پاورپوینت کامل شعور و شناخت لازمه برگزاری مراسم مذهبی و مهدوی است ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شعور و شناخت لازمه برگزاری مراسم مذهبی و مهدوی است ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شعور و شناخت لازمه برگزاری مراسم مذهبی و مهدوی است ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شعور و شناخت لازمه برگزاری مراسم مذهبی و مهدوی است ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۷

مریم یکرنگی

انسان ها اعتقادات وعقاید مختلفی دارند و تحت تأثیر این اعتقادات زندگی می کنند. چقدر خوب است که عقاید انسان ها با بصیرت و دانایی شکل بگیرد و تحت تأثیر خرافه ها و باورهای نادرست نباشد. این امر، به ویژه در دنیای امروزی، از اهمّیت بیشتری برخودار است؛ زیرا حضور رسانه دیداری و شنیداری و اینترنت می تواند به بازتاب و گستره بیشتر باورهای نادرست دامن بزند. در زمینه برگزاری مراسم مذهبی که بخشی از اعتقادات افراد جامعه را نیزدر برمی گیرد. داشتن آگاهی و بصیرت، امری کاملًا ضروری به نظر می رسد و افراد قبل از هر گونه فعّالیت در این زمینه ها باید دامنه دانش خود را بالا ببرند تا مانع از هرگونه سوءاستفاده های فرهنگی در این باره شوند.

مکتب شیعه، مکتب پویندگی در سایه عشق به محمّد مصطفی (ص) و خاندان عصمت و طهارت است. مکتبی که با اندیشه و عشق به ائمّه (ع)، معنا می یابد و معتقدانش چشم به راه ظهور منجی عالم بشریت هستند. این اندیشه که باید پیرو ولایت بود و از گناه و معصیت دوری نمود و با توسّل به خاندان عصمت و طهارت گام در وادی دوست نهاد، از اصول اعتقادی شیعه است.

امّا از آنجا که متأسّفانه درطول تاریخ، همواره ظلم، دست تعدّی از آستین بیرون کشیده و چهره نورانی حق را به انواع حیله ها مخدوش نموده است، اندوه بسیاری سینه های دوستداران حق را غبارآلود کرده و اشک تنها راه زدودن غبار از دل بوده است.

دل، تاب ظلمی را که توسط ظالمان بر انسان های برگزیده خدا روا داشته شده است، ندارد. چشم، چشمه سار اندوه است، آنگاه که می بیند پهلوی دردانه رسول الله (ص) به درد می آید و معصومانه، علی (ع) را فرا می خواند که: «علی جان! خودت مرا غسل بده و دفن کن. شب مرا دفن کن، نمی خواهم کسانی که به من ظلم کرده اند، در تشییع جنازه من شرکت کنند. » ۱

فریاد و فغانت به آسمان می رود، آن لحظه که شمشیر بی رحمی فرزندان ابی سفیان در «کربلا» به روی نور دیده پیامبر (ص) کشیده می شود و سربریده آنکه روزگاری برگزیده پیامبران بر گلوگاهش بوسه می زد، چون خورشیدی بر نیزه های جاهلان عصر بالا می رود تا برآسمان عزّت و شهامت و حماسه خورشیدی جاودانه باشد.

دلت می شکند و از چشمانت خون می بارد، آنگاه که گلوی شیرخواره حسین (ع) را می بینی که به تیر بی رحم ترین جلّاد تاریخ دریده می شود و حالا که سال ها از آن روزگاران می گذرد، هر سال در هر کوی و برزن، همچنان به یاد آن روزگاران فغان و غوغا برپاست که:

یا فاطمه من عقده دل وا نکردم

گشتم ولی قبر تو را پیدا نکردم

و هنوز دردی تسکین نیافته، دردی دیگر بر پیکر دردمند تاریخ زبان می گشاید که:

باز این چه شورش است که در خلق عالم است

باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

و این گونه است که پرچم های سیاه نیمه برافراشته، به اندوه بهترین آدمیان عالم به سوگ می نشینند؛ امّا هنوز دلت جایی خوش است. نور امیدی در تاریکی می درخشد. اگرچه دلت از ظلم و تعدّی خون می شود، امّا می دانی و یقین داری که روزی او که از تبار برگزیدگان است، با پرچم «لا اله الا الله» می آید.

می گویند بیش از همه، به جدّ بزرگوارش شبیه است. این جهان گشای عدل گستر، روزی نه چندان دور می آید. تا مرهمی بر زخم های کهنه باشد و این باور شیعه است. باوری که بارقه نور امید را در دل و جان پیروان حقیقی این مکتب زنده می کند و به آنها جان می بخشد.

امّا در بزرگداشت هایی که هرساله بر محور همین باورها شکل می گیرد، اگرچه نیت برگزارکنندگان آن، عشق به خاندان عصمت و طهارت است، امّا بنا به دلایلی، آسیب های بسیاری نیز بر آن وارد است. گاه در مراسمی مذهبی که عمده ترین هدف آن، معرفی ائمّه (ع)، فرهنگ سازی و نشان دادن مظلومیت ها است، به دلیل عدم شناخت و مطالعه کافی، ازالفاظ خلاف شأن اهل بیت (ع) استفاده می شود، بدون اینکه فرد گوینده از مفهوم جمله ای که عنوان می کند، آگاه باشد و این خود جای بسی تأسّف است.

استفاده از اشعار نامناسب در آیین های مذهبی و عزداری ها، یکی دیگر از آسیب هایی است که می توان از آن یاد کرد که متأسّفانه دون شأن این گونه مراسم است. امّا مهم ترین مسئله ای که به نظر، باید به جدّیت به آن پرداخته شود و مورد توجّه قرار گیرد، این است که درباره هیچ بزرگی، مطلبی بدون سندیت درست و قابل قبول بیان نشود؛ زیرا بیان این گونه مسائل درباره افرادی که مورد نظر ماست و از جایگاه بسیار بالایی در نزد افراد جامعه و اذهان عمومی برخوردارهستند، می تواند کاملًا نتیجه عکس داده و حتّی موجب سوءاستفاده کسانی شود که با فرهنگ و اعتقادات ما دشمنی دارند.

حتّی در برخی موارد، نوحه هایی که خوانده می شود، ممکن است با هدف مراسم مذهبی هم خوانی نداشته باشد. بنابراین از آنجایی که مذهب و آیین های مذهبی در جامعه ما، از جایگاه والایی برخوردار می باشند، باید شأن آنها رعایت شود و تفکر و رفتاری منطقی و الگو ساز بر آنها حاکم باشد. گریه کردن و برون ریزی عاطفی اگرچه امری مهم برای علاقه مندان به این بینش است، امّا نباید به هر قیمتی باشد؛ زیرا اشک ریختن برای معصومان و بزرگان دینی، اگر با شعور و بصیرت و بینش اجتماعی معقول همراه نباشد، پسندیده نیست.

مدّاح یا روضه خوان حق ندارد به صرف گریاندن افراد از بیانات و داستان هایی بهره بگیرد که سندیت ندارند. استفاده از یک یا چند منبع در این زمینه، ضروری به نظر می رسد. درغیر این صورت، ممکن است سخنان او نتیجه ای مفید در بر نداشته باشد. البتّه برای بررسی آسیب شناسی آیین های مذهبی، باید مسئله را از جهات مختلف محتوایی نیز مورد توجّه قرار داد.

امّا نکته ای که نباید از دیده پنهان باشد، این است که لازم است در این گونه مراسم و عزاداری ها، با دقّت کافی از تحریف هایی که ممکن است ابزار فرهنگی دشمن علیه ما باشد، به شدّت پرهیز کرد.

نهضت اباعبدالله (ع) نسبت به دیگر نهضت ها از اهمّیت ویژه ای برخوردار است؛ زیرا در مراسم عزاداری امام حسین (ع) گاه حرکت هایی مشاهده می شود که از اوج ارادت و عشق حکایت دارد. اگر این حالت ها و عشق و محبّت ها در مسیر صحیح هدایت شود، اثر سازنده و مثبتی به همراه دارد.

باید هوشیارانه از تحریف ها و پیرایه های لفظی و معنوی که آگاهانه و ناآگاهانه سیمای حماسی و تابناک عاشورا را در هاله ای از ابهام فرو می برد و فرهنگ گلرنگ شهادت را بد جلوه می دهد و از صلابت و پیام دهی و خیزش آوری عاشورا و از فحوای بلند توحیدی آن می کاهد، جلوگیری کرد.

از طرف دیگر، باید توجّه داشت که بیشترین سرمایه گذاری استعمار از لحاظ دین ستیزی، با درک حقایق