباط با خدا، راز و مرز امتیاز ما، مسلمانان از کافران است وگرنه آنها هم مثل ما و بلکه خیلی وسیع تر از ما کسب و کار و تجارت و فرهنگ و اقتصاد و سیاست دارند. ازدواج و تولید فرزند دارند. تنها چیزی که آنها ندارند و ما داریم، همین مسئله ارتباط با خداست که به زندگی ما صورت زندگی انسانی داده است و آنها یک زندگی به تمام معنای حیوانی دارند.

این گفتار خداوند حکیم در قرآن کریم است که می فرماید:

«…وَالَّذینَ کفَرُوا یتَمَتَّعُونَ وَ یأْکلُونَ کما تَأْکلُ الْانعامُ…؛ ۷

…آنان که به خدا کفر ورزیده اند [ارتباطی با خداوند از لذّات این جهان] برخوردار می باشند و می خورند، آن گونه که چهارپایان می خورند…»

تنها شرف امّت مسلمان این است که در سایه ارتباط با خدا و اولیای خدا زندگی انسانی به وجود آورده و زنده به حیات الهی شده است. از این رو معتقد است آن دنیا و آن زندگی که با برنامه آسمانی الله جلّ جلاله افتتاح و اختتام نپذیرد، در واقع میته و مردار است و نجس. اجتناب از آن واجب است و دگرگون ساختن آن در حدّ توان لازم. پس گوسفندی که به هنگام ذبحش، نام خدا برده نشود، درست است که زیان بدنی و بهداشتی ندارد؛ ولی از آن نظر که خداوند حکیم، به بردن نام خدا به هنگام ذبحش دستور داده است، اطاعت امر او واجب است که سبب تقرّب روح انسان به خدا می گردد و یک مسلمان واقعی، موظّف است طبق دستور خدایش عمل کند؛ هرچند